ฉันก็แค่อยากตาย แต่ไหงต้องมาเกิดใหม่ด้วยล่ะ! - ตอนที่ 37 ผู้ส่งสารแห่งชะตา

 

“อ๊าาา เตียงนุ่มๆ แบบนี้คือสวรรค์ชัดๆ เลย!”

ร่างเล็กๆ กระโจนลงไปบนเตียงพลางเหวี่ยงขาไปมา ยูริเอาหน้าซุกไซ้ไปกับหมอนพลางยิ้มกว้าง รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาดยามที่นำตัวเองโยนลงไปบนเตียง

“ยูริจังชอบขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฮันน่าถามยิ้มๆ พลางนั่งลงบนขอบเตียง ใช่ว่าเธอจะไม่เข้าใจความรู้สึกของน้องสาว ใครบ้างล่ะจะไม่ชอบเตียงนุ่มๆ กับผ้าห่มอุ่นๆ

“ชอบสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ!”

เด็กสาวดีดตัวเองขึ้นมาจากหมอนพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส

ใช่แล้ว ในฐานะของฆาตกรต่างโลกที่มักจะใช้ชีวิตแบบโลดโผนและเต็มไปด้วยความตึงเครียดตลอดเวลา ช่วงเวลาที่เธอรู้สึกชอบมากที่สุดรองลงมาจากการฆ่าคนก็คือการนอนบนเตียงนุ่มๆ และได้ห่มผ้านวมอุ่นๆ

เธอแค่ชอบความรู้สึกอบอุ่นที่เกิดจากการนอนกอดหมอนข้างและเอาตัวเองซุกลงไปในผ้าห่มแล้วก็นอนขดตัวเป็นลูกบอลเท่านั้นเอง

ในหลายๆ ครั้ง เวลาที่เธอเหนื่อยจากการ ‘ทำงาน’ การนอนกอดผ้าห่มกับหมอนข้างก็ทำให้เธอรู้สึกถึงไออุ่นได้

เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงชอบอะไรแบบนั้น แต่นั่นก็เป็นเพียงหนึ่งในความชอบไม่กี่อย่างของเธอที่ ‘ปกติ’ ที่สุดแล้ว

“พี่ดีใจนะที่ยูริจังชอบ”

ฮันน่าเอนตัวลงนอนข้างๆ อีกฝ่าย รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะไปอาบน้ำแล้วในตอนนี้ หลังจากการกลับมาจากภัตตาคารทั้งคู่ก็เหนื่อยขึ้นมากเพราะกินของอร่อยๆ ไปเยอะ

มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข

ยูริเองก็ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการได้ใช้ช่วงเวลาทั้งหมดกับฮันน่ามันทำให้เธอรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แม้ว่าในอดีตเธอจะเสพติดการก่อความวุ่นวายและสร้างความโกลาหลมาก แต่ตอนนี้เธอมีความสุขเกินกว่าจะอยากทำชั่ว

ยังไงดีล่ะ อาการเสพติดของเธอเหมือนจะหายไปแล้ว

เป็นไปได้รึเปล่านะว่าอาการทางจิตของเธอได้รับการเยียวยาจากการได้มาเจอฮันน่า?

อาจจะเป็นไปได้ก็ได้

ยูริมักจะรู้สึกเสมอๆ ว่าฮันน่านั้นพิเศษกว่าคนอื่น แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกอย่างงั้นก็ตาม

“จะว่าไปยูริจังดูเปลี่ยนไปรึเปล่า?”

“เปลี่ยนไปเหรอคะ?”

“ใช่ ดูสดใสขึ้นมากเลยนะ พี่จำได้ว่าตอนที่พวกเราเจอกันแรกๆ ยูริจังยังดูไม่เป็นแบบตอนนี้เลยน่ะ”

แวมไพร์อย่างฮันน่าสามารถดมกลิ่นและรับรู้ได้ว่าคนอื่นๆ กำลังรู้สึกอะไรหรือมีอารมณ์แบบไหนอยู่

ถ้าหากมนุษย์ที่เธอดมกลิ่นเต็มไปด้วยห้วงอารมณ์ด้านลบ กลิ่นของมนุษย์คนนั้นก็จะเหมือนกับกลิ่นของเน่าเหม็นนานาชนิด ถ้าหากว่ามนุษย์คนที่เธอดมกลิ่นเต็มไปด้วยห้วงอารมณ์ด้านบวก กลิ่นของคนๆ นั้นก็จะหอมกว่าปกติ

และฮันน่ายังสามารถแยกแยะได้อีกด้วยว่าอารมณ์ในตอนนั้นคืออารมณ์อะไรกันแน่ เช่นหากมีอารมณ์ด้านลบอย่างความโกรธ กลิ่นของคนๆ นั้นก็จะเหมือนเลือดเน่าๆ

