คุณสามีพันล้าน - บทที่ 415 พลอยไพลินมาแล้ว
วันต่อมา
ยังไม่เช้าเลย มือถือของผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาดังขึ้น
กลางดึกเขาเพิ่งจะนอนลง รู้สึกว่าเพิ่งหลับไป ก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ และเขาก็รู้สึกโกรธ
คนที่กล้าโทรศัพท์มาหาเขาตอนนี้ ทางที่ดีมีเรื่องใหญ่ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจ
“ท่านผู้นำ คุณหนูออกไปแล้ว นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปแล้ว บอกว่าจะไปเมืองแอคเซสซ์”
คนที่โทรมาคือลูกน้องของผู้นำตระกูลเลิศธนโยธา
ได้รับข่าวนี้ อาการง่วงนอนของผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาก็หายไป และลุกขึ้นมานั่งทันที “พวกแกไม่ห้ามคุณหนูไว้หน่อยเหรอ?”
สองพ่อลูกไซม่อนยังอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ พลอยจะต้องไปหาไซ่ม่อนแน่นอน
และอาจจะไปเผยไต๋กับญาณิน
ถ้าอยู่ที่เมืองซูเพร่า ผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาไม่เป็นกังวลและก็ไม่สนใจด้วย ปล่อยให้ลูกสาวทำอะไรตามใจก็ได้ แต่ที่ลูกสาวไปก็คือเมืองแอคเซสซ์ เขายากที่จะเอื้อมมือเข้าไปยุ่งในเมืองแอคเซสซ์ ลูกสาวก็ไปในฐานะเมียน้อย ได้รับความกรุณาสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก
“ห้ามไมได้ครับ”
“เวรเอ๊ย!”
ด่าประโยคหนึ่ง ผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาก็สั่งว่า: “ไปเตรียมเครื่องบินเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปเมืองแอคเซสซ์”
คนทางฝั่งเมืองแอคเซสซ์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพลอยไพลินนั่งเครื่องบินส่วนตัวมา
เทวกาตื่นขึ้นมาในเวลาเดิม
ผู้ชายที่อยู่ข้างกายไม่อยู่บนเตียง เธอลูบพื้นที่ข้างๆเธอ มันเย็น แสดงว่า ยศพัฒน์ลุกขึ้นไปตั้งนานแล้ว
หยิบโทรศัพท์มาดูเวลาบนโต๊ะข้างๆหัวเตียง จากนั้นก็ดูโมเม้นต์วีแชท แล้วก็ดูข้อมูลของกลุ่มหลักในคิวคิว หลังจากอ่านเสร็จหมดแล้ว เธอจึงลุกขึ้น
10 นาทีต่อมา เทวิกาก็เปิดประตูเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อประตูเปิดออก ก็เห็นคนรับใช้คนหนึ่งกำลังจะเคาะประตู เห็นเธอเปิดประตู คนรับใช้คนนั้นก็รีบทักทาย จากนั้นก็บอกว่า: “คุณนายน้อย ข้างนอกมีผู้หญิงที่ชื่อพลอยมาหา เธอบอกว่าเธออยากพบแม่คุณค่ะ”
“ผู้หญิงที่ชื่อพลอยเหรอ? อยากเจอแม่ฉันเหรอ?”
เทวิกาขมวดคิ้ว
เทวิกายังไม่ได้เจอพลอยไพลิน รู้เพียงแค่การมีพลอยไพลินคนนี้อยู่จากปากของพี่ชายและแม่
นั่นคือหญิงชู้ของพ่อ หลายปีมานี้อยู่ข้างกายพ่อมาตลอด ไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆกับพ่อ เข้าสังคม เช่นเดียวกันกับภรรยาของผู้นำตระกูลของตระกูลสาระทา
ในสายตาของคนอื่น พลอยไพลินขาดแค่ใบรับรองเท่านั้นเอง
เช้าตรู่ พลอยไพลินมาถึงที่นี่เพื่อมาบอกว่าอยากพบแม่ของเธอ?
เธอเป็นเมียน้อยที่กำเริบเสิบสานมากนะ!
“พ่อฉันตื่นหรือยัง?”
