“ ไม่ปล่อย อยู่นิ่ง ๆ อย่าดิ้น เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์ เสียกลางสวนนี่แหละ ! ” องค์ชายจิ้งฝูว่าพลางยกอุ้มนางเข้าไปบริเวณพุ่มไม้หนาที่ลับตาคน ก้มหน้าซุกไซ้ลำคอขาวเนียนอย่างหื่นกระหาย มือหนาข้างหนึ่งปิดปากนางไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียง อีกข้างล้วงจับตะโบมบีบนางอย่างเอาแต่ใจ ร่างเล็กพยายามดิ้นสู้แรงแต่ไร้ผล นางกำลังจะหมดสติเพราะหายใจไม่ทัน

ฉับพลันนั้นเอง ลูกหินก้อนหนึ่งลอยมากระแทกแผ่นหลังองค์ชายจิ้งฝูเต็มแรง ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรก็โดนกระโดดถีบจากบุคคลปริศนาเต็มรักจนกระทั่งลงไปกองอยู่บนพื้นดิน ตามด้วยฝ่าเท้าหนาหนักเหยียบลงบนยอดอกปลายกระบี่คมกริบเยียบเย็นจี้มาที่คอหอย

“ ไอ้ลูกหมา สารเลว ! ” องค์ชายจิ้งฝูเงยหน้าขึ้นมองแขกไม่ได้รับเชิญอย่างตกใจและรักตัวกลัวตาย พบว่าอีกฝ่ายเป็นชายร่างสูงใหญ่กำยำกว่าตนนัก และขณะนี้ร่างอรชรขององค์หญิงซูเม่ยก็ตกอยู่ในวงแขนของคนผู้นั้นเสียแล้ว

นางปรือตาขึ้นมองผู้มีพระคุณที่เข้ามาช่วยเหลือแล้วก็ต้องเรียกชื่อเขาออกมาอย่างประหลาดใจ

“ ท่านแม่ทัพ ! ”

“ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ”

“ แม่ทัพเหิง ปล่อยก่อนเถอะ นั่นองค์ชายหานจิ้งฝูแห่งเมืองเจี้ยนจิง ”

“ แล้วอย่างไร เป็นองค์ชายแล้วจะมีอภิสิทธิ์เหนือผู้คน เที่ยวได้มารังแกผู้หญิงไปทั่วเช่นนั้นรึ ข้าไม่สน ต่อให้เป็นเทพอยู่บนสวรรค์หากมารังแกองค์หญิงของข้า ก็จะโดนกุดหัวไม่ไว้หน้าทั้งนั้น ! ” เขาตวาดด้วยสีหน้าและแววตากราดเกรี้ยว มือข้างหนึ่งพร้อมสังหารคนชั่ว อีกข้างกอดกระชับนางไว้แนบอกเพื่อปกป้อง ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจซูเม่ยอย่างประหลาด

ชายผู้นี้มีทั้งความเข้มแข็งและอ่อนโยน ทำให้นางรู้สึกไม่กลัวเกรงอันตรายใด ๆ ทั้งนั้น

นางมั่นใจว่าจะปลอดภัยในอ้อมแขนนี้…

“ อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะท่านแม่ทัพข้าขอล่ะ ” นางเงยหน้าขึ้นวอนขอเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ซื่อหลุนเหลือบมองนางชั่วครู่ก่อนตวัดสายตาอันเกรี้ยวกราดกลับไปยังร่างใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง

“ วันนี้ถือว่าเจ้าโชคดีที่ได้องค์หญิงขอไว้ เจ้าเป็นหนี้ชีวิตนาง จำใส่กะลาหัวเอาไว้ด้วย ! ” ซื่อหลุนตะคอกก่อนกระทืบฝ่าเท้าไปบนยอดอกอีกฝ่าย ส่งท้ายอีกทีหนึ่งก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