ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 147 พี่ใหญ่กำลังจะล้มละลาย!

บทที่ 147 พี่ใหญ่กำลังจะล้มละลาย!

หลังจากแน่ใจแล้วว่าเจ้างูยักษ์ไม่ได้คิดทำร้าย หนวนหน่วนตัวน้อยจึงกล้ามากขึ้น

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงการแอบสัมผัสลำตัวของมันอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เธอจะรีบดึงมือกลับเมื่อเกรงว่าจะถูกมันจับได้ แต่หลังจากนั้นเธอก็ชำเลืองมองเจ้างูยักษ์ก่อนจะแตะมันอีกรอบ

เกล็ดของมันให้ความรู้สึกเย็นสบายมากเลย～

คิ้วของเด็กหญิงยกขึ้น ริมฝีปากฉีกยิ้มออกอย่างเบิกบานใจ

“ฟ่อ ฟ่อ…”

เจ้างูยักษ์เลื้อยผ่านไปก่อนจะอ้าปากกว้างต่อหน้าหนวนหน่วน และแล้วไข่สองฟองก็ถูกคายออกมา

หนวนหน่วน “!!!”

ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ไข่สองฟองตรงหน้า

มันเป็นไข่สีดำหนึ่งฟอง ส่วนอีกฟองเป็นสีขาว แต่ละฟองมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับไข่ของนกกระจอกเทศ

เจ้างูยักษ์ใช้หน้าของมันดันไข่ทั้งสองเข้าไปหาเด็กหญิง

“ให้ฉันเหรอ?”

หนวนหน่วนชี้เข้าที่ตนเองอย่างปลื้มใจ เจ้างูยักษ์ผงกหัวก่อนจะหมอบลงแล้ววางกรงเล็บของมันไว้ตรงหน้าอย่างนอบน้อม ไม่นานระบบก็แจ้งเตือนขึ้นมา

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น ‘ฉันมีพี่ชาย 7 คน’ ที่ได้รับไข่สัตว์เลี้ยงสองใบ]

หนวนหน่วนเพียงแค่คิดว่าเธอจะสามารถทานไข่ฟองยักษ์ขนาดนี้ได้อย่างไร

อ๋อ? มันเป็นสัตว์เลี้ยงสินะ

ใบหน้าของหนวนหน่วนขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย

“ขอบคุณนะเจ้างูยักษ์”

เด็กหญิงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวขอบคุณ เธอรวบรวมความกล้าที่จะยกแขนขึ้นแล้วยื่นมือน้อย ๆ เข้าไปสัมผัสกับปลายจมูกของเจ้างูยักษ์

เด็กหญิงไม่ทันได้สังเกตว่าหางของเจ้างูแกว่งไปมายามหัวสัมผัสมือของเธอ ครีบด้านข้างเองก็สั่นไหว มันส่งเสียงฮึมฮัมราวกับว่ากำลังตื่นเต้นมาก

เหมือนสุนัขตัวใหญ่อย่างบอกไม่ถูกเลยละ

และแล้วระบบแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาเพื่อบอกให้หนวนหน่วนหยุดเล่นเกม

เนื่องจากว่าในเกมนี้มีระบบที่ถูกจัดทำไว้สำหรับผู้เยาว์ จึงเป็นการจำกัดการเล่นให้อยู่ภายในสองชั่วโมงเท่านั้น

หนวนหน่วนมองเจ้างูยักษ์สีขาวหิมะแสนสวยด้วยแววตาละห้อย

“เจ้างูยักษ์ ฉันไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง นายช่วยพาฉันออกไปหน่อยได้ไหม ฉันต้องกลับบ้านแล้ว”

เจ้างูยักษ์ขย้อนจดหมายออกมาตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าลงแล้วนำหางของมันวนอ้อมไปด้านหลังเพื่อรัดตัวเธอ

หนวนหน่วนเก็บไข่สองฟองเอาไว้ในกระเป๋า หลังจากนั้นเจ้างูยักษ์ก็นำเธอขึ้นมานั่งบนหัวของมันอีกครั้ง

เจ้างูยักษ์เลื้อยพาหนวนหน่วนกลับไปที่ถ้ำ ไม่นานก็มาหยุดลงตรงเสาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่มีอักษรรูนสลักเอาไว้

หนวนหน่วนลงมาจากตัวของมัน “ออกไปจากที่นี่ได้ใช่ไหม?”

