คุณสามีพันล้าน - บทที่ 020 ปฏิกิริยาลูกโซ่ของภรรยาคนโปรดคุณชายพัฒน์

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 20 ปฏิกิริยาลูกโซ่ของภรรยาคนโปรดคุณชายพัฒน์
สองสามีภรรยาใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ที่บ้าน และในบ่ายวันอาทิตย์ชเนนทร์ขับรถพาพวกเขากลับเข้าเมือง
บริษัทของชเนนทร์เช่าอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ให้เขาอาศัยอยู่ เดิมทีเขาอยากพาน้องสาวและสามีกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเขา แต่เทวิกาปฏิเสธ
มันไกลจากร้านของเธอเกินไป ไม่สะดวกไปทำงานวันพรุ่งนี้
ชเนนทร์จึงต้องไปส่งคู่สามีภรรยาหนุ่มสาวกลับไปที่ห้องเช่าหลังเล็ก
เมื่อรู้ว่าทั้งสองอยู่ด้วยกัน ชเนนทร์จิตใจไม่สงบแต่จะพูดอะไรอีกก็คงไม่ดี
ทั้งพ่อแม่ต่างยอมรับยศพัฒน์ ต่อให้จะมีชเนนทร์เป็นร้อยคนที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ
“เทวิกา เธอเข้าไปก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับยศพัฒน์นิดหน่อย”
เทวิกาเหลือบมองยศพัฒน์แล้วส่งเสียงตอบรับ เธอเปิดประตูลงจะรถและจะหยิบของ
ที่ท่านแม่ให้มาล้วนแต่เป็นพวกธัญพืชอย่างเผือก มันเทศ และอื่นๆ ซึ่งเป็นของที่เธอชอบทาน
และยังมีผักผลไม้ที่ปลูกเอง
อย่างไรก็ตามเมื่อกลับไปอีกครั้ง พ่อแม่ต่างเตรียมของมากมายให้เธอเอากลับเข้าเมืองด้วย
“เทวิกา เดี๋ยวฉันถือไปให้ทีหลัง”
ยศพัฒน์ห้ามเธอ ไม่ให้เธอหยิบของ
เผือกและมันเทศมันหนัก
“ฉันจะถือผักไป มันเทศและเผือกเดี๋ยวพี่ค่อยถือไปทีหลังแล้วกัน พี่ชายก็ช่วยถือมาด้วยนะ”
เทวิกาไม่ลืมเตือนให้พี่ชายช่วย
“รู้แล้ว”
ชเนนทร์ตอบรับ
เขาไม่ช่วยหรอก จะปล่อยให้ยศพัฒน์ทำคนเดียว เขาเหนื่อยตายไปเลยยิ่งดี!
อยู่ดีๆ ก็มาฉวยเอาแก้วตาดวงใจของครอบครัวเขาไป
ชเนนทร์ยังคงไม่อาจยอมรับเพื่อนร่วมชั้นเป็นน้องเขยได้
เทวิกาหยิบถุงผักแล้วลงจากรถ
รอเธอเดินไปไกลแล้ว ชเนนทร์จึงหันหน้าไปจ้องยศพัฒน์ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังและเตือนเขา “ยศพัฒน์ อย่าคิดว่าพ่อแม่และปู่ย่าของฉันชอบนายมากแล้วนายจะเหิมเกริมนะ ถ้านายกล้าไม่ดีต่อน้องสาวฉันก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ถ้านายรู้สึกว่าน้องสาวฉันไม่ดี ห้ามตบตีหรือด่าเธอ แค่นายโทรหาฉันแล้วฉันจะรีบมารับน้องสาวไปเอง จะไม่รบกวนนายเลย ฉันสามารถเลี้ยงดูเธอตลอดชีวิตได้!”
