พระองค์ถอนใจเฮือกใหญ่ ทว่าต้องตัดสินแล้ว ประโยชน์สุขแห่งปวงชนย่อมต้องมาก่อนประโยชน์ส่วนตนเสมอ

“ ได้ ข้าตอบตกลง ท่านให้ม้าเร็วส่งข่าวไปยังเจี้ยนจิงได้เลย ! ” สิ้นคำตอบของท่านเจ้าเมือง ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพเหิงก็ผลุนผลันลุกพรวดแล้วเดินออกจากท้องพระโรงทันที !

เขารู้ดีว่าสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองทำนั้นถูกต้องแล้วหากมองหลักการอย่างผู้เป็นประมุข เมืองเล็กและอ่อนแออย่างหงโจวต้องการเมืองใหญ่มาคอยสนับสนุนส่งเสริมบารมี มิเช่นนั้นสักวันคงไม่พ้นถูกล่าเป็นเมืองขึ้นของหัวเมืองใดก็หัวเมืองหนึ่ง หญิงงามเช่นองค์หญิงซูเม่ยก็คงมิวายถูกบังคับให้เป็นสนม อนุภรรยาหรือนางบำเรอของเจ้าเมืองนั้น ๆ

แต่การที่ต้องตกไปเป็นชายาของบุรุษใจคอโหดร้ายอย่างองค์ชายจิ้งฝูนั้นต่างอะไรกันเล่า เพียงเท่านี้ก็ดูออกแล้วว่าเขาเป็นคนเช่นไร พอองค์หญิงขัดใจแม้เพียงนิด เขาก็ใช้อำนาจในการเอาชนะคล้ายจะสั่งสอนให้รู้ว่าอย่ามาแข็งข้อกับคนเช่นเขา

องค์หญิงซูเม่ยนั้นช่างบริสุทธิ์งดงามราวดอกเหมยที่เพิ่งผลิบาน นางจะย่ำแย่ชอกช้ำเพียงใดหากถูกบดขยี้อย่างทารุณโหดร้าย

เหิงซื่อหลุนกำหมัดแน่นเสียจนเส้นเลือดขึ้นหลังมือปูดโปน กรามถูกขบเป็นสันนูน หลากหลายอารมณ์ประดังประเด ทั้งเคียดแค้นต่อคนไร้ซึ่งความเป็นลูกผู้ชายเช่นไอ้องค์ชายจิ้งฝู ทั้งสงสารองค์หญิงซูเม่ย ทั้งโมโหตัวเองที่มิอาจแก้ไขปัญหาใด ๆ ได้เลย ทั้งที่รู้ว่ามีหญิงสาวตัวเล็ก ๆ กำลังจะถูกรังแกและทุกข์ทรมานราวตกนรกทั้งเป็น

“ อย่าแส่หาเรื่องเลยซื่อหลุน หาใช่เรื่องของเจ้าไม่ ! ” เขาย้ำกับตัวเองหลายครั้ง หลายปีที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตอิสระ มิขึ้นต่อใคร มิเอาหัวใจไปผูกไว้กับสิ่งไหน แล้วเหตุใดยามนี้จึงต้องมากังวลเรื่ององค์หญิงซูเม่ยด้วยเล่า

เขาก็แค่เคยกอด เคยจูบ เคยนอนเคียงข้างกันในราตรีหนึ่งและชิงผละจากมาก่อนตะวันขึ้น หลังจากนั้นเขาก็พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้กลับไปหานางอีก