ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 145 ดินแดนลึกลับ

บทที่ 145 ดินแดนลึกลับ

โลกของเกมแตกต่างจากโลกแห่งความจริงอย่างสิ้นเชิง หนวนหน่วนเดินไปมาพร้อมกับพี่สี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่แล้วเธอก็ได้ทำความรู้จักกับคนในหมู่บ้านด้วยความบังเอิญ ทำให้คะแนนความโปรดปรานของเธอเพิ่มขึ้นเป็น 70 คะแนน

กู้หมิงหลี่ “…”

แล้วทำไมของเขาถึงมีแค่ 60 คะแนนล่ะ?

“ฉันมีพี่ชาย 7 คน มานี่สิ”

เกมนี้สมจริงใช้ได้เลยแฮะ

หนวนหน่วนใช้ชื่อในเกมว่า ‘ฉันมีพี่ชาย 7 คน’

พอได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านเรียก หนวนหน่วนจึงวิ่งเข้าไปหาด้วยขาสั้น ๆ

“มีอะไรคะคุณหัวหน้า?”

[ความชื่นชอบจากหัวหน้าหมู่บ้าน +3]

เพียงแค่เอ่ยถามเท่านั้น เธอก็ได้คะแนนเพิ่ม +3 แล้ว

เริ่มต้นคือ 70 คะแนน เพียงแค่หนวนหน่วนเดินไปเดินมาคะแนนก็เพิ่มเป็น 80 แล้ว การที่คะแนนเพิ่มขึ้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ตกเป็นเป้าของความอิจฉาจากผู้คนด้วย

“ฉันมีจดหมายอยากให้เธอนำไปให้หมอสวี่”

[เควสประจำวัน : นำจดหมายฉบับนี้ไปส่งให้ถึงมือหมอสวี่ ยอมรับหรือไม่]

หนวนหน่วนพยักหน้าแล้วยื่นมือไปรับซองจดหมายจากหัวหน้าหมู่บ้าน

“คุณหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วผมล่ะมีงานอะไรต้องทำไหม?”

กู้หมิงหลี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังหนวนหน่วนถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น

หัวหน้าหมู่บ้านมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า “อะนี่ เอาเหยือกนี่ไปใส่ไวน์มาให้ฉันหน่อย”

ทั้งหนวนหน่วนและกู้หมิงหลี่ได้รับเควสประจำวันเรียบร้อย

หนวนหน่วนจูงมือพี่สี่แล้วมุ่งหน้าไปทางโรงพยาบาล หลังจากนั้นก็ได้ส่งจดหมายถึงมือหมอสวี่ และเมื่อพวกเขากำลังจะกลับก็โดนหยุดไว้เสียก่อน

“ฉันจะไปที่ภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร พวกเธอสองคนจะไปด้วยกันไหม?”

ทันใดนั้นดวงตาของกู้หมิงหลี่ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “ไปครับ!”

หัวข้อเควสปรากฏขึ้นบนหน้าจอของหนวนหน่วนและกู้หมิงหลี่แทบจะพร้อมกัน

[ภารกิจหลัก : ความรู้ทางเภสัชวิทยาของหมอสวี่”

มันเป็นทักษะที่ต้องเรียนรู้จากเกม และสิ่งที่หมอสวี่กำลังพูดออกมานั้นก็เพื่อให้พวกเขาได้จดจำและเรียนรู้

หลังจากกู้หมิงหลี่นำไวน์ไปให้หัวหน้าหมู่บ้านแล้ว เขาก็ขึ้นเขาไปกับอีกสองคน แต่แล้ว… เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ทำไมทักษะการเรียนรู้ในเกมมันต้องเหมือนวิชาในชั้นเรียนขนาดนี้ด้วยนะ แถมยังคลุมเครือกว่าอีก

กู้หมิงหลี่ยืนฟังอยู่ด้านข้างด้วยความงุนงง ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงประหลาดดังหึ่ง ๆ ขึ้นมา

ส่วนหนวนหน่วนตั้งใจฟังหมอสวี่อย่างจริงจัง

“ฉันจะไปดูตรงนั้น!”

ด้วยความคาใจในเสียงที่ได้ยิน กู้หมิงหลี่จึงเดินไปสำรวจ ก่อนจะพบเข้ากับอะไรบางอย่างจนแทบจะต้องวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

หมอสวี่ส่ายหัวอย่างหน่าย ๆ “คนหนุ่มสาวนี่ไม่มีความอดทนเอาซะเลย”

และแน่นอนว่าหนวนหน่วนจะต้องปกป้องพี่สี่ของเธออยู่แล้ว

“พี่สี่ต่อสู้ได้เก่งมากเลยนะคะ”

เธอรู้ดีว่าพี่สี่ชอบกีฬามากกว่าการเรียนวิชาการ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเขาเลย เธอกังวลอะไรขนาดนั้นล่ะแม่สาวน้อย”

ใบหน้าเรียวบางของหนวนหน่วนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่ฉายแววความขี้เล่นของหมอสวี่

…

“แม่ง!”

