ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 118 ฉันมีน้องสาว นายล่ะมีไหม

บทที่ 118 ฉันมีน้องสาว นายล่ะมีไหม

กู้หมิงหลี่หัวเราะด้วยความโกรธ คนข้าง ๆ เองก็หัวเราะตามไปด้วย

“ฮ่า ๆ ๆ น้องสาว ซื่อเกินไปแล้ว แต่ฉันก็ชอบความจริงใจของเธอนะ!”

ถังเล่อพูดแทรกออกมาจากด้านหลังของกู้หมิงหลี่พลางหัวเราะและยกนิ้วให้

หนวนหน่วนหัวเราะอย่างเขินอายทันที จากนั้นแก้มนุ่มนิ่มของเธอก็ถูกบีบอีกครั้ง

หนวนหน่วน “…”

เด็กสาวที่ถือน้ำอยู่รอบ ๆ มองไปที่กู้หมิงหลี่ด้วยสีหน้าเหมือนท้องผูก แม้ว่าทุกคนในโรงเรียนจะรู้ว่ากู้หมิงหลี่ปากเปราะแค่ไหน แต่ก็ยังมีหลายคนที่ยังชอบเขาอยู่

ตั้งแต่เข้าโรงเรียนมาก็มีสาว ๆ มากมายมาสารภาพรักกับเขาทั้งอย่างเปิดเผยและแบบลับ ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะปิดกั้นตนเองจากทุกคน ไม่เคยมีใครเห็นเขายืนอยู่กับสาวคนไหนในเฟรมเดียวกันเลย

ทั้งที่กู้หมิงหลี่ไม่ใช่คนอ่อนโยนนักและยังชอบหักอกสาว ๆ อยู่บ่อย ๆ แต่ตอนนี้… เขากำลังกอดเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างอ่อนโยน

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นคงเป็นน้องสาวของเขา

ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าตานี่มันก็แค่สองมาตรฐาน!

“กู้หมิงหลี่!”

หยางซิงเฉินเดินเข้ามากับกลุ่มวัยรุ่นในชุดบาสเกตบอลสีน้ำเงิน เพราะผมสีเทานั้น หนวนหน่วนจึงจำเขาได้

พี่สี่เคยต่อสู้กับคนคนนี้แล้วถูกส่งไปที่สถานีตำรวจ

“อย่าชะล่าใจไป คราวหน้าฉันจะเอาชนะนายได้แน่นอน!”

หยางซิงเฉินถือลูกบาสเกตบอล พูดจารุนแรงกับกู้หมิงหลี่พร้อมกับดวงตาดุร้าย

กู้หมิงหลี่อุ้มหนวนหน่วนตัวน้อยขึ้นมาด้วยมือเดียวพลางยกนิ้วก้อยอีกข้างเขี่ยหูอย่างหยิ่งผยอง

“ไม่ต้องพูดถึงคราวหน้าหรอก แพ้แล้วนี่ จะแข่งอีกไปทำไม?”

หยางซิงเฉินเป็นคนอวดดี เขามองว่ากู้หมิงหลี่เป็นคู่ต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็ก แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ง่าย ๆ

“เหลวไหล ทำไมฉันจะไม่ชนะ นายเคยโดนฉันจัดการมาตั้งหลายครั้งแล้ว!”

ถังเล่อชูนิ้วกลางไปทางฝั่งตรงข้าม “ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ลูกพี่กู้ของเราทำให้นายต้องกลับไปแบบหน้าบวม จมูกช้ำกี่รอบแล้ว!”

หยางซิงเฉินตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ผลการเรียนของฉันอยู่ใน 100 อันดับแรก แล้วนายทำได้หรือเปล่า”

กู้หมิงหลี่ “…”

ถังเล่อ “…”

เขาเก็บนิ้วกลางที่ชูไว้อย่างช้า ๆ พูดอะไรไม่ออกอีก

หยางซิงเฉินเริงร่าอยู่พักหนึ่ง คุ้มจริง ๆ ที่เรียนหนักเพื่อที่จะเอาชนะกู้หมิงหลี่ในเรื่องนี้

แต่ถังเล่อรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นลู่สิงจื่อ เขาเกาะที่ไหล่ของลู่สิงจื่อแล้วเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

“ตั้งแต่เรียนมาลูกพี่ลู่ไม่เคยหลุดสามอันดับแรกเลย!”

