“ นี่ จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ น่าเบื่อเสียจริง ” นางว่าอย่างรำคาญใจ เขาหัวเราะร่วน

“ สตรีหนอสตรี ปากไม่เคยตรงกับใจ ”

“ รู้ดีเรื่องสตรีเหลือเกินนะ อ๋อ แต่ข้าก็มิแปลกใจหรอก เพราะท่านเองคงเชี่ยวชาญมากเหลือเกินเพราะมีสตรีผ่านเข้ามาในชีวิตมากมายจนนับไม่ถ้วน ” นางประชดประชัน

“ แต่ข้าไม่เคยแตะต้องหญิงอื่นใดเลยนับแต่ได้พบเจอเจ้า ซูเม่ย ” เขาพูดเสียงหนักแน่น นั่นทำให้นางชะงัก

“ ข้าสาบานต่อสวรรค์ หากข้าพูดไม่จริงให้ท่านลงทัณฑ์ข้าให้ตายด้วยคมทวนคมกระบี่ในเจ็ดราตรีได้เลย ”

“ อย่าพูดเช่นนี้ ” นางเอ่ยห้ามพลางรีบยกมือขึ้นปิดปากเขาเอาไว้

“ ใครเขาให้พูดเรื่องเป็นเรื่องตายกันเล่น ๆ เช่นนี้เล่า สัญญากับข้าก่อนว่าจะไม่พูดเช่นนี้อีก ” นางว่าด้วยสีหน้าจริงจัง เขาพยักหน้าหงึกหงัก นางจึงปล่อยมือจากปากเขา

“ เป็นห่วงข้าหรือ ” เขาถามทันทีที่ปากเป็นอิสระ นางหลบสายตาฉ่ำหวานที่จ้องมองมาทันที

“ ทำไม ”

“ เพราะข้ากลัว ”

“ คนอย่างแม่ทัพเหิงผู้เก่งกล้าเหนือบุรุษใด มีสิ่งใดที่ต้องกลัวเช่นนั้นหรือ ”

“ มีสิ สิ่งที่ข้ากลัวเหลือเกิน มันคือสิ่งสิ่งเดียวที่เคยทำร้ายข้าจนตายทั้งเป็นมาแล้ว ”

“ อะไรหรือ ” เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนตอบอย่างแผ่วเบา

“ ความรักอย่างไรเล่า ”

“ เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ ” ซูเม่ยถามก่อนนิ่งเงียบรอฟัง จ้องมองเขาที่ถอนสายตาจากนางไปสู่ความไร้จุดหมายอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มระบายความในใจที่มิเคยปริปากให้ผู้ใดได้ฟัง

“ ท่านพ่อของข้าเป็นทหารองครักษ์เล็ก ๆ ในเมืองถิงเหวิน แห่งทักษิณทิศ แม่ของข้าตายตั้งแต่ข้ายังเด็ก แม้ขาดแม่ แต่ท่านพ่อก็อบรมเลี้ยงดูข้ามาอย่างดี เคราะห์ร้ายท่านพ่อจะสิ้นด้วยโรคร้ายตอนข้าอายุย่างสิบเก้า แต่ข้าก็เป็นคนใฝ่ดีมีความพยายามอย่างที่ท่านพร่ำสอนจนกระทั่งได้เป็นทหารเอกฝ่ายขวาของท่านแม่ทัพเอกในอายุเพียงยี่สิบสอง ซึ่งนับว่าเร็วมาก ส่วนทหารฝ่ายขวานั้นคือเฝอซือถง เป็นศิษย์พี่สำนักกระบี่เดียวกันกับข้า เราทั้งคู่สนิทรักใคร่จนกระทั่งดื่มน้ำสาบานเพื่อเป็นพี่น้อง

ข้าหลงรักสตรีนางหนึ่ง ชื่อรุ่ยเสี่ยวชิง นางมิได้มียศถาบรรดาศักดิ์ใด ๆ เป็นเพียงลูกสาวร้านน้ำชาและติ่มซำเล็ก ๆ ที่ข้าชอบไปนั่งกินในตลาด แต่ข้าก็รักนางจนสุดหัวใจ เสี่ยวชิงเองก็รักใคร่ชอบพอกับข้า ข้าสัญญากับนางว่าจะต้องก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ให้จงได้เพื่อนางจะได้มีความเป็นอยู่สุขสบายขึ้น