จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 767 นายน้อย

รูม่านตาของฟางเหยียนหดตัวเข้าทันที หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น!

นายน้อยเชิญไปพบ!

หากเมื่อครู่คำพูดของชิงตี้ทำให้เขาตกตะลึงจนหาที่เปรียบไม่ได้ คำพูดนี้ทำให้เขาประหลาดใจจนไม่น่าเชื่อได้ คิดไม่ถึงเลยว่านายน้อยแห่งเพลิงเสวนจะเชิญเขาเข้าพบ นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด ช่างน่าประหลาดใจเสียจริง!

ใช่แล้ว!

เดิมทีเขาต้องการที่จะปฏิเสธ ทว่าเมื่อกลับมาครุ่นคิดให้ดีๆ แล้ว เหมือนว่านี่จะเป็นโอกาสที่ดีอย่างหนึ่ง โอกาสดีที่จะสามารถกำจัดเพลิงเสวนได้อย่างราบคาบ ทำให้พวกเขาได้รับโทษที่ก่อกรรมทำชั่วเอาไว้

ใช่แล้ว!

คำพูดนี้ของชิงตี้ ทำให้ฟางเหยียนสนใจขึ้นมาโดยสิ้นเชิง!

ไม่ว่าเขาจะเป็นคนดีหรือเลว อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นคนของเพลิงเสวนอยู่ดี และจะได้ถือโอกาสนี้กำจัดให้เรียบทั้งหมด!

เรื่องดีๆ เช่นนี้เขาจะปล่อยไปได้อย่างไร?

เมื่อได้เจอนายน้อยแล้ว ก็ฆ่าเขาเสียเลยก็ได้แล้ว!

ฟางเหยียนวางแผนไว้เช่นนี้!

“ได้ ฉันจะไป!”

ชิงตี้มักจะรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติไป กลับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จึงทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ

เช้าวันต่อมา ฟางเหยียนและอีกสองคนก็ออกไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้รบกวนใครทั้งสิ้น

——

ตำแหน่งสูงศักดิ์ สถานะไม่ต่ำ ต่อให้จะอยู่องค์กรภายในของเพลิงเสวนอันยิ่งใหญ่ ก็ยึดครองตำแหน่งแถวหน้าเช่นเคย แต่ละคนต่างก็มีสถานะที่สูงส่งทั้งนั้น

ทั้ง 18 คนก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยว่าเมื่อไรคนบนเก้าอี้จะมา ต่างก็เริ่มพูดคุยกันจอแจ

“ไม่รู้เหมือนกันเนอะว่าครั้งนี้ที่นายน้อยเรียกพวกเรามา มีเรื่องอะไรกันแน่? พวกท่านไม่รู้เลยว่าการมาที่นี่โดยไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น ภายใต้คนของตนเองนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวแค่ไหน”

“พอได้แล้วน่า ท่านน่ะหรือปวดหัว? ท่านไม่รู้อะไรว่าสถานที่ที่กระผมอยู่นั้น ถึงจะเรียกว่าความอึดอัด ข้างบนนั้นคือสาขาดำ ไม่รู้ว่ามีกี่สายตาที่จับจ้องมองกระผม พูดตามตรงไม่เกินไปเลยนะ กระผมไปเข้าห้องน้ำก็ยังมีคนติดตามเลย นี่มันไม่มีอิสระในมนุษย์โดยแท้จริง!”

“ก็จริง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม กระผมก็รู้สึกราวกับว่าพวกเราถูกจับได้แล้ว แค่คิดก็น่าเวทนาเหมือนกันนะ ที่ถูกคนของตัวเองจับตามอง อีกทั้งยังกัดไม่ปล่อยอีกด้วย น่าเวทนาจริงๆ เลย หลายครั้งที่กระผมคิดที่จะลงมือเสียแล้ว ทว่าเมื่อครุ่นคิดดูดีๆ การขาดสติทำอะไรโดยผลีผลามนั้น นี่มันคือความโชคร้ายของตระกูลเชียว”

“เฮ้อ ท่านปรมาจารย์แยกตัวเองบำเพ็ญตบะอยู่ ไม่มีผู้นำออกมา เพลิงเสวนจำต้องถูกเขาเล่นสนุกด้วยจนจบสิ้นแน่ ไม่รู้ว่าช่วงนี้พวกเขาจะมีแผนการอะไรมาอีก และไม่รู้ว่าจะส่งผลเสียหายต่อพวกเราแบบไหนบ้าง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าไปผิดใจกับจอมพลแห่งประเทศหวา ช่างเป็นคนผู้น้อยที่ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดจริงๆ ผู้ที่ลำบากก็คงต้องเป็นพวกเราแล้วละ”

“……”

หลังสิ้นเสียงประโยคนี้ ทั้งหมดทุกคนต่างก็มีความทุกข์อยู่ในใจผุดขึ้นมาต่อเนื่องไม่หยุด พอมาคิดดูดีๆ แล้วก็จริง ถูกคนของตัวเองจับตามอง แค่คิดก็อัดอั้นตันใจจนถึงที่สุด ทั้งต้องการจะลงมือกลับไม่สามารถทำได้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสียจริง

ทั้งห้องโถงใหญ่มีเสียงถกกันดังต่อเนื่อง คนกลุ่มหนึ่งโมโหขึ้นมา ทั้งน้ำลายก็กระจายออกมาไม่ขาดสาย เห็นได้ชัดว่ากักเก็บความโกรธเคืองมามากมายนัก ต้องการที่จะระบายมันออกมาภายในเวลาชั่วพริบตา

เว้นแต่ชายวัยกลางคนสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ไม่ได้เอ่ยอันใด สีหน้าเคร่งขรึมหนักแน่น

เสียงดังเซ็งแซ่ที่ราวกับอยู่ในตลาด ค่อยๆ เงียบลงช้าๆ ไม่น้อยคนมองไปยังสองคนนั้น

มีคนเอ่ยถามขึ้นมา: “พี่ใหญ่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมหน้าตาท่านถึงได้เคร่งเครียดขนาดนี้”

เขาคือพี่ใหญ่ในสิบแปดผู้อาวุโสเสวียนกู่ นามว่าหลินซิง เป็นผู้ชายอายุ 50 ปี

หลินซิงสูบบุหรี่หนึ่งฟอด สายตามพลันมองไปยังเก้าอี้มีพนักพิงที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าตน จึงได้เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: “พวกเราถูกพวกมันเล่นงานแล้ว!”

ทั้งห้องโถงจงรักภักดีก็มีเสียงดังขึ้นมาเซ็งแซ่อีกครั้ง ที่มากกว่านั้นกลับเป็นความโมโหและไม่พอใจ ผู้คนที่อยู่ในสถานที่แน่นอนว่าต้องทราบดีว่าที่หลินซิงบอกว่า พวกมันนั้นหมายความว่าเช่นไร เพียงแต่ไม่ทราบว่าถูกเล่นงานหมายความว่าอย่างไรเท่านั้น คนผู้นั้นเอ่ยซักถามต่ออีกครั้ง หลินซิงดับบุหรี่ที่อยู่ในมือ ส่ายหัวอย่างเอือมระอา และขณะที่เขากำลังจะอธิบายนั้น

ก็พบว่ามีเสียงเดินเท้าดังขึ้นมาจากด้านนอก จากนั้นก็มีเสียงอันน่าเกรงขามดังตามมา

“นายน้อยมาถึงแล้ว!”