น้องสาวคือสมบัติล้ำค่าที่ครอบครัวทนุถนอม พวกเขาไม่อยากให้เธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายเส้นผม
ยศพัฒน์พูดอย่างจริงจัง “ชเนนทร์ ถึงพวกเราไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมาสี่ปี เรียนจบมาหลายปีไม่ได้มีการติดต่อกันแต่ก็นับว่าเป็นเพื่อน นายยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ ฉัน…”
ชเนนทร์ขัดจังหวะเขา
“ฉันไม่รู้จักนาย ตอนสมัยเรียนเพื่อนร่วมชั้นตั้งฉายาให้นายว่า ‘ดอกไม้แห่งขุนเขาสูง’ นายมันเข้ากับคนอื่นง่ายตรงไหน เป็นคนที่คอนโทรวได้นักเหรอ นอกจากรู้ชื่อกับอายุ รู้ว่านายครองตัวเป็นโสดก่อนจะมีเทวิกา เรื่องอื่นก็ไม่รู้อะไรเลย”
“ฉันทำงานที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป นายก็ไม่รู้เหรอ”
“…มันก็แค่นั้น”
“ชเนนทร์ นายพูดแบบนี้ ต่อให้ฉันพูดน่าฟังแค่ไหนนายก็จะไม่เชื่ออยู่ดี งั้นก็ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักที่ฉันมีต่อเทวิกาแล้วกัน”
ชเนนทร์จ้องเขาอยู่นานก่อนจะพูดเสียงไม่ดี “ฉันจะเชื่อนายไปก่อน ลงจากรถแล้วขนของไปเอง”
ยศพัฒน์ยิ้มๆ “ฉันก็ไม่กล้ารบกวนพี่ภรรยาหรอก”
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ฉันได้ยินนายเรียกฉันว่าพี่แล้วขนลุก ฉันดูแลน้องสาวมาอย่างดีต้องถูกนายลักพาตัวมาแบบนี้ ตอนนี้เห็นนายแล้วหงุดหงิด”
ยศพัฒน์ยังคงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
เขาขนเผือกครึ่งถุงรวมถึงมันเทศครึ่งถุงใหญ่ที่แม่ยายให้มาลงจากรถ
ชเนนทร์ดูเหมือนกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนความคิด เมื่อยศพัฒน์นำของลงจากรถแล้วเขาก็ขับรถออกไปเลย
ยศพัฒน์ถือมันเทศและเผือกสองถุงเดินตรงเข้าไป
เมื่อกลับถึงห้องเช่าของเทวิกา ตอนเทวิกามาเปิดประตูให้เขา เธอยิ้มจนตาโค้ง
“พี่พัฒน์”
เทวิกายื่นมือไปจะช่วย
“ฉันถือได้”
ยศพัฒน์ไม่ยอมให้เธอช่วย
แต่งงานกับเธอแล้ว เขาจะตามใจเธอไปตลอดชีวิต
งานหนัก งานเหนื่อย ให้เขาทำมันทั้งหมดเอง
เธอแค่มีความสุขเป็นภรรยาของเขาก็พอ
“พี่พัฒน์ ฉันมีข่าวดีจะบอก”
เทวิกาปิดประตูห้องเช่า แล้วไปพูดกับยศพัฒน์ด้วยรอยยิ้ม “ฉันกำลังจะรวยแล้ว!”
ยศพัฒน์วางถุงสองใบไว้ที่มุมห้องโถง แล้วหันหน้าไปถามด้วยรอยยิ้ม “เกิดอะไรขึ้น เธอถูกลอตเตอรีเหรอ”
“ฉันไม่เคยซื้อลอตเตอรี หนังสือของฉันต่างหาก วันนี้ฉันได้ของขวัญและรางวัลเยอะแยะเลย นอกจากผู้อ่านมหาเศรษฐีที่ให้เพชรฉันมาจำนวนมากเมื่อคืน วันนี้ยังมีผู้อ่านมหาเศรษฐีอีกหลายคนเลย ปา ของขวัญให้ฉันด้วยทองคำและเงินจริง ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าผู้อ่านมหาเศรษฐีรักฉันใช่หรือเปล่า”
ดวงตาสีดำของยศพัฒน์เกิดแวววิบวับ ปากก็พูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเขาให้ของขวัญเธอ แล้วเธอได้ส่วนแบ่งเท่าไร”
