ฉันถูกรับเลี้ยงโดยกลุ่มอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุด! - ตอนที่ 0 ปฐมบท

“Flora ระวังข้างหลัง!”

เสียงตะโกนจากด้านข้างทำให้ตัวฉันหันหน้าไปตามที่เจ้าของเสียงนั้นตะโกนบอก

เมื่อฉันหันหลังกลับไปนั้นเองก็เจอกับชายผู้หนึ่งที่ถือดาบยาวกำลังพุ่งเข้ามา ใบดาบเล่มนั้นเปื้อนเลือดและแห้งกรังทิ้งร่องรอยการใช้งานที่ผ่านมาอย่างยาวนานไว้อย่างชัดเจน

“ตายซะเถอะ เจ้าพวกสุนัขรับใช้!”

ฉันรีบยกดาบในมือของตัวเองขึ้นมาและป้องกันมันไว้

เคร๊ง~

เสียงใบดาบที่ทำจากโลหะแข็งกระทบกันส่งเสียงแหลมขึ้นมา

เมื่อฉันตั้งสติได้ ฉันจึงรีบเบี่ยงใบดาบที่กระทบกันไปด้านข้างก่อนที่จะพุ่งตัวเองเข้าหาอีกฝ่ายและผลักออกไปด้วยแรงกระแทก

อีกฝ่ายที่ถูกแรงกระแทกพุ่งชนนั้นถอยห่างออกไปหลายก้าวก่อนที่จะล้มลงกับพื้นและไม่นานร่างของชายคนนั้นก็ถูกใบดาบแทงจากด้านหลังโดยชายสวมชุดเกราะสีขาว

หลังจากที่เห็นว่าเหตุการณ์เสี่ยงชีวิตของฉันหลุดพ้นแล้ว ฉันก็เอ่ยปากขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะ พี่!”

“ตั้งสติ! ที่นี่คือสนามรบห้ามสติหลุดเด็ดขาด!”

“เข้าใจแล้วค่ะ!”

บทสนทนาระหว่างฉันกับพี่ชายของฉันนั้นเป็นบทสนทนาสั้นๆ ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะแยกย้ายไปสนใจกับเบื้องหน้าของตนเอง

ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีสงครามที่วุ่นวายและโกลาหล เสียงเหล็กที่กระทบกันส่งเสียงดังนับไม่ถ้วน เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดจากการละเลงเลือดของผู้คนบนสนามรบแห่งนี้ช่างน่าสลดใจ

“Flora! Vincent! พวกเธอสองคนกลับไปยังแนวหลัง อีกฝ่ายกำลังจะตั้งวงล้อมพวกเรา”

“พวกเธอกลับไปคอยกันไม่ให้พวกนั้นปิดทางหนีของพวกเราไว้!”

ชายวัยกลางคนผู้สวมเกราะพร้อมกับค้อนขนาดยักษ์ในมือตะโกนบอกทั้งฉันและพี่ไว้จากแนวหน้าสุดของรูปแบบขบวน

“รับทราบค่ะ! / รับทราบ!”

เมื่อได้รับคำสั่งทั้งฉันและพี่ต่างเอ่ยตอบรับคำสั่งทันที

พวกเราย้ายตำแหน่งของตัวเองไปยังด้านหลังทว่าศัตรูที่ห้อมล้อมพวกเรานั้นดูเหมือนจะเข้าใจถึงสิ่งที่พวกเรากำลังจะทำ พวกนั้นจึงเร่งมือเข้าปะทะอย่างไม่หยุดหย่อน

“พี่! พวกเราต้องเร่งมือแล้ว”

ฉันหันไปพูดกับพี่ของฉันด้วยความตื่นตระหนกเพราะว่าศัตรูนั้นบุกเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนและฉันก็เริ่มที่จะต้านไม่ไหวแล้ว

ทว่าเมื่อฉันหันไปนั้นเอง

ฉึก~

เพียงเสี้ยววินาทีที่ฉันหันหน้าไป ฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท้องของฉัน

ใบดาบของศัตรูแทงเข้ามาที่เอวของฉัน

สติของฉันถูกกระตุ้นถึงขีดสุด ฉันรีบเหวี่ยงดาบในมือไปยังเจ้าของใบดาบที่แทงเข้ามาที่เอวของฉันอย่างแรง

ฉั๊วะ~

ใบดาบของฉันตัดผ่านหัวของศัตรู

“Flora!”

ฉันไม่แม้แต่จะกุมบาดแผลที่หน้าท้องได้เพราะศัตรูตรงหน้าแม้จะเห็นว่าฉันตัดหัวของเพื่อนร่วมรบไปพวกนั้นก็ไม่หวั่นเกรงเลยสักนิดกลับกันพวกนั้นกลับบุกเข้ามาหนักมากยิ่งขึ้น

“ทุกคน! หลบหนีแบบกระจายตัว!”

เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วสนามรบดังขึ้นอีกครั้ง

มันคือเสียงคำสั่งจากชายวัยกลางคนหรือก็คือ หัวหน้ากลุ่มของฉัน

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์นั้นไม่สู้ดีชายวัยกลางผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มของฉันก็เอ่ยคำสั่งหลบหนีทันทีและเมื่อนั้นเองค้อนยักษ์ในมือของเขาก็ทุบลงพื้นอย่างรุนแรงเกิดควันขนาดใหญ่ขึ้นมา

เมื่อเห็นโอกาสฉันจึงถอยหลังจนชิดกับพี่ของฉัน

“ขอโทษค่ะ พี่.. หนูทำเสียแผน”

“ช่างมัน! เอาชีวิตรอดจากตรงนี้ไปให้ได้ก่อน!”

