คุณเลขาที่รัก - ตอนที่ 18
เมื่อรับประทานอาหารเสร็จสาวน้อยก็ชวนชายหนุ่มมาเล่นของเล่นที่ตนเองมี แต่เขาพิจารณาของเล่นลูกเท่าไรก็ยิ่งไม่เข้าใจว่า นี่เกรซไม่ซื้อของเล่นชิ้นใหม่ๆให้ลูกบ้างเลยเหรอ
“ของเล่นหนูมีอีกไหมครับ”
“มีพี่ตุ๊กตาหมีค่ะ หนูรักที่สุดเลยต้องเอามานอนกอดด้วยทุกคืนถึงจะนอนหลับค่ะ คุณพ่อรอแปบนึงนะคะ”
“ครับ”
สาวน้อยไม่เสียเวลาให้ชายหนุ่มต้องรอนานรีบลุกไปหยิบตุ๊กตาตัวโปรดจากเตียงนอนมาโชว์ให้ชายหนุ่มดู ซึ่งมันก็ดูเก่าไม่แพ้กันเลย
“เกรซครับ ไม่ได้ซื้อของเล่นให้ลูกบ้างเลยหรอครับ”
“ไม่ค่อยได้ซื้อค่ะ แกเล่นของเท่าที่มี นี่ก็ตั้งแต่เกรซเด็กๆแล้ว”
“แล้วตุ๊กตาละครับ”
“ตุ๊กตาซื้อให้ยากมากค่ะ ลูกเป็นภูมิแพ้ค่ะ แพ้พวกฝุ่นตุ๊กตาส่วนใหญ่มันเก็บฝุ่น เกรซเลยเลือกที่จะให้ลูกเล่นกับสิ่งของในธรรมชาติมากกว่า อีกอย่างที่นี่เองก็มีเด็กเล็กๆหลายคน ลูกของคนงานนะคะ”
“อ่อครับ แล้วตั้งแต่เกิดมาน้องพายเคยป่วยหนักบ้างไหมครับ”
“เคยช่วงแรกคลอดค่ะ เล่นเอาเกรซแย่อยู่เหมือนกันนะคะ แกเป็นปอดบวมค่ะ สาเหตุจากอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเลยทำให้ป่วยง่าย นอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์เลยแหละค่ะ”
“ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้อยู่ด้วยตอนนี้เกรซลำบาก”
“ชั่งมันเถอะค่ะ คุณไม่รู้นี่คะ”
“ผมเสียใจมากจริงๆครับ ช่วงเวลาที่สำคัญของลูกผมก็ไม่ได้อยู่ด้วย” ขอบตาที่เริ่มแดงๆของชายหนุ่มผู้อ่อนไหวทำเอาเธอแทบใจอ่อนยอมคืนดีด้วย แต่เธอต้องอดทนให้มากกว่านี้ ฮึบ ด้านสาวน้อยเริ่มเห็นความผิดปกติของทั้งสองคนจึงอยากจะหาเรื่องมาพูดคุยแทน
“คู๊นแม่ขา ให้คู๊นพ่อมาอยู่กับเราด้วยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณพ่อเขาก็ต้องอยู่บ้านเขาค่ะ”
“แล้วคู๊นแม่ไม่อยากอยู่บ้านเดียวกับคู๊นพ่อหรอคะ”
“อะ เอ่อ.”
“เกรซครับ ผมขอพาลูกไปหาแม่ผมได้ไหมครับ ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของผมอยากเจอน้องพายมาก”
“นี่คุณท่านทั้งสองรู้เรื่องนี้แล้วหรอคะ”
“ครับ ท่านอยากเจอหลานมาก”
“คือ คือ เกรซขอร้องนะคะ อย่าแย่งลูกไปจากเกรซเลย เกรซคงไม่มีปัญญาไปต่อสู้อะไรหากคุณอยากได้สิทธิ์เลี้ยงดูแก”
“โถว่ คุณคิดมากไปแล้วละครับ ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย เกรซก็รู้นี่ครับ”
“ตะ แต่ว่าคุณท่านเขาจะยอมหรอคะ”
“ยอมไม่ยอมทั้งอย่างมันอยู่ที่การตัดสินใจของผมเองครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่เกี่ยว ท่านก็คงแค่อยากจะรับขวัญหลานเท่านั้นเอง ที่ผ่านมาท่านก็เป็นกำลังใจสำคัญให้ผมตามหาเกรซให้เจอนะครับ”
“กะ ก็ได้ค่ะ เมื่อไรละคะ”
“พรุ่งนี้ครับ”
“พรุ่งนี้ไม่เร็วไปหน่อยหรอคะ ลูกไม่เคยห่างจากอกเกรซเลย เกรซเป็นห่วงแกมากค่ะ”
“ก็ไม่ต้องห่างสิครับ”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็หมายความว่าทั้งเกรซทั้งลูกต้องไปหาคุณแม่ผมทั้งคู่เลยไงครับ”
“ทำไมเกรซต้องไปละคะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเกรซสักหน่อย”
“อย่าดื้อไปเลยครับ”
“นี่คุณว่าเกรซดื้อหรอคะ” หญิงสาวเริ่มนะหงุดหงิดนิดๆ
“ปะ ป่าวครับ ใครจะกล้าว่าเกรซละครับ เพียงแต่ลูกสะใภ้จะไม่ไปหาแม่สามีบ้างเลยหรอครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านก็เป็นห่วงคุณไม่แพ้ผมเลยนะ”
“เพ้อเจ้อค่ะ ใครเป็นลูกสะใภ้ของแม่คุณกัน”
“ก็เกรซนั่นแหละครับ ผมมีเมียแค่คนเดียวนี่” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหน้าตาย ด้านหญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดตรงๆออกมาแบบนี้ แก้มของเธอจึงมีสีแดงแป๊ดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“คู๊นแม่ร้อนหรอคะ แก้มแดงเยย เปิดแอร์ไหมคะ”
“ป่าวค่ะลูก แม่ไม่ได้ร้อนนะคะ ไม่ต้องเปิดหรอกค่ะ”
“คุณแม่เขาเขินคุณพ่อต่างหากค่ะ”
“เขินคืออะไรค่ะ”
“เขินคือ อาการที่ทำอะไรไม่ถูกรู้สึกอาย ถ้าเขินมากๆแก้มก็จะแดงเหมือนคุณแม่ไงครับ”
“ฮ่าๆ คู๊นแม่เขินคู๊นพ่อ”
“น้องพายลูก อย่าแซวแม่สิคะ”
“น้องพายครับ พรุ่งนี้พ่อจะพาน้องพายกับคุณแม่ไปหาคุณปู่คุณย่านะครับ”
“คุณปู่คุณย่าคือใครคะ”
“คุณปู่คุณย่าคือพ่อและแม่ของพ่อเองครับ”
“อ่อ ไปที่ไหนคะ”
“ไปกรุงเทพครับ น้องพายเคยไปกรุงเทพหรือยังครับ”
“ไม่เคยค่ะ น้องพายเคยไปแต่ห้างแล้วก็สวนสัตว์ค่ะ”
“งั้นกรุงเทพรอบนี้พ่อจะพาไปเที่ยวหลายๆที่เลยดีไหมคะ ไปทานข้าวบนเรือด้วยดีไหมคะ”
“ดีที่สุดเลยค่าา”
“เอ่อ แต่เกรซคงไปนานไม่ได้นะคะ เป็นห่วงเรื่องงานที่สวน เพราะมีออเดอร์เข้ามาใหม่เยอะเลย”
“ไปไม่นานครับแค่สามวันเอง”
“ก็ได้ค่ะ”
“เย้ๆ น้องพายจะได้ไปเที่ยวกับคู๊นพ่อคู๊นแม่แล้ว ถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ พ่อมีกล้องพร้อมถ่ายรูปหนูตลอดเลยค่ะ”
“เยี่ยมที่ฉุดเยยค่าาาา”
“ฮ่าๆ ลูกพ่อน่าเอ็นดูเสียจริง”
“คุณพิธานคะ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยค่ะ”
“ครับ น้องพายเล่นรอพ่อกับแม่ก่อนนะลูก พ่อกับแม่ขอคุยธุระก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
“มีอะไรหรือป่าวครับ”
“เกรซจะถามเรื่องเงินเดือนค่ะ คุณทำไมยังส่งให้อยู่ละคะ เกรซขอลาออกมานานแล้วนะคะ”
“ที่ยังให้เพราะผมไม่เคยคิดว่าเกรซห่างไปไหนไงครับ ในทุกๆวันของผมผมต้องการเกรซนะครับ ตั้งแต่เกรซไม่อยู่ชีวิตของผมก็เหมือนสับสนวุ่นวายไปหมด หมดเสียงหัวเราะในที่ทำงาน หมดกำลังใจและก็หมดพลังครับ”
“ก่อนหน้าที่เราจะรู้จักกันคุณก็ใช้ชีวิตของคุณคนเดียวได้นี่คะ”
“มันไม่เหมือนกันนี่ครับ ผมซึบซับการมีเกรซร่วมอยู่ในชีวิตมาหลายปีแล้ว จู่ๆคุณก็จากผมไป คุณรู้ไหมว่าคุณจากมาพร้อมหัวใจของผมเลยนะ ผมรู่ตัวแล้วว่าคุณไม่ใช่เลขา เลขาผมสามารถหาใครคนใหม่มาแทนก็ได้ แต่สำหรับคุณ ผมหาใครมาแทนไม่ได้แล้วจริงๆ”
“…”
“เกรซจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ผมบังคับคุณไม่ได้ แต่ผมอยากให้เกรซรู้เอาไว้อย่างหนึ่งว่า คุณคือลมหายใจของผมนะครับ คือความหวัง คือความฝันว่าสักวันผมจะมีครอบครัวที่อบอุ่นกับคุณ เหมือนอย่างครอบครัวของพี่ชายของผมทั้งสองคน ยิ่งพอมารู้ว่ามีลูกอีก ผมก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีก ในสายตาของเกรซผมคงเป็นคนที่แย่มากเลยใช่ไหม แม้แต่หน้าที่ของพ่อผมก็ทำไมได้” ชายหนุ่มระบายความในใจออกไปพร้อมกับดวงตาที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จะว่าไปเขาก็เสียใจมากจริงๆนั่นแหละ ที่เธอไม่คิดจะบอกความเป็นจริงหรือร้องขอความช่วยเหลือจากเขาเลยสักนิด เมื่อหญิงสาวเห็นอาการของชายหนุ่มก็ตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็ไม่เคยร้องไห้ออกมาให้เธอได้เห็น แม้ว่าจะเจออุปสรรคที่ยิ่งใหญ่เพียงใด ทั้งถูกโกง ทั้งถูกทรยศหักหลัง แต่สุดท้ายเขาก็แก้ไขสถานการณ์ต่างๆจนคลี่คลายได้ แต่สำหรับเรื่องนี้แล้วมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนคงต้องใจรักษากันล้วนๆ เธอจะทำอย่างไรดีนะ เขากำลังจะร้องไห้ออกมาแล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
