จอมนางข้ามพิภพ - บทที่696 ยังคิดจะวิ่งหนี

จอมนางข้ามพิภพ บทที่696 ยังคิดจะวิ่งหนี

เขาย่อตัวลงทันที และหยิบหมูกระตุกชิ้นเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง นั่นเป็นสิ่งที่งูชอบมากที่สุด ก่อนหน้านี้ซื่อจื่อเฟยเคยฝึกเขากับเสี่ยวลิ่วควบคุมฝูงงู และทำให้พวกเขาโดยเฉพาะ

“เจ้างูน้อย รีบลองกินดู อร่อยมากเลยนะ” จิ่งไป๋โยนหมูกระตุกนั้นไป

งูน้อยอ้าปากและรับเอาไว้ กลืนมันในอึกเดียว ดูเหมือนว่ายังไม่เลว และพยักหน้าให้เสี่ยวลิ่ว

“เจ้างูน้อย เจ้างูน้อย ขอร้องละไปหาซื่อจื่อเฟยหน่อย ให้นางมาช่วยข้า รอข้าได้รับความช่วยเหลือแล้วข้าจะให้หมูกระตุกมากมายแก่เจ้า!” เสี่ยวลิ่วพูดเกลี้ยกล่อม

งูน้อยเหลือบมองเขา หันหลังกลับและคลานออกไป

จิ่งไป๋ตกตะลึง งูน้อยนี้กินของตัวเองก็จะจากไปโดยตรงเช่นนี้หรือ

เขาสามารถควบคุมฝูงงูได้ แต่หากส่งเสียงก็จะดึงดูดคนเหล่านั้นมาอย่างแน่นอน ดังนั้นจิ่งไป๋จึงไม่สามารถส่งเสียงได้

แม้ว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ แต่เนื่องจากสถานะที่น่าอาย จึงถูกจิ่งฮูหยินขังไว้ในลานเล็กมาโดยตลอด ไม่ให้เขากับแม่ออกไปไหน บอกว่าพวกเขาออกไปก็จะทำให้ตระกูลจิ่งขายหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่จิ่งไป๋เห็นตระกูลจิ่งที่แท้จริง แต่เขาไม่มีใจที่จะชื่นชม หลบหนีคนที่ลาดตระเวนอย่างระมัดระวังตามความทรงจำของเขา และกลับไปในลานที่ตัวเองกับแม่เคยอาศัยอยู่มาก่อน

ลานนั้นหญ้ารกร้าง ประตูและหน้าต่างทรุดโทรม โต๊ะและเก้าอี้ข้างในเสียไปหมด และมีใยแมงมุมขนาดใหญ่ห้อยอยู่บนหลังคา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าตั้งแต่พวกเขาจากไปก็ไม่เคยมีใครมาอยู่เลย

ในใจของจิ่งไป๋เต็มไปด้วยความเศร้า นี่คือสถานที่ที่เขาเกิด เติบโต และอาศัยอยู่กับแม่

ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว เห็นสถานที่แห่งนี้ จิ่งไป๋รู้สึกเศร้าใจ และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ

“ท่านแม่ท่านไว้ใจได้ สักวันหนึ่งข้าจะล้างแค้นให้ท่านด้วยมือของข้าเอง!” จิ่งไป๋สาบาน

ทางนี่ จิ่งฮูหยินไปที่ห้องโถง ก็เห็นท่านจิ่งรอง ท่านจิ่งสามใส่ชุดสีขาว ด้วยใบหน้าที่โกรธจัด

“ท่านรอง ท่านสามมามีเรื่องอะไรหรือ？”

“พี่สะใภ้ใหญ่ ตอนนี้พี่ใหญ่จากไปแล้ว จิ่งฮุยก็หมดสติไปยังไม่ฟื้น ต่อให้ฟื้นแล้วก็เป็นคนไร้ประโยชน์ ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่สามารถฝึกวรยุทธได้อีกต่อไป ดังนั้นพี่สะใภ้ใหญ่ก็ควรมอบป้ายอาญาสิทธิ์ผู้นำออกมาโดยเร็วเถอะ!” ท่านจิ่งรองพุดตามตรง

“ใช่ พี่สะใภ้ใหญ่ เจ้านะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีความสามารถในการดูแลตระกูลจิ่งที่ใหญ่เช่นนี้ได้หรอก!” ท่านจิ่งสามพูดคล้อยตาม

จิ่งฮูหยินโกรธจนหน้าซีดตัวสั่น “ผู้นำยังเสียไปได้ไม่ถึงเจ็ดวันเลย ท่านรองกับท่านสามก็บังคับหญิงเฒ่าอย่างข้าเช่นนี้ พวกเจ้าคิดว่าเหมาะสมหรือไม่？”