พี่ชายของฉันพูดออกมาด้วยเสียงแข็งกร้าว

ฉันรู้ดีว่าเขาไม่ได้โกรธฉันแต่ว่าสถานการณ์ที่ตึงเครียดในตอนนี้ต่างหากที่ทำให้เขาเอ่ยออกมาเสียงแข็ง

“พี่จะเปิดทางให้ เธอคอยตามหลังพี่มา”

พี่ของฉันพูดขึ้นมาก่อนที่ใบดาบของเขาจะเกิดประกายแสงสีฟ้าครามขึ้น

มันคือ ‘ออร่า’

ออร่า คือ สิ่งที่นักดาบทุกคนนั้นใฝ่ฝันที่จะมีมัน มันคือสิ่งที่บ่งบอกว่านักดาบผู้นั้นมีพรสวรรค์และพรแสวงมากขนาดไหน

หากนักดาบผู้นั้นมีออร่าเพียงแค่การตวัดดาบก็สามารถฟาดฟันคนนับสิบได้ภายในครั้งเดียว

“ตามมา! เร็วเข้า!”

พี่ฉันตวัดดาบในมือไปยังด้านหน้าและคอยรับศัตรูราวกับปราการที่ไม่มีทางล้มได้

ศัตรูที่เห็นว่าดาบของพี่ฉันนั้นมีออร่าเคลือบไว้อยู่ พวกนั้นเลยถอยร่นออกไปเว้นระยะห่างทำให้พวกเราสามารถฝ่าดงศัตรูออกไปได้

ทางที่พวกเราสองพี่น้องหลบหนีออกมาได้นั้นปลายทางกลับเป็นป่าไม้

ป่าไม้ เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยสำหรับการหลบหนีและซ่อนตัวนั่นจึงทำให้พวกเราไม่ลังเลเลยที่จะรีบหลบหนีเข้าไป

พวกศัตรูที่เห็นพวกเรากำลังหลบหนีเข้าไปข้างในป่าซึ่งยากที่จะติดตามพวกเราที่เป็นศัตรูได้นั้นต่างก็เร่งรีบหยุดพวกเราไม่ให้เข้าไปข้างในป่าได้

ทว่าด้วยฝีมือด้านดาบของพี่ชายฉันที่คอยตวัดเปิดเส้นทางและรับมือพวกศัตรูอย่างเหนือชั้นในที่สุดพวกเราก็เข้ามาข้างในป่าได้ในเวลาไม่นานจากนั้นพวกเราก็เริ่มหลบหนีโดยอาศัยต้นไม้คอยบังวิสัยทัศน์ของพวกศัตรู

พวกเราพยายามหลบหนีจากศัตรูอยู่หลายชั่วโมงในที่สุดพวกเราก็หลุดพ้นได้แต่มันคงไม่นานศัตรูก็อาจจะเจอพวกเราอีกครั้ง

ถึงจะรู้อย่างนั้นทว่าร่างกายของฉันนั้นกลับไม่สามารถก้าวขาออกไปได้อีกแล้ว

บาดแผลที่หน้าท้องของฉันเลือดไหลออกมาไม่หยุด

“…”

พี่ของฉันมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ

ฉันเข้าใจความหมายของมันดี

“พี่หนีไปเถอะ”

ฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาหวิว ฉันรู้ดีถึงสภาพร่างกายของฉันเอง

ตอนนี้ร่างกายของฉันมันขยับไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

พี่ของฉันที่ได้ยินดังนั้นสีหน้าของเขาก็ยังเรียบนิ่งก่อนที่เขาจะเอ่ยปากออกมา

“…เข้าใจแล้ว”

หลังจากเอ่ยปากนั้นพี่เขาก็หันหลังและวิ่งออกไป

ส่วนฉันที่ตอนนี้นั่งผิงต้นไม้มองแผ่นหลังของเขาที่ถอยๆ ห่างออกไปอย่างเรียบเฉย

“นี่มันไม่ต่างกับส่งมาตายเลยสักนิด”

ฉันพึมพำกับตัวเอง

สงครามกับคนเถื่อนครั้งนี้นั้นเสียเปรียบโดยสิ้นเชิง กำลังรบของอีกฝ่ายนั้นมีนับพันในขณะที่ฝั่งของฉันนั้นกลับมีกำลังรบเพียงแค่สิบคน มันไม่ต่างกับการส่งมาตายเลยสักนิด

“โอ้.. ท่านเทพธิดา Aphrodite ได้โปรดช่วยคุ้มครองพี่ของฉันและเหล่าสหายร่วมรบของฉันด้วย”

ฉันพึมพำโอดครวญกับเทพธิดาที่ฉันนับถือออกมาก่อนที่สายตาของฉันจะพร่าเลือน

ทว่าท่ามกลางสายตาที่พร่าเลือนของฉันนั้นเองร่างเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉัน

‘เด็กงั้นหรอ?’