ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 152 กีฬาสีที่โรงเรียน

บทที่ 152 กีฬาสีที่โรงเรียน

กู้หมิงหลี่พาน้องสาวของเขาไปที่โรงเรียนด้วย

ในวันที่โรงเรียนจัดงานกีฬาสี นักเรียนเกือบทุกคนในห้อง 4 ต่างรู้ข่าวกันหมด ถังเล่อทนเก็บความลับไม่อยู่ เขาได้นำไปพูดต่อจนข่าวลือนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

กลายเป็นว่า หนวนหน่วนตกเป็นเป้าความสนใจก่อนที่เธอจะทันได้มาโรงเรียนเสียอีก

วันนี้เป็นวันแรกของการจัดงานกีฬาสี หนวนหน่วนสวมชุดเอี๊ยมมีหางและปีกสีเหลืองประดับอยู่ ผมของเธอเรียงเส้นตรงสลวยสวยงาม ใบหน้าเล็กเรียวบางก็ราวกับตุ๊กตา มองอย่างไรก็น่ารักเกินบรรยาย

เด็กหญิงจับมือพี่สี่พลางก้าวเดินตามพี่ชายทั้งสองคนไปราวกับกระต่ายตัวน้อยขี้อาย

ไป๋โม่ฮัวแบกกระดานวาดภาพไว้บนหลัง เขามองสำรวจโดยรอบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อพบแต่เด็กมัธยมปลายสวมใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียน

“เป็นเด็กนี่ดีจัง”

ตอนที่เรียนอยู่กลับไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องดีเลย แต่ในตอนนี้ เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้น เหมือนจะเป็นช่วงที่มีชีวิตชีวามากที่สุดแล้ว

กู้หมิงหลี่อมยิ้มร่า เขาจับมือหนวนหน่วนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ ใบหน้าคมไร้ที่ติวันนี้ดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ เด็กหนุ่มได้ยินไป๋โม่ฮัวเอ่ยจึงปรายตาไปหา

“อะไรนะ? นายคิดว่าตัวเองแก่แล้วงั้นเหรอ?”

ไป๋โม่ฮัวกลอกตามองค้อนแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ถ้ายืนด้วยกันคนก็คงดูออกแน่ว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง”

กู้หมิงหลี่ “…แก่แล้วมันน่าภูมิใจมากเลยเหรอ?”

ไป๋โม่ฮัว “ก็นายดูอยากโตมากเลยนี่ แล้วทำไมฉันจะภูมิใจกับเรื่องนี้ไม่ได้?”

หนวนหน่วนที่ยืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองใบหน้าไม่สู้ดีนัก มาก็มาแล้ว ทำไมจะต้องทะเลาะกันอีกเนี่ย?

เด็กหญิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้อง 4 เธอก็พบว่าเกือบทุกสายตาได้จ้องมองมาทางตน ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในภาพยนตร์สยองขวัญอย่างบอกไม่ถูก

หนวนหน่วนกลืนน้ำลาย ด้วยความประหม่า มือเล็กจึงคว้ากางเกงพี่สี่ไว้แน่น

พ… เพื่อนร่วมชั้นของพี่สี่เป็นผู้ชายหมดเลยเหรอ?

“ทำอะไร? จะสร้างหนังสยองเหรอ?”

แค่กู้หมิงหลี่ปรายตามอง คนที่อยู่ในห้องต่างก็รีบหลบสายตาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็มีบางคนที่อยากเล่นกับเธอ พวกเขารวบรวมความกล้าแล้วเดินตีวงล้อมเข้ามาหา

“น้องสาวของฉัน สวยมาก เหมือนนางฟ้าตัวน้อยเลย”

ใบหน้าของหนวนหน่วนขึ้นสีแดงก่ำหลังจากได้ยินคำชม

กู้หมิงหลี่ทำได้แค่ผลักคนที่เข้ามารุมล้อมออกไปทีละคน “ไปให้พ้น น้องสาวฉันเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เด็กหนุ่มพูดไปแบบนั้น เขาไม่โกรธอะไร ตอนที่พูดก็ยังคงยิ้มและหัวเราะออกมาด้วย

ใบหน้าของเหล่าเด็กหนุ่มช่างไร้เดียงสาใสซื่อบริสุทธิ์ ตามแบบฉบับของคนที่ยังไม่เข้าสู่โลกสังคมอันโหดร้าย รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาดูไร้ความกังวลและเต็มไปด้วยความใสซื่อ

