ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 151 แผนการโอ้อวดของกู้หนาน

บทที่ 151 แผนการโอ้อวดของกู้หนาน

“โอ้ คุณกู้ วันนี้มาเล่นหมากรุกแล้วทำไมเอาสตรอว์เบอร์รีมาเต็มไม้เต็มมือเลยล่ะ?”

ผู้เฒ่ากู้มีเพื่อนที่เล่นหมากรุกด้วยกันเป็นประจำอยู่เยอะมาก เขาให้บอดีการ์ดเดินถือตะกร้าสตรอว์เบอร์รีนำหน้าไป พลางเชิดคอให้อกผายไหล่ผึ่งแล้วเดินตามไป

“มา ๆ ทุกคนมาลองกินสตรอว์เบอร์รีที่หลานสาวของฉันปลูกเร็ว”

น้ำเสียงของเขาฟังดูโอ้อวดนิดหน่อย ชายชราพูดราวกับว่าสิ่งนี้ไม่ใช่สตรอว์เบอรีแต่เป็นสมบัติล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น

เหล่าชายชราในที่นี่รู้จักหลานสาวของเขากันทั้งนั้น เนื่องจากว่าผู้เฒ่ากู้เล่นพูดถึงเธอทั้งวัน แต่พูดตามตรงพวกเขาไม่ได้รู้สึกอิจฉาอะไรขนาดนั้นหรอก

บอดีการ์ดวางตะกร้าที่เต็มไปด้วยสตรอว์เบอร์รีลง ก่อนที่เหล่าชายชราจะเดินมาล้อมแล้วจ้องมองอย่างประหลาดใจ

“ถามจริงเถอะนะคุณกู้ คุณพูดอำกันเล่นหรือเปล่า หนวนหน่วนตัวเล็กแค่นั้นจะปลูกสตรอว์เบอร์รีได้ยังไงกัน?”

ผู้เฒ่ากู้รู้สึกประหม่าขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแสดงท่าทีสงบนิ่งเอาไว้

“พวกคุณต้องไม่เชื่อแน่ หลานสาวของฉันไม่ใช่แค่ปลูกสตรอว์เบอร์รีได้อย่างเดียวหรอกนะ เธอยังปลูกองุ่น ลูกท้อ ลูกพลัมได้ด้วย ปลูกเอาไว้อยู่ในสวนที่คฤหาสน์ของกู้หนานเขาน่ะ ตอนนี้พวกมันกำลังโตเลย ปีหน้าคงจะได้กินแน่นอน ส่วนเจ้าสตรอว์เบอร์รีนี่ปลูกในเรือนกระจก มันเพิ่งสุกเป็นล็อตแรก เก็บได้ถึงห้ากล่องใหญ่ ลำพังถ้าเก็บไว้กินในครอบครัวคงกินไม่ทันแน่”

“ก็เลยเอามาที่นี่เพื่ออวดกันสินะ”

ทุกคนต่างมายืนล้อมวงกันทาน หลังจากนั้นดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายขึ้นมา

“ไม่เลวเลย รสชาติดีใช้ได้ หลานชายของฉันก็ชอบกินสตรอว์เบอร์รีอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ว่าอะไรขอซื้อไปฝากเขาหน่อยได้ไหม เขาต้องชอบแน่นอน”

ทุกคนต่างชื่นชอบ ปกติแล้วลูกสตรอว์เบอร์รีที่แดงใหญ่แบบนี้ ส่วนมากจะมีเพียงรสชาติเปรี้ยว ทำเอาฟันของเหล่าผู้เฒ่าเสียวจนแทบขาดใจเลยทีเดียว

แต่ความเปรี้ยวของสตรอว์เบอร์รีพวกนี้กลับกำลังดีเลยให้ความรู้สึกอร่อยมากเป็นพิเศษ

“ลูกชายฉันซื้อสตรอว์เบอร์รีตะกร้าเล็กมาฟุ่มเฟือยมากเลย ยี่ห้ออะไรไม่รู้แสนจะแพง ลูกหนึ่งตกตั้งร้อยกว่าหยวน แพงอย่างกับเฉือนเนื้อตัวเองกิน ฉันนี่ทุกข์ใจมากเลย แล้วไม่ได้อร่อยเท่านี้ด้วยนะ ครอบครัวฉันไม่ได้ยากจนขนาดนั้น แต่ใครกันจะกล้าซื้อสตรอว์เบอร์รีลูกละร้อยหยวนกินบ่อย ๆ แบบนั้นเอาไปซื้อลูกละไม่กี่สิบหยวนมากินซะยังดีกว่า”

“ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนฉันก็เหมือนกัน ชอบอะไรก็ไม่รู้ไอ้พวกแบรนด์เนมดัง ๆ นั่นน่ะ มันก็แค่ของใช้ทั่วไปที่ราคาแพงมาก เฮ้อ… นี่คุณกู้ พวกนี้หนวนหน่วนปลูกเองจริงเหรอ? อร่อยมากเลยนะ ฉันซื้อกลับไปสักหน่อยได้ไหม? ยิ่งกินก็ยิ่งอร่อย”

เมื่อได้ยินพวกเขาชื่นชมหลานสาวจากใจจริง ผู้เฒ่ากู้ก็รู้สึกชนะยิ่งกว่าตอนได้รุกฆาตหมากรุกเสียอีก

“ไม่มีแล้วน่ะสิ ลูกชายฉันเอาไปแจกที่บริษัทแล้วละ”

ชายชราหลายคนทำหน้าเศร้าลงทันที

“แต่พรุ่งนี้จะเก็บเพิ่มอีกใช่ไหม?”

ผู้เฒ่ากู้พูดขึ้น “เรื่องนี้เดี๋ยวฉันคงต้องขอกลับไปถามหลานสาวก่อนละกันนะ แต่ก็อย่างว่า หลานตัวเล็กของฉันขยันมากเลยนะว่าไหม”

คนอื่นต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

ผู้เฒ่ากู้โอ้อวดหลานของตนได้สำเร็จ ส่วนทางกู้หลินโม่และภรรยาที่อยู่ไม่ไกลนักก็ไม่ถือสาอะไร พวกเขายังถ่ายรูปแล้วอัปลงแอปโมเมนต์อีกด้วย

ส่วนอีกด้าน กู้หนานคิ้วขมวดพลางจ้องมองโทรศัพท์ ราวกับพบเจอปัญหาใหญ่ที่ตนไม่สามารถแก้ไขได้

พระเจ้า ยังมีปัญหาอะไรที่เจ้านายของพวกเขาไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยเหรอ?

“อาหนาน มองอะไรอยู่น่ะ?”

เสินอวี้จิ่นก้าวเดินมาช้า ๆ พร้อมกับแก้วกาแฟในมือพลางจับเก้าอี้แล้วนั่งลง ดวงตาลูกท้อฉายรอยยิ้มขึ้นก่อนจะพบว่าเขากำลังดูรูปในแอปโมเมนต์

เสินอวี้จิ่น “…มองอย่างกับรูปมันมีปัญหา แค่ปู่นายไปสังสรรค์ล้อมวงคุยกับเพื่อนมันน่าเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”

วันนี้เขาเข้ามาที่บริษัทเพราะสตรอว์เบอร์รีที่หนวนหน่วนปลูก ชายหนุ่มเองก็ช่วยลงทุนลงแรงกันไปถึงหนึ่งวันเต็ม เพื่อนคนนี้เคยใส่ใจนึกถึงเขาบ้างไหมเนี่ย

เสียงทุ้ม ๆ ของกู้หนานเอ่ยขึ้น “ช่วยฉันหน่อย”

ดวงตาลูกท้อของเสินอวี้จิ่นเบิกกว้าง ชายหนุ่มให้ความสนใจทันที

“แปลกจัง คนอย่างนายต้องการความช่วยเหลือจากฉันด้วยเหรอ? ไหนพูดมา ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกเลยที่นายขอร้องฉัน ถึงจะให้บุกน้ำลุยไฟฉันก็จะทำ”

