ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 113 นายดูเหมือนคนที่น่าจะหลงทางง่าย

บทที่ 113 นายดูเหมือนคนที่น่าจะหลงทางง่าย

ทั้งสองใช้เวลาครึ่งวันในการเดินไปรอบ ๆ ห้างสรรพสินค้า เมื่อเห็นร้านค้าขายโมเดลรถยนต์และเครื่องบินรุ่นต่าง ๆ ดวงตาของหนวนหน่วนพลันเบิกกว้างขึ้นมาทันที

เธอไม่สามารถซื้อรถจริง ๆ ให้พี่สี่ของเธอได้ แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ซื้อโมเดลรถได้

พอเดินเข้าไปถึงรู้ว่าไม่มีรถคันไหนที่ราคาถูกเลย ราคาต่ำที่สุดคือหลักพัน ขึ้นไปสูงสุดถึงหลักแสนเลยทีเดียว

สุดท้ายเด็กหญิงตัวน้อยก็เดินไปมาอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเลือกซื้อโมเดลรถรุ่นแลนด์โรเวอร์คันสีดำให้พี่สี่ เธอไม่มีเหตุผลใดเลย มันแค่ดูแพงและหรูเหมาะกับพี่สี่มาก

หนวนหน่วนพอเห็นโมเดลเครื่องบินที่อยู่ข้าง ๆ ก็อยากซื้อเป็นของขวัญให้พี่เล็กเช่นเดียวกัน

ก่อนหน้านี้เขาบ่นว่าอยากได้เครื่องบินนี่นา? เธอไม่สามารถซื้อเครื่องบินจริง ๆ ให้เขาได้ แต่โมเดลเครื่องบินเธอซื้อให้ได้!

เด็กหญิงตัวน้อยไม่รู้จะซื้ออะไรให้พี่ใหญ่และพี่สามเลยซื้อเสื้อให้พวกเขา โดยส่วนของพี่ใหญ่เป็นสีดำ

พนักงาน “ต้องการไซซ์เท่าไหร่ดีครับ?”

หนวนหน่วนไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอสวมเสื้อไซซ์อะไร แต่ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นหน้าจอโฆษณาในร้าน นายแบบต่างชาติที่กำลังเดินบนรันเวย์ดูสูงพอ ๆ กับพี่ใหญ่ แต่พี่ใหญ่ยังดูดีกว่านายแบบคนนั้นเสียอีก

คนตัวเล็กชี้นิ้วไปที่นายแบบบนจอโฆษณา “สูงพอ ๆ กับคนนี้ แต่ตัวใหญ่กว่านิดหน่อยค่ะ”

พนักงาน “???”

หนวนหน่วนคิดว่าซื้อเสื้อใหญ่ ๆ ไปก่อนน่าจะดีกว่า ของพี่ใหญ่เป็นสีดำ เธอจึงซื้อสีขาวให้พี่สาม

พนักงาน “นี่เป็นไซซ์ขนาดเดียวกันกับตัวที่คุณหนูเลือก พอจะได้ไหมครับ?”

หนวนหน่วนส่ายหัว ก่อนจะกะพริบตาโต ๆ ของตนแล้วถามว่า “พี่ชายรู้จักกู้หมิงอวี๋ไหม”

พนักงานตาเป็นประกายทันที “แหม ใครบ้างไม่รู้จัก คุณหนูเองก็ชอบอวี๋อวี่ด้วยเหรอ?”

หนวนหน่วนพยักหน้าหงึก ๆ

เธอชอบพี่ ๆ ทุกคนเลย!

พนักงานยิ้มกว้าง แต่ก็สงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับการซื้อเสื้อผ้าล่ะ?

จากนั้นเขาก็ได้ยินเด็กหญิงตัวน้อยพูดช้า ๆ ว่า “ขอขนาดเดียวกันกับหุ่นของกู้หมิงอวี๋ค่ะ”

พนักงาน “!!!”

เป็นไอเดียที่ดีนะเนี่ย!

ในที่สุดของขวัญทั้งหมดก็ได้ครบหมดแล้ว หนวนหน่วนเองก็ซื้อของอื่น ๆ เช่นกัน ขณะที่ทั้งสองกำลังจะขึ้นแท็กซี่พร้อมถุงช็อปปิงที่อยู่ในมือ กู้หมิงอวี๋ก็โทรเข้ามาพอดี

[พวกเธอสองคนอยู่ไหนน่ะ!]

