ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 117 หนวนหน่วนต้องโกหกเหรอ?

บทที่ 117 หนวนหน่วนต้องโกหกเหรอ?

พี่ชายคนโตยุ่งอยู่กับงานทั้งวัน หนวนหน่วนไม่อยากรบกวนนานเกินไป เด็กหญิงจึงเดินไปรอบ ๆ สตูดิโอของเขาแล้วเยี่ยมชมตัวละครในเกมที่เขาสร้างด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ

พี่ชายของเธอยอดเยี่ยมมาก!

กู้หนานอธิบายถึงเบื้องหลังของตัวละครในเกมให้หนวนหน่วนฟังมากมาย แต่เขาไม่ได้ให้ดูแบบจำลองตัวละครหน้าเธอในเกม เพราะมันเป็นเซอร์ไพรส์ที่เขาเตรียมไว้ ถ้าน้องสาวเขารู้เรื่องนี้ก่อนคงจะไม่ตื่นเต้น

เมื่อออกจากห้องไป โทรศัพท์มือถือของหนวนหน่วนก็ดังขึ้น

เป็นเสียงแจ้งเตือนเงินเข้า!

เด็กหญิงตัวน้อยกอดโทรศัพท์พลางชำเลืองมองพี่ชาย มันเป็นซองจดหมายสีแดงขนาดใหญ่มูลค่า 100,000 หยวน

หนวนหน่วน “…พี่ใหญ่”

เธอมองไปที่กู้หนานอย่างใจจดใจจ่อ “เมื่อวานหนูได้เงินมาเยอะแล้วนะคะ”

กู้หนานพูดอย่างใจเย็น “วันนี้ฉันได้รับของขวัญจากเธอ เธอก็ควรได้รับของขวัญจากฉันด้วยเหมือนกัน”

หนวนหน่วน “…”

เธอแค่อยากจะให้ของขวัญเท่านั้นเอง…

ขณะที่นั่งอยู่ในรถ หนวนหน่วนมีอาการซึมเล็กน้อย เด็กน้อยเอามือยันคางเล็กแล้วถอนหายใจ

กู้หมิงอวี๋มองดูเธออย่างขบขัน เขาบีบติ่งหูอันนุ่มนิ่มและบอบบางของน้องสาวตัวน้อย

“ทำไมเธอดูไม่มีความสุขตอนที่ได้รับเงินล่ะ?”

หนวนหน่วนตอบอย่างไม่ค่อยพอใจ “หนวนหน่วนไม่ได้ต้องการเงิน”

“งั้นเก็บมันไว้ แล้วรอจนกว่าจะต้องการใช้มันจริง ๆ”

“ค่ะ”

หลังจากกลับถึงบ้าน หนวนหน่วนเรียนวาดภาพและกู่ฉินอยู่พักหนึ่ง พอตกบ่ายเธอก็ไปโรงเรียนของพี่สี่

ในครั้งนี้กู้หมิงอวี๋ไม่ได้ตามมาเพราะเขามีแฟนคลับที่เป็นนักเรียนมากเกินไป เขาเป็นห่วงหนวนหน่วนจึงให้ไป๋โม่ฮัวไปกับเธอด้วย

เมื่อเธอมาถึงโรงเรียนก็ไม่มีใครรับโทรศัพท์ นักเรียนในโรงเรียนเลิกเรียนกันหมดแล้ว เธอไม่รู้ว่าพี่ชายคนที่สี่กลับไปที่หอพักแล้วหรือยัง เธอจึงได้แต่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับลูกพี่ลูกน้อง จากนั้นถึงโทรไปหาเขา

แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลย…

“กู้หมิงหลี่!!!”

