จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี - ตอนที่ 5 กลอุบายที่เล็กนิดเดียว

บทที่ 5 กลอุบายที่เล็กนิดเดียว

แกล้งทำเป็นรู้?

โล่เฉินหลุดหัวเราะออกมา เขาตั้งเป็นอมตะ ได้ผ่านยุคโบราณมาจนถึงวันนี้ นักบู๊ที่ได้เจอนั้นมากมายข้าวที่หญิงสาวคนนี้กินสักอีก ห้าพันปีก่อน ลูกศิษย์ที่เขาสอนมาสามารถบรรลุขั้นสูงสุดของวิชาบู๊มานับไม่ถ้วน

ทักษะมวยที่เบาปัญญาตรงหน้านี้ จะดูไม่ออกได้ยังไง!

สำหรับการดึงดูดความสนใจของหญิงสาว นี่เป็นเรื่องที่ตลกยิ่งกว่า

แต่ก่อนแม้แต่โจวโยวหวางยังไม่สนใจนางเป่าซื่อ ส่งรอยยิ้มเหมือนดั่งดอกไม้ให้เขา เตียวเสี้ยนที่เคยเป็นแม่นางงดงามคนแรกของสามก๊ก ยังเคยยกน้ำชาส่งน้ำให้เขาเลย ลูกสาวของตระกูลบู๊ ยังล้างเท้าให้เขาทุกวัน โสเภณีแปดคนที่มีชื่อเสียงในช่วงระยะเวลาเปลี่ยนหมิงชิง หลิ่วหรูซื่อ เฉินหยวนหยวนยังเคยดีใจที่ได้รับการรักใคร่และโปรดปรานจากเขาจวนใจจะขาด……..

หญิงสาวตรงหน้าถึงแม้จะมีหน้าตาที่ละมุนละไม แต่จะเทียบกับสาวงามตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันได้ยังไง แม้กระทั่งหน้าตาของหานหยู่เยนยังดีกว่าเธอ โล่เฉินจะรู้สึกสนใจได้ยังไง

"นายพูดสิ หัวเราะอะไร! " หญิงสาวไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ทางโน้น ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนก็เดินมา

โล่เฉินแอบครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้มีฐานะที่ไม่ธรรมดา ตอนนี้เขาเพิ่งผ่านการพิบัติอมตะมา ไม่สามารถเผยความจริงได้ จึงไม่สะดวกที่จะสร้างเรื่องรบกวน

ดังนั้น โล่เฉินผายมือพลางพูด "ฉันดูไม่เข้าใจจริงๆ แค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ชกมวยได้ตลก ดังนั้นจึงหลุดหัวเราะ"

"ตลก? นายกลับบอกว่าฉันชกมวยได้ตลก ดูไม่เข้าใจก็อย่าดู! "

"เหอะๆ ได้ๆๆ ผมไม่ดูแล้ว จะจากไปเดี๋ยวนี้! " โล่เฉินรู้สึกไร้ความอดทน

หญิงสาวกอดอก แล้วปรายตามองพลางพึมพำขึ้น "ฉันมีทักษะมวยที่สง่าผ่าเผย กลับบอกว่าตลก สายตาไอ้หมอนี่ธรรมดา……"

"ฉ่ายเอ่อ! "

ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนสบถขึ้น สาวน้อยจึงแลบลิ้นพลางปิดปาก แค่เห็นผู้เฒ่าทำหน้าตาที่รู้สึกผิด "ลูกศิษย์ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ หลานสาวของผมมีนิสัยใจร้อน ได้โปรดอภัย"

"ไม่เป็นไร พวกคุณต่อเถอะ ฉันไปทางโน้น! "

โล่เฉินยิ้ม แล้วเดินไปใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกลผู้เฒ่าร้อยเมตรพลางนั่งท่าขัดสมาด แล้วหลับตา วิชาอมตะกำลังเคลื่อนไหว พลังบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังค่อยๆ วนอยู่รอบๆ

"ตอนกลางวันมาหลับที่สวนสาธารณะอะไรเล่า ยังแกล้งทำอะไรอีก ต้องกำลังคิดจะยั่วยวนผู้หญิงคนอื่น" สาวน้อยยิ่งอยู่ยิ่งไม่พอใจ จึงได้ตัดสินว่าโล่เฉินเป็นผู้ชายชาติชั่ว