หลังจากกู้หมิงหลี่หายไปได้ไม่นานก็มีเสียงสบถดังขึ้นมา หลังจากนั้นเขาก็หายวับไปต่อหน้าคนทั้งสอง

“วิ่งเร็ว! ดันไปแหย่รังงูโดยไม่ได้ตั้งใจซะได้!”

สิ้นเสียงพูดก็มีเสียงขู่ฟ่อตามมาพร้อมกับเสียงใบไม้กรอบแกรบ แค่เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น บรรดางูทั้งฝูงก็ไล่ตามพวกเขามา ถ้าหากเป็นผู้เล่นที่กลัวงูขึ้นสมองอาจทำให้หัวขาวโพลนได้เลย

และแล้วงูยักษ์สีดำก็โผล่ออกมา!

หนวนหน่วน “!!!”

“วิ่ง!”

กู้หมิงหลี่อุ้มหนวนหน่วนขึ้นในอ้อมแขนของตนแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ในขณะที่หมอสวี่เองก็ทิ้งจอบของตัวเองแล้ววิ่งตามกันไปติด ๆ

“เจ้านี่ต้องอาภัพแน่เลย คนอาภัพอยู่ที่ไหนก็พาซวย! ดันพาราชันอสรพิษออกมาซะได้!”

กู้หมิงหลี่ปรายตามองหมอสวี่อย่างขุ่นเคือง ยังจะมีอารมณ์มาหยอกล้ออีก “ดูเหมือนไม่ค่อยมีแรงแต่ก็วิ่งเร็วมากนะเนี่ย”

หมอสวี่ “…”

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้กว่านี้ ไม่เช่นนั้นคงตบหัวกู้หมิงหลี่ไปแล้ว!

หลังจากวิ่งไปได้สักพักพวกเขาก็ถูกไล่ล่าจนทัน กู้หมิงหลี่หันหลังกลับไปหยิบอาวุธออกมาจากกระเป๋าเป้ อาวุธของเขาคือมีดอันเล็ก

เขาโยนหนวนหน่วนไปให้หมอสวี่อุ้มไว้

“พวกนายไปก่อนเลย!”

“พี่สี่!”

กู้หมิงหลี่คิดจะต่อสู้ “ไปก่อนเลย ถ้าพี่ตาย อย่างมากก็แค่กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่จุดเกิด”

หนวนหน่วน : ใช่แล้ว นี่มันก็แค่เกมนี่นา

หลังจากนั้นเธอก็ถูกหมอสวี่พาตัวไป “พี่สี่ หนูจะไปรอที่จุดเกิดนะ!”

กู้หมิงหลี่ “…ถ้าฉันชนะก็น่าจะได้ของดี ๆ อยู่นะ”

หลังจากนั้นไม่กี่นาที หนวนหน่วนก็หายไปในป่าเขาลำเนาไพรด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เธอไม่รู้ว่าทำไม…อยู่ดี ๆ ถึงแยกจากหมอสวี่ได้

เด็กน้อยนั่งลงอยู่บนหินก้อนใหญ่พลางใช้มือเล็กเท้าคางตนเองจนใบหน้ายับยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

แค่เพียงถอนหายใจเท่านั้น พื้นด้านล่างก็เกิดการสั่นไหว เด็กน้อยตกลงไปในหลุมดำด้วยความงุนงง เธอกลิ้งม้วนเป็นก้อนกลมราวกับก้อนข้าวเหนียวสีขาว

“อ๊าาา!!!”

มันดูน่าจะเจ็บ แต่ก็ไม่ได้เจ็บ อีกทั้งยังรู้สึก… เวียนหัวจัง!

ความรู้สึกเบาหวิวเหมือนร่างไร้น้ำหนักแบบนี้แย่มากเลย QAQ

กลิ้งไปสิบกว่ารอบในที่สุดก็หยุดลง หนวนหน่วนรีบลุกขึ้นยืนจากพื้นด้วยความงุนงงพร้อมกับใบหน้าที่เปรอะเปื้อนเล็กน้อย เธอใช้นัยน์ตาชื้นน้ำตามองไปรอบ ๆ

หลังจากนั้นระบบก็ได้แจ้งเตือน

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น ‘ฉันมีพี่ชาย 7 คน’ ที่เข้ามาในดินแดนลึกลับ เชิญสำรวจได้]

หนวนหน่วน “…”

