จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 874 ข้าไม่ไหวแล้ว

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 874 ข้าไม่ไหวแล้ว

นาทีนี้ วี่หนานเสวียนไม่เคยรู้สึกเกลียดชังความไม่เอาไหนของตัวเองเช่นนี้มาก่อน เมื่อก่อนมักจะรู้สึกว่าไม่มีอะไรดีสักอย่างก็ไม่เลว ไม่ต้องแบกรับอะไรมากมาย และไม่ต้องคอยเป็นกังวลอะไรมากมายขนาดนั้น

แต่เวลานี้ เห็นผู้อาวุโสถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าต่อตาตนเอง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งไม่สามารถช่วยเขาได้ วี่หนานเสวียนเกลียดชังตัวเองมากจริงๆ

วี่รั่วยีดึงพวกเขาลุยออกมา แต่แล้วก็เห็นองครักษ์กล้าตายสิบกว่าคนล้อมลานเอาไว้

เพิ่งจะหนีออกมาจากทะเลเพลิง พวกเขาสามคนพี่น้องอ่อนแรงอย่างยิ่ง ก็มาลอบสังหารอีก ตั้งใจจะฆ่าพวกเขาให้ตายจริงๆ

“เซียวหลันเจ้าคนสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้าล้างแค้นให้ผู้อาวุโสใหญ่เดี๋ยวนี้แหละ!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโกรธแค้น ผลักวี่รั่วยีที่จับมือของตัวเองออกไป พุ่งไปทางองครักษ์กล้าตายเหล่านั้น

“หนานเสวียน ระวัง!” วี่รั่วชิงตะโกนเสียงดัง และพุ่งตามเข้าไป

ถึงแม้วี่รั่วยีจะรู้สึกเจ็บจนตายอยู่แล้ว แต่คนที่อยู่ข้างหน้าเป็นน้องชายและน้องสาวของนาง นางก็ได้แต่บุกเข้าไปเท่านั้นแล้ว

เพียงแต่ว่าวี่รั่วยีสามพี่น้อง เดิมทีก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว แถมยังตากฝนและเป็นหวัดเพราะอากาศหนาวและลมเย็นอีก ถึงแม้จะพักผ่อนไปครึ่งวัน แต่ร่างกายไม่ได้ฟื้นตัวกลับมาเลย ดังนั้นไม่นานนักทั้งสามคนก็เสียเปรียบ ถูกจับกุมตัวเอาไว้ทั้งหมด

“พวกสารเลวอย่างพวกเจ้า ช่วยคนเลวทำเรื่องชั่วช้า เป็นสุนัขรับใช้ของเซียวหลัน นางไม่ใช่ฮูหยินเจ้าทะเลเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ใช่ท่านแม่ของข้า แต่เป็นเซียวหลัน เซียวหลันที่เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง!” วี่หนานเสวียนก่นด่า

แต่องครักษ์กล้าตายไม่สนใจเขาเลย กระบี่ยาวที่พาดอยู่ที่คอของเขาขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น

“ข้าต้องการพบเซียวหลัน ให้นางมาพบข้าเดี๋ยวนี้!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโมโห

“หนานเสวียนนิสัยของเจ้าก็ยังคงฉุนเฉียวง่ายเช่นนี้เหมือนเดิม ไม่มีการพัฒนาสักนิดเลยจริงๆ” เซียวหลันเดินเข้ามาจากฝูงชน

ทันทีที่เห็นนาง วี่รั่วชิงแทบอยากจะสับนางเป็นหมื่นๆชิ้น “เซียวหลันเจ้าปลอมตัวเป็นท่านแม่ข้า แต่กลับขังท่านแม่เอาไว้ในห้องลับถึงหกปี เจ้าจิตใจโฉดชั่วเสมือนหมาป่า ทำเรื่องเนรคุณเช่นนี้ออกมาได้!”

เซียวหลันมองมาด้วยสายตาไม่แยแส “ในเมื่อพวกเจ้ารู้กันหมดแล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก เพราะไม่ช้าพวกเจ้าก็จะลงนรกแล้ว ไปพบกับท่านแม่ของพวกเจ้าในปรโลกเถอะ

ตอนนั้นเซียวหรูซื่อให้ข้าแต่งงานกับอูเหอ ข้ารู้สึกขอบคุณนางจริงๆ แต่ต่อมาเกิดเรื่องขึ้นกับเมืองอู นิสัยของอูเหอเปลี่ยนไปอย่างมาก เอะอะก็ด่าว่าทุบตี ทำให้อับอาย และทารุณกรรมข้า

