จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 823 เจ้าต้องหลอกข้าแน่ๆ

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 823 เจ้าต้องหลอกข้าแน่ๆ

เซียวหรูซื่อได้ยินเสียงนี้ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ พอเห็นวี่รั่วฉิงชัด เซียวหรูซื่อตะลึงอึ้งไปเลย

วี่รั่วฉิงที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นหญิงสาวงดงามอ่อนช้อยแล้ว ต่อให้โตขึ้นมาก แต่ใบหน้านางคล้ายคลึงกับตอนเด็กมาก เซียวหรูซื่อมองแวบเดียวก็จำนางได้ในทันที

นี่คือลูกสาวคนเล็กของตน คือฉิงเอ๋อร์ ฉิงเอ๋อร์ของนาง

เซียวหรูซื่อนึกว่าชาตินี้ตนคงไม่ได้เจอลูกๆอีกแล้ว พอเห็นฉิงเอ๋อร์ตรงหน้าที่สูงขึ้นไม่น้อย ใบหน้าก็งดงามแช่มช้อยมากขึ้น และยังมีลักยิ้ม เพียงแต่หน้าผอมกว่าตอนเด็ก

เซียวหรูซื่อดิ้นพล่านอย่างตื่นเต้น น้ำตาไหลพราก ร้องอื้อๆเหมือนจะพูดอะไร

แต่นางพูดไม่ออก ได้แต่ใช้มือเท้าดึงลากโซ่เหล็กเหล่านั้นอย่างสุดชีวิต แต่โซ่เหล็กหนักอึ้ง นางสลัดไม่หยุดเลย

วี่รั่วฉิงเห็นท่าทางตื่นเต้นของนาง ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าอีกฝ่ายคือแม่ของตน

นางรีบพุ่งเข้าไปหาทันที และปัดผมเผ้าด้านหน้าของเซียวหรูซื่อออก

ใบหน้าซีดเผือดนั้น เต็มไปด้วยรอยแผลและรอยเลือดแห้งกรัง จนมองไม่เห็นรูปโฉมแต่เดิมแล้ว เหลือเพียงดวงตาคู่นั้นทั้งตื่นเต้น ยินดี เมตตา น้ำตาไหลหลั่งราวกับเขื่อนแตก วี่รั่วฉิงสั่นเทาไปทั้งตัว

“ท่านแม่ เป็นท่านจริงๆ ท่านแม่ ตอนนี้ข้าจะช่วยท่านออกไปนะ พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ!” วี่รั่วฉิงรีบควักมีดสั้นที่ติดตัวออกมา

แต่โซ่เหล็กนั้นหนักอึ้งมากเกินไป เป็นสิ่งที่เซียวหลันออกแบบมาเพื่อกักขังเซียวหรูซื่อโดยเฉพาะ ดังนั้นวี่รั่วฉิงพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายมีดสั้นหักเลยทีเดียว

“ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ข้าจะต้องช่วยท่านออกไปให้ได้แน่ ต้องให้ได้!” วี่รั่วฉิงสาบาน

พอเห็นสภาพครึ่งคนครึ่งผีแบบนี้ของท่านแม่ วี่รั่วฉิงทั้งรู้สึกผิดและโทษตนเอง

ทำไมตนไม่ค้นพบทุกอย่างให้เร็วกว่านี้ ทำไมไม่สังเกตเห็นให้เร็วกว่านี้

นางตั้งใจตัด ดึงกระชากโซ่เหล็ก ไม่ทันระวังบาดมือเข้า แต่โซ่เหล็กนั่นกลับไม่ขยับเลยสักนิด

“อื้ออื้อ—“ เซียวหรูซื่อเห็นมือลูกสาวได้รับบาดเจ็บ เลือดแดงสดไหลออกมา ก็ปวดใจนัก รีบห้ามทันที

วี่รั่วฉิงลองอีกหลายครั้ง ก็ยังไม่ได้ “ท่านแม่ ท่านรอที่นี่ก่อนนะ ข้าจะไปเรียกคน ต้องช่วยท่านออกไปให้ได้แน่ๆ!”