"อี๋? "

ผู้เฒ่าที่ตอนแรกกำลังจะจากไป แต่พอสังเกตมองโล่เฉินอย่างละเอียด ก็สังเกตเห็นถึงความแตกต่างจากปกติ นัยน์ตาเปล่งประกายความตกตะลึง

สาวสวยในอยู่ข้างๆ จึงเร่งขึ้น "คุณปู่ดูอะไร รีบไปเถอะ! "

"ฉ่ายเอ่อ คนๆ นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ "

"ใคร? " เสี้ยงฉ่ายเอ่อมองโล่เฉิน แล้วกลอกตามองบน "คุณปู่ท่านตาลายไปหรือเปล่า ไอ้หมอนั่นต้องการทำตัวเอาใจมวลชน หรือว่ายังเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไม่ฝึกฝนไม่มีความรู้หรือทักษะใดๆ! "

ผู้เฒ่าส่ายหัว สีหน้ายิ่งอยู่หนักใจ "สังเกตมองอย่างละเอียด ทุกๆ ครั้งที่หายใจ หน้าอกก็จะยกสูงขึ้นและจะแฟ้บลง ลมที่เป่าออกมาเหมือนดั่งริบบิ้นที่ปล่อยออกมา ใช้ใจสัมผัสดู รอบกายของเขาเหมือนมีกระแสลมเบาๆ นี่เป็นวิชาการฝึกหายใจแห่งผู้ฝึกกำลังภายใน! "

"อะไรคือวิชาการฝึกหายใจแห่งผู้ฝึกกำลังภายใน ก็แค่มีความจุของปอดที่ใหญ่หน่อยเท่านั้นเอง" เสี้ยงฉ่ายเอ่อทำสีหน้าดูหมิ่น แล้วคิดว่าผู้เฒ่าเหลวไหลจริงๆ

วู้!

และในเวลานี้ โล่เฉินอ้าปาก แล้วแก๊สสีขาวก็พุ่งออกมา จากนั้นก็ปล่อยออกไปในระยะหนึ่งเมตร และขณะเดียวกัน ดอกหญ้าไม่มีลมและกลับขยับเองได้ ทำให้ดูสง่าผ่าเผย

ผู้เฒ่าเห็นนัยน์ตาเปล่งประกาย แล้วเดินไปก้าวใหญ่ "น้อง"

โล่เฉินลืมตาขึ้น แล้วสังเกตเห็นว่าผู้เฒ่ากับสาวน้อยเดินมา เขาลุกขึ้นแล้วถามอย่างมีมารยาท "ผู้เฒ่าครับ มีเรื่องอะไรครับ? "

"นึกไม่ถึงว่านายก็เป็นนักบู๊"

"อะไรนะ เขาคือนักบู๊? " สาวน้อยรู้สึกตกตะลึง จึงทำสีหน้าที่แย่ขึ้นมา "นายเป็นนักบู๊ทำไมถึงดูไม่รู้เรื่องในทักษะมวย เมื่อกี้นายกำลังตลกฉัน ความหมายว่ายังไง! "

โล่เฉินทำหน้าอึดอัดใจ ถึงขั้นนี้เขาก็ไม่อยากพูดโกหก แล้วพูดด้วยยิ้มจางๆ "พูดจริงๆ ทักษะมวยของเธอแย่เกินไปแล้ว! "

"นาย! "

เสี้ยงฉ่ายเอ่อโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ตั้งแต่เล็กเธอก็เป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลเสี้ยง เป็นพระจันทร์ที่ล้อมด้วยหมู่ดาว ทักษะการฝึกบู๊ก็มีพระสวรรค์มาก ตั้งแต่ตอนเด็กก็ฝึกฝนจนมีพลังภายในออกมา

ตอนนี้ คนที่ผ่านทางไม่รู้จักชื่อกลับเยาะเย้ยเธอว่าฝึกมวยได้แย่เกินไป นี่มันข่มเหงกันชัดๆ

