จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 768 แบ่งแยกเพลิงเสวน

“ใช่น่ะสิ ตอนแรกที่รู้เรื่องนี้ ก็ไม่มีใครจับได้ พวกมันจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเราจะใช้ข่าวสารนี้น่ะ? มันไม่สมเหตุสมผลเลยนี่ ถ้าจะบอกว่าพวกมันเป็นฝ่ายจงใจปล่อยข่าวสารนี้ออกมา เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

“นั่นน่ะสิ ทุกท่านที่นั่งอยู่ล้วนทราบดีว่า ข่าวสารนี้ได้มาไม่ง่ายเพียงไหน จะเป็นข่าวปลอมไปได้ยังไงกัน? หรือว่า…”

คนผู้นั้นเอ่ยถึงตรงนี้ อยู่ๆ ก็มองไปรอบๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าทันที เอ่ยต่อว่า: “ผู้ที่นั่งอยู่นี้ล้วนเป็นผู้ที่มีความจงรักภักดีทั้งนั้น แน่นอนว่าคงไม่มีทางมีกบฏเกิดขึ้นหรอก ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะหักหลังคนของตัวเอง อย่างนั้นในนี้มันมีแผนร้ายอะไรกันแน่นะ?”

สิบแปดผู้อาวุโสเสวียนกู่ต่างก็แสดงความเห็นของตนเองเกือบหมด และเป็นเหมือนกันหมด นั่นคือทั้งหมดไม่เชื่อว่านี่คือข่าวสารที่พวกเขาจงใจปล่อยออกมา จึงได้มองไปยังหลินซิงตามสันชาตญาณ

หลินซิงส่ายหน้า ถอนหายใจ: “เป็นอย่างคำที่ว่า หลังได้รับผลสำเร็จแล้ว สิ่งที่ต้องเผชิญต่อมาก็คือความยากลำบากจริงๆ ในเมื่อพวกมันสามารถเคลื่อนไหวหายนะที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ จะคิดไม่ถึงแม้แต่เรื่องแค่นี้ได้อย่างไร? กระผมเชื่อว่าทุนท่านที่นั่งอยู่ที่นี่ ไม่มีใจที่จะเป็นกบฏเลยสักคน ไม่บอกไม่ได้ว่า นี่ก็คือการลองเชิงอย่างหนึ่งที่พวกมันกระทำกับเรา ผลสุดท้ายไม่คิดก็รู้ ว่าพวกเราติดกับแล้ว!”

ได้ยินดังนั้น ความคิดสงสัยกันเองก็ถูกดันกลับไป ทว่าสิ่งที่ตามมาก็คือความตึงเครียดที่เข้ามาปกคลุมจิตใจของทุกคน

ใช่แล้ว!

หรือว่าพวกเขาจะจงใจเผยจุดอ่อนออกมา จุดประสงค์ก็เพื่อลองเชิง!

พวกเขามีกองกำลังที่แข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีกำลังมากมาย ยึดครองทั้งเพลิงเสวนทั้งหมดอยู่ลึกๆ และสำหรับทุกท่านที่นั่งอยู่ในที่นี้ กลับหวาดกลัวกันขึ้นมา ถ้าเป็นอย่างที่หลินซิงบอกนั้น ว่านี่คือการลองเชิงอย่างหนึ่ง งั้นต่อมาจะต้องถูกพวกมันแก้แค้นคืนอย่างต่อเนื่องมากมายแน่นอน

“พี่ใหญ่ ตามที่ท่านบอกมา เรื่องนี้ไม่เป็นผลดีต่อพวกเราเลยนะ ตระกูลโจวแห่งดินแดนตะวันตกเป็นตระกูลที่มีความจงรักภักดีจริงๆ และพวกเรากลับถูกจับตามอง ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะต้องลงมือกับพวกเราอย่างรุนแรง ไม่ถึงชีวิตไม่เลิกราเป็นแน่”

ได้ยินดังนั้น ทั้งห้องโถงใหญ่ก็เงียบสงัด

พวกเขาแข็งแกร่งมาก แถมยังรวบรวมกองกำลังไม่หยุด องค์กรใหญ่ทั้งสี่ล้วนเป็นคนของพวกเขา แล้วพวกเขาจะเทียบเท่าได้อย่างไร?

ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็ทราบดีว่า หากไปดูหมิ่นนายน้อยท่านนี้เข้า จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ทราบได้! นอกจากสถานะเหนือคนรวมถึงความศรัทธา พละกำลังของเขานั้นไม่สามารถดูหมิ่นได้เลย สามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาได้อย่างเท่าเทียมกันได้ มองออกได้เลยว่าพละกำลังของเขานั้นจะดูถูกไม่ได้

นายน้อยยังคงหลับตาอยู่เช่นเคย กลับเป็นสองคนที่อยู่ด้านหลังเขา หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงราบเรียบ: “ชิงตี้ไม่ได้ถูกฆ่า ตอนนี้กำลังมา”

ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง อย่างน้อยสถานการณ์ก็ไม่ได้ย่ำแย่ถึงเพียงนี้ แถมยังอยู่ในการควบคุมของพวกเขา

หลินซิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยถามว่า: “นายน้อย วันนี้ที่เรียกพวกเรามา คงไม่ใช่แค่เรื่องตระกูลโจวดินแดนตะวันตกหรอกใช่ไหม พวกเราจะถูกกระทำอย่างเดียวต่อไปไม่ได้แล้ว ทุกครั้งที่เดินก็ถูกพวกมันวางแผนจัดการ นี่มันไม่เป็นผลดีต่อพวกเราเลย เพราะฉะนั้นกระผมขอละลาบละล้วง นายน้อยได้โปรดชี้แจ้งด้วย พวกเราถึงจะได้มีแผนการต่อไป”

ทุกคนแสดงความเห็นด้วยตามๆ กัน พวกเขาที่ทราบนิสัยของนายน้อยอย่างลึกซึ้งก็ทราบดีว่า นายน้อยดีไปหมดทุกอย่าง เพียงแต่นิสัยใจคอผิดปกติไปเล็กน้อย มักจะระเบิดอารมณ์ในชั่วขณะอยู่เรื่อย ทว่าเขามีสิทธิ์ที่จะกระทำเช่นนี้ เนื่องจากเขาคือนายน้อย

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากะพริบตาเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “จุดประสงค์ของการประชุมในวันนี้มีหนึ่งอย่าง นั่นคือแผนการรับมือกับพวกมัน ลำพังพึ่งแค่พวกเราคงไม่มีความสามารถนั้น เพราะฉะนั้นพวกเราต้องการกองกำลังเสริมนอกที่แข็งแกร่ง!”

สิ้นเสียงประโยคนี้ ทั้งห้องโถงจงรักภักดีก็ตื่นเต้นคึกคักกันขึ้นมามากขึ้น ดูเหมือนว่านายน้อยจะเตรียมการเอาไว้ตั้งนานแล้ว ตรงกันข้ามแถมยังมีกลยุทธ์รับมือแล้วด้วย

นายน้อย สมกับที่เป็นนายน้อยจริงๆ วิธีการของเขาพวกเขาไม่สามารถที่จะลอกเลียนแบบได้ เพียงจุดนี้ ตำแหน่งของเขาในใจของผู้คนนั้นก็มั่นคงไม่สามารถทำลายได้

ทว่าหลังจากที่ตื่นเต้นกันแล้ว ปัญหาที่อยู่บนความเป็นจริงก็แวบเข้ามาในหัวพวกเขา นั่นก็คือกองกำลังเสริมภายนอกคือใคร?

เป็นที่ทราบกันทั่วไปว่า เพลิงเสวนคือองค์กรเก่าแก่ นอกจากพวกเขาจากเพลิงเสวนที่มีสามัญสำนึกแล้วนั้น ผู้ใดจะสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้?

นี่เป็นคำพูดตลกหรืออย่างไร?

ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงจงรักภักดีมองนายน้อยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการตั้งตารอคอย อยากทราบจากปากของเขามากว่ากองกำลังเสริมภายนอกที่ว่านั้นคือใคร?

ทุกคนต่างก็รอคอยคำพูดต่อมาขอนายน้อยด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความปรีดา ทว่าเมื่อเขาเอ่ยขึ้นมา ก็ทำให้ทั้งหมดต้องอึ้งไป เสียงดังฮือฮาขึ้นมา ปฏิกิริยาตอบสนองยิ่งใหญ่ขึ้นมาทันที!

นายน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ลืมตาขึ้นมา: “จอมพลโผ้จวิน!”