“ครึ่งหนึ่ง ต้องแบ่งกับเว็บไซต์ครึ่งหนึ่ง”
เทวิกาพูดจบก็ร้องเจ็บปวด “อ๊า ฉันหายไปหลายร้อยล้านเลย”
รางวัลเพชรหนึ่งเม็ดของเธอ แบ่งกับเว็บไซต์จะได้คนละ 50 เซ็นต์ แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวด พอรางวัลมากขึ้นแล้วเธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวด
“หากพวกเขาให้ของขวัญและให้รางวัลฉันด้วยเหรียญหนังสือมากมายในวันเกิดของฉันก็จะดีมากเลย เพราะรางวัลที่ได้รับในวันเกิดของผู้แต่งจะเป็นของผู้แต่ง 100% ไม่จำเป็นต้องแบ่งครึ่งกับเว็บไซต์”
ยศพัฒน์ “………”
ที่หนังสือของเทวิกาได้รับของขวัญและรางวัลมากมาย นอกจากยศพัฒน์ที่ทุ่มเงินเพื่อทำให้ภรรยามีความสุข เขายังส่งลิงก์หนังสือที่เทวิกาโพสต์ไปยังกลุ่มเพื่อนของเขาด้วย แต่ปิดการมองเห็นกับครอบครัว เพราะเทวิกายังไม่ได้หลงรักเขา
เขาไม่อยากให้ครอบครัวรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ เกรงว่าพวกเขาจะจับกลุ่มวิ่งมาดูเทวิกา และทำให้เทวิกาตกใจกลัว
ผู้ที่มองเห็นโพสต์คือเพื่อนและลูกค้าคนสำคัญ ซึ่งทุกคนล้วนเป็นเจ้านายที่ร่ำรวย
เขาบอกอย่างชัดเจนว่ามันเป็นนวนิยายที่ภรรยาของเขาแต่ง
พวกเจ้านายที่ว่างจนเบื่อเหล่านั้นราวกับได้ค้นพบโลกใหม่ ดาวน์โหลดแอปของเว็บไซต์ในกลุ่มแล้วเติมเงิน ทั้งยังปาของขวัญและให้รางวัลเหรียญหนังสือของเทวิกาด้วย
ความตั้งใจเดิมของยศพัฒน์คือการช่วยเพิ่มความนิยมให้เทวิกา แต่ไม่ได้คาดหวังว่าคนพวกนั้นจะทุ่มเงินกัน!
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้บอกให้ทุ่มเงิน อย่าคิดนะว่าเขาจะเป็นหนี้คนพวกนั้น!
“เฮ้อ ไม่มีทางเลือก แพลตฟอร์มนี้เปิดโอกาสให้ฉัน มันก็ต้องเรียกเก็บค่าธรรมเนียมเสมอ แบ่งก็แบ่งแล้วกัน” ไม่นานเทวิกาก็คิดได้
ยศพัฒน์ยิ้มและพูดว่า “เธอคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะถึงยังไงเขาเปิดเว็บไซต์ก็ต้องใช้เงินและก็เพื่อหาเงินด้วย เธอคงไม่อยากทำให้คนอื่นเสียเงินหรอกใช่ไหม วันเกิดของเธอก็ผ่านมาแล้วไม่ใช่เหรอ”
เขาจำได้ว่าวันเกิดของเธอตรงกับวันเทศกาลโคมไฟ
จดจำได้ง่ายเป็นพิเศษ
“อืม ผ่านมาครึ่งปีแล้ว”
เทวิกาพูดจบก็นึกถึงพี่ชาย จึงถามกลับอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ “พี่ชายฉันไปแล้วเหรอ เขาไม่ได้ตามพี่ขึ้นมาเหรอ”
“พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงาน ที่ที่เขาอยู่ก็ไกลจากที่เราอยู่ ก็เลยกลับไปก่อน”
“พี่พัฒน์ พี่ชายฉันมีท่าทีไม่ค่อยเป็นมิตรกับพี่ พี่อย่าไปใส่ใจเลยนะ เขาก็แค่ยังรับไม่ได้ว่าพี่จะมาเป็นน้องเขยของเขาน่ะ”
เทวิกายกนิ้วโป้งให้ “พี่พัฒน์แสดงได้ดีจริงๆ นะ แม่ของฉันเดาได้แล้วก็ยังถูกพี่หลอกอีก ตอนนี้เชื่อไปสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ต่อไปฉันจะได้เงียบหูสักที”