“ขอบใจมากนะจ๊ะหลานรัก…”

ป้ามูนายิ้มกว้างให้กับหล่อนอีกครั้งอย่างขอบคุณ ก่อนจะหันไปจัดการกับหม้อซุปที่กำลังเดือดพล่าน รดารักษ์ก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความเศร้าหมอง หากยังอยู่ที่นี่หล่อนก็ไม่มีทางเจ็บน้อยลงไปกว่านี้ได้ ดังนั้นสิ่งที่ควรจะทำให้เร็วที่สุด นั่นก็คือการไปซะ กลับไปในที่ที่หล่อนควรจะอยู่

และแน่นอนว่าราฟาลจะต้องยินดีมากมายทีเดียว ที่หล่อนไปซะให้พ้นหูพ้นตา สาวน้อยคิดด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ทะลักไหลออกมาอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงร้องไห้ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ แค่คิดว่าราฟาลไม่รักเท่านั้นเอง หล่อนก็คร่ำครวญปานจะขาดใจเสียแล้ว

“ได้ข่าวว่าขึ้นเรือไปกลับพี่ราฟ… สนุกไหมรดา”

เสียงเป็นมิตรของเดนิเรลทำให้รดารักษ์ที่ยืนก้มหน้ารอรับใช้เจ้านายอยู่ที่ปากประตูห้องอาหารต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

“เอ่อ… ก็ดีค่ะ…”

รดารักษ์ตอบเดนิเรล แต่ก็อดปลายตามองคนตัวโตที่กำลังตักอาหารใส่ปากของตัวเองอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จาอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวไม่ได้ หัวใจของหล่อนเต้นแรงตั้งแต่เห็นเขาก้าวเข้ามาในห้องอาหารนี้แล้วแหละ ซึ่งตรงกันข้ามกับราฟาลที่ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเลยนอกจากเย็นชา และไม่แยแส

“งั้นไว้เดือนหน้าไปกับฉันบ้างสิรดา รับรองว่าเธอจะสนุกมากกว่าไปกับพี่ราฟหลายเท่าทีเดียว” ยังคงเป็นเดนิเรลที่พูดต่อ ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะด้วยความพึงพอใจของลิโอเนลที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เอาเชียวนะเจ้าแดน นี่หาใครไม่ได้แล้วหรือไงมายุ่งกับรดาของฉันนี่…”

“นี่เวลากินข้าว ไม่ใช่เวลามาขายขนมจีบ ถ้าอยากจีบกันก็ไปข้างนอกนู้น พี่จะกินข้าว!”

ราฟาลที่นั่งเงียบมานานระเบิดเสียงดังลั่น และนั่นก็ทำให้สายตาทุกๆ คู่จับจ้องมาที่เขาเพียงคนเดียว ลิโอเนลหรี่ตามองหน้าแดงก่ำด้วยแรงโทสะของพี่ชายอย่างรู้ทัน

“หึงหรือพี่ราฟ…”

“ไม่เอาน่า กับน้องกับนุ่งอย่าคิดมาก…”

หญิงสาวไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้อีกนอกจาก ก้มหน้าขอบคุณแล้ววิ่งออกจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว วิ่งและก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพรากออกมาจนการมองเห็นมืดมน หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกจอมมารร้ายทิ่มแทงด้วยมีดแหลมนับครั้งไม่ถ้วน

“อุ๊ย…!”

ร่างอรชรแทบจะล้มลงไปกองกับพื้นหินอ่อนเมื่อปะทะเข้ากับอะไรสักอย่างที่หนาและแข็งแกร่งไม่ผิดจากหินผา แต่ในเวลาต่อมาหล่อนก็รู้ว่ามันคืออะไร ร่างกายของมนุษย์ผู้ชาย

“ร้องไห้ทำไมหึ! หรือว่าเสียใจที่ฉันประกาศว่าเธอเป็นได้แค่ของเล่นของเจ้าลีโอเท่านั้น”

ราฟาลนั่นเอง… นี่เขาจะตามจองล้างจองผลาญหล่อนถึงไหนกันนะ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา กลีบปากอิ่มสั่นระริกด้วยความรวดร้าวแสนสาหัส

“ปล่อยรดาค่ะ…”

“ไม่ปล่อย! ตอบมาก่อนสิว่าเธอจะยอมเป็นของเล่นให้เจ้าลีโอมันหรือเปล่า” อ้อมแขนของราฟาลยังคงอบอุ่นเหมือนเคย และมันก็ยังทำให้กายสาวของหล่อนร้อนรุ่ม และโหยหาสิ่งที่มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะมอบให้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง

แต่คำพูดของเขากำลังทำให้หัวใจของหล่อนเจ็บปวด… เจ็บจนแทบจะขาดใจตาย นี่เขาคิดจริงๆ หรือว่าหล่อนจะสามารถนอนกับผู้ชายคนไหนได้อีก หลังจากตกเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว นี่เขาคิดจริงๆ หรือว่าหล่อนจะแพศยาขนาดหลับนอนกับน้องชายของเขาได้อีกคน

หัวใจของราฟาลทำด้วยอะไรกัน…? หรือว่าแท้จริงแล้วราฟาลไม่มีหัวใจกันนะ

“คุณราฟสนใจด้วยหรือคะ” ถามเขาเสียงสั่นสะท้าน

“ฉันต้องสนใจอยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าลีโอมันเป็นน้องชายของฉัน และแน่นอนว่าฉันไม่ดีใจแน่ที่มันจะมีนางบำเรอเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอ”

เจ็บ… เจ็บจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ รดารักษ์กลืนก้อนสะอื้นก่อนจะบังคับเสียงให้สั่นเทาน้อยที่สุดจากนั้นจึงโต้ตอบออกไป

“ถ้ามันจะทำให้คุณราฟสบายใจ… รดาสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายการ์รัสโซ่อีก ไม่ว่าจะคนไหนก็ตาม พอใจหรือยังคะ…”

รดารักษ์เชิดดวงหน้าที่ยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นสูง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบด้วยความตัดพ้อ แต่ไม่มีกระแสความอาทรใดๆ ตอบกลับมาจากราฟาลเลย นอกเสียจากความเลือดเย็นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าเธอทำได้อย่างที่พูด… มันจะดีมาก” อ้อมแขนกำยำที่รัดร่างอรชรของคลายออก และเขาก็ก้าวถอยหลังห่างออกไปสองก้าว