คุณสามีพันล้าน - บทที่ 416 เมียน้อยนี่ มารยาเยอะซะจริง!
คนที่ขี่รถไฟฟ้าสามล้อมาคือพี่เอ็นพอดี
พี่เอ็นขี่รถมาหยุดตรงหน้าพลอยไพลิน
เธอไม่ได้ลงจากรถ นั่งอยู่บนรถแล้วถามรปภ.：“คุณคนนี้คือคุณพลอยไพลินใช่ไหม?”
รปภ.ตอบรับ แล้วทำท่าเชิญไปทางพลอยไพลิน
“คฤหาสน์ของพวกคุณมักจะใช้รถแบบนี้มารับแขกเหรอ?”
พลอยไพลินขัดตารถไฟฟ้าสามล้ออย่างมาก ไม่ค่อยอยากจะนั่ง
ตั้งแต่เธอเกิดมาไม่เคยนั่งรถแบบนี้
คนรับใช้ของตระกูลเลิศธนโยธาของพวกเธอ ต่างก็ไม่เคยขี่รถแบบนี้ ทุกคันเป็นรถสี่ล้อหมด
ตระกูลเลิศธนโยธาใหญ่โตอย่างเธอจะนั่งรถไฟฟ้านี่ลงไปยังไง?
พี่เอ็นยิ้มแล้วพูด：“เปล่าค่ะ นี่เป็นรถที่ฉันซื้อมาเพื่อความสะดวก คฤหาสน์ใหญ่เกินไป มีรถไฟฟ้านี่สะดวกขึ้นเยอะ ถ้าเป็นสามล้อก็จะได้บรรทุกคนได้เพิ่มสองคน คุณพลอยไพลินคะ คฤหาสน์ของพวกเราต่างก็ต้อนรับแขกผ่านประตูใหญ่ โดยมีภูริชจัดคนมาต้อนรับแขกเข้าไป ที่จะได้นั่งเป็นรถคันหรูค่ะ”
พลอยไพลิน：“.…..นี่คุณนายน้อยพวกเธอตั้งใจทำให้ฉันขายขี้หน้างั้นเหรอ?”
ไม่เพียงแต่ให้เธอเข้าประตูเล็ก แถมยังไม่จัดรถหรูมารับเธออีกด้วย
“เธอรับผิดชอบงานอะไร?”
“ฉันรับผิดชอบดอกไม้ใบหญ้าของคฤหาสน์ด้านใน ก็คือคนสวนนั่นแหละค่ะ ภูริชออกมาเห็นฉัน ก็เลยสั่งให้ฉันมารับคุณพลอยไพลิน ฉันขี้เกียจจะไปขับรถจากลานจอดรถมา ก็เลยขี่รถไฟฟ้ามารับ คุณพลอยไพลินรังเกียจเหรอคะ?”
พี่เอ็นพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ราวกับไม่รู้ว่าตนเองทำแบบนี้มีอะไรไม่เหมาะสม
ถึงกับทำให้พลอยไพลินโมโห
ยังไม่ทันได้เจอเลย เทวิกาก็กล้าทำแบบนี้กับเธอแล้ว
รอให้เทวิกากลับถึงตระกูลสาระทาก่อนเถอะ ผู้หญิงคนนี้จะต้องช่วยแม่ตัวเองรับมือเธออย่างแน่นอน
มีชั่วพริบตาหนึ่ง ที่พลอยไพลินแทบอยากจะฆ่าคน
โชคดีที่เธอยังมีเหตุผล จำได้ว่าที่นี่คือเมืองแอคเซสซ์ นี่คือตระกูลอริยชัยกุล ตระกูลอริยชัยกุลเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในเมืองแอคเซสซ์ เป็นที่ที่เจ้าพ่อมีตัวตนอยู่ ถ้าเธอลงมือที่นี่ล่ะก็ แทบจะไม่มีผลดีอะไรเลย
ไม่เห็นว่าแม้แต่เทวิกาเธอก็ยังไม่ได้เจอเหรอ?
ที่เมืองซูเพร่า คนอย่างเทวิกา เธอพลอยไพลินรู้จักดี
คิดไม่ถึงว่าพอมาเมืองแอคเซสซ์แล้ว ที่ตระกูลอริยชัยกุลกลับพบเจอแต่อุปสรรค
ตระกูลอริยชัยกุลแทบไม่มองเธอเป็นแขกด้วยซ้ำ วิธีที่ต้อนรับแขกก็ทำให้เธอโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ
เทวิกา：ก็แค่เมียน้อย นับว่าเป็นแขกอะไรกัน? ไม่ปล่อยสุนัขไปกัดนี่นับว่าดีแค่ไหนแล้ว แถมยังอยากให้ต้อนรับอย่างใหญ่โต? ฝันกลางวันไปเถอะ!