หยางซิงเฉินเชิดคางขึ้น “ฉันอยู่ใน 100 อันดับแรกของเกรดนักเรียนรวม แต่กู้หมิงหลี่อยู่อันดับล่างสุด!”

“แต่พี่ลู่ของพวกเรา…”

หยางซิงเฉินหรี่ตามองเขา “ฉันจะเทียบกับกู้หมิงหลี่!”

ถังเล่อ “ปั๊ดโถ้ะ!”

ขณะที่หยางซิงเฉินพูด ดวงตาของเขาก็มองไปที่กู้หมิงหลี่ ดวงตาทั้งสองคนดูเหมือนจะมีประกายไฟชนกันในอากาศ บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความกดดัน ฝูงชนรอบข้างแยกย้ายกันไปทันทีเพื่อให้พื้นที่แก่พวกเขา

กู้หมิงหลี่มองหยางซิงเฉินด้วยสายตาอาฆาตแค้น แต่แล้วไม่นานเขาก็ยกมุมปากขึ้นแล้วเขย่าเจ้าตัวน้อยแสนนุ่มนิ่มกลิ่นน้ำนมในอ้อมแขน

“ฉันมีน้องสาว แล้วนายล่ะมีไหม”

เขายกหนวนหน่วนที่กำลังทำหน้างุนงงขึ้นมา

หยางซิงเฉิน “…”

ทุกคน “…”

การโต้ตอบอันหน่อมแน้มของเขาเหนือการคาดเดาของทุกคน

หยางซิงเฉินโกรธมาก “น้องสาวเกี่ยวอะไรด้วย!”

กู้หมิงหลี่เอ่ยอย่างสบาย ๆ ว่า “น้องสาวของฉันคอยส่งอาหารให้ฉัน ตอนนี้ก็มาให้กำลังใจ เอาของขวัญมาให้ฉัน โทรหาฉันด้วยนะ นายล่ะมีบ้างไหม? ไม่มีละสิ!”

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าเด็กหนุ่มผู้ก้าวร้าวและเย่อหยิ่งคนนี้จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

หนวนหน่วนถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย หลังจากฟังสิ่งที่พี่สี่พูดออกไป ใบหน้าเล็ก ๆ และใบหูของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่ถือเจลลี่รสเดียวกับที่อยู่ในปากของไป๋โม่ฮัวเอาไว้ เมื่อทำอะไรไม่ถูกก็คว้าเสื้อของกู้หมิงหลี่แล้วซุกหน้าหนีอย่างเขินอาย ตอนนี้เธอกลายเป็นเจ้าก้อนสีขาวที่ดูนุ่มนิ่มในอ้อมแขนของกู้หมิงหลี่ไปแล้ว

ทุกคนเงียบไปสองสามวินาทีพลางคิดว่า… น้องสาวของอันธพาลคนนี้น่ารักจริง ๆ!

เหล่านักเรียนหนุ่มสาวเอาแต่จ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยที่ดูราวกับหยกสีชมพู เธอช่างเป็นน้องสาวตัวน้อยที่น่ารักเหลือเกิน ปฏิกิริยาก็น่ารัก แถมยังเป็นเด็กที่มีความประพฤติดี ไม่น่าแปลกใจที่กู้หมิงหลี่อวดเธอมากขนาดนี้

ในตอนนี้คนที่รู้สึกว่าสู้ไม่ได้กลายเป็นพวกหยางซิงเฉินแทน

หยางซิงเฉินโกรธมากจนแทบจะรู้สึกตายด้านไปครึ่งซีก เขาโทรหาพ่อของเขาทันที

[ไง ไอ้เสือ โทรมาทำไม?]

