“ เช่นนั้นหรือขอรับ ” รองแม่ทัพอยากจะถามให้มากกว่านั้นว่าผู้ใดกันที่เป็นเจ้าของผ้า แต่เมื่อเห็นแววตาดุดันจ้องกลับเขาก็รีบขอตัว

“ เชิญท่านแม่ทัพพักผ่อนให้สบายใจ ข้าจะไปจัดเวรยามแล้วพักผ่อนเช่นกัน ”

“ เชิญ ” แม่ทัพหนุ่มตอบสั้น ๆ

รองแม่ทัพเดินออกมาที่หน้ากระโจมและยังนึกสงสัยอยู่ครามครัน ในฐานะที่ตนเองก็มีภรรยาแล้ว เจ้าผ้าสีแดงผืนนั้นมันดูคลับคล้ายคลับคลากับตู้โตวปิดทรวงหญิงเสียเหลือเกิน

“ บ้าน่า นั่นท่านแม่ทัพนะ ถึงท่านจะมักมากในราคะมันก็เป็นเรื่องปกติของคนหนุ่ม แต่คงไม่วิปลาสถึงขั้นเอาตู้โตวมาพันแขนเอาไว้หรอก ” เขาพึมพำแล้วเดินไปจัดเวรยามตามคำสั่ง พร้อมก่นด่าตัวเองไปด้วยที่คิดกับท่านแม่ทัพผู้กล้าหาญได้ถึงเพียงนั้น

หารู้ไม่ว่าที่คิดนั่นน่ะ ถูกต้องแล้ว !

ณ ค่ายบัญชาการรบชั่วคราวของทัพเจี้ยนจิง

“ แต่องค์ชายพะย่ะค่ะ นั่นอาจเป็นกับดักเพื่อยั่วยุก็เป็นได้ กระหม่อมเห็นว่าควรจะใจเย็น ๆ ก่อน ”

“ ข้าไม่สน วันนี้ต้องฆ่าไอ้ซื่อหลุนให้ได้ ทหาร เตรียมตัวออกรบ เราจะไปถล่มหงโจวให้ราบคาบ ! ”

ริมฝีปากได้รูปของแม่ทัพเหิงเหยียดยิ้มอย่างพึงใจเมื่อได้ยินเสียงรัวกลองรบของทัพเจี้ยนจิง แผนการที่วางไว้ได้ผล เขารอเวลานี้อยู่แล้ว ก่อนจะออกคำสั่งรองแม่ทัพ คุมกำลังซุ่มประจำจุดตามแผน

กองทัพเจี้ยนจิงเปิดฉากโจมตีด้วยธนูไฟเป็นห่าฝน แต่ความชื้นจากฝนกับต้นไม้ใหญ่ช่วยเป็นเกราะกำบังทำให้ทัพหงโจวแทบไม่ได้รับอันตราย กลับกันทหารเจี้ยนจิงกลับถูกลูกธนูยิงสวนล้มตายจำนวนมาก เมื่อเห็นแผนแรกล้มเหลว องค์ชายจิ้งฝูยิ่งทวีความเดือดดาลสั่งให้ทัพม้าบุกตะลุยแต่ก็ไปได้ไม่ไกลเพราะถูกตาข่ายกับดักหงโจวล้มระเนระนาด

แม้ว่าจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพลี่ยงพล้ำอย่างเห็นได้ชัดแต่โทสะก็บดบังองค์ชายจิ้งฝูไปเสียสิ้น ยามนี้เขาต้องการเพียงเอาชนะจนหน้ามืดตามัวไปหมด

“ นี่มันอะไรกัน ให้มันรู้ไปว่าข้าจะทำอะไรมันไม่ได้ ทหารบุกเต็มกำลัง ! ”

ฝ่ายแม่ทัพหลุนกำทวนดำคู่ใจในมือแน่นตะโกนกู่ก้องร้องสั่งกองทัพหงโจวที่ตนเป็นหัวหอก

“ พี่น้องหงโจว ฆ่ามันนนนน ! ”