จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ - ตอนที่ 61

“หวานเหลือเกินรดาจ๋า… ทูนหัวของผม…”

พอเขาเห็นหล่อนเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว เขาเงยหน้าจากเนื้อสาวของหล่อน ชะโงกขึ้นมาแลกลิ้นดูดปากกับหล่อนอยู่นานหลายอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและจับข้อเท้าทั้งสองข้างของหล่อนให้พาดบนบ่าทรงพลังเอาไว้ มือใหญ่กระชับเอวคอดเล็กพร้อมๆ กับดึงตัวเข้ามาหา

“ท่านี้เตียงจะได้ไม่หัก…”

“คุณราฟ… เร็วเถอะค่ะ…”

คนตัวโตหัวเราะขณะจับท่อนเนื้ออวบใหญ่ที่โตเต็มพิกัดแล้วจดจ่อกับร่องสาว “ใจร้อนจังทูนหัว… ร้อนแบบนี้แหละผมชอบ…”

แล้วเขาก็กระแทกเข้ามา คราวนี้แค่สองครั้งเท่านั้นเขาก็ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกายของหล่อนทั้งหมด “แน่นอีกแล้วทูนหัว… แน่นจนแทบขาดใจ”

เขาครวญครางปานจะขาดใจตาย แต่ก็ยังโยกขย่มไม่หยุด รุนแรง ดุดัน และหนักหน่วงเหลือเกินจนหล่อนรุ่มร้อนยิ่งกว่าถูกแผดเผาด้วยไฟกัลป์

“คุณราฟ… อ๊า…”

“อีกนิดทูนหัว… ใกล้แล้ว”

ชายหนุ่มคำรามด้วยความเสียวกระสัน ใบหน้าหล่อเหลาจัดด้วยฤทธิ์สวาทที่มันกำลังกัดแทะกลืนกินไปทั่วทั้งกายหนุ่ม รดารักษ์ก็ไม่ได้สวยไปกว่าหรือ หุ่นดีไปกว่า แม่ผู้หญิงที่เขาเคยควงขึ้นเตียงเลยแม้แต่น้อย แต่เจ้าหล่อนกับทำให้เขาคลั่งได้อย่างง่ายดาย แถมพอได้แตะต้องไอ้ต่อมความอิ่มเอมมันก็เกิดช๊อตพังพินาศซะงั้น

ราฟาลระแทก กระแทก และก็กระแทก อัดใส่ร่องสาวอย่างหนักหน่วงด้วยลีลาขั้นเทพเจ้า ส่ายวน โยกคลึงงัดยกจนแม่สาวน้อยใต้ร่างถึงสวรรค์เป็นรอบที่สี่แต่เขาก็ยังไม่หยุดสร้างความเสียดเสียว

“รดาจ๋า… โอ้ว… อ๊า…”

เขาบดจูบร้อนผ่าวลงไปหาแม่สาวน้อยที่ร้องครางไม่หยุด ดูดกลืนเสียงแห่งความกระสันนั้นลงไปในลำคอ เสียงเตียงลั่นเป็นจังหวะแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อยามที่เขาโจนจ้วงลงไปในซอกสวาท รดารักษ์คับแน่น แสนหวาน และตอบสนองดีเลิศ จนเขาคิดไม่ออกว่าเวลาที่ไม่มีหล่อนอยู่ข้างกายแล้วเขาจะเป็นยังไง

คำพูดโหดร้ายที่เขาเคยซัดใส่หัวใจถูกนำขึ้นมาเอ่ยอีกครั้ง ราฟาลยิ้มบางๆ ให้กับภรรยาสาวที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามด้วยความรักลึกซึ้ง

“ผมมันปากเสีย ปากแข็งเหมือนกับที่เจ้าลีโอมันว่านั่นแหละ รู้ไหมว่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือสำราญมันเกิดขึ้นเพราะคำสั่งของผมเพียงคนเดียว…”

เมื่อเขาเริ่มสารภาพ สาวน้อยก็ตาโตเท่าไข่ห่าน สมองนึกย้อนไปถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ที่เรนายังไม่ได้คลอดลูกอย่างที่ตัวเองเข้าใจ แล้วจะยังห้องพักบนเรือที่ยังมีห้องว่างอยู่ถึงสามห้อง แต่ราฟาลกลับบอกว่าไม่มีว่างเลยแม้แต่ห้องเดียว

“นี่คุณราฟกำลังจะบอกว่า เรื่องของเรนา กับเรื่องห้องพักบนเรือสำราญเป็นฝีมือของคุณราฟอย่างนั้นหรือคะ”

โหนกแก้มของคนตัวโตแดงจัดทันทีเมื่อพยักหน้ายอมรับความจริง “ผมได้ยินคุณบอกว่าจะกลับเมืองไทยตอนที่ผมจะเดินเรือสำราญ ผมเกรงว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอรดา ก็เลยใช้อำนาจสั่งทั้งป้ามูนา คาซิม และเรนาให้กุเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อที่รดาจะได้เดินทางไปกลับผม…”

“นี่ป้ามูนาก็รู้เรื่องหรือคะ”

“อย่าไปโกรธป้าแกเลย ผมสั่งห้ามพูดเองนั่นแหละ รดาก็รู้นี่ว่าทุกคนในการ์รัสโซ่ พาราไดส์เกรงกลัวผมแค่ไหน”

“คุณราฟร้ายกาจมากเลยนะคะ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ย”

ราฟาลยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มหนักหน่วงแล้วพูดต่อ “เอกสารซองนั้นก็เป็นแค่กระดาษเปล่าๆ และพอผมเห็นรดาขึ้นเรือมาก็สั่งให้ถอนสมอทันที…”

“นึกแล้วเชียวคุณถึงไม่แลเอกสารที่ป้ามูนาบอกว่าสำคัญมากนั้นเลย เจ้าเล่ห์จังเลยนะคะ…”

“ถ้าไม่ทำแบบนี้ แล้วผมจะได้คุณหรือรดา…”

“อย่างนี้คุณโซลีน่าก็ต้องรู้เรื่องด้วยใช่ไหมคะ…” มือบางทุบแผงอกกว้างเบาๆ ได้แค่สองสามทีก็ถูกคนตัวโตคว้าขึ้นมาจูบอย่างประจบเอาใจ

“โทษใครไม่ได้หรอก เพราะทุกคนกลัวผมทั้งนั้น… แต่ที่ทำไปก็เพราะรักนะรดา ผมตั้งใจจะสารภาพกับคุณ แต่คุณกลับทำบึ้งตึงแถมยังเขวี้ยงแหวนวงแรกในชีวิตที่ผมเลือกเองกลับมือทิ้งทะเลไปอีก รู้ไหมว่าผมเสียความมั่นใจไปมากแค่ไหน ผมพยายามจะไม่สนใจคุณอีก แต่พอกลับบ้านเจ้าลีโอกับเจ้าแดนมันก็ยั่วไม่เลิก ผมก็เลยตบะแตก หึงจนหน้ามืดไง จำได้ไหมที่ผมเข้าไปปล้ำคุณจนเตียงหักน่ะ”

สาวน้อยหน้าแดงก่ำ หัวใจพองโตคับอก ที่แท้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นฝีมือของผู้ชายคนนี้เอง “จำได้สิคะ ปล้ำรดาจนเตียงหัก แล้วยังมีหน้าให้คนสวนยืนดูต้นทางอีก ”

“ก็ตอนนั้นผมกำลังคลั่งนี่… คลั่งรักรดามาก”