"ดี งั้นพวกเราลองมาวัดกันดู ฉันก็อยากเห็นว่านายมีความสามารถอะไร กล้าพูดเกินจริงแบบนี้! " เสี้ยงฉ่ายเอ่อรีบตั้งท่าต่อสู้ และสั่งสอนโล่เฉินสักหน่อย

ผู้เฒ่าพึมพำเสียงต่ำ "ฉ่ายเอ่อ หนูจะเป็นคู่ประลองของพ่อหนุ่มคนนี้ได้ไง อย่าเหลวไหลเลย! "

"ท่านปู่ ทำไมคุณปู่ถึงต้องเห็นแก่ความมักใหญ่ใฝ่สูงของเขามีทำลายความน่าเกรงขามของหลานสาวล่ะ หนูว่าเขาเป็นแค่สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา หรือพูดง่ายๆ คือ ต่อให้ฉันสู้ไม่ไหว ไม่ใช่ว่ายังมีปู่หรอ ถ้าปู่สู้เขาไม่ไหว พี่หู่ยังมีกระสุนแน่ะ กลัวอะไร! "

หญิงสาวทำใบมั่นใจ แล้วมองโล่เฉินด้วยความท้าทาย

เวลานี้ มีชายหนุ่มสวมชุดโบราณที่เน้นการคล่องตัวที่อยู่ข้างต้นไม้ใหญ่กำลังยืนตัวตรง มือข้างหนึ่งวางอยู่ตรงเอวแล้วกำลังรอจังหวะ ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนก็ไม่ได้ขัดขวางอีกต่อไป จริงๆ แล้วเขาก็อยากดูความสามารถของโล่เฉินอยู่เหมือนกัน

เขาเป็นกำลังทหารม้ามาตลอดชีวิต ตอนวัยรุ่นก็ได้ผ่านสนามสงครามมามากมาย และได้คลานออกมาจากทะเลเลือด มีสถานการณ์อะไรบ้างที่ไม่ได้เจอ หากความสามารถของโล่เฉินเกินความคาดหมายของเขา ต่อให้เขาไม่สามารถต้านทานได้ ก็ไม่กลัว

"คุณอยากจะประลองกับผมจริงหรอ? " โล่เฉินทำสีหน้าที่แปลกใจ

"ทำไม? กลัวแล้วหรอ? งั้นก็รีบขอร้องสิ อีกอย่างยังขอโทษกับฉัน ไม่งั้น ฉันจะตีนายจนร้องหาพ่อแม่! "

เสี้ยงฉ่ายเอ่อแหงนคางขึ้น เหมือนดั่งนกยูงอันสง่าตัวหนึ่ง

โล่เฉินรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ต่อปฏิเสธไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจที่จะประลองกับสาวน้อยคนนี้เลยสักนิด แค่เขาเก็บใบไม้ที่ร่วงบนกิ่งไม้ พลังทิพย์เต็มเปี่ยมอยู่ด้านใจ ข้อมือสั่นอย่างแรง

"ฟิ้ว! "

เงาดำอย่างหนึ่งพุ่งไปเหมือนดั่งฟ้าแลบ และมีเสียงปลิวปะปนไปด้วย จากนั้นก็ไปเฉียดผ่านใบหน้าของเสี้ยงฉ่ายเอ่อ แล้วกระทบลงบนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเธอเป็นสิบๆ เมตร

"ตูม" เสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้ท่อนไม้มีหลุมที่ลึกไปถึงสามนิ้วและใหญ่เท้าหัวแม่มือ

"ฉ่ายเอ่อ ระวัง! "

ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนทำสีหน้าที่เปลี่ยนไปตอนที่ข้อมือของโล่เฉินสั่น รู้ว่าเจอกับยอดฝีมือ เขาร้องเสียงตกใจออกมา เรือนร่างพุ่งออกมาอย่างแรง ทว่ายังคงสายไปหนึ่งก้าว

"เกิด เกิดอะไรขึ้น? " เสี้ยงฉ่ายเอ่อเรือนร่างเกร็งไปทันที พูดจาติดๆ ขัดๆ

วู้

ลมอันแผ่วเบาพัดผ่าน ข้างหูของเธอเหมือนมีถุงน่องดำพัดผ่าน ขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกเจ็บตรงแก้ม เธอจับดู ในมือมีคราบเลือดจางๆ

ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนทำหน้าตกตะลึงและแปลกประหลาด พร้อมแค่นเสียงตกใจ "ปล่อยพลังออกมา เด็ดใบไม้ทำร้ายคน เป็นปรมาจารย์บู๊! "

"ท่านปู่ ท่านพูดอะไร? "

"ปรมาจารย์บู๊"""

"คือเขา? "

สาวน้อยกลับเพิ่งจะไม่เคารพปรมาจารย์ท่านนี้ แล้วยังท้าทายไปหลายครั้ง หลังสาวใช้รู้สึกขนลุก แล้วเหงื่อเย็นก็ผุดออกมา แล้วหลบอยู่ด้านหลังของผู้เฒ่าโดยไม่รู้ตัว

ปรมาจารย์บู๊ เป็นจุดสูงสุดของนักบู๊ พลังภายในร่างกายมีมาตรฐานของการเป็นปรมาจารย์

ไม่ว่าไปที่ไหน ปรมาจารย์บู๊เป็นผู้มีอำนาจ ฐานะสูงส่งน่าเคารพนับถือ และบุคคลที่อัศจรรย์ในตำนานที่สามารถทำให้คนเคารพนับถือแม้นจะห่างกันหนึ่งร้อยก้าวก็ตาม

"ปรมาจารย์ไม่ควรข่มเหง!

ผู้เฒ่าพึมพำ "ฉ่ายเอ่อ รีบขอโทษ! "

สาวน้อยจะกล้าเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ได้ยังไง จึงได้เปลี่ยนเป็นแมวน้อยที่อ่อนโยน และโค้งลำตัว 90 องศา "ปรมาจารย์ผู้สูงส่ง เมื่อนี้บังอาจระราน ได้โปรดท่านเมตตากรุณา อย่าถือโทษเลย"

ตรงที่ไม่ไกล ชายหนุ่มที่ใส่ชุดคล่องตัวจึงโค้งลำตัวพลางทำมือคารวะ

ฉากเมื่อครู่นี้ ตอนนี้เขาคงรู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย ใบไม้นั้นหากโดยร่างกายคน ต้องกลายเป็นหลุมเลือดแน่นอน พลังยิ่งใหญ่ไม่ว่า ยังเร็วจนไม่น่าเชื่อ

ชายหนุ่มไม่สงสัย หากใบไม้ใบนั้นยิงโดนเขา แม้กระทั่งโอกาสที่จะชักมือยังไม่มี

"ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก" สำหรับโล่เฉินว่าเป็นแค่กลอุบายเล็กๆ เท่านั้น ไม่ได้น่าแปลกอะไร

"กระผมเสี้ยงหยวน นี่เป็นหลานสาวฉ่ายเอ่อ นี่เป็นบอร์ดี้การ์ดคนสนิทอะหู่" เสี้ยงหยวนทำมือคารวะ แล้วพูดอย่างจริงจัง "ท่านมีอายุน้อยกลับเป็นปรมาจารย์บู๊ ขอถามชื่อของท่านอาจารย์หน่อยได้ไหมครับ? "

ต้องบอกว่าตกตะลึง เสี้ยงหยวนนี่แหละที่ได้รับการกระทบกระเทือนที่สุด

เขารู้ดีว่าปรมาจารย์บู๊นั้นยากแค่ไหน ชายหนุ่มตรงหน้าดูๆ แล้วอายุแค่สี่สิบกว่าเท่านั้น อายุหนุ่มขนาดนี้กลับยังสามารถบรรลุขอบเขตที่นักบู๊ทุกคนใฝ่ฝัน

ในอดีตไม่เคยมีปรากฏมาก่อน หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเหมือน!

"คุณแซ่เสี้ยง? "

จู่ๆ โล่เฉินก็แปลกใจ

"ทำไมหรอครับ มีปัญหาอะไรหรอครับ? " เสี้ยงหยวนสงสัย

โล่เฉินแอบหลุดหัวเราะ แน่นอนว่ามีปัญหา และเป็นปัญหาใหญ่ด้วย

สุดท้ายเขาก็รู้ว่าทำไมสาวใช้คนนี้ถึงคุ้นมาก ที่แท้คู่ปู่หลานนี้เป็นลูกหลานของอ๋องเสี้ยงหยู่