คุณเลขาที่รัก - ตอนที่ 26
“คู๊นแม่ไปไหนมาคะ น้องพายตื่นมาไม่เจอ”
“แม่ไปรับลมที่ระเบียงมาค่ะ น้องพายหลับเถอะลูกยังไม่เช้าเลย”
“ค่ะ”
“ฟอดด หลับฝันดีนะคะลูกสาวของแม่”
ภายในบ้านเงียบสงบ เธอได้ยินเสียงโจรสองคนเดินขึ้นบันไดมาใกล้ห้องของเธอแล้ว ในใจเธอแทบบ้าคลั่ง เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต
“ลูกพี่ ห้องล็อค ประตูเปิดไม่ออก”
“อืม แสดงว่ามันต้องมีของสำคัญแน่ๆ แถมประตูยังเป็นแบบโบราณขัดจากข้างในแน่ๆ”
ไม่นะ พวกมันกำลังจะงัดห้องนอนของเธอกับลูกแล้ว เวลานี้ทำไมตำรวจถึงยังไม่มาสักทีนะ ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกกับลูกของลูกด้วยเถอะ
“เราไปดูส่วนอื่นก่อนไหมพี่ ในห้องนี้อาจจะมีคนนะ”
“ถีบประตูเลย คนมันก็ต้องอยู่กับของมีค่าแน่ๆ แกเห็นรอบบ้านไหมละ ไม่ค่อยจะมีของมีค่าอะไรเลยนอกจากเครื่องใช้ไฟฟ้า”
“ก็จริงพี่ ผมจะลองถีบละนะ”
“ปั้ง ปั้ง แข็งจังว่ะ”
“ไหนถอย กูถีบเอง ปั้ง ปั้ง”
“อืออ เสียงอะไรหรอคะคู๊นแม่”
“ปั้ง ปั้ง”
“ฮือออ ใครคะ เสียงใคร แง๊ๆๆ”
“มีเด็กด้วยว่ะลูกพี่”
“ดีเลยงานนี้อาจจะได้อะไรดีๆเพิ่ม ฉันสืบมาแล้วว่าบ้านหลังนี้อยู่กันแค่สองคนแม่ลูก คนแม่มันก็สวยนะ ฉันอยากจะจับทำเมียซะเลย” ทุกคำพูดของพวกมันเธอได้ยินชัดเจน ในใจเธอแสนกลัวจนอยากจะร้องไห้แต่เธอต้องเข้มแข็งต่อหน้าลูกให้ได้
“น้องพายลูก น้องพายเงียบก่อนนะคะ น้องพายต้องมีสตินะคะ เราต้องมาช่วยกันคิดหาวิธีเอาตัวรอดค่ะ”
“ฮึกๆ ยังไงละคะ”
“อันดับแรกน้องพายต้องไม่ร้องนะคะ ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่ามีเด็ก มันก็รู้แล้วว่าเรามีจุดอ่อน”
“ฮึก น้องพายขอโทษนะคะคู๊นแม่ที่ส่งเสียงร้องจนพวกโจรได้ยินค่ะ”
“ไม่เป็นไรลูกๆ”
“ผมว่าถีบพร้อมกันเลยดีกว่าลูกพี่”
“อืม หนึ่ง สอง สาม ปั้ง” ประตูไม้ที่เก่าไปตามอายุการใช้งานเมื่อถูกถีบด้วยแรงมหาศาลทำให้ไม้ที่ขัดประตูอยู่นั้นหักเป็นสองท่อน จากนั้นประตูก็อ้าออก พวกมันกำลังจะเข้ามาได้แล้ว
“ฮ่าๆ มีรึมันจะมาสู้กับแรงของเราได้” โจรมากันสองคน คนที่แทนตัวว่าเป็นลูกพี่อายุมากหน่อยราวๆห้าสิบปีได้ส่วนคนที่เป็นลูกน้องหน้าตาไม่น่าจะเกินสามสิบปี
“ฮ่าๆ ว่าไงจ๊ะคนสวยย”
“ออกไปเลยนะไอ้พวกบ้า”
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวมาเป็นเมียฉันเมื่อไรแล้วจะปากดีไม่ออก แกไปจับเด็กไว้”
“ครับ ลูกพี่ โอ้ยยย” สาวน้อยกัดไปที่มือคนร้ายคนเป็นรอยเขี้ยว มันสะบัดมือออกด้วยความเจ็บปวด
“ไอ้ห่าแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ ถอยไป” คนเป็นลูกพี่เข้ามาดึงแขนของหนูน้อยเอาไว้
“ฮืออ เจ็บ คู๊นแม่น้องพายเจ็บ”
“ปล่อยลูกฉันนะฉันบอกให้ปล่อยได้ยินไหม เด็กตัวแค่นี้พวกแกยังกล้าทำร้ายอีกหรอ”
“ปากดีนัก ไอ้สานมาอุ้มเด็กออกไปเร็ว”
“ไม่เอาๆ คู๊นแม่ คู๊นแม่”
“แกปล่อยลูกของฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“เรามาสนุกกันดีกว่านะจ๊ะ เอาเด็กออกไปเร็วๆ”
“ฮืออ ฮึกๆคู๊นแม่”
“เงียบ กูบอกให้เงียบ โอ้ยยย เพี๊ยะ” สาวน้อยกัดมือคนร้ายอีกครั้ง มันตีน้องพายจากนั้นก็ปล่อยน้องพายลง
“มึงกล้าตีลูกกูหรอ พลั๊วๆ” ชายหนุ่มสาวมัดใส่คนร้ายไม่ยั้งจนมันสลบไป
“ฮึกๆ คู๊นพ่อออ”
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณแม่ละคะ”
“คู๊นแม่อยู่ในห้องค่ะ คู๊นพ่อไปช่วยคู๊นแม่เร็ว”
“ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไง ไอ้ระยำ”
“ปากดีนักนะ เพี๊ยะ จะได้เป็นเมียกูแล้วอย่าปากดีให้มากนักนะ”
“กรี๊ดดดด ออกไปๆ ฉันบอกให้ออกไป” จังหวะนั้นเองเองเสียงรถตำรวจดังขึ้นทำให้คนร้ายชะงักมือที่จะตีหญิงสาว หันรีหันขวางหาลูกน้องของตน
“แกไม่รอดแน่ ตำรวจมาแล้ว แกจะต้องติดคุก”
“ปากดีอีกแล้วใช่ไหมด้ายย”
“โอ้ยย” แทนทีจะเป็นเสียงของหญิงสาวกลับเป็นเสียงของคนร้าย พอเธอเงยหน้าขึ้นมองก็เหมือนพระเจ้ามาโปรด คุณพิธานมาช่วยเธอแล้ว มาไว้มาก มาไว้กว่าตำรวจเสียอีก
“มึงกล้าทำร้ายลูกเมียกูหรอ อย่าอยู่เลยมึง” ชายหนุ่มกระทืบคนร้ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนมันเลือดออกปากแทบตาย แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาห้ามเอาไว้ก่อน
“พอก่อนครับคุณ เดี๋ยวมันจะตายเอา”
“จับมันไปเลยนะครับ ผมจะเอาเรื่องมันถึงที่สุด”
“ครับ ผมขอตัวพาคนร้ายไปก่อน”
“ครับ” เมื่อเจรจากับตำรวจเรียบร้อยเขาก็หันไปสำรวจหญิงสาวตรงหน้า
“เป็นยังไงบ้างครับ มันทำอะไรคุณไหม แล้วคุณเจ็บตรงไหนรึป่าวบอกผมเลยนะ”
“…” หญิงสาวพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาไหลพรากลงมาจากดวงตาเศร้าๆนั่น แล้วส่ายหัวไปมา
“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะครับ ปลอดภัยแล้วนะครับ ปลอดภัยแล้ว”
“คู๊นแม่ เจ็บๆ” สาวน้อยเดินร้องไห้โยเยเข้ามาหาผู้เป็นแม่ เธอสวมกอดหนูน้อยเอาไว้ ส่วนเขาก็กอดทั้งสองคนไว้อีกที เหมือนจะแสดงให้เห็นว่าเขาสามารถปกป้องทั้งสองคนให้รอดพ้นจากอันตรายต่างๆได้
“มันทำอะไรหนูลูก”
“มันตีๆค่ะ ตีที่แขน ตรงนี้เลย” สาวน้อยได้ทีฟ้องผู้เป็นแม่ใหญ่เลย
“โถว่ หนูตัเล็กนิดเดียวมันยังกล้าทำร้ายดวงใจของแม่ได้อีก มันโหดร้ายจริงๆ”
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับทั้งคู่เลย พ่ออยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่มีใครมาทำร้ายหนูกับแม่ได้แล้วนะคะ”
“รักคู๊นพ่อออ”
“ครับ พ่อก็รักทั้งแม่ทั้งหนูมากๆนะลูก”
“ฮือออ ขอบคุณนะคะ เกรซขอบคุณที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นเกรซต้องแย่แน่ๆเลย”
“คือจริงๆแล้วผมยังไม่ได้กลับกรุงเทพหรอกครับ ผมไปพักที่โรงแรมไม่ไกลจากที่นี่หรอก ไม่งั้นก็คงมาไม่ทัน ผมไม่อยากจะคิดเลยนะว่าถ้ามาไม่ทันจะเป็นยังไง”
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ”
“จากเหตุการณ์ในวันนี้ผมขออะไรอย่างได้ไหม”
“อะไรหรอคะ”
“เรากลับไปอยู่ที่บ้านของเราเถอะนะครับ บ้านของผมก็คือบ้านของเกรซนะ ที่นี่มันอันตรายเกินไป ลูกกับคุณเกือบจะแย่ซะแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วผมจะอยู่ได้ยังไงกันละ ส่วนถ้าคุณห่วงสวน เราก็จ้างผู้จัดการดูแลก็ได้นี่ แล้วค่อยแวะมาดูเป็นครั้งคราว เกรซโอเคไหม”
“..”
หญิงสาวนิ่งเงียบพิจารณาอย่างใช้ความคิด จริงอย่างที่ชายหนุ่มพูดทุกประการ ที่นี่ตอนนี้ไม่ปลอดภัยเหมือนเมื่อก่อนเสียแล้ว เพราะสภาพแวดล้อมและเศรษฐกิจที่ตกต่ำทำให้คนตกงาน ยากจนและไร้หนทาง จนต้องมาก่อเหตุแบบนี้ สุดท้ายเธอก็ตอบตกลงเขาแต่โดยดี
“ว่าไงครับ”
“ค่ะ ตกลงค่ะ เกรซกับลูกจะไปอยู่กับคุณ”
“ขอบคุณครับ ผมรักคุณมากนะ” แล้วทั้งสามคนก็กอดกันกลมอีกครั้ง เหมือนกลัวว่าใครคนใดคนหนึ่งจะหายไป
YOU MAY ALSO LIKE
