จอมนางข้ามพิภพ - บทที่634 ความอ่อนโยนที่บ้าบอนี้

จอมนางข้ามพิภพ บทที่634 ความอ่อนโยนที่บ้าบอนี้

คำเดียว ทำให้ใจที่เย็นชาของจวินหย่วนโยวนั้นรู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก ดีใจยิ่งนัก ปลื้มใจยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวยื่นนิ้วที่เรียวงามมา เชยคางของหยุนถิง ก้มหัวลงแล้วจูบปากที่บางของนาง

หยุนถิงยิ้มมุมปาก

จวินหย่วนโยวก็เพียงแค่จูบเบาๆแล้วจากไป เพราะมีคนเยอะ และในไม่ไกลนั้นก็ยังมีเด็กสองคนอีก

“ท่านพี่ ข้าก็จะเอา!” หยุนถิงจงใจแกล้งเขา

แก้มของจวินหย่วนโยวมีความเขินอายเล็กน้อย หูแดงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหัวลงและจูบแก้มของหยุนถิง

“เอาอีก!”

จวินหย่วนโยวจูบริมฝีปากของนางโดยตรง ครั้งนี้เขาไม่ได้จากไป แต่จูบอย่างร้อนแรงด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง

แตกต่างจากการเผด็จการในอดีต ซื่อจื่อนี้ขณะนี้อ่อนโยนยิ่งนัก ราวกับว่ากำลังดูแลงานศิลปะชิ้นหนึ่งระมัดระวังและอ่อนโยน

หยุนถิงหลงอยู่กับการจูบของซื่อจื่ออย่างเร็ว ความอ่อนโยนที่บ้าบอนี้ทำให้นางควบคุมตัวเองไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นาน จนกระทั่งคำว่าท่านแม่ดังมา จวินหย่วนโยวจึงค่อยปล่อยหยุนถิงโดยไม่รู้ตัว หัวใจวุ่นวายเล็กน้อย

จวินเสี่ยวเทียนวิ่งเหยาะๆ”ท่านพ่อ ท่านแม่!”

แก้มของป้าจั๋วหม่าแดงเล็กน้อย และพูดอย่างรู้สึกผิดยิ่งนัก”ขอโทษนะจี๋ญ่า ข้าไม่ได้จับตาดูเสี่ยวเทียนไว้ ปล่อยให้เขาวิ่งมารบกวนพวกเจ้า พวกเจ้าต่อเลย ข้าพาเขาไป!”

“ไม่ไป จะเอาท่านพ่อ ท่านพ่อ!” อย่าดูว่าจวินเสี่ยวเทียนตัวเล็ก แต่ก็ก้าวขาที่สั้นของเขาแล้ววิ่งไปหาจวินหย่วนโยว และกอดขาของเขาไว้

หยุนถิงหน้าแดงเหมือนกุ้ง จูบกับสามียังถูกลูกชาย ป้าจั๋วหม่ามาเห็นเข้าอีก น่าอายยิ่งนัก

“มา พ่ออุ้ม” จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปอุ้มจวินเสี่ยวเทียน

“ลำบากป้าจั๋วหม่าแล้ว ป้าไปก่อนข้าวเถอะ ข้ามาดูเสี่ยวเทียนเอง ขอบคุณ” หยุนถิงกล่าว

“จะเกรงใจกับข้าไปทำไม งั้นพวกเจ้าดูเสี่ยวเทียนให้ดีละ เจ้าหนูนี่วิ่งเร็วยิ่งนัก” ป้าจั๋วหม่ากําชับเสร็จแล้วจึงค่อยจากไป

“ท่านพ่อ อุ้ม!” มือน้อยของจวินเสี่ยวเทียนกอดคอของจวินหย่วนโยวไว้อย่างแน่น กลัวว่าตัวเองเอามือลง พ่อก็จะไม่อุ้ม

“ได้ พ่ออุ้ม!” จวินหย่วนโยวมองไปหาหยุนถิงอย่างขอโทษ”ถิงเอ๋อร์ กลางคืนพวกข้าค่อยต่อนะ”

