ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 101 ฉันมีเกาะส่วนตัว
บทที่ 101 ฉันมีเกาะส่วนตัว
“เจ้านาย คำค้นหาที่ติดเทรนด์นั่น… ใช่คุณหรือเปล่าครับ?”
ฝ่ายประชาสัมพันธ์โทรมาหาระหว่างที่กู้หนานและคนอื่น ๆ ยังอยู่บนรถ หลังจากที่รู้สถานการณ์ทั้งหมด ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
“เอาออกซะ”
กู้หนานไม่ชอบให้ตนเองหรือครอบครัวถูกเป็นที่พูดถึงบนโลกออนไลน์มากนัก นอกเหนือจากการสัมภาษณ์นิตยสารที่เกี่ยวกับธุรกิจการเงินแล้วก็ไม่อนุญาตให้เผยแพร่รูปภาพของตน
นอกจากนี้ในวิดีโอและภาพถ่ายยังมีหนวนหน่วนอีกด้วย ถึงแม้ว่าความคิดเห็นเหล่านั้นจะเยินยอเธอเป็นส่วนใหญ่ แต่ในโลกออนไลน์เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงคนที่จิตใจดำมืดได้ หากนานวันเข้าอาจมีคนมาคิดร้ายได้
น้องสาวของกู้หนาน ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกมาวิจารณ์
กู้หมิงอวี๋ไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาทำงานเบื้องหลังของวงการบันเทิง ไม่ได้มีชื่อเสียงในฐานะคนในตระกูลกู้สักเท่าไหร่ และเขาก็ไม่ต้องการให้ตระกูลไปเกี่ยวข้องกับหน้าที่การงานอีกด้วย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากตระกูลกู้
“พี่สี่ก็ติดเทรนด์การค้นหาเหมือนกันค่ะ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจนทุกคนต้องจับจ้องไปยังต้นเสียง
หนวนหน่วนเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ดูอย่างตื่นเต้น จากนั้นวิดีโอยอดนิยมอันดับสามก็โผล่ขึ้นมา มันเป็นวิดีโอตอนที่กู้หมิงหลี่กำลังแข่งมอเตอร์ไซค์
กู้หมิงอวี๋เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา และทันใดนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่น้องชายของตน
“ถ้าอย่างนั้น… เรื่องที่พูดถึงเมื่อวานก็คือเรื่องนี้เหรอ?”
เขาเห็นว่ามันขึ้นติดเทรนด์ค้นหาเป็นอันดับสาม เห็นได้ชัดว่าวิดีโอนั้นได้รับความนิยมอยู่ไม่น้อย
กู้หมิงหลี่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเข้ารหัส
[หล่อจัง แทบจะระทวยเลย]
[การแข่งขันเจ๋งมากเลยใช่ไหมล่ะ? ไรเดอร์ชุดสีดำเยี่ยมมากเลย แถมยังดูดีอีกต่างหาก!]
[ทำแบบนั้นได้ยังไงกัน? ผู้ชายคนนั้นยังดูเด็กอยู่เลยอะ]
[พวกนั้นตั้งใจขวางทางเขาใช่ไหม? น่าเกลียดที่สุด]
[ฉันเจอสามีคนใหม่แล้ว หล่อเป็นบ้า ดูท่าทางที่ไม่สนใครของเขาสิ เขาดูภูมิใจกับมันจริง ๆ]
[ทำไมเดี๋ยวนี้มีแต่นักแข่งหล่อ ๆ ?]
[หน้าตาเขาดีพอที่จะใช้ทำมาหากิน แต่เรื่องพรสวรรค์ก็ไม่แพ้กัน]
หนวนหน่วนเอนกายพิงพี่ชายคนโต เธอถือโทรศัพท์แล้วอ่านความคิดเห็นในนั้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลพร้อมเผยรอยยิ้มบนใบหน้าที่แสนสดใส
“พี่สี่คะ พวกเขาชอบพี่กันมากเลยนะ”
กู้หมิงหลี่บีบแก้มอันนุ่มนิ่มของเธออย่างอ่อนโยน
“เธอดีใจแทนฉันเหรอ?”
เด็กน้อยพยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง ริมฝีปากสีชมพูราวกับกลีบดอกไม้ถูกบีบจนใบหน้ามุ่ย
“พี่เก่งมากค่ะ～”
กู้หมิงหลี่หัวเราะขึ้นมา “พูดแบบนี้กับพวกพี่ไปกี่คนแล้ว?”
