พอกดปุ่มปิดแอร์แล้วไปเปิดหน้าต่างก็พบไปกับสายลมฤดูร้อนยามเย็น

  ถึงจะร้อนหน่อยๆ แต่ก็เย็นพอจะทำให้ฉันรู้สึกเย็น 

 

ฉันสูดอากาศบริสุทธิ์พวกนี้จนเต็มปอดก่อนจะกลับไปโฟกัสเรื่องทำการบ้านต่อ ยังไงก็ไม่มีทางลัดที่ทำให้ผลการเรียนดีขึ้นง่ายๆอยู่แล้ว มีแต่การเรียนแล้วเรียนอย่างเดียวเท่านั้น 

 

ขณะที่กำลังไปได้ดีนั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงมือถือ ซึ่งกำลังชาร์จอยู่ข้างๆหมอน และมันกำลังสั่น ปกติฉันจะเมินมันแท้ๆ แต่ช่วงนี้กลับเอาแต่หมกมุ่นกับมันซะได้ 

 

ยังไงซะช่วงหลังมานี้ฉันก็เอาแต่คุยไลน์กับสึโยชิคุง เดี๋ยวทำโจทย์ข้อนี้ก่อนแล้วค่อยไปตอบแชทแล้วกัน พอตัดสินใจได้ดังนั้น ความเร็วของปากกาก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

จะว่าไปตัวเรานี่ก็มองออกง่ายไปใช่ไหมเนี่ย?

 

 

“เสร็จแล้ว!”

 

วินาทีที่เขียนคำตอบข้อสุดท้ายเสร็จ ก็พุ่งไปที่เตียงแล้วหยิบมือถือทันที ฉันก็หัวเราะคิกคักทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความของสึโยชิคุง 

 

‘คุณซาโกะชอบอาหารแบบไหนเหรอ?’ 19:49

 

ถึงจะสับสนนิดหน่อยที่จู่ๆไปเข้าเรื่องอาหารได้ยังไงก็เถอะ แต่ฉันก็ชอบรสชาติแบบเรียบง่าย แล้วฉันก็กินทุกอย่างได้ตราบใดที่มันหวานด้วย ยิ่งเป็นของหวานระดับท๊อปคลาสนี่ยิ่งชอบเลย

 

อีแบบนี้จะบอกสึโยชิคุงว่าชอบของหวานมากๆดีไหมนะ? ผู้หญิงที่ชอบของหวานก็มีกันตั้งเยอะแยะแล้วปกติพวกผู้ชายก็จะรู้เรื่องนั้นด้วย นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ฉันต้องทำลายภาพลักษณ์สมบูรณ์แบบที่สลักในหัวเขาอีก

 

ถ้างั้นโกหกเรื่องรสนิยม ของตัวเองเพื่อให้ดูมีความเป็นผู้หญิงน้อยลงดีกว่า

 

‘ชอบของเค็มๆ มันดูเข้ากับซาเกดีน่ะ(ถึงจะไม่เคยดื่มก็เถอะนะ!)’ 19:53

 

แล้วก็ได้การตอบกลับทันใด

 

‘ตกใจเลยนะเนี่ย’ 19:54

 

เอาล่ะ ภารกิจสำเร็จ

 

‘แบบพวกปลาหมึกหรือจีทาระ(ขนมปลาเส้นสอดไส้ซีส เป็นขนมญี่ปุ่น)ไรงี้?’

‘ช่ายๆ โดยเฉพาะอาหารทะเลน่ะ’ 19:54

 

ฉันพยายามตีเนียนที่สุดเท่าที่ทำได้ ทำให้ดูสมจริงที่สุด ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นพวกจืดซืดที่เมาทุกครั้งที่ไปงานเลี้ยงล่ะก็ เขาคงผิดหวังในตัวฉันแน่ๆ 

แต่เพราะทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก ฉันก็ต้องระวังไม่ให้เขาจับได้

 