หยุนถิงหน้าแดงไปถึงคอ จ้องมองจวินหย่วนโยวอย่างตำหนิ หันหลังไปมองจวินเสี่ยวเหยียน

จวินเสี่ยวเหยียนกำลังนั่งอยู่ในอ้อมแขนของท่านลั่ว ดึงเคราของเขา”ท่านปู่ เครายาว ฮ่าฮ่า”

ท่านลั่วมองดูเด็กหญิงตัวเล็กที่น่ารัก ก็ดีใจจนยิ้มอย่างไม่หุบปากเลย ท่านลั่วที่อารมณ์แปลกประหลาด และเข้ากับคนได้ยากนั้นกลับเมตตากรุณายิ่งนัก

แม้จะถูกจวินเสี่ยวเหยียนดึงจนเจ็บ แต่ก็ไม่โกรธ แถมยังหยอกนางเล่นด้วย

“เสี่ยวเหยียนฉลาดมากเลย เคราของปู่ยาวมากเลยใช่ไหม แถมยังขาวด้วย สนุกมากเลยใช่หรือไม่?”

“สนุก สนุก”

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าท่านลั่วจะมีด้านที่น่ารักแบบนี้ด้วย

หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ทุกคนต่างก็กลับไปพักผ่อนที่กระโจมของตัวเอง

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็อุ้มเด็กคนละคนแล้วกลับไป ป้าซางนำพรมหนามาให้โดยเฉพาะ ผ้านวมหนึ่งผืน และหมอนมาหนึ่งใบ จากนั้นจจึงค่อยจากไป

หยุนถิงอาบน้ำให้เด็กทั้งสองเสร็จ ก็วางพวกเขาไว้บนพรม

“ท่านพ่อ นอนนอน!” จวินเสี่ยวเทียนหาว กอดแขนข้างหนึ่งของจวินหย่วนโยว

“ท่านพ่อ นอน!” จวินเสี่ยวเหยียนเลียนแบบพี่ชาย และกอดแขนอีกข้างของจวินหย่วนโยวไว้

จวินหย่วนโยวดีใจยิ่งนัก”ได้ พวกข้านอนกัน” ขณะที่พูดก็พาเด็กทั้งสองนอนลง

หยุนถิงรู้สึกหึงเล็กน้อย”เจ้าตัวแสบน้อยสองตัว มีพ่อแล้วก็ไม่เอาแม่แล้ว？”

“ท่านแม่ เอา นอนด้วยกัน!” จวินเสี่ยวเทียนพูด

หยุนถิงจึงค่อยพอใจ เดินมาและนอนลงข้างจวินเสี่ยวเทียน

“ท่านพ่อ เล่านิทาน!” จวินเสี่ยวเทียนพูด

“ได้!” จวินหย่วนโยวเล่าเรื่องที่หยุนถิงเคยสอนให้เขาให้พวกเขาฟัง

อาจเป็นเพราะเล่นสนุกเกินไป เหนื่อยแล้ว ไม่นานก็หลับไป

ฟังเสียงหายใจตื้นๆ ของพวกเขา มองดูเด็กสองคนที่นอนอยู่ข้างละคน หัวใจของจวินหย่วนโยวก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและตื่นเต้น

นี่คือลูกของเขา ลูกชายและลูกสาวของเขา ลูกของเขากับหยุนถิง ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าเหมือนฝัน เขาเป็นพ่อแล้ว ความรู้สึกนี้ดีมากเลย

เมื่อเห็นว่าพวกเขาหลับแล้ว จวินหย่วนโยวก็วางมือที่จวินเสี่ยวเทียนกอดไว้อย่างระมัดระวัง วางแขนลงบนพื้นแล้วนอนลงข้างๆหยุนถิง

“ถิงเอ๋อร์ พวกข้ามาทำเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จในตอนกลางคืนเถอะ”

หยุนถิงเขินอายในทันที ทั้งสองไม่ได้เจอกันมาสองปี แน่นอนว่าก็ต้องร้อนรนที่อยากจะได้ยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวก้มหัวลงจูบหน้าผาก ปลายจมูก และลงไปเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากบางของนาง

นั่นเป็นรสชาติที่เขาชอบที่สุด จางๆและสดชื่น มีรสหอมหวาน และเป็นรสชาติที่เขาคิดถึงมากที่สุดด้วย

