ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 146 เจ้างูยักษ์

บทที่ 146 เจ้างูยักษ์

หนวนหน่วนตัวน้อยไม่เคยเห็นดวงตาสัตว์ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน มันชูคอขึ้นจนเด็กหญิงสะดุ้งตกใจ และก่อนที่จะทันได้วิ่งหนี หางของมันก็รัดตัวหนวนหน่วนเอาไว้เสียแล้ว QAQ

วิญญาณเด็กหญิงแทบหลุดออกจากร่าง เธอรีบหลับตาปี๋จนแทบอยากจะหยุดหายใจอยู่ ณ ตรงนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เป็นอะไรมาก

ทั้งหมดมันได้ผ่านไปแล้ว!

ถ้ำที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลนสะท้อนภาพอสรพิษผ่านรูม่านตาของหนวนหน่วน ลำตัวของมันเป็นสีขาวราวกับหยก อีกทั้งขนาดเกล็ดของมันก็ใหญ่เกินกว่าที่สองมือเล็กของเธอจะเทียบได้ บนหัวมีเส้นสีขาวสองเส้นคล้ายกับครีบประดับอยู่พร้อมสิ่งที่คล้ายกับเขากวางสองอัน มันมีกรงเล็บขนาดใหญ่เหมือนนกอินทรีด้วย

ในขณะที่มันค่อย ๆ ยกลำตัวขึ้น ครีบที่เคยแนบสนิทติดกับลำตัวก็ค่อย ๆ แผ่ออกมาอย่างกับใบพัด หลังจากนั้นมันก็ยกหางที่รัดหนวนหน่วนเอาไว้ขึ้นมาก่อนจะใช้สายตาอันเย็นยะเยือกจ้องมองเกี๊ยวน้อยที่อยู่ตรงหาง

หนวนหน่วน : ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าความรู้สึกตอนโดนงูกินมันเป็นยังไง คิดถึงพี่สี่จังเลย ต่อไปจะไม่ไปไหนไกลจากพี่สี่อีกแล้ว

เด็กหญิงตัวสั่นระริกอย่างน่าสงสาร ในหัวมีแต่ความคิดยุ่งเหยิงตีกันไปหมด หนวนหน่วนตัวน้อยได้แต่ใช้แขนโอบกอดตัวเอง

ถึงแม้จะรู้ว่าหลังจากที่ถูกกินจะได้กลับไปที่จุดเกิด แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมความกลัวเอาไว้ได้อยู่ดี

เมื่อเกล็ดงูสัมผัสเข้ากับใบหน้าของเธอ หนวนหน่วนก็ตัวสั่นเทา ภายในใจก็ได้แต่คิดว่าอาจถูกกินในอีกไม่กี่อึดใจเป็นแน่ แต่ร่างกายกลับบ่งบอกความรู้สึกไม่ได้เลยว่าเธอตายแล้วหรือยัง

เด็กหญิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และในตอนนี้เองที่หัวงูได้หันหน้าเข้ามาประชันกับเธอ มันอยู่ใกล้เพียงแค่หนึ่งช่วงแขนเท่านั้น นัยน์ตาสีทองอร่ามคู่โตนั้นจ้องมาอย่างไม่กะพริบ

แต่มันดูเหมือน… ไม่คิดที่จะกินเธอเลย?

หนวนหน่วนย่นจมูกน้อย ๆ ของตัวเอง ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาช้อนมองงูยักษ์ตรงหน้าอย่างกลัว ๆ มันไม่ขยับตัวเลย เพียงแต่จ้องมองเธอตาเขม็งเท่านั้น

ความหมายที่แท้จริงของมันคืออะไรกัน

หลังจากนั้นหนวนหน่วนก็รู้สึกปวดตาจนต้องยกมือขึ้นมาลูบ

เจ้างูขยับตัวเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันยกหางของมันขึ้นในขณะที่เด็กหญิงยังคงอยู่บนนั้น จากนั้นจึงค่อย ๆ ขดตัวม้วนหางเข้ามาใกล้หัวของมัน

หนวนหน่วน “…”

หนวนหน่วนถอนหายใจอย่างโล่งอก ค่อยยังชั่วที่ไม่ต้องจ้องมองเจ้างูยักษ์ตรง ๆ แล้ว เพราะตอนนี้มันมุดหัวของมันลงไปในลำตัวที่ขดเป็นวงกลม

ไม่รู้ว่าจะสามารถกลับไปที่จุดเกิดได้ไหม?