คนรับใช้กล่าว: “ผู้นำตระกูลสาระทาเดินทางกลับโดยเครื่องบินตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ เป็นเครื่องบินที่คุณชายส่งผู้นำตระกูลสาระทาขึ้นเครื่องค่ะ
เทวิกา: ……
พ่อของเธอยังรังเกียจที่เธอเป็นลูกสาวไม่เอาใจใส่ ตัวเขาเองล่ะ? กลับไปก็ไม่รอให้ลูกสาวคนนี้ตื่นและพบเธอก่อนไป มีลูกเขยไปส่งก็พึงพอใจแล้วสินะ?
เทวิกาบ่นพ่อตัวเองอยู่ในใจที่มารีบไป อีกอย่างก็ไม่ได้มาหาลูกสาวคนนี้อีกด้วย
เธอก็เป็นแค่ข้ออ้างที่พ่อจะมาหา
“พี่ชายฉันกับลูกพี่ลูกน้องฉันยังไม่ไปใช่ไหม?”
“คุณธนัทไปกับท่านผู้นำ คุณชายยังไม่ตื่นค่ะ”
เทวิกาพึมพำเล็กน้อย คนรับใช้ไม่ได้ยินว่าเธอพึมพำว่าอะไร
“ผู้หญิงที่ชื่อพลอยอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ คุณชายไม่ให้เธอเข้ามาค่ะ”
เทวิกาเดินลงไปชั้นล่างทันที
“ที่รัก คุณตื่นแล้วเหรอ”
ยศพัฒน์บังเอิญเข้ามาจากข้างนอกพอดี เห็นเทวิกาลงมาชั้นล่าง เขาก็เดินเข้ามา เผยรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าที่หล่อเหลา
“พ่อกับลูกพี่ลูกน้องกลับไปก่อนแล้ว พวกเขายุ่งมากต้องไปจัดการเรื่องบริษัท จึงฝากผมมาบอกลาคุณ เมื่อว่างแล้ว พวกเขาจะมาเยี่ยมคุณนะ”
เทวิกากล่าว: “พวกเขาไปก็ไม่บอกฉันล่วงหน้าสักคำเลย ฉันจะได้ตื่นเช้าหน่อยเพื่อไปส่งพวกเขา”
ยศพัฒน์ยิ้มและกล่าว: “ผมเห็นคุณกำลังหลับปุ๋ย ไม่อยากรบกวนให้คุณตื่น ดังนั้นผมก็เลยไปส่งพวกเขาขึ้นเครื่องแทนคุณ”
คิดถึงความความกำเริบเสิบสานของเขาเมื่อคืน เธอถูกกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่สองรอบจึงจะนอนหลับลึก เทวิกาเอ็ดเขาประโยคหนึ่ง: “เป็นความผิดคุณนั่นแหละ”
“จริงสิ พลอยไพลินล่ะ?”
“อยู่ข้างนอก เธอบอกว่าอยากพบแม่ ผมเห็นเธอมาด้วยเจตนาไม่ดี ก็เลยให้คนห้ามเธอไว้ คุณอยากพบเธอเหรอ?”
“เมียน้อยมายั่วยุเมียหลวงถึงที่ ฉันอยากจะสั่งสอนเธอแทนแม่ ฉันอยากจะเห็นว่าเธอสวยสักแค่ไหน คนที่ไร้ยางอาย และสะกดรอยตามอยากจะแต่งงานกับชายแก่อย่างพ่อฉัน”
ยศพัฒน์กระซิบอยู่ในใจ: ที่รัก คนสวยคำนี้ที่ออกจากปากคุณ พูดออกมาอารมณ์เปลี่ยนหมดเลย
“ในเมื่อคุณอยากเจอเธอ งั้นผมให้คนพาเธอเข้ามา”
ยศพัฒน์โทรศัพท์ภายในทันที
พลอยไพลินที่ถูกปิดกั้นเอาไว้ที่หน้าคฤหัสน์เมเปิลไม่ให้เข้ามาข้างใน รอจนหมดความอดทน แต่เธอก็อดทนอยู่
ที่นี่คืออาณาเขตของตระกูลอริยชัยกุล
คุณชายตระกูลอริยชัยกุลคือลูกเขยของญาณิน ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจได้ เป็นเรื่องปกติมาก
ถ้าเธอมาก็เปิดฉากทะเลาะเบาะแว้ง โหวกเหวกโวยวายโดยอาศัยสถานะลูกสาวคนรวยตระกูลเลิศธนโยธา มีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่เจอญาณิณ