ท่านจิ่งรองกับท่านจิ่งสามทำหน้าเขินอาย เจ้ามองข้า ข้ามองเข้า สีหน้าไม่ค่อยดี

“พี่สะใภ้ใหญ่ พวกข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อตระกูลจิ่ง ตระกูลลั่วกับตระกูลสือกำลังจ้องมองตระกูลจิ่งอย่างละโมบ ตอนนี้พี่ใหญ่จากไปแล้ว จิ่งฮุยก็เกิดเรื่อง หากพวกเขาสองตระกูลร่วมมือจัดการกับตระกูลจิ่ง เช่นนั้นตระกูลจิ่งของพวกข้าก็แย่แล้ว”ท่านจิ่งรองกล่าว

“พี่สะใภ้ใหญ่ ไม่ใช่พวกข้าสองพี่น้องบังคับเจ้า ทั้งหมดก็เพื่อตระกูลจิ่ง บ้านมิอาจอยู่อย่างไร้ผู้ตัดสินได้ เรื่องนี้ตัดสินใจให้เร็ว!”ท่านจิ่งสามถอนหายใจ

“ฮุยเอ๋อร์เป็นบุตรชายคนเดียวของผู้นำ ทุกอย่างรอเขาตื่นมาแล้วค่อยทำการตัดสิน!” จิ่งฮูหยินทิ้งประโยคหนึ่งไว้แล้วจากไปโดยตรง

“พี่รอง ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี？” ท่านจิ่งสามถาม

ดวงตามืดทึบของท่านจิ่งรองมีเล่ห์เหลี่ยมแวบผ่านไป “เช่นนั้นก็ให้เวลานางอีกสองสามวัน อย่างไรก็ตามจิ่งฮุยก็เป็นคนไร้ประโยชน์อยู่แล้ว ฟื้นขึ้นมาก็ไม่หายดี ดูว่าถึงตอนนั้นนางยังจะมีข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธที่จะมอบป้ายอาญาสิทธิ์ผู้นำ!”

“ตามที่พี่รองว่า”

จิ่งฮูหยินอดกลั้นความโกรธมานาน จากนั้นก็นึกถึงจิ่งไป๋ ไอ้ลูกของนางแพศยานั้น ทำไมเขาถึงสบายดี แต่กลับตัวเองกลับเกิดอุบัติเหตุ

จิ่งฮูหยินรู้แก่ใจว่า ร่างกายของจิ่งฮุยนั้นร้ายแรงมาก ต่อให้ฟื้นขึ้นมาก็เป็นคนนไร้ประโยชน์

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จิ่งฮูหยินก็ตรงไปที่ห้องเก็บฟืน อยากจะสั่งสอนจิ่งไป๋สักหน่อย แต่กลับพบว่าเขาหายตัวไป

“คนล่ะ พวกเขาเฝ้ายังไง แม้แต่ลูกของนางแพศยาคนหนึ่งก็เฝ้าไว้ได้ ไปหาเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องหาให้เจอ!” จิ่งฮูหยินพูดอย่างโกรธเคือง

ผู้เฝ้าพิทักษ์ที่หน้าประตูตกใจแทบตาย รีบเรียกคนไปช่วยหา

ทั้งตระกูลจิ่งก็ตื่นตระหนกกันหมด คนรับใช้และผู้เฝ้าพิทักษ์ทั้งหมดออกไปหาพร้อมกัน

หาไปสามวันเต็มๆ สามวันแล้วจิ่งไป๋ก็ยังหาไม่เจอ ทำเอาจิ่งฮูหยินตื่นตกใจยิ่งนัก

“ลูกของนางแพศยานั้นไม่มีวันหนีออกไปได้แน่ ไม่มีคนเห็นเขาออกจากหน้าประตูหรือหลังประตู เห็นได้ชัดว่ายังอยู่ในตระกูลจิ่ง ค้นหาทีละห้อง ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้!” จิ่งฮูหยินพูดอย่างโกรธ และทันใดนั้นก็นึกถึงห้องที่จิ่งไป๋เคยอยู่มาก่อน

“พวกเจ้ามากับข้า!” จิ่งฮูหยินนำคนกลุ่มหนึ่งตรงไปที่ลานที่จิ่งไป๋เคยอยู่มาก่อน

“ค้นหาให้ละเอียด!”

“ขอรับ!” ผู้เฝ้าพิทักษ์รีบวิ่งเข้าไป

จิ่งไป๋ที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นตกใจกลัวยิ่งนัก ในที่สุดพวกเขาก็หามาสักที หากให้จิ่งฮูหยินหาเจอคงไม่ปล่อยตัวเองอย่างแน่นอน

แต่ห้องที่ทรุดโทรมนี้ก็ใหญ่แค่นี้ ไม่มีที่ให้ซ่อนเลย จิ่งไป๋เอื้อมมือไปจับขาโต๊ะข้างๆ มือทั้งสองจับไว้แน่นๆ

ผู้เฝ้าพิทักษ์ที่อยู่ข้างนอกได้เดินเข้ามาแล้ว ค้นหาไปรอบหนึ่งและในที่สุดก็เดินไปที่ตู้ที่ทรุดโทรม ซึ่งข้างหลังตู้ก็คือจิ่งไป๋