“คุณพลอยไพลิน ขึ้นรถเถอะค่ะ ฉันจะพาคุณไปเจอคุณนายน้อยของพวกเรา ถ้าไปสาย แล้วคุณนายน้อยกำลังกินมื้อเช้าอยู่ คุณก็ต้องรออีกสักพัก รอจนกว่าคุณนายน้อยจะกินมื้อเช้าเสร็จถึงจะพบคุณได้ค่ะ”
พลอยไพลินพูดเสียงเย็นชา：“ไป ให้เทวิกามารับฉัน ฉันเป็นใคร เขาไม่รู้หรือไง? ฉันกับพ่อเขา……”
แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้แต่งงาน เธอคงพูดออกมาไม่ได้เต็มปากว่าเป็นแม่เลี้ยงของเทวิกา
“คุณพลอยไพลิน คุณนายน้อยของพวกเรารู้สถานะของคุณดี คุณนายน้อยบอกแล้วค่ะ ถ้าคุณยอมนั่งรถของฉันคุณก็นั่ง ถ้าไม่ยอมล่ะก็ ประตูอยู่ทางนั้น คุณพลอยไพลินมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นค่ะ”
พลอยไพลินโมโหขึ้นอีกครั้ง “พูดแบบนี้ก็หมายความว่าคุณนายน้อยของพวกเธอรู้ว่าเธอเอารถห่วยๆนี่มารับฉัน?”
“ภูริชสั่งให้ฉันมาค่ะ แน่นอนว่าคุณนายน้อยก็ทราบดี”
พลอยไพลินโมโห เทวิกาแทบจะไม่เห็นเธออยู่ในสายตา
“คุณพลอยไพลิน ตกลงคุณจะขึ้นรถไหมคะ ถ้าไม่อยากขึ้นล่ะก็ ฉันจะไปแล้ว ฉันยุ่งมาก”
พลอยไพลิน：“……”
คนสวนคนหนึ่ง จัดการดูแลดอกไม้ใบหญ้า กล้ามาพูดแบบนี้กับเธอ
ถ้าใครบอกว่าพลอยไพลินอวดดีอีก ก็ให้พวกเขามาคฤหาสน์เมเปิลสัมผัสเองว่าอวดดีคืออะไร!
พลอยไพลินอยากจะไล่ไปด้วยความโมโห แต่พอนึกถึงจุดประสงค์ที่เธอมา สุดท้ายก็อดกลั้นความโมโหนี้ไว้ ปีนขึ้นไปนั่งบนรถสามล้อด้วยความโมโห
คอยดูเถอะ!
รอให้เทวิกากลับไปถึงเมืองซูเพร่า เธอค่อยแก้แค้นก็ยังไม่สาย
วันนี้เธอแค่อยากจะมาเจอญาณิน จะยอมแพ้เพราะการตั้งใจหยามน้ำหน้าของเทวิกาไม่ได้
พลอยไพลินนั่งอยู่บนรถไฟฟ้าสามล้อ แทบจะไม่มีอารมณ์ชมวิวเลย เธอรู้สึกแค่แดดร้อนมาก
ฤดูร้อนและฤดูใบไม้ผลิทั้งสองฤดูของเมืองแอคเซสซ์นั้นร้อนมาก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นปลายฤดูร้อนต้นฤดูใบไม้ผลิ แต่ดวงอาทิตย์ก็ยังคงขึ้นเร็วเหมือนเดิม ทำให้ผู้คนรู้สึกร้อนระอุ สามารถจินตนาการได้เลยว่าตอนเที่ยงตรงจะร้อนขนาดไหน
ฤดูนี้ในเมืองซูเพร่า หลับนอนตอนกลางคืนต่างก็ต้องห่มผ้าแล้ว
“อีกไกลแค่ไหนถึงจะถึง?”
พลอยไพลินรู้สึกว่าคฤหาสน์เมเปิลใหญ่เกินไปแล้ว
รู้สึกว่าเธอนั่งรถไฟฟ้านี่มาสักพักแล้ว ก็ยังไม่ถึงสักที
“รถสามล้อของฉันมันช้าน่ะ คนอื่นใช้แค่สิบนาที ส่วนฉันต้องใช้ยี่สิบนาทีค่ะ”
พลอยไพลิน：……
“เร็วกว่านี้ได้ไหม? ร้อนจะตายแล้ว”
“นี่มันดวงอาทิตย์ตอนเช้าอยู่ โดนแดดก็ไม่ตายหรอกค่ะ ไม่ใช่แดดตอนเที่ยง”
พลอยไพลิน：“.…..”