ในปีนั้นข้ามีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ข้าขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ของพวกเจ้า แต่นางล่ะ นางกลับเกลี้ยกล่อมให้ข้าอยู่กับอูเหอดีๆ บอกให้ข้าอย่าสร้างปัญหา

นางเอาแต่ห่วงหน้าตาของตัวเอง แต่กลับไม่สนใจความเป็นความตายของข้า สาเหตุที่ข้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะนางทั้งนั้น ดังนั้นข้าต้องตอบแทนกลับเป็นเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า

หลายปีมานี้ เกาะเทียนหลงหรือแม้กระทั่งสี่แคว้นข้าล้วนเป็นคนดูแลจัดการทั้งนั้น อิทธิพลของข้ากระจายไปทั่วทั้งสี่แคว้น ด้วยฝีมือที่กระจอกๆอย่างพวกเจ้าสามคนก็คิดที่จะหนีรอดไปจากสายตาของข้า ช่างน่าขันจริงๆ

ผู้อาวุโสใหญ่ถูกพวกเจ้าทำให้เดือดร้อนไปด้วย หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้ามาที่ลานของเขา ข้าจะฆ่าเขาไปด้วยได้อย่างไร พวกเจ้าสามคนทำให้เขาตาย!”

สีหน้าของวี่หนานเสวียนตึงเครียด เขาจ้องมองไปทางเซียวหลันด้วยความโกรธเกรี้ยว “ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” พูดจบ ก็กระโจนไปทางเซียวหลัน

“หนานเสวียน อย่า!” วี่รั่วชิงกับวี่รั่วยีต้องการจะขัดขวาง แต่ถูกองครักษ์คุมตัวเอาไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

เซียวหลันมองไปทางเขาอย่างเย็นชา “แกว่งเท้าหาเสี้ยน” มีดสั้นที่อยู่ในแขนเสื้อบินออกไปทันที แทงไปยังตำแหน่งตรงหน้าอกของวี่หนานเสวียน

“อ๊าก!” วี่หนานเสวียนยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเพียงเจ็บหน้าอก ก้มหน้ามองไปทางมีดสั้นที่แทงมาทางหน้าอกของตัวเอง สีหน้าซีดขาว ล้มลงไปกับพื้นกะทันหัน

“หนานเสวียน หนานเสวียน!” วี่รั่วชิงไม่สนใจการจับกุมขององครักษ์กล้าตาย ลุกขึ้นและวิ่งเข้าไป

องครักษ์กล้าตายมองไปทางเซียวหลันโดยสัญชาตญาณ เห็นเซียวหลันพยักหน้า ถึงได้ปล่อยนาง

วี่รั่วยีก็พุ่งเข้าไปด้วยเช่นกัน รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

“พี่ใหญ่ พี่รองข้าไม่ไหวแล้ว——” วี่หนานเสวียนกล่าวจบ ก็สิ้นลมทันที

“ไม่ หนานเสวียนเจ้าฟื้นสิ เจ้าจะตายไม่ได้นะ เจ้าพูดตลอดว่าให้ข้าพาเจ้าออกไปดูโลกภายนอกไม่ใช่หรือ ข้ารับปากเจ้า เจ้าลุกขึ้นมาสิข้าจะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้แหละ” วี่รั่วชิงกอดเขาเอาไว้แน่น ร้องไห้ตะโกนขึ้นมา

แต่วี่หนานเสวียนกลับไม่มีปฏิกิริยาเลย สีหน้าของวี่รั่วยีตึงเครียด มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดเอาไว้แน่น ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

นางลุกยืนขึ้นมา คำนับให้กับเซียวหลัน “ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย ท่านจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ข้าไม่อยากตาย”

วี่รั่วชิงเบิกตากว้างมองมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พี่ใหญ่ หนานเสวียนถูกนางฆ่าตายแล้ว ท่านถึงกับขอร้องนาง”

“ข้าไม่อยากตาย” วี่รั่วยีตอบ

“พี่ใหญ่ เพื่อให้มีชีวิตรอด ท่านไม่สนใจความตายของหนานเสวียนจริงหรือ” วี่รั่วชิงซักถามด้วยความเคียดแค้นชิงชังอย่างยิ่ง

“ข้าก็แค่อยากมีชีวิตต่อไปเท่านั้น”

เซียวหลันมองดูท่าทางที่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมของวี่รั่วยี รู้สึกสาแก่ใจอย่างยิ่งจริงๆ “คิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลงผู้สง่างามก็มีวันที่ขอร้องข้า ตอนที่เดินเข้ามาเมื่อครู่รองเท้าคู่นี้ของข้าเปื้อนฝุ่น ขอเพียงเจ้าเช็ดมันให้สะอาด ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า!”