‘แต่ฉันบอกแค่สึโยชิคุงคนเดียวนา อย่าไปบอกคนอื่นล่ะ โอเค๊?’ 19:55

‘ผมว่ามันไม่ใช่อะไรที่ต้องเก็บเป็นความลับเลยนะ ทุกคนมีสิทธิ์จะเพลิดเพลินกับสิ่งที่ตัวเองชอบอยู่แล้ว’ 19:56

 

ไม่ได้หมายความแบบน้าน…แต่โอกาสแบบนี้มันดีเกินกว่าจะปล่อยผ่าน 

 

‘แต่มันก็ดูไม่ค่อยมีความเป็นผู้หญิงใช่ไหมล่ะ?’ 19:56

‘ถ้าชอบแล้วมันก็ไม่เป็นปัญหานี่นา?’19:56

‘พวกผู้หญิงปกติจะชอบของแบบนั้นกันนะ’ 19:56

‘ผมไม่ว่าอะไรหรอก ถ้ามันเป็นของโปรดที่คุณซาโกะชอบล่ะก็’ 19:57

 

แผนไม่เวิร์คเลยแฮะ นึกว่าจะเป็นโอกาสดีที่จะทำลายภาพลักษณ์สมบูรณ์แบบในหัวเขาได้ซะอีก

 

ขณะที่ฉันกำลังคิดหากลยุทธ์ใหม่ มือถือก็สั่นอีกครั้ง

 

‘ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำใพวกผู้หญิงชอบของแบบนั้นกัน แต่ผมไม่ค่อยสนหรอก ตอนอยู่กับผมคุณซาโกะผ่อนคลายได้เต็มที่เลยนะ’ 19:58

 

ใจดีจริงๆเลย ใจดีเกินไปด้วยซ้ำ มั่นใจได้เลยว่าว่าไม่ว่าฉันจะกลายเป็นผู้ใหญ่แบบไหนเขาก็จะรับได้ทุกอย่าง ฉันอาจจะกลับบ้านมาแล้วบ่นเรื่องที่เจอมาในวันนั้นพร้อมถือแก้วเบียร์ไว้ในมือ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รับฟังฉัน

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ไปโกหกใส่สึโยชิคุง ฉันว่าฉันเอาคำโกหกนั่นฝังลงหลุมไปเลยจะดีกว่าแฮะ

 

‘เอาล่ะ ผมขอกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะ’ 19:59

‘โอเคจ้าาาา’ 19:59

 

ฉันส่งสติ๊กเกอร์ตอบกลับไป ดูเหมือนว่าสึโยชิคุงยังพยายามเรื่องเรียนสุดความสามารถ เพราะงั้นเขาเลยอยากจบการแชทครั้งนี้ คงต้องเอาอย่างบ้างซะแล้วสิ

 

แล้วฉันก็นึกขึ้นได้พอตกดึกเมื่อไหร่เขาก็จะแชทคุยกับฉันต่อแค่ครั้งละ 15 นาที โดยที่แบ่งเป็นช่วงๆ ไม่สิ เดี๋ยวก่อนคุยทุกชั่วโมงเลยต่างหากล่ะ ปกติเขาจะคุยกับฉัน 15 นาที ก่อนจะถึงชั่วโมงถัดไป แล้วค่อยกลับไปอ่านหนังสืออีกตอนที่ครบชั่วโมงพอดี

 ฉันพอจะเข้าใจแพทเทินของเขาแล้วล่ะ

 

‘สึโยชิคุงนี่อ่านหนังสือ 45 นาทีแล้วก็พักอีก 15 นาทีสินะ?’ 20:02

 

เป็นอีกวิธีนึงที่ทำให้มีสมาธิในการเรียนสูงสุด เขาอาจจะอ่านหนังสือไปด้วยแล้วทำอะไรแบบนั้นไปด้วย และเนื่องจากเขากลับไปตั้งใจอ่านหนังสือแล้ว ก็เลยยังไม่ได้อ่านข้อความ 

 

ถ้าฉันคิดถูก เขาจะมาตอบกลับตอน 20:46 และถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็จะกลับไปอ่านหนังสือในส่วนของตัวเอง

 