หากมนุษย์ที่เธอดมกลิ่นเต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า มันจะเหมือนกลิ่นของฝนที่กำลังตกลงมาและผสมผสานไปกับกลิ่นท่อระบายน้ำ

หากคนๆ นั้นมีความสุข กลิ่นก็จะเหมือนดอกกุหลาบ

นอกจากนี้ยังมีกลิ่นแยกย่อยมากมายแตกต่างกันไป

กลิ่นที่เธอรู้ได้จากยูริจังก่อนหน้านี้ มันคือกลิ่นของกำมะถัน

มันเป็นกลิ่นของคนที่ ‘ไม่มีความรู้สึกอะไรหลงเหลือเลย’

ยูริอาจจะไม่รู้ แต่ฮันน่ารู้ตั้งนานแล้วว่าน้องสาวของเธอนั้นแปลกและผิดปกติไปจากเด็กคนอื่นๆ

เด็กปกติไม่มีทางมีอารมณ์ด้านลบที่รุนแรงขนาดนั้นแน่ๆ ในหลายๆ ครั้งเวลาที่ฮันน่าดมกลิ่นอารมณ์ของอีกฝ่าย เธอมักจะรู้สึกเหมือนกำลังจะตายอยู่เสมอๆ

กลิ่นของความว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกใดๆ อย่างสิ้นเชิง

แน่นอน ฮันน่าไม่ได้มองว่ายูริคือตัวประหลาดหรืออะไรแบบนั้น เธอมองว่าอีกฝ่ายก็คือน้องสาวที่น่ารักของเธอเท่านั้นเอง

ที่ผ่านๆ มาเธอตามใจอีกฝ่ายและพยายามทำให้ยูริมีความสุขมาตลอด

และดูเหมือนว่ามันจะได้ผล

“ฮ่าๆ บางทีหนูอาจจะชอบการได้ออกไปเที่ยวกับพี่ล่ะมั้งคะ”

ยูริเอ่ยพลางหัวเราะคิกคัก นั่นทำให้ฮันน่าโล่งใจได้ไม่น้อย

ตอนที่เจอกันครั้งแรกๆ ยูริมักจะแสดงสีหน้าสดใสและใสซื่ออยู่เสมอๆ เสมือนกับว่าอีกฝ่ายคือเด็กไร้เดียงสาตามปกติคนหนึ่ง

แต่ฮันน่าก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่เห็น เผลอๆ อาจจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอด้วยซ้ำ

ฮันน่าไม่รู้ว่าที่ผ่านมายูริใช้ชีวิตมาแบบไหนกลิ่นของเธอถึงได้ดูเหมือนกำมะถันอย่างนั้น แต่ดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่ชีวิตที่มีความสุขแน่

ดังนั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ฮันน่าก็ได้ตั้งปฏิญาณกับตัวเองว่าจะหาทางทำให้ยูริจังมีความสุขให้ได้

“งั้นเหรอ งั้นคราวหน้าออกไปเที่ยวกันอีกนะ”

ฮันน่ายิ้มสดใส รู้สึกดีใจที่สภาพจิตใจของน้องสาวของเธอเริ่มค่อยๆ ฟื้นตัวกลับมาทีละนิด

ถ้าก่อนหน้านี้สิ่งที่เธอรู้สึกได้จากอีกฝ่ายคือความรู้สึกว่างเปล่า เวิ้งว้าง และ ‘แตกสลาย’ ความรู้สึกของอีกฝ่ายที่เธอรู้สึกได้ในตอนนี้คือ ‘มีความสุข’

ตอนนี้กลิ่นกำมะถันกำลังผสมผสานไปกับกลิ่นดอกกุหลาบ มันเป็นกลิ่นที่แปลกแต่ก็มีเอกลักษณ์ในเวลาเดียวกัน

ความจริงฮันน่าเองก็อยากถามอดีตของยูริ แต่ติดปัญหาว่า

น้องสาวของเธอความจำเสื่อม นอกจากนี้ตัวของเธอเองก็มีความลับมากมายที่ปกปิดอีกฝ่ายเอาไว้

ฮันน่ารู้สึกว่าตัวเองไม่ควรที่จะซักไซ้อดีตของอีกฝ่าย ในเมื่อเธอยังเก็บงำความลับในอดีตของตัวเองเอาไว้อยู่เลย

และฮันน่าก็คาดหวังว่าความลับของเธอจะกลายเป็นความลับชั่วนิรันดร์

ยูริมองสีหน้าของแวมไพร์สาวที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความสงสัยเล็กๆ