ในขณะที่กำลังคิด เจ้างูยักษ์ก็ขยับตัวอีกครั้ง พาร่างอันใหญ่ยักษ์ของตัวเองเลื้อยอย่างคล่องแคล่วว่องไวโดยมีหนวนหน่วนเกาะอยู่ที่หัว ความรู้สึกนี้… คงเหมือนพี่สี่เวลาขี่รถซิ่งแน่เลย!

เด็กหญิงหน้าซีดเผือด อีกทั้งยังไม่กล้าขยับตัว เธอทำเพียงแค่ย่นจมูกสูดน้ำมูกเล็กน้อยเท่านั้น และเมื่อหันกลับไปมองข้างหลังก็ต้องตกตะลึงกับขนาดตัวของเจ้างูตัวนี้อีกครั้ง

ลำตัวนี้มันยาวกว่าตึกร้อยชั้นเสียอีก

“จะไปไหนเหรอ?”

หนวนหน่วนพึมพำเบา ๆ ทุกคำพูดสะอื้นไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร

งูยักษ์ยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว มันทำหน้าที่ราวกับตัวเองเป็นรถรับส่งเด็กน้อยจนกระทั่งเดินไปสุดทางถ้ำน้ำแข็งอันมหึมา เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล หนวนหน่วนก็รวบรวมความกล้าที่จะขยับตัวขึ้นแล้วมองออกไป ก่อนจะพบว่ามีสายธารของน้ำตกไหลลงมาอยู่ตรงนอกปากถ้ำ

มันทำให้ถ้ำน้ำแข็งนี้ถูกซ่อนเร้นเอาไว้ผ่านการปกคลุมของสายธารน้ำตก ดังนั้นหากมองจากข้างนอก ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถมองเห็นถ้ำนี้ได้เลย

เจ้างูยักษ์พาหนวนหน่วนขึ้นไปบนหน้าผาโดยหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนสายธารน้ำตกตรงปากถ้ำ หากมีคนมองเห็นเจ้าสัตว์ประหลาดจอมขลังนี้จากที่ไกลแสนไกลคงตกใจมากแน่

เด็กหญิงยืนอยู่บนหัวของมัน และเมื่อได้มองดิ่งลงไปตรงหน้าผาก็รู้สึกได้ถึงความวิงเวียนที่ประเดประดังเข้ามา ทำให้เธอรีบนั่งลงอย่างว่าง่ายทันที

เจ้างูยักษ์เลื้อยไต่ไปบนหน้าผาอย่างชำนาญ เมื่อมาถึงจุดหมายตรงแม่น้ำของธารน้ำแข็ง มันก็เลื้อยผ่านไปบนผิวน้ำ หนวนหน่วนจึงไม่เปียกน้ำแต่อย่างใด

นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่แปลกมาก มันเหมือนกับดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ไม่มีผิด ดูเหมือนว่าเจ้างูยักษ์จะเป็นราชันของที่นี่ เพราะสัตว์ทั้งหลายที่รับรู้ถึงการมาของมันไม่กล้ามาดื่มน้ำแถวนี้เลย

หนวนหน่วนเคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหัวของมันอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างของเธอจับเขาของมันเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร มันยังคงพาเธอมุ่งหน้าไปยังที่ปลอดภัยในสถานที่ที่งดงามราวกับสรวงสวรรค์แห่งนี้

จนกระทั่งเดินทางมาถึงต้นไม้ที่ตั้งสูงตระหง่าน เจ้างูยักษ์ก็หยุดเลื้อยลง มันก้มหัวลงจนแนบติดกับพื้นหญ้าเขียวขจีก่อนจะเปล่งเสียงพึมพำสองครั้ง

หนวนหน่วนเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่มันต้องการสื่อ เธอลงจากหัวมันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเธอก็ยืนมองดูเจ้างูยักษ์เลื้อยขึ้นต้นไม้ใหญ่ที่สูงตระหง่านเสียดฟ้าไป

หนวนหน่วนเงยหน้ามองอยู่เนิ่นนาน ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกกลัวอีกแล้ว

ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ถูกบดบังด้วยเมฆและหมอกหนาทึบ หนวนหน่วนยังคงมองขึ้นไปอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรไร้สาระอยู่ จึงยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนอย่างเซ็ง ๆ