ลมหายใจของจิ่งไป๋ตึงเครียด มองดูคนคนนั้นเดินเข้ามาทีละก้าว เหงื่อที่หน้าผากไหลอย่างไม่หยุด เพราะตื่นเต้นมากเกินไป มือของจิ่งไป๋เผลอจับขาโต๊ะที่ผุกร่อนอยู่แล้วนั้นแตกหักไป

ผู้เฝ้าพิทักษ์ได้ยินเสียง ก็รีบวิ่งมาทันที และเห็นจิ่งไป๋ที่อยู่หลังโต๊ะพอดี

“ฮูหยิน หาเจอแล้ว จิ่งไป๋อยู่นี่ขอรับ!” องครักษ์เข้ามาจับจิ่งไป๋ไว้ทันที

ขาเก้าอี้ที่หักครึ่งในมือของจิ่งไป๋ตีมา และเขาก็ถือโอกาสหลบ

องครักษ์ถูกตีโดนแขนก็แยกเขี้ยวยิงฟันอย่างเจ็บปวดทันที ไม่ระวังปล่อยให้จิ่งไป๋หนีไป

“ไอ้ลูกนางแพศยายังกล้าหนีอีกหรือ พวกเจ้าไปจับมันให้หมด จับลูกนางแพศยานี้ได้ข้าให้รางวัลด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง!” จิ่งฮูหยินพูดอย่างโกรธเคือง

“ขอรับ!” ผู้เฝ้าพิทักษ์ทุกคนรีบวิ่งไป

หากเป็นจิ่งไป๋ในอดีตคงตกใจแย่เลย แต่หลายปีนี้ติดตามอยู่ข้างหยุนเสี่ยวลิ่ว และฝึกฝนในค่ายทหารเป็นเวลานาน จิ่งไป๋รับมืออย่างใจเย็น หลบอย่างรวดเร็วและโจรตีกลับ

ผู้เฝ้าพิทักษ์เหล่านั้นจะนึกได้อย่างไรว่าจิ่งไป๋จะเป็นวรยุทธ ในชั่วพริบตาก็ถูกจิ่งไป๋ตีล้มลงหลายสิบคน

จิ่งฮูหยินโกรธยิ่งนัก “กลับถูกลูกนางแพศยาคนหนึ่งตีล้มลง ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้เพื่ออะไร？”

ผู้เฝ้าพิทักษ์คนอื่นโห่ร้องและล้อมรอบจิ่งไป๋ แม้ว่าจิ่งไป๋จะตีคนล้มลงไปหลายคน แต่ก็ใช้กำลังทั้งหมดแล้ว เขาในขณะนี้ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว

มีใบไม้ร่วงลงมาจากต้นไม้ใหญ่ข้างๆพอดี จิ่งไป๋เอื้อมมือไปรับไว้ ใส่ไว้ข้างปากแล้วเป่าทันที

ติดๆขัดๆ หนวดหูเล็กน้อย ทำเอาจิ่งฮูหยินยิ่งโกรธไปใหญ่เลย

“เป่าเหี้ยอะไร รู้ว่าจะตายแล้วยังจะมาถ่วงเวลาอีก พวกเจ้ายังมัวทำอะไรอยู่!” จิ่งฮูหยินคำรามอย่างหมดความอดทน

ผู้เฝ้าพิทักษ์เหล่านั้นรีบวิ่งเข้ามา และรอบๆก็มีเสียงฟ่อฟ่อฟ่อดังมาจากรอบด้าน ก็เห็นงูหลากหลายสีเลื้อยมาจากทุกทิศทุกทาง ทำเอาพวกเขาตกใจกลัวจนหน้าซีดไปหมด ต่างก็วิ่งหนีไปอย่างตื่นตระหนก

จิ่งฮูหยินก็ยิ่งตกใจมากจนหน้าซีดไปหมดเลย “ทำไมถึงมีงูเยอะเช่นนี้ ไล่งูพวกนี้ออกไปเร็ว เร็ว!”

แต่ผู้เฝ้าพิทักษ์เหล่านั้นล้วนถูกงูพิษเข้ามาล้อม ไล่ล่า โจมตี ร้องครวญครางและกรีดร้อง ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จะไปมีเวลาไปสนใจคำสั่งของนางได้อย่างไร เพราะวิ่งหนีเอาชีวิตรอดสำคัญกว่า!

งูหัวสามเหลี่ยมสีแดงคลานมาตรงหน้าเขาและงูแลบลิ้นใส่จิ่งฮูหยิน จิ่งฮูหยินหน้าซีดลงในทันที “ไปให้พ้น ออกไปให้หมด อย่าเข้ามา!”

แต่งูพิษเหล่านั้นไม่ฟังนางเลย จู่ๆ งูหัวสามเหลี่ยมสีแดงนั้นก็พุ่งเข้าหาจิ่งฮูหยิน