คุณสามีแห่งชาติของฉัน - ตอนที่ 32

บางคนบอกว่าครั้งแรกของผู้หญิงนั้นเจ็บปวดที่สุด ใช่มันเจ็บปวด แต่เฉียวอันห่าวรู้สึกว่าความเจ็บปวดในตอนนี้ไม่สามารถทนได้ยิ่งกว่าครั้งแรก บางที่อาจ เป็นเพราะเธอเมาในคืนแรกหรืออาจเป็นเพราะเธอรักเขาคืนนั้นเขาช่างอ่อนโยนแม้ว่าเขาจะทําร้ายเธอแต่ความเจ็บปวดก็ยังคงหอมหวาน

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้เฉียวอันห่าวรู้สึกเหมือนว่าเธอจะตายจากความเจ็บปวด

 

ไม่มีความสุขหรือความตื่นเต้นในเรื่องนี้ มีแต่การทรมานที่ไม่มีที่สิ้นสุด

 

ใช่การทรมาน

 

เธอรู้สึกราวกับว่าเขากําลังลงโทษเธอ และปลดปล่อยความขุ่นเคืองบางอย่างที่เขารู้สึกลึก ๆ ลงไปทุกการเคลื่อนไหวของเขาไม่มีอารมณ์ใด ๆ เหมือนกับว่าเขากําลังใช้กําลังเต็มที่ในการพยายามทําร้ายเธอเพื่อสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ

 

สําหรับเธอ เธอเจ็บปวดมาก ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่รวมถึงหัวใจของเธอด้วย

 

เฉียวอันห่าวรู้สึกเสียใจที่มาส่งบทให้เขาเป็นการส่วนตัวเธอควรจะขอให้จ้าวเมิงมาแทนเธอ เมื่อเธอได้ยินพวกเขาบอกว่า สู่จินเหนียนอารมณ์ไม่ดีเธอก็ควรจะรีบกลับไป เธอไม่น่ามา ยืนอยู่ตรงหน้านี้เลย เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาไม่ชอบเธอ จริงๆแล้วเขาเกลียดเธอ แต่เธอก็ยังเดินไปถึงหน้าประตูห้องของเขา เธอเสนอตัวให้เขาระบายความโกรธ

 

เขาเหมือนกับเป็นสองคนที่แตกต่างกัน คนหนึ่งอยู่ในกรอบที่ถูกต้อง และกลายเป็นอีกคนเมื่อเขาอยู่กับเธอ สองครั้ง แรกเธอแค่รู้สึกว่ามันวิเศษมากอาจจะเพราะเขาเมา และอีกครั้งก็เกิดจากพิษไข้

 

เธอลืมไปได้ยังไง? ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดกับเธอว่า

 

“คุณอยากเล่นเกมกับฉันมากใช่ไหม ได้เลยฉันจะทําให้ คุณหยุดเอง!”

 

ดั้งนั้นเขาจะอ่อนโยนกับเธอได้ยังไงกันล่ะ?

 

ด้วยความคิดนั้นเฉียวอันห่าวก็ไม่สามารถที่จะทําอะไร ได้แล้ว

 

หลังจากนั้นไม่นานทุกอย่างก็จบลง

 

เฉียวอันห่าวรู้สึกอ่อนแรงนอนปวกเปียกอยู่บนพื้นห้องน้ํา ความเจ็บปวดทําให้เธอสั่นเล็กน้อย

 

สู่จินเหนียนจ้องมองเธอ ที่นอนปวกเปียกปิดตาอยู่ เขากลืนน้ําลาย และหมุนตัวออกมา เมื่อเขาหันไปดวงตาของเขาก็เผยให้เห็นถึงความเศร้าและความเจ็บปวด แต่เพียง เสี้ยววินาที เขาก็กลับมาสงบ และเป็นตัวที่เย็นชาไร้อารมณ์ และห่างเหินอีกครั้ง

 

เขาลุกขึ้นยืนและพันผ้าขนหนูรอบตัว เมื่อหันไปเขาก็ปิดฝักบัวและเดินออกจากห้องน้ํา

 

หากไม่มีเสียงน้ําไหล ห้องน้ําก็เงียบลงอย่างน่าใจหาย ประตูถูกแง้มทิ้งไว้เฉียวอันห่าว ซึ่งนอนอยู่บนพื้นเย็น

 

สู่จินเหนียนแต่งตัวเต็มยศ เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ และกุญแจรถ พร้อมที่จะออกไป เมื่อเขาผ่านประตูห้องน้ํา เขาชะลอตัวลงเล็กน้อยราวกับว่าเขากําลังจะเหลือบไป มองห้องน้ํา แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจต่อต้านมัน เขามองไปที่ประตูอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ก้าวออกไปจากห้อง 

 

เมื่อเฉียวอันห่าวตื่นขึ้นมาสถานที่แห่งนี้ก็เงียบงัน เธอลืมตาขึ้น และพบว่ารอบตัวของเธอนั้นหนาวเย็นเหมือนอยู่ที่ไหนสักแห่ง จากนั้นเธอก็จําได้ว่า เธออยู่ในห้องน้ําของลู่ จินเหนียน

 

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้น ร่างกายของเธอปวดเมื่อย เธอเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ําเพียงไม่กี่ก้าว และ พบว่าห้องนั้นว่างเปล่า ลู่จินเหนียนออกไปแล้ว

 

เฉียวอันห่าวเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง มันเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

 

เมื่อเธอมาส่งบทให้ลู่จินเหนียน เธอลืมเอาโทรศัพท์มาด้วย ตอนนี้เธอหายไปนานแล้ว จะทําให้ทีมงานและจ้าวเมิ งตกใจมั้ยเนี่ย?

 

เฉียวอันห่าวหยิบโทรศัพท์ในห้องขึ้นมาทันที และกดหมายเลขสําหรับห้องที่เธอใช้ร่วมกับจ้าวเมิงโทรศัพท์ถูกรับสายอย่า งรวดเร็วมาก

 

เฉียวอันห่าวพูดสั้น ๆ

 

“เอ่อ… ”

 

ในอีกด้านหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความ กังวลของจ้าวเมิง

 

” เฉียวเฉียว เธอหายไปไหน?!”

 

เฉียวอันห่าวไม่ตอบคําถามของจ้าวเมิง แต่สั่งเธอด้วยน้ําเสียงที่อ่อนแอ

 

”มาที่ห้อง 1001 และนําเสื้อผ้ามาด้วย”

 

หลังจากวางสายโทรศัพท์ได้ไม่นานจ้าวเมิงก็เก็บเสี้ อผ้าและรีบวิ่งไปจ้าวเมิงคิดไว้ว่าจะถามว่าทําไมเธอถึงไปอยู่ ที่ห้อง 1001 แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าขาวซีดของเพื่อนของเธอ และร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ําสีม่วงเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

 

มันเป็นเวลาดึกแล้ว และพวกเขาต้องถ่ายทําในวันรุ่งขึ้น ทุกคนก็หลับไปอย่างรวดเร็ว เฉียวอันห่าวและจ้าวเมิงจึง ไม่เห็นใครขณะที่เดินทางกลับห้อง

 

เมื่อเข้ามาในห้อง จ้าวเมิงก็ถามเธอเพียงว่า

 

“เฉียวเฉียว ฝีมือสู่จินเหนียนใช่มั้ย”

 

เฉียวอันห่าวเม้มริมฝีปากล่างของเธอและหลีกเลี่ยงคําถาม

 

“เธอไม่ได้บอกทีมงานเกี่ยวกับการหายตัวไป ของฉันใช่ไหม”

 

“ไม่” จ้าวเมิงตอบ ในขณะที่เธอพร้อมที่จะตั้งคําถามเพิ่มเติม เฉียวอันห่าวก็พูดออกมาก่อน

 

“ฉันต้องการอาบน้ํา”

 

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ําโดยไม่รอคําตอบ

 

เมื่อเธอออกไปจ้าวเมิงยังไม่เข้านอน เธอมองเฉียวอันห่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

“ เฉียวเฉียว …”

 

“จ้าวเมิง ฉันสบายดี มันดึกแล้วนะ เรานอนกันเถอะ” เฉียวอันห่าวพูดขัดจังหวะจ้าวเมิงอีกครั้ง

 

จ้าวเมิงขยับปากราวกับจะพูด แต่ก็ถอนหายใจออกมา เธอไม่พูดอะไรสักคํา และปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอ

 

เฉียวอันห่าวก็เข้านอนและปิดไฟ เธอดึงผ้าคลุมมาคลุมศีรษะและซ่อนตัวขณะที่น้ําตาเริ่มไหลอย่างเงียบ ๆ

 

–

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉียวอันห่าวลืมตาขึ้น และพบว่าเธอมีอาการปวดหัวคัดจมูกและหายใจลําบาก คงเป็นเพราะเมื่อคืนอาบน้ําเย็น และนอนบนพื้นเย็นนานจนเป็นหวัด

 

เมื่อเห็นว่าเฉียวอันห่าวหน้าซีดขาว จ้าวเมิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ําเสียงเป็นห่วง

 

“ฉันจะบอกผู้กํากับให้เลื่อนฉากของเธอไปก่อนแล้วกันนะ ถ้าเธอไปถ่ายทําด้วยสภาพแบบนี้เธอคงจะทํามันไม่ได้แน่ ๆ”

ดูซีรีย์ ฟรีได้ที่ series-max.com