“ ไม่มีสิ่งใดต้องกลัว หากมีข้า เจ้าจะปลอดภัย ”

“ เช่นนั้นคืนนี้สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำอะไรข้าอีก ”

“ หืม ” เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ

“ และข้าเชื่อว่าบุรุษผู้กล้าหาญเช่นแม่ทัพเหิงซื่อหลุนคงรักษาคำพูด ”

“ แต่ข้า… ”

“ ข้าง่วง ท่านนอนข้าง ๆ คอยปกป้องข้านะ ข้าจะได้รู้สึกปลอดภัยและนอนหลับอย่างสบายใจ ” เป็นคำขอที่แม่ทัพเหิงงุนงงเป็นอย่างมาก แต่ที่งงกว่าก็คือตนเองนั้นยอมทำตาม

เขาอุ้มนางวางลงบนเตียงนอนนุ่มนิ่มอย่างทะนุถนอมอ่อนโยนก่อนจะผ่อนร่างตามไปนอนข้าง ๆ นางขยับเข้าหาแผงอกกว้างของเขา ซุกใบหน้าเข้าไปในนั้นราวลูกแมวน้อยอิงแอบอกแม่แมว มือน้อย ๆ ของนางจับหนึ่งมือใหญ่ของเขาแล้วนำเอามาไว้แนบแก้ม

“ หลับฝันดีนะ ท่านพี่ซื่อหลุน ” เสียงหวานเอ่ยบอกงึมงำเขาก้มลงประทับจูบบนศีรษะของนางเบา ๆ

“ ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านเจ้าเมืองส่งคนมาเชิญท่านไปร่วมงานเลี้ยงรับรองคณะทูตจากเจี้ยนจิง ครั้งนี้ท่านเจ้าเมืองกำชับมาว่าเป็นการขอร้องและห้ามท่านปฏิเสธขอรับ ” เหิงซื่อหลุนละสายตาจากเหล่าทหารของเขาที่กำลังฝึกรบ นั่งฟังรายงานด้วยใบหน้าเรียบเฉย หากภายในใจกระตุกเล็ก ๆ เมื่อทราบว่าเจี้ยนจิงส่งคนมาอีกแล้ว

“ ที่ผ่านมา ข้าร่วมเข้าเฝ้านับครั้งได้ในท้องพระโรง และข้าก็ไม่เห็นประโยชน์ของการไปนั่งโง่ ๆ แล้วฟังพวกขุนนางเหล่านั้นพูดจาพินอบพิเทาเอาอกเอาใจท่านเจ้าเมืองเพื่อหมายได้ความดีความชอบ ข้าจะอาเจียน ”

“ ท่านเจ้าเมืองทรงคาดเดาว่าการมาครั้งนี้ของคณะทูตเจี้ยนจิงนั้นอาจข้องเกี่ยวกับการเมืองการทหาร จึงอยากจะเชิญท่านแม่ทัพไปเพื่อหารือและเป็นประจักษ์พยานขอรับ ” ทหารหนุ่มเอ่ยตามความจริง แม้จะหงุดหงิดใจอยู่บ้างแต่แม่ทัพเหิงก็พยักหน้ารับแทนคำตอบ

ณ ท้องพระโรง

เจ้าเมืองเหรินต้าฝงในเครื่องแบบเต็มยศนั่งอยู่ประจำที่ เบื้องล่างนั้นเป็นเหล่าที่ปรึกษา ขุนนาง ทหารชั้นผู้ใหญ่ต่างอยู่กันพร้อมหน้า

ร่างสูงใหญ่ของเหิงซื่อหลุนก้าวเข้าสู่ท้องพระโรงอาด ๆ แล้วเอ่ยคารวะท่านเจ้าเมือง

“ เหิงซื่อหลุนคาราวะท่านเจ้าเมือง ” เจ้าเมืองเหรินแย้มยิ้มยินดีที่ได้เห็นเขา

“ ไม่ต้องมากพิธีหรอกแม่ทัพเหิง เชิญนั่งประจำที่แล้วดื่มสุราสักจอกเถิด ”

“ ขอบคุณท่านเจ้าเมือง ” แม่ทัพหนุ่มกล่าวก่อนเดินไปนั่งประจำที่ โดยมิได้ชายตามองเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ที่จ้องมองเขาตาขวาง บางคนเบ้ปากอย่างไม่พอใจที่เขาไม่รู้จักคำนับทักทายพวกตนที่ถือได้ว่าเป็นผู้อาวุโสและมีบรรดาศักดิ์