เมื่อเวลานัดหมายมาถึง ฉันก็เช็คมือถือ

 

‘ใช่แล้วๆ ปกติก็แบบนั้นแหละ’ 20:46

‘แล้วเอาแบบนี้ไหม?’ 20:46

 

ฉันตอบไปทันควัน

 

‘ฉันก็จะทำแบบเดียวกัน เพราะงั้นเรามาคอลหากันตอนพักกันเถอะ’ 20:46

 

เหมือนสึโยชิคุงจะกำลังครุ่นติดอยู่ ดูจากการที่ไม่ได้ตอบกลับมาทันที งั้นคงต้องกดดันไปอีกสักดอก

 

‘เราจะได้ช่วยกันทำโจทย์ที่ไม่เข้าใจไง เข้าท่าไหม?’ 20:47

 

ถ้าจะให้พูดง่ายๆก็ช่วยกันเรียนนั่นล่ะ ไม่ได้มีเจตนาแฝงอยากคุยกับสึโยชิคุงแม้แต่นิดเดียวจริงๆนะ

 

สึโยชิคุงจะตอบกลับยังไงนะ หรือว่าฉันถามเยอะไปจนทำให้เขาเสียเวลาพักอันมีค่า…แต่ฉันก็อยากคุยกับเขา…เอ๊ย เดี๋ยวสิ อยากจะเปรียบเทียบคำตอบกันต่างหาก 

 

ความเครียดทำเอาหัวใจเต้นแรง เหงื่อเริ่มไหลมาที่มือ ฉันทำได้แค่นั่งอยู่เฉยๆ ภาวนาให้มือถือสั่น

 

‘เข้าใจแล้ว’ 20:49

 

เย้! จะได้คอลกับสึโยชิคุงแล้ว!

 

‘เดี๋ยวฉันโทรหาเลยนะ’ 20:49

 

ฉันไม่คิดจะรอแม้แต่วินาทีเดียวแล้วกดปุ่มคอลทันที

 

 

“…หวัดดีจ้ะ สึโยชิคุง”

‘วะ-หวัดดี…’

 

เสียงเขาดูสูงกว่าปกตินิดหน่อย หรือว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาคอลกับผู้หญิงกันนะ แต่ก็นะฉันก็ไม่ได้มีประสบการณ์คุยกับผู้ชายแบบนี้มากนัก

 

แต่พอคิดแบบนี้ การที่ไปขอสึโยชิคุงคอลนี่ก็ดูใจกล้าไปแฮะ แบบนี้มันเหมือนกับมัดมือชกหรือเปล่านะ

 

 

“สึโยชิคุง…คือว่า…ไม่เคยโทรคุยกับผู้หญิงเหรอ?”

‘ผมก็ประหม่าอยู่นะ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไร’

“ดีใจจัง…”

 

 

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

‘ขอเข้าประเด็นเลยได้ไหม?’

“หืม?”

‘หน้าที่ 122 หนังสือแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์ แก้โจทย์ข้อนั้นได้รึเปล่า?’

“เออ ไม่รู้สิ”

‘ผมไปดูเฉลยแล้วก็ยังไม่เข้าใจเท่าไร ก็เลยคิดว่าคุณซาโกะน่าจะสอนผมได้น่ะ’

 

กรี๊ดดดด! จะขยันเกินไปแล้ว! ดีใจจังที่ได้มาโทรคุยกันแบบนี้ แต่เขาเล็งจะถามคำถามฉันตั้งแต่แรกเลยเหรอเนี่ย 

 

สมเป็นสึโยชิคุง ฉันชอบเขาที่เป็นแบบนี้แหละ คิดเสร็จันก็หยิบแบบฝึกหัดขึ้นมา

 

 

“ขอโทษน้า แต่เมื่อกี้หน้าอะไรนะ?”