เจ้างูยักษ์พยักหน้าแล้วพยายามดันเธอให้เดินไปข้างหน้า หลังจากนั้นไม่นานน้ำแข็งที่เธอเหยียบย่ำก็เรืองแสง ปรากฏเป็นรอยเท้านำทาง

หนวนหน่วนรีบโผเข้ากอดเจ้างูยักษ์ แล้วเขย่งปลายเท้าเพื่อจุ๊บลงบนจมูกของมัน

“ลาก่อนนะเจ้างูยักษ์ ถ้ากลับมาที่นี่ได้เดี๋ยวจะมาเล่นด้วยอีกนะ”

ใบหน้าขาวราวน้ำนมแนบชิดติดอยู่กับลำตัวเย็นของเจ้างูยักษ์ หลังจากนั้นหนวนหน่วนก็หายวับไปทันที

เมื่อยืนอยู่ในสถานที่อื่น ระบบก็เริ่มแจ้งเตือนข้อความที่ถูกส่งมามากมาย

ปรากฏว่าเป็นพี่สี่ที่ส่งข้อความมาหาไม่รู้กี่สิบครั้ง

พี่สี่ : หนวนหน่วนอยู่ไหน? พี่เกิดแล้วนะ

พี่สี่ : หนวนหน่วนส่งเสียงหน่อยเร็ว ไปไหนเนี่ย ทำไมถึงไม่ตามหมอสวี่ไป

พี่สี่ : ออฟไลน์ไปแล้วเหรอ? ไม่หรอก อย่าทำให้พี่กลัวสิ

พี่สี่ : ถ้าเห็นข้อความแล้วส่งโลเคชันมาให้หน่อยนะ เดี๋ยวพี่จะไปหา

ข้อความมากมายถูกส่งมานับไม่ถ้วน มีทั้งข้อความธรรมดาและข้อความเสียงปะปนกันไป

หนวนหน่วนกดเข้าที่ข้อความสุดท้าย ก่อนจะมีแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาอีก

พี่สี่ : พี่ออกไปดูข้างนอกมาแล้ว ก็ยังอยู่ในเกมนี่ เจอโลกลึกลับเข้าหรือไงกัน

พี่สี่ : กลับมาแล้วส่งข้อความมาด้วยนะ

หนวนหน่วน : พี่สี่ (น่ารัก.jpg)

พี่สี่ : ตอบสักทีนะ อยู่ไหน ส่งโลเคชันมาเลย

พี่สี่ : โชคยังดีนะที่นี่เป็นในเกม ถ้าเป็นในชีวิตจริงคงน่ากลัวแน่

หนวนหน่วนทำตามคำแนะนำของระบบอย่างว่องไวพร้อมกับส่งโลเคชันให้พี่สี่อย่างเงอะงะ

ไม่นานนัก กู้หมิงหลี่ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอ ทันทีที่มาถึงเขาก็รีบจับตัวเด็กหญิงหันซ้ายขวาเพื่อสำรวจตัวเธอทันที ก่อนจะพ่นคำพูดมากมายที่หลั่งไหลออกมาราวกับสายน้ำ

“ไม่เป็นไรใช่ไหม แล้วไปไหนมา? บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้หนีกลับไปที่จุดเกิด นี่พี่กังวลมากจนลืมคิดไปแล้วนะว่ามันคือเกม มาให้ดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหนไหม แต่เลือดก็ยังเต็มอยู่นี่? หรือว่าหายไปในโลกลึกลับเลยไม่ได้รับข้อความ?”

หนวนหน่วนมึนงงกับคำถามที่พรั่งพรูเข้ามา

“พี่สี่ หนูไม่เป็นอะไร ว่าแต่หนวนหน่วนควรตอบคำถามไหนก่อนดี”

เด็กหญิงดูงุนงงแต่ก็เต็มไปด้วยความน่ารัก

เมื่อสำรวจดูแล้วว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บอะไร กู้หมิงหลี่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา เขาทึ้งหัวตนเองไปมา

เจ้าโง่เอ๊ย นี่มันเกม จะไปเจ็บได้ยังไง เหลวไหลจริง!

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยกังวลเรื่องของตัวเองมากขนาดนี้ด้วยซ้ำในตอนที่ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่อยู่ในป่า แล้วทำไมจึงมาถามน้องสาวแบบนี้กัน

กู้หมิงหลี่บีบจับแก้มนุ่มนิ่มของเด็กหญิง ก่อนที่ความกังวลในสายตาจะถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่พากลับ”

ขณะที่พูดเขาก็อุ้มหนวนหน่วนขึ้นวางบนบ่า

ทัศนวิสัยกว้างไกลชัดเจนขึ้นมาทันที เด็กหญิงนั่งอยู่บนไหล่ของพี่ชาย โดยที่มือข้างหนึ่งของเขาจับเธอเอาไว้

