คุณเลขาที่รัก - ตอนที่ 5

แสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามาภายในห้องรบกวนการนอนหลับของหญิงสาวเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกหนักๆหัว จนไม่อยากจะลืมตาตื่นขึ้นมา แต่เพราะนี่ก็เลยเวลาตื่นนอนของเธอมามากแล้ว จึงจำใจลืมตาตื่น หญิงสาวถึงกับงงงวยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน พอสมองเริ่มประมวลผลเธอก็จำได้รางๆว่าเมื่อวานเธอไปงานแต่งงานกับบอส หลังจากนั้นก็ชวนกันมาดื่มต่อที่บ้านของบอส นี่คงเป็นห้องของบอสสินะ แต่เธอขึ้นมาอยู่บนห้องได้อย่างไรกัน ก็ไหนเคยตกลงว่านอนที่โซฟา แต่จังหวะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียง ก็มีแขนหนักๆมาพาดที่หน้าท้องของตน หญิงสาวตกใจรีบหันไปยังต้นเหตุ เราเธอก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อพบว่าเจ้าของแขนหนักๆนั้นคือบอสของเธอนั่นเอง แถมเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเสียด้วย แล้วตัวเธอละ ใส่เสื้อผ้าไหม หญิงก้มลงสำรวจตัวเองทันที เนื้อหนังส่วนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นเช่นเดียวกับชายหนุ่ม หญิงสาวจึงต้องคิดย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื้อคืนอีกครั้ง เธอจำได้แล้ว เธอจำได้ดีเลย เธอและเขามีอะไรกันโดยที่อารมณ์มันพาไป เธอไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้เขาไม่เจอผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อม เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นเธอก็รีบยกแขนของชายหนุ่มออกจากเอวอย่างเบามือ และก้มเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายแล้วเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำทันที หญิงสาวโทรศัพท์เรียกแท๊กซี่และตรงกลับบ้านโดยด่วน เธอไม่กล้าสู้หน้าของชายหนุ่มอีกแล้ว เธอจะทำอย่างไรดีนะ คงต้องลาออกสินะ หญิงสาวคิดได้ดังนั้นก็รีบตรวจสอบเงินเก็บที่มี ตอนที่ยังทำงานเป็นเลขาของชายหนุ่มเธอมีเงินเดือนราวๆหกหมื่นบาท ซึ่งไม่รวมค่าโบนัสต่างๆ และหญิงสาวเลือกที่จะออมเงินประมาณสี่หมื่นบาทต่อเดือนเพราะเธอเป็นโสดอยู่ตัวคนเดียวบ้านก็ไม่ต้องเช่า จ่ายแค่ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอาหารเจ้าหมาน้อยก็ไม่เท่าไร พอคำนวนดูแล้วตอนนี้ก็มีเงินเก็บเป็นก้อนราวๆ สองล้านสี่แสนบาทก็ถือว่าเยอะพอสมควรสำหรับการอยู่คนเดียว ชายหนุ่มต้องตามเธอมาที่บ้านแน่ เพราะฉะนั้นเธอคิดว่ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดก่อนจะดีกว่า หญิงสาวเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทางไปยังจังหวัดราชบุรีบ้านเกิดของตน ที่นั่นพ่อและแม่ทิ้งสมบัติไว้ให้เป็นที่ดินจำนวนสิบไร่ เธอมีคนงานที่คอยดูแลหนึ่งคนชื่อว่าลุงชม ลุงชมทำงานกับครอบครัวเธอตั้งแต่สมัยคุณพ่อยังหนุ่มๆ ที่นั่นไม่เพียงแต่มีบ้านพัก แต่ยังมีสวนผลไม้หลากหลายชนิดด้วย เธอถือโอกาสกลับไปพักผ่อนบ้างละกัน

ด้านชายหนุ่มเช้าวันนั้นที่เขาตื่นขึ้นมา เขาควานมือไปมาเพื่อจะหาคนตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งคืน เขายอมรับตรงๆเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเขาตั้งใจและมีความสุขมาก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะขอเธอคบและค่อยๆปรับจูนเข้าหากัน แต่วาดมือออกไปเท่าไรมันก็ว่างเปล่าจึงลืมตาขึ้นมอง แล้วก็พบว่าห้องทั้งห้องนั้นเงียบสงบ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น หญิงสาวไปไหนซะแล้ว สงสัยกำลังอาบน้ำหรือเปล่านะ

“ก๊อกๆๆ เกรซครับ เกรซ” เงียบไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย

“งั้นผมขออนุญาติเปิดเข้าไปแล้วนะครับ” ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าภายในห้องน้ำว่างเปล่าเช่นกัน เธอหายไปไหนนะ กลับบ้านไปแล้วหรอ? ชายหนุ่มรีบต่อสายหาหญิงสาวทันที แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีคนรับสาย เขาจึงตัดสินใจว่าจะคุยเรื่องนี้กับเธออีกทีเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องเจอกันที่ทำงานอยู่แล้ว

ด้านหญิงสาวเมื่อเดินทางมาถึงราชบุรีในเย็นวันนั้นเธอก็มัวยุ่งอยู่กับการจัดแจงข่าวของจนไม่มีเวลามาเช็คโทรศัพท์ว่ามีใครโทรมาหากันบ้าง ช่วงหัวค่ำเธอตัดสินใจเขียนอีเมลล์ไปถึงฝ่ายบุคคลของบริษัทเรื่องการลาออกของตน โดยให้เหตุผลว่าเป็นเพราะอยากเปลี่ยนสายงานใหม่ ซึ่งเธอก็ได้เมลล์ตอบรับทันทีว่าจะดำเนินการเรื่องลาออกให้

วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นแต่เช้าตรงไปยังบริษัททันทีทั้งที่ข้าวปลายังไม่ได้กิน แต่พอมาถึงแทนที่จะเจอกับคนที่ต้องการเจอก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน ปกติหญิงสาวจะมาทำงานแต่เช้าก่อนเขาเสมอแต่วันนี้ทำไมเธอถึงยังไม่มานะ เขารอจนเป็นเวลาเก้าโมงเช้าเธอก็ยังไม่มา

“ก๊อกๆ ขออนุญาติค่ะบอส”