รุ่งอรุณแห่งวันใหม่

แม้เช้านี้อากาศภายนอกทั่วทั้งเมืองจะค่อนข้างเย็นกว่าวันที่ผ่านมา ทว่ากลับมีหนึ่งคนกำลังร้อนรุ่มด้วยความโกรธนั่นคือองค์หญิงซูเม่ย นางโกรธจนไม่สนใจแก้มและผิวกายที่เริ่มแดงเพราะแช่น้ำอุ่นนานเกินไป แม้ว่าราตรีที่ผ่านมานางจะอาบน้ำชำระล้างมลทินที่โดนจาบจ้วงไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกถึงทุกความหยาบคายบนผิวเนื้อทันทีที่ลืมตาตื่น นางจึงอยากที่จะแช่น้ำอีกครั้งหวังให้ลืมสัมผัสหยาบโลนจากชายเถื่อนถ่อยผู้นั้น

แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรนางก็ไม่สามารถลืมมันลงได้ ใบหน้าท่าทางยโสโอหังของแม่ทัพผู้นั้นยังคงวนเวียนหลอกหลอนนางอยู่ร่ำไป

ทั้งหมดทั้งมวลหาใช่ความผิดของนางแม้แต่นิด ก็ใครใช้ให้เจ้าแม่ทัพไร้อารยะผู้นั้นมายืนแก้ผ้าแสดงบทรักโจ่งแจ้ง นางเป็นเพียงผู้บริสุทธิ์ที่บังเอิญผ่านไปเห็นเท่านั้น

คิดมาถึงตรงนั้นก็ยิ่งทั้งโมโหและอับอาย ภาพบัดสีนั้นยังคงติดตา ยังไม่พอ เจ้านั่นยังบังอาจมาลวนลามนางที่ตลอดชีวิตไม่เคยแปดเปื้อนมลทินใดมือชายใดทั้งสิ้น

“ ถ้าเจ้ากล้าแหกปากหรือขยับตัวแม้สักนิด ฝ่ามือของข้าจะลงน้ำหนักบีบที่ลำคอของเจ้า แล้วข้าสาบานได้เลยว่าใช้เวลาเพียงไม่นานนักเจ้าจะได้ไปเฝ้าเทพเซียนบนสวรรค์ เข้าใจความหมายคำพูดของข้าหรือไม่ ”

คำพูดราบเรียบทว่าแฝงไปด้วยความเหี้ยมเกรียมนั้นทำให้ขนบนแผงคอของนางลุกชันขึ้นอย่างตื่นกลัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้บุกรุกนี้เป็นใคร

เจ้าแม่ทัพไร้อารยะผู้นั้นแน่นอน !

หากตอนนี้ความขุ่นเคืองใด ๆ จำต้องเก็บเอาไว้ก่อน ชีวิตของนางอยู่ในฝ่ามือเดียวของเขา จะบีบก็ตาย จะคลายก็ไม่แน่ว่าจะรอดไหม เขาอาจฆ่านางด้วยวิธีอื่นก็เป็นได้ คนป่าเถื่อนเช่นนั้นคงไม่เห็นค่าของชีวิตคนอื่นมากนัก คงทำอะไรตามอำเภอใจจนเคยชิน นางจึงได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ แสดงอาการศิโรราบ แต่โดยดีด้วยยังรักตัวกลัวตายอยู่ เขาจึงค่อย ๆ ปลดปล่อยฝ่ามือทั้งสองที่พันธนาการนางเอาไว้

“ เจ้าเข้ามาในนี้ได้อย่างไร ! ” นางถามทันทีที่ปากเป็นอิสระ เขาสาวเท้าจากด้านหลังของนางมายืนจังก้าอยู่ที่ด้านข้างของอ่างไม้ กอดอกแล้วใช้สายตาจาบจ้วงโลมไล้เรือนร่างเปลือยเปล่าอรชรที่อยู่ภายใต้ผิวน้ำใสแจ๋วอันไม่สามารถปกปิดความเย้ายวนขาวอวบนั้นได้เลย

เหรินซูเม่ยรีบยกมือขึ้นปกปิดสองเต้าทรวงและหนีบขาเอาไว้แน่นทันที

“ ไอ้คนลามกป่าเถื่อน ข้าจะเรียกทหารเดี๋ยวนี้ ! ”