เซียวหรูซื่ออยากบอกนางว่าไม่ต้องสนใจตน แต่เสียงที่ส่งออกมากลับเป็นแค่อื้ออื้อ ได้แต่มองลูกสาวจากไปอย่างปวดใจ

ก่อนตายได้เจอลูกสาวอีกครั้ง เซียวหรูซื่อพอใจมากแล้ว

วี่รั่วฉิงรีบพุ่งออกมา แต่พอนางออกมาจากห้องลับ พลันมีร่างคนหนึ่งขึ้นตรงหน้า ซึ่งก็คือเซียวหลันที่ปลอมเป็นท่านแม่

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้ารู้แล้วรึ!” เซียวหลันพูดอย่างมีเมตตา

หากน้ำเสียงนั้นกลับทะมึนดุดันจนทำให้คนขนหัวลุก

“สตรีชั่วร้ายเช่นเจ้ากล้ากักขังท่านแม่ข้า ทรมานนางจนครึ่งคนครึ่งผี และยังปลอมเป็นนางแสดงเป็นฮูหยินเจ้าทะเล เจ้ามันช่างชั่วช้าเลวทราม ชั่วร้ายยิ่งนัก

เสียแรงที่เมื่อก่อนท่านแม่ข้าดีกับเจ้าเพียงนั้น เจ้าตอบแทนนางอย่างไรกัน จิตสำนึกเจ้าโดนหมากินไปแล้วรึ ข้าจะฆ่าเจ้า!” วี่รั่วฉิงตะคอกดังด้วยความโกรธ พุ่งโจมตีใส่เซียวหลันทันที

เพียงหมัดของนางยังไม่ทันโดนตัวเซียวหลัน ก็พลันรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย จากนั้นชาไปทั่วร่าง เรี่ยวแรงหายวับไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันรู้ตัวก็ล้มลงกับพื้นแล้ว

“เซียวหลัน เจ้าทำอะไรกับข้า?” วี่รั่วฉิงถลึงตาอย่างเดือดดาล

เซียวหลันมองนางอย่างผู้อยู่เหนือกว่า “ในเมื่อเจ้าเห็นความลับของข้าแล้ว ข้าย่อมไม่อาจเก็บเจ้าไว้ได้ ในเมื่อเจ้าคิดถึงท่านแม่ของเจ้าขนาดนี้ ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนนางแล้วกัน!”

วี่รั่วฉิงแค้นใจนัก ตนประมาทเกินไป ถึงได้ตกหลุมพรางของเซียวหลัน

แต่นางขยับตัวไม่ได้เลย นางต้องถ่วงเวลาเอาไว้ให้ได้ นางลอบกำเครื่องประดับบนเสื้อผ้าไว้แน่น เครื่องประดับนั้นแหลมทิ่มแทงเข้าไปในใจกลางฝ่ามือของนางเลย

ความเจ็บปวดแล่นมา วี่รั่วฉิงคิ้วขมวดมุ่น แต่มันก็ทำให้นางได้สติขึ้นมาอย่างรุนแรง

“เพราะอะไร เพราะอะไรเจ้าต้องมาปลอมเป็นท่านแม่ข้าด้วย ท่านแม่ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนพี่น้อง ต่อให้ตายก็ให้ข้าตายตาหลับเถอะ!” วี่รั่วฉิงถามอย่างไม่ยอมแพ้

“ตอนแรกหากมิใช่ท่านแม่เจ้าให้ข้าแต่งงานกับอูเหอ ข้ามีหรือจะโดนมันทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย

ทุกคืน อูเหอจะเตะต่อย ฟาดแส้ใส่ข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เปลี่ยนวิธีทรมานข้าต่างๆนานา ต่อให้ข้าอยากตายก็ตายไม่ได้ แลกมาได้เพียงการทรมานที่หนักขึ้น

ทุกครั้งที่ข้ามาอวยพรวันเกิดให้แม่เจ้า ทุกคนมักจะบอกว่าข้าวาสนาดี ได้เจอคนที่จิตใจดีงามอย่างฮูหยินเจ้าทะเล นางให้ฐานะ ตำแหน่ง เกียรติยศกับข้า บอกให้ข้าอย่าเป็นวัวลืมตีน

ความทุกข์ ทรมานที่ข้าได้รับ ใครเห็นมันบ้าง คนอื่นเห็นแต่เพียงความดีของนาง มีใครรู้บ้างว่าข้าต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานเพียงไร

ส่วนท่านแม่ของเจ้า ทั้งๆที่รู้ว่าข้าต้องใช้ชีวิตอย่างทรมานน่าอนาถเพียงนั้น ไม่เพียงไม่ช่วยข้า ยังเตือนข้าให้ดีกับอูเหอเข้าไว้

หากข้าโดนอูเหอหย่าร้างหรือสลัดทิ้ง คนเสียหน้าที่สุดก็คือนาง เพราะตอนแรกนางเป็นคนให้ข้าแต่งงานกับอูเหอ เพื่อหน้าตาของตนเองนางไม่สนใจความเป็นความตายของข้าเลย