ไป๋โม่ฮัวยกมือของตนขึ้น “หนวนหน่วนก็ชมฉันเหมือนกัน”
หนวนหน่วนจ้องมองบรรดาพี่ทั้งหลายด้วยแววตาสดใส ดูเหมือนว่าจะพูดชมไปหมดแล้วจริง ๆ แฮะ
เธอหน้าแดงด้วยความอายก่อนจะมุดหน้าไปในอ้อมอกพี่ชายคนโต
กู้อันครุ่นคิดก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพองแก้มขึ้น
“หนวนหน่วน เธอยังไม่เคยชมฉันเลยนะ”
หนวนหน่วนโผล่หน้าออกมาครึ่งหนึ่ง เธอยื่นมือไปจับพี่ชายคนสุดท้องของตนไว้แล้วพูดด้วยเสียงที่หวานราวน้ำนม
“พี่เล็ก… พี่เล็กก็เก่งเหมือนกันค่ะ”
พี่ทุกคนล้วนได้รับคำชมเพราะคนตัวเล็กหว่านคำชมไปทั่วราวกับสายฝน
ในครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ไปที่คอนโดของกู้หมิงอวี๋เนื่องจากมันแคบเกินกว่าจะบรรจุคนจำนวนมากเช่นนี้ได้ กู้หนานจึงบอกให้กู้หมิงอวี๋พาไปยังอีกสถานที่หนึ่ง นั่นก็คือคฤหาสน์ส่วนตัวของเขา
คฤหาสน์ร้างมากเพราะไม่มีใครอาศัยอยู่เป็นเวลานาน แม้แต่ในครัวก็ร้างเช่นกัน
กู้หนาน “ฉันจ้างแม่บ้านชั่วคราวมาทำความสะอาด พวกนายสองคนไปกับกู้หมิงอวี๋ เอากระเป๋าเดินทางลงมา ส่วนหนวนหน่วนกับกู้อันจะไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาเก็ตกับฉัน”
กู้หมิงอวี๋ “แล้วใครจะทำอาหาร?”
ผู้ชายหลายคนมองหน้ากัน เพิ่งคิดได้ว่า… ระหว่างพวกเขาไม่มีใครสามารถทำอาหารได้เลย
หนวนหน่วนค่อย ๆ ยกมือขึ้น “หนู… หนูพอจะผัดเป็นนิดหน่อย”
กู้หนานกุมมือเล็กของเธอก่อนจะแสดงสีหน้าจริงจัง “ออกไปกินข้างนอกกันเถอะ”
แต่จุดมุ่งหมายของพวกเขานั้นช่างเป็นเรื่องยาก เนื่องจากพวกเขาต้องหาที่ทานข้าวที่มีความเป็นส่วนตัวและคนไม่เยอะมาก
กู้หมิงอวี๋ยกโทรศัพท์ขึ้นมา “เดี๋ยวฉันจะฝากพวกผู้ดูแลจัดการให้ละกัน”
การดำเนินการนั้นรวดเร็วมาก หลังจากกู้หมิงอวี๋และคนอื่น ๆ นำกระเป๋าเดินทางสำหรับค้างคืนสองวันไปเก็บแล้วก็ตรงไปยังห้องสำหรับจัดเตรียมอาหาร
“จะไปเที่ยวไหนกันดี?”
ไป๋โม่ฮัวดวงตาสดใสขึ้นมาทันที “พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในสวนสนุกไหม?”
กู้หมิงอวี๋ปัดผ่านอย่างไร้ความปรานี “ไม่ได้ คนเยอะเกินไป ฉันตกเป็นเป้าสายตาพอดี แบบนั้นทุกคนคงหมดสนุก”
กู้หมิงหลี่เหล่มองไปยังเขา “แบบนี้ไงถึงเป็นคนล้าหลัง ไปบ้านผีสิงเป็นไง? จะได้ผจญภัยในห้องลับ หรือไปดูการแข่งขันกีฬาผาดโผนกันไหม?”
กู้หมิงอวี๋แค่นหัวเราะขึ้นสองครั้ง “ดูแกอยากไปมากเลยนะ ถ้าหนวนหน่วนกลัวขึ้นมาจะทำยังไง?”
กู้อันยกมือขึ้น “พี่ ไปเที่ยวสวนสัตว์ดูสิงโตกับเสือกัน มีแพนด้าตัวใหญ่ด้วยนี่!”
หนวนหน่วนแววตาเป็นประกาย
กู้หมิงอวี๋ “ที่นั่นก็คนเยอะ…”
หนวนหน่วนเม้มปากแล้วนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
กู้หนานลูบปากของตนเองอย่างช้า ๆ “ฉันมีเกาะส่วนตัว”
เพียงครู่เดียวเท่านั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมองไปที่เขาอย่างพร้อมเพรียง หนวนหน่วนไม่เข้าใจว่าเกาะส่วนตัวคืออะไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องไปกับพวกพี่ ๆ อยู่ดี เธอจึงจ้องไปยังพี่ชายคนโตเช่นกัน
สายตาเย็นชาของกู้หนานกวาดมองเหล่าน้องชายแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไปไหม?”