เธอก้มหน้าลงแล้วนั่งลงอยู่ตรงโคนต้นไม้ที่มีรากยื่นออกมา ดวงตากลมโตคู่สวยจ้องมองไปโดยรอบด้วยความงุนงง

เมฆหมอกปกคลุมเป็นชั้น ๆ รอบ ๆ มีดอกไม้พืชพันธุ์รวมถึงสัตว์แปลกประหลาดมากมาย ต้นไม้ก็สูงใหญ่เหลือเกิน

เด็กหญิงตัวน้อยเท้าศอกกับเข่าของตัวเอง จากนั้นก็ใช้อุ้งมือรองใต้คางตนเอาไว้ ขนตาของเธอโค้งงอได้รูปราวกับพัดที่พร้อมโบกสะบัดไปมา ดวงตาคู่โตจ้องมองไปยังทิวทัศน์โดยรอบ

ทำไมเธอถึงไม่หนีไปกันนะ? ก็แน่สิ เธอไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน

แผนที่ตรงนี้ไม่ได้มีในระบบ เธอจึงไม่สามารถติดต่อพี่สี่ได้

วิธีที่จะกลับออกไปได้ก็คือหาทางออกไปหรือไม่ก็ตายเท่านั้น

ตอนนี้เด็กน้อยรู้สึกใจเย็นมากขึ้น ถึงแม้ว่าเจ้างูยักษ์จะดูน่ากลัวแต่มันก็ไม่ได้ทำร้ายเธอเลย และนี่คือโลกในเกม ดังนั้นเรากลับไปในโลกที่เรามีชีวิตกันเถอะ

อืม… คิดถึงพวกแมวจังเลย

ทันใดนั้นเมฆที่อยู่เหนือศีรษะของเธอก็ม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่น ก่อนที่หัวยักษ์ใหญ่สีขาวราวกับหิมะจะโผล่ออกมาจากตรงนั้น มันใช้ปลายจมูกอันเย็นเฉียบสัมผัสลงบนหลังของหนวนหน่วน

การกระทำของมันค่อนข้างนุ่มนวล แต่ดูเหมือนว่าแรงนี้จะมากเกินไปสำหรับหนวนหน่วน เด็กหญิงจึงล้มลงในที่สุด

หนวนหน่วนที่นอนอยู่บนพื้น “…”

ไม่เห็นเจ็บเลย ถึงจะล้มลงบนพื้นก็เถอะ

เจ้างูยักษ์ดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย มันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกแล้วพยายามช่วยคนตรงหน้าทันที

มันพุ่งตัวไปข้างหน้าหวังจะใช้หัวดันเด็กน้อยให้ลุกขึ้น

เมื่อลุกขึ้นมายืนได้แล้ว หนวนหน่วนก็เกือบจะล้มคว่ำลงไปอีกรอบ เธอจึงต้องจับหัวของเจ้างูยักษ์เอาไว้

เจ้างูยักษ์ไม่กล้าขยับตัว ปล่อยให้หนวนหน่วนจับหัวของมันเอาไว้ และหลังจากที่ยืนนิ่งอยู่เนิ่นนานเธอก็เริ่มเขินอาย

“ข…ขอโทษนะ”

น้ำเสียงเขินอายนุ่มละมุนน่าฟังดังขึ้น

หลังจากที่ดึงมือกลับมา หนวนหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสเข้ากับเกล็ดของงู

มันเหมือนน้ำแข็งที่ทั้งเรียบและเย็น เนื้อสัมผัสคล้ายกับหยกไม่มีผิด

ส…สวยจังเลย เหมือนหยกสีขาวอันใหญ่เลยแฮะ

เด็กหญิงมองไปที่งูยักษ์พร้อมกับความคิดที่ว่างเปล่า

หางของงูตัวใหญ่แกว่งไปมา มันขดตัวเป็นวงกลม ทำให้หนวนหน่วนถูกล้อมรอบอยู่ในร่างของมันในที่สุด

หนวนหน่วน “ส…สวัสดี”

เธอกล่าวทักทายอย่างตะกุกตะกัก ก่อนที่มือจะเอื้อมไปสัมผัสตรงลำตัวของมันอย่างกล้าหาญ

เธอไม่ได้เรียกมันด้วยซ้ำ แต่เจ้างูยักษ์กลับเข้ามาใกล้เอง!