‘122’

“ได้เลย”

 

 

หน้าที่เขาบอกที่จริงฉันยังไม่ทำเลย แปลว่าตอนนี้เขาทำไปได้มากกว่าฉันอีก คิดว่าตัวเองตั้งใจอย่างหนักในแต่ละวันแล้วนะ แบบฝึกหัดก็ไปได้ดีด้วย ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังก้าวข้ามฉันได้ ไม่มีทางเลยที่ฉันจะรู้ว่าเขาทุ่มเทเวลาให้การเรียนไปมากขนาดไหน

 

สึโยชิคุงบอกว่าอยากจะมีความมั่นใจมากขึ้น และเพราะแบบนั้นเขาถึงตั้งใจเรียนไม่หยุดหย่อน กระนั้นแล้วความตั้งใจก็เขาก็น่าเหลือเชื่อ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพยายามทิ้งฉันไว้ข้างหลังให้ได้ และเอาตำแหน่งท๊อปของระดับชั้น

 

‘แล้ว? พอจะคิดอะไรออกรึยัง?’

“ปะ-แปปนึงนะ”

 

ปกติฉันไม่ได้ชอบแข่งขันขนาดนั้น แต่ค่อนข้างภูมิใจเรื่องผลการเรียนของตัวเองเลยล่ะ

ฉันใช้เวลาอ่านหน้า 122 ครู่นึง แล้วก็ได้รู้วิธีแก้โจทย์ ประเด็นคือมันเยอะเกินไป ฉันยอมแพ้แล้วลองหาคำตอบดู แต่ทั้งหน้ากลับมีสูตรเต็มไปหมด แค่มองก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงหน้าต่อๆไปเลย ฉันพยายามสุดความสามารถแต่ก็เจอกับสูตรอะไรก็ไม่รู้ สรุปก็คือต่อให้ฉันทุ่มสุดตัวก็แก้โจทย์ข้อนี้ไม่ได้!

 

 

“ขอโทษนะ ฉันเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน…ฉันว่าไปถามอาจารย์น่าจะดีกว่านะ”

‘งั้นเหรอ…ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยนะ’

 

โธ่! น่าเจ็บใจเกินไปแล้ว! ฉันกัดฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บปวด ดีใจนะที่เห็นสึโยชิตั้งใจเรียนอย่างหนักแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่อยากจะแพ้เขา 

 

ว่าแต่นี่เขาจัดเวลาอ่านหนังสือยังไงกันเนี่ย?

 

 

“สึโยชิคุงแต่ละวันเนี่ยเรียนหนักแค่ไหนเหรอ? ได้ทำเจ้าเซ็ต 45 นาทีนั่นไปกี่รอบกันล่ะ?”

“คือว่า…ก็ทำไป 2 รอบตอนห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่ม กินมื้อค่ำ แล้วไปทำอีกรอบตอนสองทุ่ม จากนั้นไปอาบน้ำ ทำสี่รอบตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตีสองเพราะงั้น เอ่อก็…กี่รอบแล้วเนี่ย?”

 

ฉันรู้สึกหน้ามืดแปลกๆ พวกเรายังไม่ใกล้สอบอะไรเลย แต่เขาก็มีตารางเตรียมสอบที่ระเอียดยิบ

 

 

“นี่หรือว่า…เวลาว่างก็เอาเรียนหมดเลยงั้นเหรอ? ไม่เกินกำลังไปหน่อยเหรอนั่น?”

‘ผมไม่ได้มีงานอดิเรกหรืออะไรเทือกนั้นน่ะ ก็เลยพอทำได้อยู่’

 

ยังกับเป็นพวกนักเรียนที่เตรียมสอบเข้ามหาลัยแน่ะ ฉันยังทำไม่ได้ขนาดนั้นเลย

 

 

“งั้น…บอกว่าเริ่มเรียนตั้งแต่ห้าโมงเย็นใช่รึเปล่า?”

“อื้อ ก็หลังจากมีไฟแล้วล่ะนะ”

“ถึงตีสองเลย?”