หยางซิงเฉินมองไปยังท่าทางที่ดูพึงพอใจและหยิ่งยโสของกู้หมิงหลี่ ความโกรธของเขายิ่งพุ่งสูงขึ้นอีก

“พ่อ! เมื่อไหร่ผมจะมีน้องสาว?”

พ่อของหยางซิงเฉิน […]

ทุกคนในโรงเรียน “…”

การเอาคืนในครั้งนี้… กู้หมิงหลี่ชนะขาด!

ถังเล่อเกือบจะพ่นน้ำลายของเขาออกมา เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

ผู้คนมากมายในสนามเงียบมาก ทุกคนต่างเงี่ยหูฟังปฏิกิริยาของพ่อหยางซิงเฉินอย่างใจจดจ่อ

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที ในที่สุดก็มีเสียงออกมาจากโทรศัพท์

พ่อของหยางซิงเฉิน […ไสหัวของแกไปซะ!]

ทุกคนคิดพร้อมกัน ‘ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ’

หยางซิงเฉิน “…”

เพราะมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ตน เขาจึงรู้สึกเขินอายจนต้องจิกนิ้วเท้าไปกับพื้น ไม่อยากเชื่อว่าจะกลายเป็นคนโง่เง่าในสายตาคนอื่น!

หยางซิงเฉินพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แยแส เขาเชิดคางขึ้น กล่าวทิ้งท้ายไว้อย่างเย็นชาจากนั้นก็ออกจากสนามบาสเกตบอลของโรงเรียนไป

กู้หมิงหลี่กลอกตามองดูเขา ส่วนหนวนหน่วนพูดอะไรไม่ออก

“ไอ้โง่”

จากนั้นเขาก็พาหนวนหน่วนไปที่ห้องเรียนพร้อมกันกับไป๋โม่ฮัว

ตอนนี้ผมของไป๋โม่ฮัวยุ่งเหยิงหมดแล้ว ชายหนุ่มจัดทรงผมแล้วบ่นพึมพำไปตลอดทาง พอกู้หมิงหลี่เดินใกล้จะถึงห้องเรียน เขาก็พูดว่า

“นายแค่ทำตัวหล่อไปวัน ๆ ก็ถูกรุมล้อมไปด้วยสาว ๆ แล้ว แต่รู้ไหมหนวนหน่วนกับฉันถูกเบียดตัวเกือบแบน!”

“เหอะ อิจฉาเหรอ?”

ชายหนุ่มที่กำลังจดจ่ออยู่กับการจัดทรงผมชะงักไปในทันที

เขาถึงกับหน้าแดง “ใคร… ใครอิจฉา!”

กู้หมิงหลี่หรี่ตามองเขา “ถ้านายไม่อิจฉา นายจะบ่นไปเพื่ออะไร?”

ไป๋โม่ฮัว “นายเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ประเด็นก็คือหนวนหน่วนกับฉันถูกเบียดนะ”

กู้หมิงหลี่มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “นายมันไร้ประโยชน์จริง ๆ แม้แต่เด็กผู้หญิงนายก็ยังดูแลไม่ได้ ถ้าเป็นฉัน นายคิดว่าพวกเขาจะกล้าเบียดเข้ามาข้าง ๆ ฉันไหม?”

หลังจากพูดจบ เด็กหนุ่มก็เหลือบมองญาติผู้พี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วกระซิบว่า “สภาพน่ากลัวจริงจริ๊ง”

ไป๋โม่ฮัว “…”

อยากจะชกหน้าเขาจริง ๆ

หนวนหน่วนตบไปที่แขนกู้หมิงหลี่เบา ๆ แล้วเอ่ยว่า “พี่สี่ อย่ารังแกพี่โม่ฮัวสิคะ”

กู้หมิงหลี่บีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอ “ยังไม่จบเลยนะ เรื่องที่เธอว่าฉันตัวเหม็นเมื่อกี้”

หนวนหน่วนคิด ‘ทำไมพวกผู้ชายถึงชอบเอาเรื่องเก่ามาพูดนะ!’