เธอไม่อยากพูดต่อแล้ว
พี่เอ็นบอกว่ายี่สิบนาที ก็ใช้เวลายี่สิบนาทีจริงๆ
ขณะที่รอพลอยไพลินมาถึงห้องกลาง เทวิกาพวกเขาก็กินมื้อเช้าเสร็จแล้ว
เรื่องของพลอยไพลินจะได้ไม่กระทบต่อความอยากอาหาร
ต่อให้พลอยไพลินมาถึงหน้าประตูห้องกลางแล้ว ก็ใช่ว่าจะเข้าไปได้เลย พี่เอ็นส่งเธอลงจากท้ายรถก็ไปทำงานของเธอต่อ พูดแค่：“คุณพลอยไพลินรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวจะมีคนมาแจ้ง ต้องได้รับอนุญาตก่อน แล้วจะมีคนมาพาคุณเข้าไปค่ะ”
“ฉันเป็นคนสวน ขลุกอยู่กับดินทั้งวัน ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันไม่กล้าเข้าไปหรอกค่ะ กลัวพื้นจะสกปรกเอา”
พี่เอ็นพูดจบก็จากไป
พลอยไพลินหมดคำจะพูด
เธอสงสัยอย่างมากว่าเทวิกาแสดงอำนาจใส่เธอหรือเปล่า
แถมยังต้องรออีกหลายนาที ถึงจะมีคนออกมาพาเธอเข้าไปในห้อง
ห้องที่ตกแต่งเหมือนกับสวนดอกไม้ เดินเข้าไปในห้องหรู ถึงแม้ว่าพลอยไพลินไม่มีกะจิตกะใจจะชื่นชมสิ่งรอบตัว แต่กลับต้องถอนหายใจในใจ คฤหาสน์เมเปิลสวยเหมือนที่ได้ยินมาจริงๆ
พอเข้ามาแล้ว พลอยไพลินเห็นแค่เทวิกาที่นั่งรอเธออยู่บนโซฟาคนเดียว
คนอื่นๆในตระกูลอริยชัยกุลต่างก็ไม่อยู่
อาจจะหลบเลี่ยงเธอล่ะมั้ง
เทวิกาเห็นว่าเธอเข้ามา ก็ไม่ได้ลุกขึ้นแต่อย่างใด ยังคงนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม นี่ทำให้พลอยไพลินเริ่มโมโหขึ้นอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นถึงแฟนสาวของไซม่อน ถ้าไซม่อนแต่งกับเธอแล้ว เธอก็คือแม่เลี้ยงของเทวิกา แล้วเทวิกาทำท่าทางแบบนี้กับผู้หลักผู้ใหญ่งั้นเหรอ?
ผู้ใหญ่มาเยี่ยมเยียน ไม่รู้จักลุกขึ้นต้อนรับ ไม่มีใครสั่งใครสอน!
เป็นเช่นนี้จริงๆด้วย โตมาไม่รู้จักกฎเกณฑ์ ไม่รู้ว่าคุณชายพัฒน์ไปถูกใจเทวิกาตรงไหน ถึงเอาตำแหน่งคุณนายน้อยยกให้เทวิกา
เทวิกา：เมียน้อยนี่ มารยาเยอะซะจริง!
“คุณนายน้อย คุณพลอยไพลินมาแล้วค่ะ”
เทวิกาตอบรับเสียงอืม บ่งบอกว่าคนรับใช้สามารถออกไปได้แล้ว
เธออดกลั้นความรังเกียจไว้ แล้วพูดอย่างเกรงใจ：“เชิญนั่งค่ะคุณพลอยไพลิน”
พลอยไพลินนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ แล้วพูดเหน็บแนม：“คุณนายน้อยนี่อำนาจบาตรใหญ่ซะจริงนะ วางมาดใหญ่โต ฉันพลอยไพลินอยากจะเจอเธอสักครั้งยังยากเลย”
“ฉันยอมเจอคุณครั้งนี้ถือว่าให้หน้าคุณแล้ว หลายคนที่อยากจะเข้ามาในคฤหาสน์เมเปิลยังไม่มีโอกาสเลยนะ”
เทวิกาวางอำนาจใส่ ก็อำนาจใหญ่โต เธอจะทำไม?
พลอยไพลินไม่พอใจ
“คุณพลอยไพลิน พวกเราไม่สนิทกัน เหตุผลในใจคุณก็รู้ดี คุณพูดมาสั้นๆเลย อีกยี่สิบนาทีฉันต้องไปทำงานแล้ว”
เทวิกาขี้เกียจจะเกรงใจพลอยไพลินแล้ว เลยพูดตรงๆ