หนวนหน่วนพูดเสียงเจื้อยแจ้ว “อยู่ทางออกของห้างกับพี่โม่ฮัว กำลังจะนั่งแท็กซี่กลับแล้วค่ะ”

กู้หมิงอวี๋ [ไปรอฉันที่สี่แยกนะ แล้วก็อย่าวิ่งไปวิ่งมาล่ะ ฉันกำลังจะไปรับพวกเธอ]

“ตกลงค่ะ”

กู้หมิงอวี๋ขับรถมาเร็วมาก ไป๋โม่ฮัวและหนวนหน่วนมองเห็นเขาได้ทันที

เมื่อกู้หมิงอวี๋มาถึง เขาก็ลดกระจกต่ำลง ถอดแว่นกันแดดออกแล้วเชิดคางขึ้น เพราะสี่แยกเป็นจุดที่ดึงดูดความสนใจของผู้คน หลายคนที่อยู่ตรงนั้นจึงเห็นเขาได้อย่างง่ายดาย ซ้ำยังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด

“ขึ้นรถเร็ว”

“กรี๊ดดดด!!! กู้หมิงอวี๋!!!”

“ไหน ๆ อวี๋อวี่!”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังถ่ายรูปจำกู้หมิงอวี๋ได้ในทันที เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

กู้หมิงอวี๋ “เร็วเข้า!”

หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ

ก่อนที่ฝูงชนจะรวมตัวกัน กู้หมิงอวี๋ก็เหยียบคันเร่งและขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ความเร็วของการหลบหนีนี้ช่างรวดเร็วจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะขับออกไปรวดเร็วแค่ไหน แต่แฟน ๆ ก็ได้ถ่ายรูปและโพสต์ลงบนโลกออนไลน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่นานกู้หมิงอวี๋ก็ครองความนิยมในการค้นหาอย่างรวดเร็ว

[เกลียดที่สุดด! ตอนนั้นฉันเพิ่งเดินผ่านสี่แยกตรงนั้นไปเอง ฉันเพิ่งจะเดินผ่านอวี๋อวี่ไปเหรอเนี่ยย!]

[อวี๋อวี่ตอนนั่งอยู่ในรถก็ยังหล่อมากก ทำไมฉันถึงไม่มีโชคเลย]

[บ้าจริง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามีของฉันมาเมืองนี้]

[เขามารับใคร มีใครรู้ไหมว่าสองคนนั้นเป็นใคร?]

[ตาดีจังเลย…]

ด้วยความทรงจำอันล้ำเลิศ มีคนจำการค้นหายอดนิยมที่เคยถูกระงับก่อนหน้านี้ได้ทันที

[ฉันจำได้ เด็กน้อยในรูปถ่ายที่สนามบิน!]

[ผู้ชายคนนั้นก็อยู่ในรูปด้วย]

[ดูสนิทกันนะ พวกเขาน่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหรือเปล่า?]

ชาวเน็ตเริ่มวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของพวกเขาในรูปแบบต่าง ๆ นานา พวกเขาไม่พบข่าวของหนวนหน่วนบนอินเทอร์เน็ต พบเพียงชื่อของไป๋โม่ฮัวเท่านั้น พอเห็นโปรไฟล์ของชายหนุ่ม โลกอินเทอร์เน็ตก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมด

ในขณะเดียวกัน คนในรถทั้งสามก็กลับถึงคฤหาสน์อย่างปลอดภัยโดยไม่มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้น

กู้หมิงอวี๋ช่วยหยิบของในรถออกพลางบ่นว่า “ไปห้างกันทำไมไม่บอกฉัน ไม่กลัวหลงทางกันเหรอ ถ้าหลงแล้วจะหาทางกลับเจอหรือไง”

ไป๋โม่ฮัว “…ฉันหาทางกลับเองได้น่า!”

ดูถูกหรือไง!

กู้หมิงอวี๋ชำเลืองมองเขา “ขอโทษที นายดูเหมือนคนที่น่าจะหลงทางง่ายน่ะ”

หนวนหน่วนเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว “หนวนหน่วนก็หาทางกลับได้เหมือนกันค่ะ”

กู้หมิงอวี๋ลูบหัวเล็ก ๆ ของเธอ “เธออาจจะถูกลักพาตัวนะ เด็กน้อย สัญญากับฉันได้ไหม ครั้งต่อไปถ้าเธออยากออกไปข้างนอก อย่าลืมให้บอดีการ์ดไปด้วยเข้าใจไหม ถ้าเธอเจอคนเลว เขาจะหักแขนหักขาเธอนะ ยิ่งแขนผอมแห้งแบบนี้ก็ยิ่งหักง่าย”

หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัว “…”

พูดเกินไปแล้วนะ!

เมื่อหนวนหน่วนหยิบของขวัญออกมาแล้วมอบให้กับเขา กู้หมิงอวี๋ก็รู้ทันทีว่าสองคนนี้ไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อไปซื้อของขวัญให้พวกเขา

กู้หมิงอวี๋ดวงตาเป็นประกายทันที เขาใช้นิ้วอันเรียวยาวบีบแก้มนุ่มทั้งสองข้างของน้องสาว

“ไปซื้อของขวัญให้ฉันเองเหรอ ทำไมน้องสาวของฉันน่ารักจัง”

หนวนหน่วนมองเขาอย่างคาดหวัง

“พี่สาม ดูสิว่าพี่ชอบไหม”

กู้หมิงอวี๋ชำเลืองมองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีราคามากกว่า 2,000 หยวนในมือ แม้ว่ามันจะไม่ได้หรูหราเท่ากับเสื้อในตู้เสื้อผ้าของเขา แต่ของเหล่านั้นจะสู้เสื้อที่น้องสาวซื้อให้ได้อย่างไร

“ชอบมาก ๆ เลย”

เด็กหญิงตัวน้อยตาเป็นประกายทันที เธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างมีความสุขพร้อมกับข้าวของมากมายในมือ

กู้อันที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเห็นหนวนหน่วนก็ตะโกนออกไปทันที

“เธอไปไหนมา?”

ไม่มีใครรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรหรอก เขากลับมาหาน้องสาวอย่างตื่นเต้น แต่น้องดันหนีไปกับลูกพี่ลูกน้องซะนี่

ทำไมไม่รอให้เขากลับมาก่อน น้องสาวไม่รักพี่ชายแล้วสินะ!

หนวนหน่วนวางโมเดลเครื่องบินไว้บนมือกู้อัน

“ของขวัญสำหรับพี่เล็กค่ะ”

เธอเอ่ยเสียงนุ่ม

กู้อันมองไปยังโมเดลเครื่องบินที่อยู่ในมือแล้วมองไปที่น้องสาวผู้แสนอ่อนหวานของเขาอย่างตื่นเต้น

เอาน่า… จะโกรธอะไรนักหนา

มุมปากของเขาขยับอย่างควบคุมไม่ได้

“ให้ฉันเหรอ?”

พอเห็นหนวนหน่วนพยักหน้าหงึก ๆ กู้อันก็ดีใจ

เป็นการง้อที่น่ารักมากนะเนี่ย

ยังมีของขวัญให้กับคนอื่น ๆ ในครอบครัวด้วย หนวนหน่วนซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับทุกคน คนในครอบครัวที่ได้รับของขวัญมีความสุขมาก พวกเขาจึงมอบอั่งเปาเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเธอ

หนวนหน่วนจิ้มโทรศัพท์อยู่นานก่อนจะเปิดอั่งเปาทั้งหมดดู

หนวนหน่วน ‘ทำไมเงินถึงเยอะขึ้นเรื่อย ๆ นะ’

หนวนหน่วนขอให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอคำนวณจำนวนตัวเลขที่ดูมากเป็นพิเศษ จากนั้นถึงได้รู้ว่าตนได้เงินมาเพิ่ม 20,000 หยวน

หนวนหน่วน “…”

คนอื่นเงินน้อยลงเรื่อย ๆ แต่เธอกลับมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ของขวัญของพี่ใหญ่และพี่สี่ยังไม่ได้ให้ เพราะคนหนึ่งอยู่ที่โรงเรียน และอีกคนทำงานล่วงเวลาที่บริษัทยังไม่กลับมา

หนวนหน่วนคิดถึงพี่ใหญ่ แต่ก็กลัวรบกวน เธอจึงส่งเพียงข้อความเสียงไปก่อนที่เธอจะเข้านอน

‘ฝันดีค่ะพี่ใหญ่ อย่าลืมพักผ่อนนะคะ’

หนวนหน่วนคิดว่าพี่ชายคงจะยุ่งจนไม่มีเวลาตอบข้อความ แต่โทรศัพท์ของเธอก็สั่นทันที

[ราตรีสวัสดิ์ เข้านอนได้แล้ว]

หนวนหน่วนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงใหญ่สองสามครั้ง จากนั้นเด็กหญิงก็กอดโทรศัพท์อย่างมีความสุขแล้วเข้านอนอย่างสบายใจ