เธอไม่รู้ว่านี่คือสถานที่ที่ผู้เล่นหลายคนคาดหวังอยากจะพบเจอ รู้แค่เพียงว่า ในดินแดนอันมืดมิดนี้มีเพียงเธอที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว

และดูเหมือนว่าจะมีแสงสว่างปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าของหนวนหน่วน เธอมุ่งหน้าเดินตรงไปอย่างระมัดระวังก่อนจะตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

เบื้องหน้าถ้ำน้ำแข็งกว้างใหญ่ไพศาล บนพื้นเรียบและสะท้อนดุจกระจกเงา ตัวถ้ำค่อนข้างกว้างใหญ่ คริสตัลประดับอยู่บนผนังตลอดทาง นอกจากนี้ข้างบนยังมีน้ำแข็งหินย้อยห้อยลงมาอีกด้วย โลกใบนี้เหมือนกับเทพนิยายที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะไม่มีผิด

“ส… สวยจังเลย”

หนวนหน่วนยืนอยู่ตรงปากทางเข้าถ้ำ ในขณะที่อ้าปากค้างกว้างจนเกือบจะยัดไข่เข้าไปได้ทั้งลูก

หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอก็มุ่งหน้าเดินเข้าไป ระหว่างทางก็มีเสียงเล็กบ่นพึมพำไม่หยุด

“พี่สี่บอกว่ามันไม่เจ็บ และถ้าตายในเกมก็แค่กลับไปเริ่มใหม่ เพราะฉะนั้น… อย่ากลัวนะหนวนหน่วน!”

หนวนหน่วนกำหมัดแน่นเพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง จากนั้นก็มุ่งหน้าเดินต่อไป เด็กน้อยไม่รู้ว่าต้องเดินไปอีกนานแค่ไหน แต่ก็เหมือนจะมีสิ่งกีดขวางขนาดใหญ่วางอยู่ตรงหน้า

กว่าจะเดินมาถึงก็ใช้เวลานานพอสมควร

หนวนหน่วนจับเข้าที่สิ่งกีดขวางตรงหน้าแล้วปีนขึ้นไป ต้องยอมรับเลยว่าเธอแข็งแรงมาก

อาจเป็นเพราะมันคือโลกในเกมด้วย หากเป็นในชีวิตจริงเธอคงไม่สามารถปีนได้แบบนี้อย่างแน่นอน

และในที่สุดเธอก็ปีนขึ้นไปจนเหนือสุด หนวนหน่วนมองดูสิ่งกีดขวางนี้พลางยกมือเกาศีรษะอย่างงุนงง ก่อนที่เธอจะพยายามไปต่อก็พบเข้ากับสิ่งกีดขวางที่มีลักษณะคล้ายกับเขากวางสองอันอยู่ตรงหน้า

เด็กหญิงคิดขึ้นในหัว ‘มันก็เหมือน… จะไม่เป็นอุปสรรคอะไรนะ’

หนวนหน่วน “???”

“ฟ่อ…”

เสียงขู่ฟ่อที่ดังขึ้นมาทำให้ใต้เท้าของสิ่งที่เธอเหยียบย่ำสั่นสะเทือน ตัวของหนวนหน่วนเซไปมาจนเกือบจะล้มลง โชคยังดีที่เธอคว้าจับสิ่งตรงหน้าไว้ทัน ถึงตัวจะกระเด้งกระดอนลอยขึ้นลงก็ตาม

หนวนหน่วนหน้าแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก

คิดถึงพี่สี่จังเลย ฮืออออ

สัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีทองอร่ามคู่นั้นจับจ้องไปยังร่างของหนวนหน่วน ขนาดร่างของเธอยังไม่ใหญ่เท่ารูม่านตาของมันเลยด้วยซ้ำ!

หนวนหน่วนขนลุกขึ้นทังตัว มือไม้อ่อนแทบจับอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ล้มลงทั้งยืน

“อ๊ากกกก!!!”

เสียงอันไร้เดียงสาดังก้องไปทั่ว หนวนหน่วนนั่งลงพร้อมกุมศีรษะของตัวเองจนกลายเป็นเหมือนบอลกลมลูกเล็ก เธอทั้งกลัวและสมเพชตัวเองอย่างมากที่ต้องรอให้ตัวเองฟื้นคืนชีพอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ไม่ทันคาดคิดก็ได้เกิดขึ้น เมื่อเธอลืมตาขึ้นมากลับพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในถ้ำอันมืดมิด ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

สัมผัสตรงฝ่ามือที่วางอยู่บนพื้นนั้นค่อนข้างเย็นมาก ไม่นานตัวของเธอก็ค่อย ๆ ลอยขึ้น

หนวนหน่วนเงยหน้าซีดเผือดขึ้น ก่อนจะพบเข้ากับศีรษะอันใหญ่โตและนัยน์ตาสีทองอร่าม