ทั้งสองจูบกันอย่างเสน่หา จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปปลดที่คาดเอวของหยุนถิงออก แต่ยังไม่ทันได้ปลดออก จวินเสี่ยวเทียนก็พลิกตัว เหยียดเท้าข้างหนึ่งและแขนข้างหนึ่งมา ซึ่งบังเอิญไปอยู่บนตัวของจวินหย่วนโยวพอดี ซึ่งทำให้เขาตกใจ

หยุนถิงทำหน้าช่วยมิได้ จวินเสี่ยวเทียนนอนหลับอยู่ไม่นิ่งอยู่แล้ว และชอบกอดตัวเองนอนสุด ตอนนี้จวินหย่วนโยวอยู่ด้านบนนาง จวินเสี่ยวเทียนที่กำลังหลับอยู่จะไปรู้ได้อย่างไร

“ท่านพี่ วันหลังเถอะ” หยุนถิงกระซิบ

“ไม่เป็นไร” จวินหย่วนโยวค่อยๆวางแขนและขาของลูกชาย และปลดที่คาดเอวออกต่อ

เพียงแต่ว่ามือของเขายังไม่ทันแตะโดนหยุนถิง จวินเสี่ยวเหยียนก็หัวเราะคิคิ ทีนี้สีหน้าของจวินหย่วนโยวแย่ลงเลย

“ไม่เป็นไร เสี่ยวเหยียนกำลังฝัน ฝันหวานก็จะหัวเราะ” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวเป็นพ่อคนครั้งแรก และแยกจากกับหยุนถิงและลูกเป็นเวลาสองปี ดังนั้นจึงไม่รู้นิสัยของลูกทั้งสอง ดังนั้นจึงตกใจเล็กน้อย

เด็กสองคนนี้ต้องเป็นลูกแท้ๆอย่างแน่นอน ทำให้พ่อลำบากใจขนาดนี้พึ่งเคยเห็นครั้งแรก

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้”เด็กสองคนนี้เติบโตมากับข้า ดังนั้นตอนนอนจึงพึ่งพาข้าเป็นพิเศษ แถมตอนนอนก็มีปัญหาเยอะ ท่านอย่างถือสาไปเลย”

มีร่องรอยของความเอ็นดูในดวงตาของจวินหย่วนโยว”จะถือสาได้อย่างไร ข้าชอบพวกเขายิ่งนัก สองปีนี้ลำบากเจ้าแล้ว”

“ปีแรกเหนื่อยมากจริงๆ ข้านะเหนื่อยจนหลับเป็นประจำเลย พวกเขาถีบผ้านวม บางครั้งข้าก็ไม่ตื่น เป็นป้าซางที่มาดูข้า และช่วยข้ากับลูกห่มผ้า” หยุนถิงกล่าว

“ต่อไป ข้าช่วยเจ้ากับลูกห่มเอง!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเอาใจ

“อืม!” หยุนถิงก็ไม่เกรงใจกับเขา”รีบนอนเถอะ ท่านเดินทางมาตั้งครึ่งเดินก็เหนื่อยมาก นอนเถอะ”

“เจ้านอนก่อนเลย ข้าดูพวกเขาอีกหน่อย” จวินหย่วนโยวพูดอย่างปลื้มใจ

หยุนถิงก็เหนื่อยมากจริง บางทีอาจเป็นเพราะมีสามีอยู่ข้างๆ รู้สึกสบายใจมากขึ้น ดังนั้นไม่นานหยุนถิงก็ผล็อยหลับไปหลัง

จวินหย่วนโยวรีบช่วยนางห่มผ้า และช่วยจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนห่มผ้าให้ดี แต่เขากลับไม่นอน กลับนั่งดูอยู่ข้างๆ

ในกระโจมมีตะเกียงน้ำมันดวงเล็กแขวนไว้ หยุนถิงกลัวว่าตอนกลางคืนเด็กๆถีบผ้าห่มนางมองไม่เห็น จึงตั้งใจแขวนไว้

ตอนนี้มองดูหยุนถิงที่หลับสนิท และลูกทั้งสอง จวินหย่วนโยวรู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก

เด็กสองคนนี้จะดูยังไงก็เพลินตายิ่งนัก สมกับเป็นลูกของเขาจริงๆเลย หน้าตาดียิ่งนัก