กู้หนาน “จะลงรูปให้เพื่อนเห็นยังไง”

“พรูดดด”

เสินอวี้จิ่นอดไม่ได้ที่จะพ่นกาแฟออกจากปาก หลังจากนั้นก็พบเข้ากับสายตาของกู้หนานที่มองมาอย่างรังเกียจ

เขารีบยืนขึ้นแล้วมองไปที่กู้หนานอย่างไม่เชื่อสายตา

“เอาจริงเหรอ? นายพูดอะไรออกมา?”

กู้หนานค่อนข้างมั่นใจ สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง “ฉันไม่เคยลงรูปเลย มันจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

เสินอวี้จิ่น “…ไม่”

ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกมั้ง

แต่… เดี๋ยวนี้พวกเด็กน้อยรู้วิธีเล่นแอปโมเมนต์นี้แล้ว แต่หมอนี่กลับทำไม่ได้อย่างนั้นเหรอ!

“ขอถามอะไรหน่อย ปกตินายดื่มชาเก๋ากี้ไหม?”

กู้หนานนึกคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้าลง ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิ “หนวนหน่วนชงให้ ดีต่อสุขภาพด้วย”

เสินอวี้จิ่นมองบน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเพื่อน… จะทำตัวราวกับตัวเองเคยรับใช้ชาติมาก่อน

ทำไมถึงดูภาคภูมิใจขนาดนั้นได้

“มานี่สิ เดี๋ยวฉันสอนเอง”

กู้หนานเอนตัวเข้าไปใกล้แล้วตั้งใจฟัง เมื่อรู้วิธีทำแล้วมันกลับง่ายมาก

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นถ่ายรูปสตรอว์เบอร์รีที่นำมาบริษัท เขียนแคปชันแล้วกดเผยแพร่ออกไป

G : อร่อยมาก [แนบรูป]

เสินอวี้จิ่นตั้งใจมองเพื่อนลงรูป และในช่วงที่กู้หนานได้โพสต์ลงไปแล้ว เขาก็เป็นคนแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น

“กลายเป็นอวดน้องสาวไปซะได้”

เขายังมีวีแชตของกู้หลินโม่และภรรยาอีกด้วย เพียงแค่ใช้นิ้วสัมผัสเลื่อนหน้าจอลงมาก็จะได้พบกับรูปภาพที่พวกเขาลงอวดลูกสาวเต็มไปหมด และทั้งคู่ต่างพูดถึงเรื่องเดียวกัน นั่นก็คือลูกสาวปลูกสตรอว์เบอร์รีได้รสชาติอร่อยมาก

จากนั้นข้างล่างก็เต็มไปด้วยคอมเมนต์ มีทั้งชื่นชม อิจฉา และเยินยอปะปนกันไป ทำให้โหมดพี่ชายที่แสนดีของคนที่อยู่ถัดจากเขาเริ่มทำงาน

กู้หนานเงียบมาก เขานั่งจ้องมองโพสต์ของตัวเองที่อัปลงในแอปโมเมนต์พลางเลื่อนอ่านแต่ละความคิดเห็นแล้วกดหัวใจให้กับข้อความที่เขารู้สึกชอบ

อยากได้แมวสักตัว : สตรอว์เบอร์รีน่าอร่อยจัง คุณกู้ซื้อมาจากที่ไหนเหรอ? อยากไปซื้อตามบ้าง

G ตอบกลับ : ไม่ได้ซื้อ น้องสาวปลูกเอง

เลื่อนตำแหน่ง ขึ้นเงินเดือนจะได้รวย : สตรอว์เบอร์รีที่เจ้านายเอามาให้วันนี้อร่อยมากจริง ๆ ตอนนี้ทุกคนในออฟฟิศกำลังฟินมาก กระผมเลยอยากมาถามว่าซื้อมาจากไหน