ถือดีอย่างไร ถือดีอย่างไร นางได้ปกครองเขตทะเลนิรนาม ผู้คนเลื่อมใสนาง ลูกเต้ารักใคร่เคารพ มือกุมอำนาจ ส่วนข้าได้แต่ใช้ชีวิตหัวซุกหัวซุนราวกับหนูในท่อ ได้แต่โดนเหยียดหยามทรมานไปทั้งชีวิต

ดังนั้นข้าเตรียมตัวมาหนึ่งปี หกปีก่อนวางแผนทั้งหมดไว้ และปลอมเป็นนางได้สำเร็จ กลายเป็นเจ้านายของเกาะเทียนหลงแห่งนี้

การเป็นฮูหยินเจ้าทะเลนั้นไม่เลวจริงๆ ผู้คนพากันเคารพเลื่อมใส กุมอำนาจความเป็นความตายของเกาะเทียนหลง ส่วนพวกเจ้าในฐานะลูกชายลูกสาวของนาง กลับไม่สังเกตเห็นอะไรเลยมาหกปี

ข้าไม่รู้จริงๆว่า จะบอกว่านางน่าสงสารหรือน่าเศร้าดี ข้าจะคืนความอัปยศและทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับมาหลายปีนี้ให้กับนางเป็นเท่าทวีคูณเลย!” เซียวหลันบอกอย่างเคียดแค้น

วี่รั่วฉิงฟังแล้วหน่ายใจนัก “เซียวหลันเหตุใดเจ้าหน้าไม่อายเพียงนี้ ทั้งๆที่ตอนแรกเจ้าชอบพออูเหอเอง มาขอร้องท่านแม่ให้ประทานสมรสให้กับเจ้าให้ได้

ตอนเจ้ามีความสุขไม่คิดจะขอบคุณท่านแม่ พอไม่มีความสุขกลับโยนความผิดทั้งหมดใส่ท่านแม่ คนสารเลวลืมบุญคุณอย่างเจ้ามันชั่วช้านัก!”

“พูดราวกับว่าท่านแม่เจ้าบริสุทธิ์เสียเต็มประดา ตอนนั้นเพื่อให้ได้เจ้าทะเลมา นางไม่เพียงวางหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตลอบกัดกู้เยว่หลัว ยังวางยาพิษเจ้าทะเล ทำให้เจ้าทะเลลืมเลือนกู้เยว่หลัว เรื่องที่ท่านแม่เจ้าทำในอดีตน่ะชั่วร้ายกว่าข้ามากนัก!” เซียวหลันเยาะหยันให้

วี่รั่วฉิงตัวแข็งค้างไปเลย สีหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

นับจากนางจำความได้ นางก็ไม่เคยเจอท่านพ่อมาก่อนเลย ท่านแม่บอกนางว่า ท่านพ่อไปท่องเที่ยวทั่วทั้งสี่แคว้น ดังนั้นวี่รั่วฉิงเลยตระเวนท่องเที่ยวไปทั่ว หวังว่าวันหนึ่งจะได้พบท่านพ่อของตนเอง

เพียงแต่ผ่านไปหลายปีแล้ว นางก็ไม่เคยเจอเลย

“เจ้าพูดเหลวไหล ท่านพ่อข้าออกไปท่องเที่ยว ท่านแม่ไม่มีทางวางยาพิษท่านพ่อหรอก?” วี่รั่วฉิงย้อนโดยไม่คิดทันที

“ท่องเที่ยว ก็แค่คำโกหกพวกเจ้าเท่านั้น เจ้าทะเลน่ะอยู่ในเขตหวงห้ามด้านหลังเขา ท่านแม่เจ้าหาผู้มีฝีมือมาวางค่ายกลมากมายโดยเฉพาะ เพื่อไม่ให้พวกเจ้าจับได้ และเพื่อกักขังเจ้าทะเลไม่ให้เขาออกมาได้!” เซียวหลันแค่นเสียงเย็น

“ไม่ ท่านแม่ไม่ใช่คนเช่นนั้น เจ้าต้องโกหกแน่ๆ!” วี่รั่วฉิงย้อนอย่างตื่นตระหนก

“ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ตอนนี้เจ้าก็รู้แล้ว ไปตายซะเถอะ!” เซียวหลันตัดบทอย่างรำคาญ จะฆ่าวี่รั่วฉิงปิดปาก

หยุนถิงปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ เข็มเงินในมือทิ่มลงจุดชีพจรบางจุดของเซียวหลันทันที เซียวหลันยังไม่ทันได้รู้ตัว ก็ขยับตัวไม่ได้แล้ว หยุนถิงจัดการทำคางนางหลุดทันที และป้อนยาสารภาพความจริงใส่ปากนาง