คุณสามีแห่งชาติของฉัน - ตอนที่ 11 ไม่ชอบให้สัมผัสตัว

หลู่จินเหนียนหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเฉียวอันห่าวอย่างเย็นชา เขาไม่สนใจสิ่งที่เฉียวอันห่าวพูดโดยสิ้นเชิง และยกมือขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อสูท

 

เฉียวอันห่าวเคยชินกับการถูกหลู่จินเหนียนเพิกเฉย แต่ครั้งนี้อาจเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อน เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นอย่างมากที่แผ่ออกมา เธอเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อย ๆ และอยากจะหนีไปจากตรงนี้

 

ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถรับความกดดันได้อีกต่อไป และโพล่งข้ออ้าง

 

“เอิ่ม … ฉันควรไปอาบน้ำตอนนี้ฉันจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”

 

ลู่จินเหนียนยังคงเพิกเฉยต่อเฉียวอันห่าวโดยโยนสูทของเขาลงบนโซฟาก่อนที่จะก้าวยาว ๆ ออกไปนอกประตูห้องนอนใหญ่

 

หลังจากที่ลู่จินเหนียนจากไปไม่นาน เฉียวอันห่าวก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอหลับตาและหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องน้ำ

 

ถ้าทำได้เฉียวอันห่าวอยากจะซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำจนกว่าลู่จินเหนียนจะออกจากสวนเหมียนซิ่ว อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะพยายามถ่วงเวลาแค่ไหนเธอก็ยังต้องเผชิญหน้ากับลู่จินเหนียนอยู่ดี

 

ลู่จินเหนียนกลับมาจากห้องน้ำโดยสวมชุดนอนของเขา เขานอนบนเตียงตามปกติโดยเอามือปิดหัวและปิดตาแกล้งหลับ

 

กระจกโต๊ะเครื่องแป้งหันหน้าไปทางตรงข้ามกับเตียง ดังนั้นเฉียวอันห่าวจึงสามารถเห็นลู่จินเหนียนในกระจกขณะที่เธอทาผลิตภัณฑ์บำรุงผิวหน้าของเธอ เขาหลับตาลงราวกับว่าเขาหลับไปจริงๆ ทั้งหมดที่ เฉียวอันห่าวสามารถทำได้คือเหลือบมองเขาอย่างเงียบ ๆ

 

หากปราศจากสายตาที่เยือกเย็นและห่างเหินของเขา ท่าทางเยือกเย็นของลู่จินเหนียนก็หายไปไม่น้อย ในความเป็นจริงใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาก

 

เฉียวอันห่าวรู้สึกทึ่งเล็กน้อยและจ้องมองเขา เป็นเวลาสิบสามปีแล้วตั้งแต่ที่เธอสบตาเขาครั้งแรก เธอตกตะลึงทุกครั้งที่ได้มองหน้าเขา

 

มันทำให้เฉียวอันห่าวรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอย่างไม่อาจพรรณนาได้ที่ได้มองเขาอย่างสงบสุขเช่นนี้

 

หากลู่จินเหนียนลืมตาขึ้น เฉียวอันห่าวก็ไม่กล้าจ้องมองเขาอย่างแน่นอน เธอกลัวว่าเขาจะเห็นความลับเล็กๆน้อยๆที่เธอเก็บไว้ลึกๆข้างใน

 

ความลับของเธอ

 

คิ้วของเฉียวอันห่าวผ่อนคลาย และเธอไม่สามารถต้านทานได้ เธอยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสเบา ๆ ที่ภาพสะท้อนใบหน้าของลู่จินเหนียนบนกระจก เธอลากนิ้วของเธอไปรอบ ๆ แนวกรามของลู่จินเหนียน เธอลูบดวงตาและจมูกของเขาได้

 

ในที่สุดนิ้วของเธอก็หยุดลงที่ริมฝีปากสีแดงอ่อนของลู่จินเหนียน

 

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้จูบเขาเมื่อสามเดือนก่อน ความนุ่มนวลและอบอุ่นจากริมฝีปากของเขา …

 

หัวใจของเฉียวอันห่าวเริ่มเต้นรัว นิ้วของเธอลูบภาพกระจกที่ริมฝีปากของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

เมื่อเธอหลงอยู่ในโลกเล็กๆของตัวเอง จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกในห้อง เสียงปลุกทำให้ลู่จินเหนียนตื่นขึ้นมา จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้นเฉียวอันห่าวก็ดึงแขนของเธอกลับด้วยความกลัว และเธอรีบคว้าสำลีเช็ดหน้าอย่างตั้งใจ

 

เธอเกือบถูกจับได้แล้ว ดังนั้นเฉียวอันห่าวจึงไม่กล้ามองเขาอีก สิ่งที่เธอทำคือดูใบหน้าของตัวเองและตั้งสมาธิกับการทาผลิตภัณฑ์บำรุงผิวหน้า

 

เมื่อเธอทำเสร็จ และกำลังจะลุกขึ้นเธอสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นกำลังดูบางอย่างในโทรศัพท์อยู่บนเตียง

 

ลู่จินเหนียนตื่นแล้วงั้นหรอ!

 

เฉียวอันห่าวกังวลมากขึ้น เธอเดินเบา ๆ เพื่อปิดไฟแล้วเดินไปที่เตียงอย่างลังเล เธอถอดผ้าคลุมออกแล้วเธอก็คิดบางอย่างได้จึงรีบเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และอุ้มตุ๊กตาหมีตัวเท่าคนกลับออกมา

 

ลู่จินเหนียนเหลือบมองไปที่เฉียวอันห่าวด้วยสายตาที่เย็นชา เฉียวอันห่าวตกใจมากกับการจ้องมองของเขาจนเธอแทบไม่กล้าหายใจ สิ่งที่เธอทำคือวางตุ๊กตาไว้ระหว่างพวกเขาโดยแยกทั้งสองอย่างออกจากกัน เธอนอนลงอย่างระมัดระวังและไม่กล้าขยับนิ้วของเธอเลย

 

ตุ๊กตาตัวนี้เป็นของที่เธอซื้อหลังจากทั้งคู่แต่งงาน และนอนร่วมเตียงเดียวกันสองครั้ง

 

แม้ว่าในตอนแรกเธอพยายามเก็บตัวและนอนอย่างเรียบร้อย แต่เธอก็ทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ และเมื่อหลับการนอนที่ไร้ความกังวลนั้นของเธอ อาจจะไปสัมผัสร่างกายของเขาโดยไม่รู้ตัวก็ได้

 

ในคืนแรกสิ่งที่เขาทำคือผลักเธอออกไปอย่างแรง ในคืนที่สองเขาอุ้มเธอขึ้นจากเตียงแล้วโยนเธอลงกับพื้น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทันที

 

นั่นคือตอนที่เฉียวอันห่าวรู้ว่า…ลู่จินเหนียนไม่ชอบเวลาที่เธอสัมผัสเขา

 

เธอไม่ได้รับอนุญาตให้สัมผัสเขา แม้จะทำโดยไม่ได้ตั้งใจในยามหลับก็ตาม