หลังจากรออยู่สักพัก ประตูคฤหาสน์เปิดออก เปิดประตูเล็กๆ
คนในห้องรปภ.เดินออกมา พูดกับพลอยไพลินอย่างสุภาพมากๆ: “คุณพลอยไพลิน นายน้อยของเรายินดีจะพบคุณครับ ขอเชิญคุณตามผมมา ไม่นานก็จะมีคนมาพาคุณพลอยไพรินเข้าไป
คฤหาสน์ใหญ่โตมาก สำหรับคนที่มาแรกๆ จะหลงทางได้ง่ายมาก
พลอยไพลินพูดอืมอย่างอวดดี
หลังจากที่เธอทำความเข้าใจในสิ่งที่ยามพูดเสร็จแล้ว เธอก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “นายน้อยของคุณจะมาพบฉันเหรอ? คนที่ฉันอยากเจอคือภรรยาของผู้นำตระกูลของตระกูลสาระทา ก็คือญาณิณภรรยาผู้นำตระกูลของพวกคุณ ไม่ใช่เทวิกา”
ยามยังคงพูดกับเธออย่างสุภาพ: “คุณนายน้อยอยากพบคุณพลอยไพลินก็ดีมากแล้วนะครับ ปกติมีคนมา คุณนายน้อยไม่มีเวลามาพบนะครับ”
คุณนายน้อยของพวกเขาก็ยุ่งมากเหมือนกันโอเคไหม คิดว่าจะเจอใครก็ได้งั้นเหรอ
พลอยไพลินอ้าปาก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หลังจากคิดอีกที จะพบเทวิกาก็ได้ ถ้าญาณิณไม่พบเธอ เธอสามารถฝากเทวิกาไปบอกญาณิณก็ได้
ญาณิณถูกไซม่อนละเลยมา 20 กว่าปี ตอนนี้มีสติแล้ว จะต้องมีความทรงจำในอดีต เธอไม่เชื่อว่าญาณิณจะสามารถแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
เธอมาเยือนอีกครั้งเพื่อขอร้องญาณิณช่วยให้เธอสมหวังกับไซม่อน ให้สละตำแหน่งภรรยา จะต้องทำให้ญาณิณโกรธคลั่งให้ได้ และหย่ากับไซ่ม่อน
พลอยไพลินมีความสัมพันธ์กับไซม่อน แต่เธอติดไซม่อนมากๆ ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
เธอรู้สึกว่าเธอต้องพยายามหน่อย ขอเพียงแค่ไซม่อนกับญาณิณหย่ากัน จากความสัมพันธ์ของเธอกับไซม่อนเป็นเวลาหลายปี เธอก็สามารถช่วยไซม่อนได้มาก ไม่แน่ไซ่ม่อนอาจจะยอมรับความจริงที่ว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว และคบกับเธอต่อ
ถึงแม้ว่า ไม่สามารถแต่งงานกับไซม่อน กระตุ้นญาณิณสักหน่อยก็ดี
ยังไงซะ เธอไม่สามารถแต่งงานกับไซม่อนได้ และจะไม่ให้ไซม่อนกลับไปอยู่ด้วยกันกับญาณิณ
“ขอบคุณ”
หลังจากที่พลอยไพลินคิดได้แล้ว ก็กล่าวขอบคุณยาม
ยามเห็นคนออกมาแล้ว ก็บอกพลอยไพลินว่า: “คุณพลอยไพลิน พี่เอ็นมาแล้ว พี่เอ็นจะพาคุณเข้าไปพบคุณนายน้อยของเราครับ”
พลอยไพลินมองไปที่คนที่มา เป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ขี่รถสามล้อไฟฟ้ามา
พลอยไพลิน：……
คงไม่ให้เธอนั่งรถไฟฟ้าสามล้อเข้าไปหรอกมั้ง?
คฤหาสน์เมเปิลกว้างใหญ่มาก เธอรู้ดี คิดไม่ถึงว่าจะต้องนั่งรถจากทางเข้าคฤหาสน์ไปยังห้องโถง นั่งรถก็นั่งรถเถอะ แค่รถไฟฟ้าสามล้อคันหนึ่งเอง!