ทุกคนในห้องต่างอยากพบน้องสาวที่กู้หมิงหลี่โอ้อวดอยู่ทุกวันมานานแล้ว ครั้งก่อนที่พามาพวกเขายังเห็นใบหน้าไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่วันนี้ตอนกลางวันแสก ๆ พวกเขาก็ได้เห็นเธออย่างชัดเจน เด็กหญิงตกเป็นที่ชื่นชอบอย่างมาก ทั้งนี้ก็เพราะเธอเหมือนตุ๊กตาที่แสนบอบบาง นุ่มนวลและแสนดี

พวกเขาอยากจะลองสัมผัสตัวหนวนหน่วน เมื่อหนวนหน่วนเห็นสายตาร้อนแรงเหล่านั้นก็ถอยไปหลบหลังพี่สี่ทันที เด็กหญิงใช้นิ้วขาวเรียวบางดึงกางเกงของเขา จากนั้นก็มุดลงเข้ากับหลังต้นขาจนใบหูสีแดงโผล่พ้นออกมาจากเส้นผม

‘อ๊ากกกกก!!!’

นักเรียนหญิงที่ล้อมวงอยู่ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดอย่างเอ็นดู น่ารักมากเลย เจ้าคนโหดประจำโรงเรียนยืนคู่กับน้องสาวตัวน้อยแสนบอบบาง มันน่าเอ็นดูเป็นบ้า!

จริงด้วย… ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่ถัดกันไป!

หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าที่สุขุมเรียบร้อยของไป๋โม่ฮัวแล้ว เด็กผู้หญิงในห้อง 4 ก็ต่างให้ความสนใจทันที วันนี้ต้องเป็นวันโชคดีของพวกเธอแน่เลย!

“กู้หมิงหลี่ คนนี้ใครเหรอ?”

เด็กสาวที่มักจะพูดคุยเล่นกับกู้หมิงหลี่และคนอื่น ๆ จ้องมองไปที่ไป๋โม่ฮัวด้วยแววตาเป็นประกาย

กู้หมิงหลี่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วทำหน้ามึนตึงใส่ “ถามทำไม? อยากได้เหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้น “…”

“ฉันชื่อไป๋โม่ฮัว เป็นพี่เขา”

ครั้งนี้ไป๋โม่ฮัวแนะนำตัวอย่างตั้งใจ เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมานั้น เขากลัวคนจะเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองเป็นน้องชายของกู้หมิงหลี่

เด็กสาวยกยิ้ม “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นพี่สินะ”

ส่วนภายในใจ : อ๊ากกกก!!! ครอบครัวนี้โตมายังไงเนี่ย ทำไมแต่ละคนถึงได้ดูดีอย่างนี้!

“มาออกันทำไมตรงนี้ รีบออกไปจัดแถวให้ไวเลย”

เสียงคุณครูดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทันใดนั้นนักเรียนที่มายืนล้อมรอบประตูก็สลายตัวไปทันที

“กู้หมิงหลี่ ใส่ชุดนักเรียนให้มันดีหน่อย! รูดซิปเสื้อขึ้นซะ!”

นักเรียนคนนี้น่าปวดหัวมาก เคยย้อมสีผมอีกต่างหาก โชคยังดี ไม่รู้สมองกลับหรือว่ายังไงถึงย้อมสีผมกลับมาแบบเดิมได้ แต่เรื่องการใส่ชุดนักเรียนนี่ก็ยังไม่ถูกใจเท่าไหร่ ทุกครั้งที่มีคนมาตรวจ กู้หมิงหลี่จะต้องถูกจับส่งมาทุกที

กู้หมิงหลี่สวมแจ็กเก็ตทับแล้วรูดซิปขึ้นรวดเดียวจบ

ต้องบอกเลยว่ากู้หมิงหลี่มีรูปร่างและสัดส่วนของร่างกายดีมาก เขาเหมือนนายแบบในคราบชุดนักเรียนไม่มีผิด แถมยังโดดเด่นกว่าทุกคนที่สวมใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันด้วย

ซึ่งสิ่งนั้นเป็นที่พึงพอใจของคุณครูมาก เขาเห็นแล้วก็พูดสิ่งที่เพิ่งนึกขึ้นได้ “ตอนมาโรงเรียนก็เอาบัตรประจำตัวมาด้วย”

กู้หมิงหลี่ “…ขอปฏิเสธ”

ครูประจำชั้น “ประท้วงแบบนี้ได้ยังไง หืม… นี่น้องสาวเธอสินะ”

หนวนหน่วนมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า คุณครูของพี่รู้จักเธอได้ยังไงกัน?