ถ้าหากเป็นคนอื่นก็คงไม่ติดใจกับคำพูดของฮันน่ามากนัก แต่เธอเป็นฆาตกรมากประสบการณ์

ทำไมฮันน่าถึงบอกว่าเธอดูเปลี่ยนไป แถมดูสดใสขึ้นกันล่ะ? ในเมื่อที่ผ่านๆ มาเธอก็แสดงละครว่าตัวเองเป็นเด็กปกติมาตลอด

ยูริมั่นใจมากว่าที่ผ่านมาเธอแสดงละครได้อย่างแนบเนียนมาก การแสดงออกภายนอกของเธอดูเหมือนเด็กจริงๆ เด็กที่น่ารักใสๆ ดื้อซนนิดหน่อย และอยากรู้อยากเห็น

ที่ผ่านๆ มาตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ เธอก็แสดงมาตลอด ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่ครั้งเดียว

แล้วทำไมฮันน่าถึงมองว่า ‘เธอเปลี่ยนไป’ ไม่ใช่ ‘สดใสร่าเริงไม่เปลี่ยนแปลง’ ล่ะ?

จริงสิ ถ้าจำไม่ผิด มีครั้งหนึ่งที่ฮันน่าเคยเล่าให้ฟังว่าแวมไพร์สามารถดมความรู้สึกของมนุษย์คนอื่นได้

แสดงว่าที่ผ่านๆ มาฮันน่ารู้มาตลอดเลยเหรอว่าเธอแค่เสแสร้งทำเป็นเด็กสดใสร่าเริงเท่านั้น ส่วนข้างในนั้นกลวงเปล่าไม่ต่างอะไรจากหุ่นยนต์น่ะ?

ยูริรู้สึกสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมฮันน่าถึงไม่พูดอะไรสักคำเรื่องที่เธอไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

แต่ถ้าอีกฝ่ายตัดสินใจว่าจะไม่พูด เธอก็จะไม่ถามถึงเรื่องนี้

เรื่องบางเรื่องน่ะ ปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไปดีกว่า

แต่—ยังมีเรื่องต้องยืนยันอีกหน่อย

“พี่คะ พี่เคยบอกว่าแวมไพร์สามารถดมกลิ่นอารมณ์ของผู้คนได้ใช่ไหมคะ?”

ยูริสังเกตว่าฮันน่าสะดุ้งเฮือก อีกฝ่ายคงพอเดาได้ว่าทำไมจู่ๆ ยูริถึงสงสัยขึ้นมา

ฮันน่ารู้ว่ายูริรู้ว่าแวมไพร์มีความสามารถในการรับรู้อารมณ์ของมนุษย์ การที่เธอบอกกับอีกฝ่ายไปว่าเปลี่ยนไปหรืออะไรทำนองนั้น มันทำให้ยูริจับสังเกตุได้ว่าฮันน่ารู้ว่าเธอเป็นคนยังไงมาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่—คาดไม่ถึงเลยว่ายูริจังจะฉลาดขนาดนี้ เธอแค่พูดว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนไปเท่านั้น แต่ยูริสามารถนำเหตุและผลต่างๆ มาเชื่อมโยงกันจนสามารถอนุมานได้ว่าฮันน่ารู้ทันเธอตั้งแต่แรกแล้ว

และฮันน่าก็พอเดาได้ว่ายูริรู้เท่าทันความคิดของเธอในตอนนี้ด้วย

น้องสาวของเราเป็นอัจฉริยะรึเปล่านะ?

แทนที่จะระแวงในสติปัญญาของอีกฝ่าย ฮันน่ากลับรู้สึกดีใจซะมากกว่า

ถ้ายูริฉลาดขนาดนี้ การใช้ชีวิตก็จะง่ายกว่าปกติมาก เรียนรู้ง่าย ไม่ตกเป็นเหยื่อของใคร และเอาตัวรอดได้

มัน—น่าภาคภูมิใจสุดๆ ไปเลย

“ใช่แล้ว พี่กับแวมไพร์คนอื่นๆ สามารถทำแบบนั้นได้”

“งั้นเหรอคะ? งั้นแปลว่าพี่ระบุได้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนดีหรือคนไม่ดีน่ะค่ะ?”

ยูริอยากรู้ว่าฮันน่าสามารถทำแบบนั้นได้ไหม ถ้าทำได้ แปลว่าฮันน่าก็รู้ว่าเธอเป็นคนเลวมาตั้งแต่ต้น

แล้วทำไมฮันน่าถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?

“อะไรนะ? ไม่ๆ พี่แค่จำแนกความรู้สึกของผู้คนในตอนนั้นเท่านั้นเอง”

ฮันน่าโบกมืออย่างร้อนรน เธอคิดว่า ‘หรือว่ายูริจังจะคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีเพราะอารมณ์ว่างเปล่าของตัวเองกันนะ?’