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวจึงหันมามองหน้ากัน ก่อนจะมองตามสายตาทุกคนไปที่สนามบาสเกตบอล แม้ว่าจะอยู่ภายในอาคาร แต่สาว ๆ นับไม่ถ้วนก็ตะโกนชื่อที่หนวนหน่วนคุ้นเคยเป็นอย่างดี พวกเธอตะโกนด้วยเสียงที่ดังครึกโครม ไม่มีใครที่จะไม่ได้ยินเสียงนี้

ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องมองหาเขาอีกแล้ว เธอเจอเขาแล้วในตอนนี้

หนวนหน่วนกอดของขวัญที่เธอนำมาให้พี่สี่ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งจูงมือลูกพี่ลูกน้องวิ่งไปที่สนามบาสในร่ม

จำนวนคนที่อยู่ในนั้นมากเกินจินตนาการจริง ๆ ไป๋โม่ฮัวสงสัยว่านักเรียนทั้งโรงเรียนมาที่นี่หรือเปล่า

ทั้งสองพยายามเบียดฝูงชนเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“นักเรียนพวกนี้เข้าไปทำอะไรข้างในนั้น?”

ไป๋โม่ฮัวจับหนวนหน่วนให้เธอเขย่งตัวขึ้นไปบนคอของเขาแล้วมองเข้าไปข้างใน แต่เธอก็ไม่เห็นอะไรเลย เขาจึงถามนักเรียนที่อยู่ข้าง ๆ

เด็กสาวคนหนึ่งพยายามเงยหน้าขึ้นมองพ่อเทพบุตรของเธอ พอถูกรบกวนก็ไม่พอใจนัก แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าของไป๋โม่ฮัวก็หยุดโกรธทันที

พี่ชายคนนี้หน้าตาดีจังเลย!

“ชมรมบาสเกตบอลกำลังแข่งกับโรงเรียนมัธยมหนานฮวาที่อยู่ติดกัน คนพวกนั้นมาจากหนานฮวาเพื่อยั่วยุพวกเรา หยางซิงเฉิน หัวหน้าทีมบาสเกตบอลของหนานฮวาเคยมีเรื่องบาดหมางกับพวกเรา ตอนนี้กำลังได้เปรียบโรงเรียนของพวกเราอยู่ เขาเล่นโหดมากเลยแหละ…”

น้ำเสียงของเด็กสาวดูตื่นเต้นกับเกมมาก จากนั้นทั้งสองก็ถูกผลักเข้าไปข้างในโดยผู้คนที่มาจากด้านหลัง

ทั้งหนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวเกือบถูกฝูงชนเบียดให้แยกออกจากกัน แต่โชคดีที่เด็กหญิงตัวเล็กถูกเขาจับไว้ได้ทัน

ผู้คนในขอบสนามเบียดเสียดแน่นขนัด ผมเผ้าของทั้งคู่ยุ่งเหยิงไปหมด แต่ในที่สุดก็หาที่นั่งลงได้ ที่นั่งตรงนี้ยังสามารถมองเห็นสถานการณ์ในสนามได้อย่างชัดเจนอีกด้วย

ทั้งสองทีมสวมเครื่องแบบที่มีสีต่างกัน ทีมหนึ่งสีขาวและอีกทีมหนึ่งสีน้ำเงิน พวกเขาดูเป็นวัยรุ่นที่หลงใหลในกีฬา ตอนนี้ลูกบาสเกตบอลตกไปอยู่ในมือของเด็กหนุ่มหมายเลข 4 ในเครื่องแบบสีขาว เด็กหนุ่มดูแข็งแรงพอ ๆ กับเสือชีตาห์ เขากระโดด ชู้ตลูกบาสเกตบอลเป็นเส้นโค้งสวยงามลงห่วงดังโครม ได้คะแนนมาสามแต้มรวด!

“อ๊ากกก!!!”

“กู้หมิงหลี่! กู้หมิงหลี่ หล่อที่สุด!”

หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวก็เห็นมันเช่นกัน เด็กหนุ่มท่าทางแข็งแรงที่กำลังกระโดดขึ้นคือกู้หมิงหลี่นั่นเอง

“บ้าเอ๊ย! หยุดนะ กู้หมิงหลี่!”