หนวนหน่วนตื่นเต้นจนปากเล็กอ้าค้าง ก่อนจะรีบโผเข้ากอดพี่สี่อย่างทุกลักทุเล

ตอนแรกเธอก็รู้สึกกลัวนิดหน่อย แต่หลังจากเดินไปสักพักก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ดวงตาจึงแปรเปลี่ยนเป็นรูปโค้งด้วยรอยยิ้ม

“พี่สี่ พอหนูกับหมอสวี่แยกกัน หนูก็เดินไปเดินมา หนูไม่รู้ทางเลยนั่งพักผ่อนในป่า…”

หลังจากผ่อนคลายมากขึ้นแล้วเด็กหญิงก็เริ่มเปิดหัวข้อสนทนา เธอเล่าเรื่องที่ได้พบเจอเจ้างูยักษ์ให้ฟัง ถึงแม้ว่าจังหวะการพูดจะช้าแต่ก็ชัดถ้อยชัดคำมาก

น้ำเสียงนิ่ม ๆ ราวกับก้อนแป้งนุ่ม ๆ ฟังแล้วเสนาะหูเหลือเกิน

“เธอโชคดีมาก คนอื่นคงอิจฉาน่าดูเลย แต่จากที่พูดมาน่าจะไม่ใช่งูนะ เพราะพวกมันมีเขา คงเป็นเจียวหลง*[1] ละมั้ง”

หนวนหน่วนไม่รู้ว่าเจียวหลงคืออะไร เธอจึงหยิบไข่ออกมาจากกระเป๋า แม้ว่าจะใช้สองแขนเล็กโอบอุ้มเอาไว้ก็ยังรู้สึกเหมือนตัวจะทรุดลงอยู่ทุกครั้งไป เด็กหญิงโซซัดโซเซไปมาอย่างช่วยไม่ได้

เพราะว่ามันอยู่ในกระเป๋า เธอจึงไม่รู้เลยว่ามันหนักมากขนาดนี้

ด้วยความกลัวว่าไข่จะแตก เธอจึงกอดมันแน่นขึ้นด้วยสองแขนเรียว ใบหน้าเล็กยับยู่ขึ้นเล็กน้อยด้วยความหนัก

“หนู ห… ให้พี่สี่ค่ะ”

เด็กหญิงพยายามอย่างหนักเพื่อจะยื่นเจ้าไข่ใบโตในอ้อมแขนไปให้

กู้หมิงหลี่คว้าไข่สีขาวใบใหญ่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอมาถือไว้ ก่อนจะกางนิ้วมือทั้งห้าออกเพื่อกอบกุมไข่แล้วจับมันคว่ำลง

หนักเหมือนกันนะเนี่ย

หลังจากนั้นไม่นาน หนวนหน่วนก็นำไข่อีกใบหนึ่งออกมา

“พี่คะ ยัง… ยังมีอีกหนึ่ง”

กู้หมิงหลี่ “…”

เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่หยิกแก้มอ้วนกลมของเด็กหญิง

“พี่ใหญ่สร้างเกมนี้ยังไง ไข่สัตว์เลี้ยงหาได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่กลัวล้มละลายเลยนะ”

หลังจากพูดจบเขาก็รับไข่สัตว์เลี้ยงสีดำจากมือหนวนหน่วนไปอย่างทุลักทุเล

“พี่ใหญ่จะล้มละลายเหรอคะ!”

เมื่อหนวนหน่วนได้ยินคำพูดของพี่สี่ ดวงตาของเธอก็เบิกโพลงทันที น้ำเสียงออดอ้อนนั้นดังขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นเรารีบเอาไข่ไปคืนเถอะ”

ใบหน้าที่โศกเศร้านั้นราวกับว่าพี่ชายคนโตของตนจะล้มละลายจริง ๆ กู้หมิงหลี่ยิ่งรู้สึกขำอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาแกล้งเด็กหญิงเข้าไปใหญ่

“เธอจะทำยังไงถ้าพี่ใหญ่ล้มละลายจริง?”

หนวนหน่วนขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

กู้หมิงหลี่เลิกคิ้วขึ้นพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย

“คิดอะไรอยู่เหรอ?”

ใบหน้าของหนวนหน่วนยับยู่ขึ้นมา ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา “ไม่รู้ว่าเงินที่หนวนหน่วนมีจะเลี้ยงพี่ใหญ่พอหรือเปล่า”

กู้หมิงหลี่ : อึดอัดใจขึ้นมาเลยแฮะ

[1] เจียวหลง คือ มังกรที่มีเขา พออายุได้พันปีจะเปลี่ยนเป็นมังกร และมังกรพอมีอายุได้ห้าร้อยปีจะเป็นเจียวหลง เจียวหลงจึงถือได้ว่าเป็นมังกรที่อาวุโสแล้ว