“ ยามนี้เจ้าคงต้องเรียกข้าว่าเสด็จพ่อแล้ว ” นั่นทำให้แม่ทัพเหิงยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข

“ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติเหลือเกิน ที่ท่านให้โอกาสชายผู้ต่ำศักดิ์ ”

“ ไม่เลย จิตใจของเจ้าสูงส่งเหลือเกิน เหิงซื่อหลุน ขอให้ดูแลลูกสาวข้าให้ดีเช่นที่เจ้าดูแลเมืองหงโจวมาตลอด ”

“ ข้าสัญญา ” เขากล่าวคำมั่นสั้น ๆ ด้วยแววตาและน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนเดินจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมองค์หญิง ซูเม่ยในวงแขน

มิใยที่เหล่าขุนนางจะซุบซิบนินทาตามหลัง ทว่าท่านเจ้าเมืองตวาดเสียงดัง

“ หุบปากไร้ประโยชน์ของพวกเจ้าได้แล้ว หลังจากนี้ข้าจะสะสางบัญชีการเมืองและขุนนาง ผู้ใดอยู่อย่างไร้ประโยชน์ สิ้นเปลืองงบประมาณแผ่นดิน ข้าจะพิจารณาให้ออกแล้วแต่งตั้งคนใหม่ที่เหมาะสม ข้าอ่อนข้อต่อพวกเจ้านานเกินไปแล้ว ” นั่นทำให้พวกเขาหุบปากฉับทันควัน ร้อน ๆ หนาว ๆ ไปตามกัน

“ ท่านจะพาข้าไปไหน ”

องค์หญิงซูเม่ยเอ่ยถาม อีกฝ่ายจ้องมองนางด้วยดวงตาเยิ้มฉ่ำราวจะกลืนกิน

“ ที่ไหนก็ได้ที่พี่สามารถกลืนกินเจ้าได้ทั้งวันทั้งคืน ” นั่นทำให้นางใบหน้าร้อนวูบ ต้องหลบสายตาแทงทะลุถึงหัวใจนั้นพัลวัน

“ ไม่เห็นต้องห่วง ข้ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าคุ้มครองข้าอยู่เสมอ ” เป็นจังหวะเดียวกับที่เลี้ยวเข้าสู่ตำหนักบรรทมของนาง นางกำนัลและองครักษ์ทั้งหลายเปิดทางให้ เขาเดินเข้าสู่ห้องบรรทมก่อนวางนางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วถอดเกราะเหล็กออก ตามด้วยเสื้อคลุมจนเห็นท่อนบนกำยำเปลือยเปล่า ท่อนแขนขวามีผ้าสีแดงผูกเอาไว้ นั่นทำให้นางเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ

“ นี่ท่านผูกตู้โตวของข้าเอาไว้ที่แขนเช่นนั้นหรือ ”

“ ตลอดเวลา ”

“ แขนอีกข้างของท่านมีบาดแผล ”

“ ก็แค่คมทวน เจ็บไม่มากไปกว่ามดกัด ”

“ แต่ว่า… ”

“ ยามนี้พี่ต้องการเจ้ามากกว่าสิ่งใด ” เขาว่าก่อนจะเปลื้องท่อนล่างจนเปลือยเปล่า นางหลับตาปี๋ทันทีนั่นทำให้เขาหัวเราะร่วน ก่อนที่นางจะรู้สึกถึงมือสากที่ลูบเบา ๆ บนซีกแก้มข้างหนึ่ง

“ หลับตาทำไม ”

“ ขะ… ข้าอาย ”

“ อายทำไม ทั้งเห็นทั้งอมทั้งเลียมาหมดแล้ว ”

“ ท่านพี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ”