ร่างบอบบางขององค์หญิงกระตุกเยือก เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมคุกคามเข้าไปในกุหลาบงามบริสุทธิ์อันมิเคยมีสิ่งใดแผ้วพาน แม้มันจะเข้าไปแค่เพียงนิดแต่นางก็รู้สึกรวดร้าวราวตัวจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

น้ำตาใสไหลออกทางหางตาอย่างอดสู ทั้งเจ็บปวดและรู้สึกไร้ค่าเหลือเกิน นางเป็นถึงราชนิกูลสูงส่งแต่กลับถูกบ่าวไพร่นางกำนัลจากเมืองอื่นมาบังคับขู่เข็ญกระทำชำเราโดยมิได้เต็มใจ

แท่งหยกนั้นกำลังขยับเข้าสู่ด้านในได้เพียงนิดทว่ายากยิ่งแม้จะมีน้ำมันสมุนไพรชโลมอยู่แต่ความคับแคบนั้นบีบไว้แน่น เมื่อเจ็บ เรี่ยวแรงขององค์หญิงซูเม่ยก็กลับมาราวปาฏิหาริย์นางดิ้นและสะบัดหน้าจนพ้นจากการปิดปากเอาไว้ของนางกำนัลนางหนึ่ง ก่อนที่จะกัดลงบนมือของนางสุดแรง

“ โอ๊ย ! ” นางกำนัลนางนั้นอุทานออกมาอย่างเจ็บปวดแล้วกระตุกมือออกจากการยึดจับแขนข้างหนึ่งขององค์หญิง แต่อีกสามก็ยังคงจับเอาไว้แน่น

ยามนี้ปากของซูเม่ยเป็นอิสระ นางจึงร้องขอความช่วยเหลือออกมาสุดเสียง

“ ข้าองค์หญิงซูเม่ยอยู่ในนี้ ใครก็ได้ช่วยช่วยข้าที ช่วยด้วย ช่วยด้วย ! ”

และตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนไหวรวดเร็วประดุจสายฟ้า เขาเข้ามายืนจังก้า สายตาดุดันปราดมองเหล่านางกำนัลที่หันไปมองเขาด้วยสายตาตกใจระคนตื่นกลัว

ดวงตาของผู้บุกรุกเบิกกว้างเมื่อเห็นเรือนร่างอรชรขาวผ่องดุจหิมะขององค์หญิงนั้นเปลือยเปล่า และถูกคนเหล่านั้นจับตรึงไว้กับพื้น สองขาแยกกว้าง คนหนึ่งถือแท่งหยกอันใหญ่และกำลังจรดจ่อมันเข้าไปที่ช่องทางรักอันสะอาดบริสุทธิ์ ของนาง

“ นั่นพวกเจ้าทำอะไรองค์หญิง ! ” ดวงตาฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตาตวัดมามอง เมื่อเห็นว่าเขาเป็นใครนางก็ดีใจเป็นยิ่งนัก รู้ได้ทันทีว่าตนเองจะต้องปลอดภัยเป็นแน่

“ ท่านแม่ทัพ ช่วยข้าด้วย พวกนางกำลังจะทะลวงแท่งหยกเข้ามาในความเป็นหญิงของข้า ข้าเจ็บ ! ”

“ ต่ำช้า ! ” เขาสบถออกมาคำเดียวแล้วพุ่งเข้าไปตวัดปลายเท้าเข้าใส่นางกำนัลพวกนั้นกระเด็นไปคนละทิศละทาง ก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมขององค์หญิงที่ถูกถอดออกมาคลุมร่างเปลือยของนางเอาไว้แล้วแบกนางขึ้นบนบ่าด้วยมือข้างเดียว

“ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ข้ามาแล้ว เจ้าปลอดภัยแล้ว ” เขาว่าก่อนจะพุ่งออกทางประตูหน้าอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงร้องระงมไม่ได้ศัพท์ ทั้งทหารยามองครักษ์ทั้งกงกงจากเจี้ยนจิงที่เจ็บปวดจากที่โดนทำร้ายจากชายผู้นั้นและตกใจที่องค์หญิงถูกชิงตัวไปเสียแล้ว