วี่รั่วยีมองไปทางเท้าของเซียวหลัน ดวงตาคู่สวยมีความโหดเหี้ยมแว๊บผ่านไป แต่บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

“ได้ ข้าเช็ด!” วี่รั่วยีเดินเข้ามานั่งยองๆ ใช้แขนเสื้อเช็ดรองเท้าของเซียวหลัน

“พี่ใหญ่ ท่านทำเช่นนี้ข้าดูถูกท่าน เสียชีพได้แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์” วี่รั่วชิงกล่าวด้วยความเจ็บปวดใจและโกรธเคือง

วี่รั่วยีกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เช็ดรองเท้าอย่างจริงจัง

“ฮ่าๆ ในเมื่อเจ้าเช็ดรองเท้าเก่งขนาดนี้ ต่อไปเจ้าก็เช็ดให้ข้าตลอดชีวิตแล้วกัน” วี่รั่วยีเซียวหลันหัวเราะอย่างได้ใจ แถมยังจงใจใช้เท้าถีบวี่รั่วยี

คนทั้งคนของวี่รั่วยีล้มลงไปกับพื้น ฝ่ามือเป็นแผลถลอกพอดี นางเจ็บจนนิ่วหน้าแต่กลับไม่กล้าบ่นเลยแม้แต่น้อย ลุกขึ้นมานั่งและเช็ดต่อไป

เซียวหลันพึงพอใจอย่างยิ่ง ก่อนหน้านี้วี่รั่วยีอยู่เหนือมวลชน ถึงแม้ตัวเองจะปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเลก็ไม่กล้าปฏิบัติต่อนางเกินไป โดยเฉพาะตอนที่วี่รั่วยีอารมณ์เสีย ตัวเองยังต้องเอาใจนาง

เวลานี้เห็นนางทำเช่นนี้ เซียวหลันรู้สึกเพียงว่าตัวเองเหยียบวี่รั่วยีเอาไว้ใต้เท้าแล้ว ความรู้สึกนี้สาแก่ใจมากจริงๆ

วี่รั่วยีเช็ดไปเช็ดมา ฉวยโอกาสตอนที่เซียวหลันไม่ระวัง จู่ๆมืออีกข้างก็หยิบขวดเครื่องเคลือบออกมาจากแขนเสื้อ ลุกขึ้นมากะทันหัน โรยไปที่ทางใบหน้าของเซียวหลัน

“อ๊าก!” เซียวหลันมัวแต่ได้ใจ ไม่ได้ระวังตัวเลย จู่ๆแก้มก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ ฝ่ามือโจมตีไปทางวี่รั่วยี

วี่รั่วยีถูกตบจนกระเด็นออกไป ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง นางที่เดิมทีก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้วกระอักเลือดออกมา

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!” วี่รั่วชิงเอ็นดูสงสารอย่างยิ่ง เมื่อครู่ตัวเองถึงกับเข้าใจพี่ใหญ่ผิดไป

“หน้า ใบหน้าของข้า!” เซียวหลันกล่าวด้วยความตื่นตระหนก นางรู้สึกแต่เพียงว่าบนใบหน้าปวดแสบปวดร้อน เนื้อบนใบหน้าราวกับถูกไฟแผดเผา เจ็บปวดเหลือทน

“วี่รั่วยีผู้สมควรตาย เจ้าถึงกับแสร้งทำเป็นยอมจำนน เด็กๆ สับวี่รั่วยีเป็นหมื่นๆชิ้น ประหารชีวิตด้วยการแล่เนื้อออกเป็นชิ้นๆ!”

“ขอรับ!” องครักษ์กล้าตายรีบวิ่งเข้าไปทันที กระบี่ยาวที่อยู่ในมือฟันไปทางวี่รั่วยี

“ไม่ อย่าทำร้ายพี่ใหญ่ข้า จะฆ่าก็ฆ่าข้า!” วี่รั่วชิงตะโกนขึ้นมาทันที

นางรู้สึกเกลียดชังตัวเองที่ไร้ประประโยชน์เช่นนี้จริงๆ ไม่สามารถปกป้องหนานเสวี่ยนกับพี่ใหญ่ได้ ทำได้แค่มองดูพวกเขาเกิดเรื่อง

“รั่วชิง ข้าใช้ชีวิตมามากพอแล้ว เจ้าไม่ต้องสนใจข้า หลายปีมานี้ข้าทำตัวอยู่เหนือมวลชนตลอด ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นถึงได้รู้ว่า ใครที่ดีต่อข้าด้วยความจริงใจ ข้าแค่เกลียดตัวเองที่ไม่ได้ล้างแค้นให้จั๋วยีเท่านั้น เจ้าจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เพื่อล้างแค้นให้ข้ากับหนานเสวียน!”