“พี่แค่รับรู้ได้ถึงความสุขหรือความทุกข์เท่านั้นเอง การที่คนๆ หนึ่งมีอารมณ์แจ่มใสมันไม่ได้แปลว่าคนๆ นั้นเป็นคนดีหรอกนะ แน่นอนว่าการที่คนๆ หนึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ด้านลบมันไม่ได้แปลว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนชั่วด้วย”

คนดีใช่ว่าจะต้องมีความสุขตลอดเวลา คนชั่วใช่ว่าจะต้องอยู่อย่างทุกข์ทนไปตลอดกาล

ความสามารถของเธอไม่สามารถจำแนกนิสัยของคนได้ เพราะถ้าจำแนกได้ด้วยตรรกะที่ว่า ‘ถ้ามีความสุขเท่ากับเป็นคนดี มีอารมณ์ด้านลบแปลว่าเป็นคนชั่ว’

ถ้าใช้ตรรกะนั้น ฆาตกรต่อเนื่องที่ ‘มีความสุข’ กับการฆ่าคนคงเป็นคนดีที่ควรเอาอย่างไปแล้ว

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ยูริพยักหน้าเบาๆ แต่แอบรู้สึกผิดหวังอย่างประหลาด

อยากรู้—อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฮันน่ารับรู้ถึงอดีตอันเลวร้ายที่เธอก่อเอาไว้ทั้งหมด

อีกฝ่ายจะมอบความรักในฐานะของพี่สาวให้เธอแบบนี้ได้เหมือนเดิมรึเปล่า?

หรือจะแสดงท่าทีรังเกียจแบบที่คนปกติควรรังเกียจกันแน่

ให้ตายสิ แล้วทำไมเธอถึงอยากรู้ด้วยล่ะเนี่ย? มันสำคัญตรงไหน

ให้ตายสิ ฮันน่าพูดถูก เธอเปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย

แล้ว—มันเป็นการเปลี่ยนไปในทางที่ดีหรือเปล่านะ?

 

“สวัสดีสาวน้อย เราได้พบกันอีกแล้ว”

โนอา ลอติอุสยิ้มมุมปากขณะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หลังเคาน์เตอร์พนักงานเก็บกุญแจ ใบหน้ายามอ่านหนังสือดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด

“…ใช่ เจอกันอีกแล้ว”

วาคาดะ ซายูริพูดเสียงค่อย มุมปากของเธอกระตุกเบาๆ

“นับว่าคราวก่อนคุณทำได้ดีมาก แม้จะพึ่งเริ่มแต่คุณก็สามารถหาสาวกมาเข้าร่วมลัทธิของคุณได้ถึงสามคนแล้ว”

ชายหนุ่มปิดหนังสือก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งและเอนตัวกับหลังเก้าอี้อย่างสบายใจ

“ก็นะ…ขอบคุณสำหรับคำชม”

ยูริหรี่ตาลงพลางวิเคราะห์อีกฝ่ายอย่างใจเย็น ตอนเจอกันก่อนหน้านี้มันค่อนข้างกะทันหันเกินไปทำให้เธอไม่มีเวลาตั้งตัวมากนัก แต่ตอนนี้มันแตกต่างกัน

“คุณไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอ? คุณเป็นใคร?”

ยูริรู้สึกสงสัยในตัวของอีกฝ่าย ชายตรงหน้าของเธอคือคนที่ทำให้เธอรู้ถึงการมีอยู่ของผู้ชักใยที่คอยควบคุมชะตากรรมของเธอ และยังเป็นคนที่แนะนำว่าถ้าหากอยากหลุดพ้นจากการกักขังของโชคชะตา เธอก็ต้องสร้างศาสนาของตัวเองขึ้นมา

แม้ว่ามองจากภายนอกชายตรงหน้าจะดูปรารถนาดีต่อเธอ แต่
ยูริก็รู้ดีว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ

อีกฝ่ายคือใคร เป็นตัวตนแบบไหน และมีเป้าหมายอะไร ทำไมต้องช่วยเธอ

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายยังทำตัวลึกลับและไม่ยอมบอกล่ะก็ เธอคงไม่สามารถไว้ใจอีกฝ่ายได้อย่างเต็มที่

“อืม…ผมเป็นใครงั้นเหรอ”

โนอาทำสีหน้าครุ่นคิดเป็นจริงเป็นจัง

“ผมมีหลายตัวตน ทั้งศูนย์กลางของชะตากรรม วังวนที่มิอาจหลีกเลี่ยง แต่ชื่อที่ผมอยากให้คุณเรียกผมมากที่สุด”

โนอาหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ผู้ส่งสารแห่งชะตา”