“ ข้าเหิงซื่อหลุนคาราวะท่านเจ้าเมือง ” เมื่อได้สติเจ้าเมืองก็รีบเอ่ยถามทันที

“ เหิงซื่อหลุน เจ้าเอาองค์หญิงซูเม่ยบุตรสาวของข้าไปไว้ไหน ” เหิงซื่อหลุนมิได้มีท่าทียำเกรงแม้แต่น้อย เขาทูลรายงานด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย

“ ข้าส่งองค์หญิงถึงตำหนักโดยปลอดภัยแล้ว ” ท่านเจ้าเมืองเห็นอีกฝ่ายดูสงบเงียบ ทำให้เบาใจลงส่วนหนึ่ง

“ เหิงซื่อหลุน เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำมันร้ายแรงเพียงใด ลักพาตัวองค์หญิง ทำร้ายคนของเจี้ยนจิง แม้เจ้าเคยทำความดีความชอบมากมายแต่ความผิดนี้ข้าคงไม่อาจอภัยให้เจ้าได้ องค์ชายจิ้งฝูเองก็ยืนยันว่าจะจัดการเจ้าด้วยตัวของพระองค์เอง เจ้ามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่ ” เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เหิงซื่อหลุนคิดในใน

“ ข้าน้อมรับโทษ ไม่มีสิ่งใดคัดค้าน ”

คำตอบของซื่อหลุนทำให้ทุกคนที่นั้นแปลกใจเป็นยิ่งนัก พยัคฆ์ร้ายที่ไม่เคยเชื่อเช่นเขาเหตุใดจึงยอมง่ายถึงเพียงนี้

แต่ก็ดี ง่ายดายเช่นนี้ดีแล้ว ขุนนางที่ไม่ชอบขี้หน้าเหิงซื่อหลุนผู้หนึ่งรีบสอดขึ้นมา

ณ ชายแดนหงโจวอันเป็นสถานที่ตั้งทัพของเจี้ยนจิง

ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้าไปรายงานองค์ชายจิ้งฝูในที่ประทับ

“ คารวะองค์ชาย ตอนนี้เหิงซื่อหลุนถูกจับกุมตัวได้แล้วพะย่ะค่ะ เจ้าเมืองหงโจรทูลเชิญองค์ชายไปจัดการด้วยพระองค์เองพะย่ะค่ะ ”

“ ฮ่าๆๆ ” องค์ชายจิ้งฝูหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ ถุย ข้าคิดว่าจะแน่ที่แท้ก็สวะ รองแม่ทัพจัดทหารมือดีสองร้อยนายไปกับข้า ข้าจะไปดูน้ำหน้าไอ้สวะกระจอกนั่น ”

เขาควงจอกสุราในมืออย่างเบิกบาน ทุกอย่างช่างง่ายดายกว่าที่คิดไว้นัก

“ ใครที่มันบังอาจหยามข้า ต่อให้มีร้อยพันชีวิตก็ยังไม่พอ ! ”