ทุกคนตอบทันที “ไป!”
ไป๋โม่ฮัวยกมือขึ้นราวกับนักศึกษามีคำถาม “ขอพาเสี่ยวจูไปด้วยได้ไหม?”
กู้หนาน “เสี่ยวจู?”
หนวนหน่วนให้คำตอบพร้อมกับเสียงนุ่มนวล “มันเป็นแมวค่ะ แมวของพี่โม่ฮัว”
กู้หนานพยักหน้าลงช้า ๆ “ให้คนพามาส่งเร็ว ๆ”
ไป๋โม่ฮัวเดินไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของตน
เนื่องจากการหาที่พักผ่อนเป็นเรื่องยากจึงออกมาในรูปแบบนี้ หลังทานอาหารเย็นเรียบร้อย… เฮลิคอปเตอร์ก็มารับพวกเขาโดยที่หนานเฟิงเป็นคนขับ
ทั้งกู้หมิงหลี่และกู้อันได้แต่ยืนชื่นชมเฮลิคอปเตอร์สีดำสุดเท่
กู้หมิงหลี่ตาร้อนผ่าว “พี่ใหญ่ ถ้าผมสอบขอใบอนุญาตนักบินผ่านแล้วขอขับบ้างได้ไหม?”
กู้หนานพาหนวนหน่วนขึ้นไป “จะซื้อให้เป็นของขวัญเข้ามหาลัยละกัน”
กู้หมิงหลี่ใบหน้าถอดสีขึ้นมาทันที นึกถึงผลการเรียนของตนแล้ว เขาคงต้องเก็บเงินซื้อเองเป็นแน่ แล้วเขาจะได้ขับเฮลิคอปเตอร์เมื่อไหร่กัน?
มาสนุกกับพี่ใหญ่ดีกว่า
“พี่ใหญ่ แล้วผมล่ะ? ซื้อเฮลิคอปเตอร์ให้ผมด้วยสิ! เป็นของขวัญวันเกิดไง”
กู้หนานยื่นคำขาด “ขอที่หนึ่งของชั้นปี”
กู้อัน “…ขอมากไปไหมอะ”
ผลการเรียนของเขาขึ้น ๆ ลง ๆ และไม่มั่นคงเลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่มั่นคงคือเขาไม่เคยอยู่ในสามอันดับแรกของชั้นเรียนเลย
หลังจากขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว หนวนหน่วนก็ได้นั่งอยู่ตรงหน้าต่างบานใส เด็กน้อยทำตาโตมองออกไปข้างนอก เมื่อเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินเธอก็เริ่มตื่นเต้นจนใบหน้าแดงก่ำ
“สูงมากเลย!”
“เมี้ยว!”
เสี่ยวจูนั่งอยู่ในอ้อมแขนของไป๋โม่ฮัวพร้อมกับสายจูง มันวางอุ้งเท้าเล็กไว้บนกระจกก่อนจะมองออกไปข้างนอกอย่างสงสัยใคร่รู้แล้วส่งเสียงร้องเหมียว ๆ ออกมา
นิ้วเรียวยาวของกู้หนานวางลงบนผมสั้นนุ่มฟูของหนวนหน่วน “พี่จะซื้อให้ตอนเธอเข้าโรงเรียนนะ”
กู้อัน “แล้วทำไมอย่างผมต้องได้ที่หนึ่งของชั้นปีด้วย!”
กู้หนานมองอย่างอ่อนโยน “เพราะนายไม่ใช่น้องสาวไง”
กู้อัน “…”
เกิดเป็นน้องชายก็ผิดเหรอ!
หนวนหน่วนจับมือพี่ชายคนโตก่อนจะถูไถไปมาอย่างออดอ้อน “พี่ใหญ่ หนวนหน่วนไม่อยากได้ หนวนหน่วนแค่อยากนั่งเครื่องบินของพี่ใหญ่ค่ะ”
กู้หนาน “เป็นของขวัญให้เธอละกัน”
หนวนหน่วนเอ่ยเสียงนุ่ม “ถ้า… ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่จะให้เครื่องบินหนวนหน่วน พี่เล็กโตขึ้นค่อยเป็นคนขับนะ”
กู้อันมองไปที่หนวนหน่วน ก่อนจะประสานมือด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
“ท่านหญิงน้อย กระผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง!”
YOU MAY ALSO LIKE