G ตอบกลับ : น้องสาวปลูก

เขายังคงตอบเหมือนเดิมว่าสตรอว์เบอร์รีนี้น้องสาวของเขาเป็นคนปลูก หากได้ฟังเป็นเสียงคงเหมือนเด็กที่กำลังภาคภูมิใจอะไรสักอย่างอยู่แน่นอน

เสินอวี้จิ่นที่กำลังเฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ รับรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนสนิทจริงจังมากแค่ไหนกับการตอบคอมเมนต์ ทั้งที่ก่อนนี้เอาแต่ทำหน้าตาบูดบึ้งจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แล้วทำไมถึงกลายเป็นคนหน่อมแน้มแบบนี้ขึ้นมาได้

ไหนจะความภาคภูมิใจที่ทะลุผ่านสายตาจนไม่อาจปิดบังได้นั่นอีก

และในตอนนี้ บางคนที่ได้อ่านคอมเมนต์ที่เขาตอบกลับไปก็ได้แต่ทำหน้าประหลาดใจ

หญิงสาวคนหนึ่งในแผนกรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์ เธอดี๊ด๊าจนต้องทุบตีไหล่เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างกันอย่างรัว ๆ

“อ๊ากกกก!!! ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณกู้ตอบฉันด้วย!”

เธอตื่นเต้นมากจนโชว์หน้าจอโทรศัพท์แล้วชี้เข้าที่มันอย่างรัว ๆ “จริงด้วย ฉันเพิ่งแสดงความคิดเห็นไป เขาตอบมาด้วย!”

เมื่อเห็นว่าคุณกู้ตอบกลับมาจริง ๆ ทุกสายตาก็จับจ้องมาด้วยความอิจฉา

“คุณกู้ถึงกับมาโพสต์ในเวลางาน นี่คงเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์!”

“ฉันเพิ่งรู้เอง เดี๋ยวลองไปเมนต์บ้างดีกว่า”

“เอ่อ… จะคอมเมนต์คุณกู้ว่าอะไรดีนะ? เหมือนว่าเขาจะ… อวดน้องสาวเลยนะ?”

หลังจากมีคนพูดขึ้นมา ทุกคนก็คิดออกทันทีว่าต้องพูดอะไร และหลังจากนั้น…

แมวที่ชอบกินปลา : น้องสาวของคุณกู้เก่งเกินไปแล้ว ฉันเคยซื้อสตรอว์เบอร์รีลูกเล็กมากิน แต่มันอร่อยเทียบกับของที่น้องสาวคุณกู้ปลูกไม่ได้เลยค่ะ

“แม่งเอ๊ย! เจี่ยงหลี่ดันตัดหน้าซะได้ ประจบแบบหน้าไม่อายเลยนะ”

เสียงตะโกนดังลั่นขึ้นมา ยัยเด็กนั่นเมนต์ตัดหน้าเธอเร็วมาก

ท้องฟ้าพลาดเหรียญทอง : หนวนหน่วนทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? พระเจ้า นี่เด็กหกขวบนะ อย่างกับนางฟ้าลงมาจุติเลย เธอมาส่งข้าวให้คุณกู้ทุกวัน แล้วยังปลูกสตรอว์เบอร์รีได้อร่อยขนาดนี้อีก ถ้าฉันได้มีน้องสาวแบบนี้คงตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุขทุกวันแน่

กู้หนานถูกใจความคิดเห็นนี้

ทันใดนั้น พนักงานทุกคนในออฟฟิศก็พากันตื่นเต้นชักดิ้นชักงอราวกับเป็นโรคลมบ้าหมู

เมื่อเห็นว่ามีความคิดเห็นหลากหลายเข้ามาอวยน้องสาวของตน กู้หนานก็มองโทรศัพท์และวางมันลงอย่างพึงพอใจ

เสินอวี้จิ่น “…”

นี่เป็นแผนการ… โอ้อวดของเจ้าตัวสินะ