ดวงตาของหยางซิงเฉินกลายเป็นสีแดง เขาคว้าลูกบาสเกตบอลแล้วโยนเข้าห่วงบ้างด้วยท่าสแลมดังค์

หนวนหน่วนได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังมากเช่นกันมาจากอีกฝั่ง พวกเขากำลังเรียกชื่อของหยางซิงเฉิน

เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อมองไปที่กู้หมิงหลี่ด้วยสายตายั่วยุพร้อมกับเหงื่อที่ไหลโซมกาย

กู้หมิงหลี่สะบัดเหงื่อจากศีรษะแล้วชูนิ้วกลางขึ้นไปที่อีกฝั่ง จากนั้นก็ชี้ไปยังคะแนนที่ผู้ตัดสินด้วยดวงตาวาวโรจน์

12 ต่อ 7

ไม่มีอะไรที่ชัดเจนไปกว่านี้แล้ว หยางซิงเฉินมีสิทธิ์อะไรถึงทำตัวเย่อหยิ่งใส่เขาได้

ใบหน้าของหยางซิงเฉินมืดคล้ำลงทันที

แค่ห้าคะแนนเท่านั้น! เขาเอาคืนแน่!

สนามบาสเกตบอลเป็นสนามรบสำหรับสองคนนี้ไปแล้ว พวกเขาสลับกันทำคะแนน ผู้คนในสนามบาสเกตบอลส่งเสียงร้องอย่างครึกครื้นตลอดเกม

เหล่าวัยรุ่นต่างเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สิ้นสุด

หลังการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ นักเรียนจากหนานเฉิงก็เป็นฝ่ายชนะ

ผู้เข้าแข่งขันต่างอ่อนล้าและหมดแรง เด็กผู้หญิงทั้งหลายจึงวิ่งเอาน้ำไปส่งให้คนที่แอบชอบอย่างเขินอาย

นี่คงเป็นบรรยากาศของความรักในวัยเด็กที่หอมหวานในรั้วโรงเรียน

แต่ก็มีบางคนที่ไม่มีเซนส์ความโรแมนติกเลย

“ฉันไม่ใช่หมูนะ ฉันจะกินน้ำได้มากขนาดนั้นได้ไง แล้วนี่ใช้เงินซื้อน้ำมาให้อะไรตั้งขนาดนี้!”

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบน้ำแร่ที่ซื้อมา เปิดฝาแล้วเริ่มดื่ม

เด็กสาวคนนั้น “…”

เธอกำหมัดด้วยความโกรธ

เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ข้าง ๆ “…”

นี่คือความสามารถของคนโสดจริง ๆ

พวกเขาอิจฉากู้หมิงหลี่ที่พูดกับสาว ๆ แบบนี้ได้ กู้หมิงหลี่นี่ไม่ต่างจากสุนัขเลยจริง ๆ

“พี่สี่”

เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น กู้หมิงหลี่ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ก็สำลักน้ำทันที

“แค่ก แค่ก แค่ก…”

เขาไอพลางมองหาคนตัวเล็กที่โผล่มาจากด้านหลัง

เด็กหนุ่มโยนน้ำให้ถังเล่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วเดินไปหาน้องสาวด้วยขาเรียวยาวของเขา

ขณะที่เขาเดินผ่านไป หัวใจของเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งก็เต้นรัว ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ

“ขอทางให้น้องสาวฉันหน่อย”

แต่จินตนาการสีชมพูของพวกเธอก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยเสียงที่ไร้ความอดทนของกู้หมิงหลี่ นักเรียนหญิงคนหนึ่งจึงพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์

ขอสาปให้กู้หมิงหลี่เป็นโสดตลอดชีวิต!

หนวนหน่วนมองไปยังพี่สี่ของเธอแล้วพุ่งเข้าไปสวมกอดกู้หมิงหลี่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อราวกับว่าตนเป็นหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย ๆ

“พี่สี่!”

เด็กหญิงตัวน้อยย่นหน้า

“เหม็นจังเลยค่ะ”

เธอไม่สามารถฝืนความรู้สึกแล้วบอกว่ามันไม่เหม็นได้

กู้หมิงหลี่ที่ดูมีความสุขในตอนแรก “…”

เขาหรี่ตาลงอย่างรวดเร็วแล้วหยิกแก้มนุ่ม ๆ ของน้องน้อยด้วยสองนิ้วเรียว

“ฉันให้เธอเรียบเรียงคำพูดแล้วพูดใหม่ โอเคไหม?”

หนวนหน่วนขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “แล้ว… หนวนหน่วนต้องโกหกเหรอคะ?”

กู้หมิงหลี่หัวเราะออกมาทันที