จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ - ตอนที่ 40

“คุณราฟเธออยู่ในห้องทำงานนั่นแหละค่ะ ไม่ได้ออกไปไหนหรอก ขนาดรับประทานอาหารก็ยังทำใหนนั้นเลยค่ะ… เอ่อ ถ้าคุณรดาจะไปหาก็ขึ้นไปชั้นสามนะคะ ทิศตะวันออกห้องทำงานอยู่ติดระเบียงค่ะ…” โซลีน่าพูดขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของคู่สนทนา และแม้ว่ารดารักษ์จะพยายามปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้คิดจะไปหาราฟาลที่นั่น แต่มันฟังไม่ขึ้นแม้แต่นิดเดียวในความคิดของหล่อน

“เอาล่ะค่ะ ถ้าคุณรดาไม่ได้จะไปหาคุณราฟก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าไป… อย่าลืมชงกาแฟไปให้ด้วยนะคะ เห็นเพราะช่วงบ่ายแก่ๆ แบบนี้ คุณราฟชอบดื่มกาแฟดำมาก…”

โซลีน่าทิ้งไพ่ใบสุดท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปจากห้องนอนของราฟาลที่ตอนนี้มีรดารักษ์ร่วมครอบครองร่วมด้วยอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็อดไม่สบายใจไม่ได้ ก็คนหนึ่งดันปากแข็งโป๊ก ขณะที่อีกคนหนึ่งก็ตอกย้ำว่าตัวเองต่ำต้อยซะเหลือเกิน แล้วอย่างนี้ดอกรักจะมีโอกาสได้เบ่งบานเต็มที่ไหมนะ

แก้วกาแฟในมือกระฉอกน้อยๆ เมื่อหล่อนพาร่างของตัวเองมาหยุดตรงหน้าห้องทำงานสุดกว้างขวางของราฟาล ตอนนี้มีเพียงประตูไม้สักแกะสลักบานใหญ่คือกำแพงขวางกั้นหล่อนกับเขาเอาไว้เท่านั้น หล่อนควรจะหมุนตัวกลับไปยังที่ที่หล่อนควรอยู่ไหมนะ ความลังเลเข้ามากัดกินหัวใจอีกครั้ง รดารักษ์ปากสั่นระริก มือสั่นเทาด้วยความขลาดกลัว เท้าตายดับอยู่ตรงหน้าห้องนั้นอยู่นานหลายอึดใจ

หล่อนไม่กล้า… หญิงสาวร้องบอกตัวเอง และกำลังจะหมุนตัวเดินจากไป แต่ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกมาซะก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของราฟาลที่ก้าวเดินออกมา วูบหนึ่งหล่อนเห็นร่องรอยความประหลาดใจในดวงตาคมกริบคู่นั้น แต่อึดใจต่อมามันก็แปรเปลี่ยนเป็นความห่างเหินเช่นเดิม

“ไม่คิดว่าจะได้เห็นเธอตรงนี้…”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความถือตัวจนน่าตกใจ แถมท่าทางที่เขาแสดงออกมานั้นยังเหย่อหยิ่ง และทำเหมือนกับว่าหล่อนนั้นคือคนอื่นที่ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับเขายังไงยังงั้น รดารักษ์ก้มหน้าซ่อนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ภายในอก ก่อนจะตอบคนตัวโตออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าจนน่าเวทนายิ่งนัก

“รดา… คงหลงทางน่ะค่ะ…”

“หลงทาง?”

ราฟาลแค่นยิ้ม เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้า และหล่อนเองก็ตื่นตระหนกเกินกว่าจะถดถอยหลังหนี ดวงตาคมกริบจ้องมองถ้วยกาแฟดำในมือของหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าหล่อนอย่างรู้ทันทุกอย่าง

คนตัวโตเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น เขาไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก นอกจากจัดการตลบกระโปรงตัวสวยของหล่อนให้ขึ้นไปกองกับเอวคอด ดึงกางเกงชั้นในลูกไม้ตัวจิ๋วลงมายังข้อเท้าและเหวี่ยงมันลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี

“ฉันอุตส่าห์หนีหายมาทั้งวัน… เพื่อจะยุติความตะกละตะกลามนี้ลง แต่เธอก็มายั่วฉันถึงที่ และแน่นอนว่าฉันไม่เคยต้านทานเธอได้เลย… ฉันจะขยี้เธอด้วยปาก ด้วยลิ้น จนเธอไม่เหลือสมองไปคิดถึงผู้ชายคนไหนอีกเลย ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะซื้อเธอเอาไว้ตลอดชีวิต ไม่ว่าจะต้องจ่ายเงินมากมายแค่ไหน ฉันก็ยินดี…” ฝ่ามือใหญ่จับต้นขาอวบให้แยกออกจากกัน โดยมืออีกข้างหนึ่งจับขึ้นมาบาดเอาไว้บนบ่าทรงพลังของตัวเอง สาวน้อยครางสะอื้นด้วยความเสียวกระสันรอคอยเมื่อฝ่ามือร้อนผ่าวแสนกระด้างเริ่มต้นเคล้าคลึงเนินสาวจากนุ่มนวลเป็นหนักหน่วง และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“โอ๊ว… คุณราฟ…”

“ชอบไหม…”

นิ้วแกร่งไล้ตามร่องรอยผ่าธรรมชาติตั้งแต่บนจนถึงล่างสุด คลึงเคล้นหนักหน่วงตรงเกสรรักแสนอ่อนไหวเนิ่นนานจนแม่สาวน้อยคนงามร้องลั่น แอ่นร่อนสะโพกขึ้นหานิ้วของเขาด้วยความปรารถนาร้อนแรง ปากก็อ้อนวอนขอให้เขาเดินหน้าไปให้ถึงสุดทางโดยเร็วที่สุด

“ได้โปรด… คุณราฟ… อ๊ะ…”

คราวนี้ไม่ใช่แค่นิ้วอย่างเดียว แต่มันทั้งปาก ทั้งลิ้นที่ละเลงเลียกลีบสาวสีกุหลาบด้านในของหล่อน รดารักษ์กรีดร้องด้วยความเสียดเสียว ยิ่งยามเขาขยับปาก ปาดด้วยลิ้น และใช้นิ้วยาวใหญ่สอดเสียบเข้าไปในร่องสวาทของหล่อนด้วยแล้ว หญิงสาวก็แทบคลุ้มคลั่ง มือบางขยุ้มเส้นผมสีดำขลับของราฟาลเอาไว้แน่น ดันรั้งให้แนบชิดกับเนินนางหยาดเยิ้มของตัวเองสุดความสามารถ ขณะเดียวกันก็แอ่นหยัดสะโพกขึ้นให้เขาใช้ปากใช้ลิ้นดูดเม้มด้วยความกระตือรือร้นสุดความสามารถ

“อืมม์… คุณหวานมาก…”

ราฟาลครางออกมาเบาๆ ขณะที่ไม่หยุดใช้ลิ้นโจมตีกลีบเนื้ออ่อนสีสวยนั้นแม้แต่วินาทีเดียว กลิ่นกายสาวของรดารักษ์หวานฉ่ำ หอมละมุน และไม่ว่าเขาจะดื่มจะกินจะเลียสักกี่ครั้ง แต่ไอ้ความรู้สึกเบื่อหน่ายที่มันควรจะมาเยือนตั้งแต่จบเซ็กซ์ร้อนๆ ครั้งที่แล้วก็ยังไม่ยอมปรากฏสักที จนเขาอดหวั่นใจไม่ได้ว่าตัวเองจะติดเซ็กซ์ของแม่สาวน้อยแสนหวานคนนี้แบบขาดไม่ได้ไปตลอดชีวิต

“คุณราฟขา… ได้โปรด รดา… อ๊ะ…”

ปากทรงอานุภาพของเขาทำงานได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก มันสอดประสานกับลิ้นใหญ่ แถมยังเข้าขากับนิ้วใหญ่ยาวที่ตอนนี้ดันเข้าดึงออกจากร่องรักคับแคบของหล่อนเป็นจังหวะต่อเนื่องได้อย่างน่าปรบมือให้ ความร้อนผ่าวจากไฟกัลป์แผดเผาไปทั่วทุกรูขุมขน เซลล์ประสาททุกเส้นตึงเครียดและกำลังจะฉีกขาด