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“สวัสดีค่ะคุณครู”

คุณครูหลิว ครูประจำชั้นของห้อง 4 หลุดหัวเราะออกมา

“ดีดี เป็นเด็กดีกว่าพี่ชายเยอะเลย เป็นเด็กดีจริง ๆ”

จากนั้นก็หันมองไปที่ไป๋โม่ฮัว “เธอเป็นนักเรียนห้องไหน? ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย?”

ไป๋โม่ฮัวยังคงรับบทเป็นนักเรียนแสนเชื่อฟังต่อหน้าคุณครูอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเรียนมหาวิทยาลัจบแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังนอบน้อมไม่เปลี่ยนแปลง

“คุณครูครับ ผมไม่ใช่นักเรียน ตอนนี้เป็นเด็กมหาลัยแล้ว ผมเป็นพี่ชายของกู้หมิงหลี่ครับ”

คุณครูหลิวมองดูหนวนหน่วน ก่อนกวาดตามาที่ไป๋โม่ฮัวพลางจ้องมองกลับไปที่กู้หมิงหลี่อีกครั้ง

อดคิดไม่ได้ว่าครอบครัวนี้มันยังไง? ทำไมเลี้ยงลูกได้แตกต่างกันขนาดนี้?

กู้หมิงหลี่ “…คุณครูหลิวคิดว่าพวกเราแตกต่างกันมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

และแล้วคุณครูหลิวก็เผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

เขาเอ่ยพลางหัวเราะ “ทั้งคู่เขาเป็นเด็กดี ส่วนเธอน่ะดื้อมาก มองแวบเดียวก็รู้แล้ว”

กู้หมิงหลี่ : มันจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ

คุณครูหลิวแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาของกู้หมิงหลี่ที่มองกลับมา หลังจากเอ่ยทักทายนักเรียนทุกคนในชั้นเรียบร้อยแล้ว เขาก็ให้ทุกคนเตรียมตัวออกไปตั้งแถวข้างนอก

พิธีเปิดงานกีฬาสีโรงเรียนจะเป็นการแสดงของนักเรียนแต่ละชั้นปี โดยคนที่ไม่ต้องการใส่ชุดนักเรียนจะสามารถเลือกชุดมาสวมใส่ได้อย่างอิสระ ยืนแบบนี้จึงดูราวกับดอกไม้หลากหลายสีสัน

อันที่จริง เด็กห้อง 4 ก็ได้มีการพูดคุยตกลงกันมาก่อนหน้านี้แล้ว โดยพวกเขาต่างหยิบยกธีม ‘ความสวยงาม’ ขึ้นมา เนื่องด้วยความเห็นจากกู้หมิงหลี่ที่ไม่ค่อยลงรอยสักเท่าไหร่ พวกเขาจึงต้องล้มเลิกความคิดนี้ไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากนั้นก็มีคนเสนอความคิดมากมายขึ้นมาอีก จนในที่สุดก็จบลงในธีมชุดโบราณ

ส่วนใหญ่เป็นเพราะสาว ๆ ชอบชุดกระโปรงพวกนั้น นอกจากนี้พวกเธอยังอยากเห็นกู้หมิงหลี่และลู่สิงจื่อสวมใส่ชุดเจ้าชายในเทพนิยายอีกด้วย

เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้สั่งซื้อผ่านทางออนไลน์ แต่ได้มาจากบ้านของเพื่อนที่รับตัดเย็บชุดเสื้อผ้า พวกเขาไปรวมตัวเพื่อจัดทำเสื้อผ้ากันที่นั่น ส่วนเรื่องคุณภาพนั้นไม่ต้องพูดถึง ดีแน่นอน

กู้หมิงหลี่มีเพียงเงื่อนไขเดียวในการสวมใส่ชุดพวกนี้ เขาขอใส่เพียงชุดสีดำเท่านั้น ตราบใดทีมันไม่ได้ดูแย่จนเกินไปเขาจะสวมใส่ให้อย่างแน่นอน เพราะครั้งนี้ เป็นการจัดกีฬาสีครั้งสุดท้ายภายในรั้วโรงเรียน เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธมันได้

และชุดดังกล่าวนี้ก็ถูกจัดส่งมาถึงชั้นเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว