คุณสามีพันล้าน - บทที่ 523 ญาณิน VS พลอยไพลิน
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 523 ญาณิน VS พลอยไพลิน
“ญาณิน”
เสียงที่คุ้นหูดังมา
นั่นเป็นเสียงที่สองแม่ลูกต่างก็ไม่อยากได้ยิน
พลอยไพลินสวมชุดสีดำ ปล่อยผมยาวสยาย ใส่หน้ากากอนามัยและแว่นกันแดดสีดำ ปกปิดใบหน้าของเธอไว้อย่างมิดชิด
ทำให้ผู้คนไม่เห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าของเธอ
เมื่อวานที่ทะเลาะตบตีกันสองรอบ เธอที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กลับมาเป็นปกติดี
เธอที่ได้ข่าวมา ก็มาทันทีเลย
เธออยากจะพูดคุยกับญาณิน
“เธอนั่งลงหน่อยได้มั้ย”
พลอยไพลินนั่งลงพลางเอ่ยถามสองแม่ลูกพลาง
ญาณินไม่พูดอะไร เทวิกาพูดว่า “คุณพลอยไพลินนั่งลงไปแล้ว ยังจะถามเพื่ออะไรคะ”
พลอยไพลินเหลือบมองเทวิกา
เห็นว่าวันนี้ญาณินยังคงสวมชุดสีขาว ช่วงที่พักฟื้นร่างกายที่เมืองแอคเซสซ์ ทำให้สีหน้าญาณินมีเลือดฝาดขึ้นมาก ไม่ขาวซีดแบบนั้นเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว เดิมญาณินก็เป็นคนที่สวยมาก บุคลิกท่าทางก็ดีมาก ผ่านทุกข์สุขในชีวิตมาอย่างโชกโชนสิ่งที่หลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเธอก็คือวุฒิภาวะความเป็นผู้ใหญ่
ทำให้ดูแล้วเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
พลอยไพลินมองด้วยความอิจฉาตาร้อน
เธออายุน้อยกว่าญาณินยี่สิบกว่าปี แต่เมื่อทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันในเวลานี้ กลับเหมือนคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
มิน่าเล่า หลังจากที่เธอถูกชลทำลายความบริสุทธิ์แล้ว ไซม่อนก็อยากจะคืนดีกับญาณินอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ญาณินที่ได้สติกลับมาแล้ว ไม่ได้มีอะไรที่สู้เธอไม่ได้เลย
“เทวิกา ฉันต้องการจะพูดคุยกับแม่เธอตามลำพัง”
พลอยไพลินเอ่ยอย่างห้วนๆตรงไปตรงมา
ที่นี่คือร้านกาแฟ ก็เหมาะสมที่พวกเธอจะพูดคุยกัน
“แม่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”
“วิกา”
ญาณินเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ลูกไปเดินช้อปปิ้งก่อน แม่ไม่เป็นไร”
พลอยไพลินมาหาถึงที่นี่ได้ ใครเป็นคนบอกเธอ ญาณินมีคำตอบอยู่ในใจ ในเมื่อพลอยไพลินอยากจะพูดคุยกับภรรยาคนแรกอย่างเธอ งั้นก็คุยเลยสิ
“แม่คะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาหนูนะคะ”
ในเมื่อแม่ยอมที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายของพลอยไพลิน เทวิกาจะพูดอะไรอีกก็ไม่ได้ เธอจึงลุกขึ้น เดินออกไปจากร้านกาแฟ
พอออกมาจากร้านกาแฟ เธอก็โทรศัพท์หาพ่อ
“วิกา ทำไมเหรอ แม่ลูกไม่เป็นอะไรนะ”
พอไซม่อนรับสาย ก็ถามถึงภรรยาเลย
เทวิกา “……แม่ ทำไมพ่อไม่ถามว่าหนูเป็นอะไรหรือเปล่าล่ะคะ”
“ลูกจะเป็นอะไรได้ ถ้าลูกมีเรื่องอะไร ก็คงไม่โทรมาหาพ่อ คงโทรไปหายศพัฒน์ วิกา แล้วแม่ล่ะ พวกเธอสองคนไปช้อปปิ้ง ซื้ออะไรมาบ้าง วิกาลูก ช่วงนี้พ่ออ้วนขึ้น เสื้อผ้าใส่ไม่ได้แล้ว ลูกดูสิจะทำยังไง”
บางครั้งลูกสาวก็เกรี้ยวกราดมาก แต่บางครั้งก็น่ารักเอาใจใส่มาก
เทวิกาเอ่ยพลางหัวเราะ “พ่อคะ ทำไมหนูรู้สึกว่าช่วงนี้พ่อซูบผอมลงไปเยอะ”
“ซูบผอมลง งั้นเสื้อผ้าของพ่อก็ใส่ไม่ได้อยู่ดี”
สรุปว่า ไม่ว่าเขาจะอ้วนหรือผอม เสื้อผ้าก็ใส่ไม่ได้ทั้งนั้น ให้ลูกสาวคิดหาวิธีดูเอา
“พ่อคะ พลอยไพลินมาหาแม่แล้ว”
ไซม่อนหน้าบึ้งทันที ถามด้วยเสียงเย็นยะเยือกว่า “เขาไปหาแม่ลูกทำไม ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน ส่งโลเคชั่นมาให้พ่อ พ่อจะไปเดี๋ยวนี้”
“ได้ค่ะ หนูจะส่งโลเคชั่นให้พ่อเดี๋ยวนี้ นี่คือผู้หญิงสำส่อนที่พ่อไปเอามา พ่อก็ควรจะมาจัดการเอง อย่าให้แม่ต้องหงุดหงิดรำคาญใจ”
ไซม่อน：“……”
ก็ได้ ในเมื่อเป็นผู้หญิงสำส่อนที่มาเพราะเขาเป็นต้นเหตุ เขาก็ต้องเป็นคนจัดการ
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ญาณินอยากจะหย่า ถ้าพลอยไพลินไปหาเธอ ไม่แน่ว่าญาณินอาจจะขายเขาแล้วก็ได้
วินาทีนี้ไซม่อนนั่งไม่ติดแล้ว หลังจากได้โลเคชั่นที่ลูกสาวส่งมา ทิ้งงานในมือ พาบอดี้การ์ดคู่ใจ ไปที่ร้านกาแฟร้านนั้นอย่างรีบร้อน
หวังว่า จะไปขัดขวางญาณินไม่ให้เอาเขาไปขายได้ทันเวลา
หลังจากโทรไปบอกให้พ่อมาแล้ว เทวิกาก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล เดินเล่นอยู่แถวๆนั้น ของที่ซื้อมาส่วนใหญ่เป็นของผู้ชาย ให้ยศพัฒน์ ให้พี่ชาย แม้แต่พ่อเองก็เตรียมของขวัญให้หลายชิ้น เพราะอย่างไรเสียก็รูดบัตรของคุณย่า
ซื้อของให้คุณย่านิดหน่อย เอาใจคนแก่หน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะได้รับส่วนแบ่งทรัพย์สินส่วนตัวมาอีก ทำให้ครอบครัวของคุณอาสองอาสามโกรธแทบตาย
พวกเขาอยากจะได้ส่วนแบ่งในทรัพย์สินส่วนตัวของพ่อเธอไม่ใช่หรือ เธอก็จะให้พวกเขาไม่ได้ส่วนแบ่งแม้แต่ทรัพย์สินส่วนตัวของคนแก่ทั้งสองนี้
คุณไม่มีคุณธรรม ฉันก็ไม่ต้องทำดีด้วย！
ในร้านกาแฟ พลอยไพลินสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว เธอหยิบช้อนมาคนกาแฟในแก้วไม่หยุด ไม่ได้มองญาณินเลย
ญาณินก็รู้สึกจิตใจสงบ
เธอดื่มน้ำเปล่าอย่างสง่างาม บางครั้ง ก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือ
สิบห้านาทีต่อมา
พลอยไพลินจึงเอ่ยถามว่า “ญาณิน เมื่อไหร่คุณจะหย่ากับไซม่อน”
ญาณินเงยหน้ามองเธอ
แม่จะบอกว่าพลอยไพลินปิดบังตนเองอย่างมิดชิด แต่ญาณินก็รู้ดีว่าใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ฟกช้ำอย่างมาก
ตอนที่เธอเสียสติ เธอกลัวพลอยไพลินมาก เพราะพลอยไพลินไม่เพียงรังแกเธอ แต่ยังแย่งตุ๊กตาเธอไปด้วย ในช่วงยี่สิบกว่าปีนั้น ตุ๊กตาก็คือวิกาของเธอ เป็นที่พึ่งทางใจของเธอ
ทุกครั้งที่พลอยไพลินแย่งตุ๊กตาของเธอ ก็เท่ากับเชือดเนื้อเถือหนังเธอ มักจะทำให้เธอโมโห ร้องไห้ฟูมฟาย ตอนนั้นเธอสู้พลอยไพลินไม่ได้เลย มักจะถูกพลอยไพลินผลักล้มลงไปที่พื้น บางครั้ง พลอยไพลินเอาตุ๊กตาโยนลงไปที่พื้น
รอจนตอนที่เธอไปเก็บตุ๊กตา พลอยไพลินก็ใช้เท้าที่สวมรองเท้าส้นสูงอยู่ของเธอ เหยียบไปที่หลังมือของเธออย่างแรง เหยียบจนเธอเจ็บมากๆ
จำได้มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพื่อช่วยไม่ให้มือเธอเจ็บ ป้าอ้อยคุกเข่าให้พลอยไพลิน เอาศีรษะโขกพื้น โขกจนหน้าผากมีเลือดออก พลอยไพลินถึงเอาเท้าออก
ด้วยเหตุนี้ กระดูกนิ้วมือของเธอจึงถูกพลอยไพลินเหยียบจนได้รับบาดเจ็บ เคยทำการผ่าตัดในโรงพยาบาลมาแล้ว
หลังจากเกิดเรื่อง ไซม่อนก็ไม่โผล่หน้ามาเลย
เมื่อนึกถึงช่วงเวลาในอดีตที่ติดค้างอยู่ในใจ หัวใจของญาณินก็เจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงอย่างนั้น
ใช่ ไซม่อนอาจมีความยากลำบากมากมาย แต่ในช่วงนั้น ความเมินเฉย และไม่แยแสของเขา ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานไม่น้อย
เธอกับเขา ไม่อาจจะกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้วจริงๆ
“คุณพลอยไพลินเป็นห่วงเรื่องนี้มากเหรอคะ”
ญาณินเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “ต่อให้ฉันกับหย่ากับไซม่อนแล้ว คุณพลอยไพลินจะได้แต่งงานกับเขาเหรอ อย่าลืมว่า คุณกับชลมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากัน ถ้าคุณไม่ดำเนินการแก้ไขหลังจากเกิดเรื่อง ไม่แน่ว่า ในท้องคุณอาจจะมีลูกของชลอยู่แล้วก็ได้”
“ไซม่อน ตอนที่โหดเหี้ยม ก็โหดเหี้ยมจริงๆ คุณคิดว่า เขายอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบเหรอ”
สีหน้าพลอยไพลินเปลี่ยนไปอย่างมาก
แม้จะใส่หน้ากากอนามัยสีดำ ญาณินก็รู้ว่าคำพูดของตนเอง พูดแทงใจดำของพลอยไพลินเข้าแล้ว
นังแพศยานี่ชอบมาแสดงตัวตนต่อหน้าเธอดีนัก เธอก็จะให้พลอยไพลินลิ้มรสความเจ็บปวดบ้าง
พอญาณินพูดแบบนี้ พลอยไพลินก็นึกได้ว่าเดือนนี้ประจำเดือนเธอยังไม่มา
หลังจากเกิดเรื่องของเธอกับชลแล้ว เธอก็เอาแต่โกรธแค้น โมโห ยังไม่ได้เตรียมการแก้ไขอะไรเลย เอาแต่คิดในแง่ดีว่า ตนเองคงไม่ท้อง
แต่ประจำเดือนยังไม่มา……
เธอคงไม่ได้ตั้งท้องลูกของชลหรอกนะ
“ถึงฉันจะท้อง ฉันก็ไม่มีทางคลอด ฉันจะยอมคลอดลูกให้ไซม่อนคนเดียว”
คำพูดของพลอยไพลินเหมือนจะรอดไรฟันออกมา พูดอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน
“ไซม่อน ยังคงรักฉัน ฉันเชื่อ ขอแค่ชลไปให้ห่างจากฉัน ไซม่อนก็ต้องกลับมาอยู่ข้างกายฉันแน่”
ถ้าเธอแต่งงานกับไซม่อน ก็จะไล่ครอบครัวน้องชายทั้งสองคนของเขาออกจากบ้านทันที จะได้ไม่ขัดหูขัดตา