‘ใช่ๆ’

 

เพราะเรื่องชมรม ปกติฉันเลยได้กลับบ้านราวๆ 1 ทุ่ม แล้วก็ได้นอนตอนเที่ยงคืน หมายความว่าสึโยชิคุงทำได้มากกว่าฉันถึงาสามรอบต่อวัน

 

ด้วยความต่างนี้ ไม่แปลกเลยที่เขาจะตามฉันได้ไวขนาดนี้ แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่สงสัย ก็คือว่าทำไมเขาถึงได้สุดโต่งขนาดนี้

 

 

“ทำไมสึโยชิคุงถึงตั้งเป้าจะตั้งใจมากขึ้นล่ะ?”

 

 

สึโยชิคุงนิ่งเงียบไป ฉันคิดว่าเขาอาจจะไม่อยากพูดถึงมันเฉยๆก็ได้ แต่สุดท้ายเขาก็พูดออกมา

 

‘เพราะมีคนที่อยากตามให้ทันอยู่ล่ะมั้ง’

 

แว่บนึงฉันก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา เขาเคยบอกว่าอยากจะเป็นเหมือนฉัน แล้วยังบอกด้วยว่าเราไม่คู่ควรกัน เพราะงั้นถ้าคนที่สึโยชิอยากตามให้ทันคือฉันล่ะก็…

 

ฉันกลัวว่าฉันจะแค่คิดเองเออเองไปเรื่อยให้เข้าทางตัวเองเฉยๆ แต่เพราะแบบนั้นฉันถึงอยากรู้ว่าคนๆนั้นคือใคร

 

 

“แล้วถ้ามั่นใจในตัวเองได้แล้ว สึโยชิคุงจะคบกับคนคนนั้นไหม?”

 

 

ฉันรู้ว่าตัวเองมันเห็นแก่ตัวที่ถามแบบนี้  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เขาพูดถึงเป็นผู้หญิง หรือสนใจอะไรในตัวคนคนนั้นเปล่า แต่ถึงอย่างนั้น คำถามนี้ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังของฉัน

 

‘…ถ้าคนคนนั้นคิดว่าผมคู่ควรแล้ว ผมก็อาจจะอยากเป็นคู่รักกับคนคนนั้นก็ได้’

 

หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ คนคนนี้ต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ แถมสึโยชิคุงยังสนใจในคนคนนั้นด้วย อยากถามมากกว่านี้จัง แต่ถ้าฉันเดาผิดล่ะก็ ก็ถือว่าขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ แล้วสุดท้ายฉันก็ไม่มีความกล้าที่จะเดินไปข้าง

 

‘คุณซาโกะ ขอโทษนะ…’

“อะ-อะไรเหรอ?”

‘ผมกลับไปอ่านหนังสือดีกว่า…’

 

พอมองเวลา ก็กลายเป็นว่าถึงเวลา 3 ทุ่มซะแล้ว

 

 

“อ๊ะ นั้นสินะ! ขอโทษทีรบกวนเวลาเรียนนะ”

‘เปล่าหรอก จริงๆกะว่าจะไปอาบน้ำน่ะ’

“อา งั้นฉันไปอาบบ้างแล้วกัน”

‘อื้ม แบบนั้นจะได้กลับมาคุยกันได้พอดี’

“จะโทรคุยกับฉันอีก็ไม่เป็นไรเหรอ?”

‘เอิ่ม…ก็นั่นไง เวลาผมไม่เข้าใจอะไรจะได้ถามไง’

“เฮะๆ ขอบคุณนะ”

 

 

ด้วยเหตุนี้ พวกเราเลยวางสายกัน แล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จ ไปแอบอ่านหนังสือนิดหน่อยดีกว่า แล้วค่อยมาคุยกันอีกรอบ

 

รู้สึกว่าเราบังคับเขาไปหน่อย แต่สึโยชิคุงก็คงไม่คิดอะไรหรอก

 

ด้วยความสุขที่ไม่อาจอธิบาย ฉันก็รีบอาบน้ำอย่างว่องไว

 

 

 

“หู้วว…”

 

 

ตอนนี้สึโยชิคุงกับฉันอาบน้ำในเวลาเดียวกัน ถึงจะไม่ได้เกี่ยวอะไรก็เถอะ แต่รู้สึกเหมือนทำอะไรบัดสีกันอยู่ยังไงก็ไม่รู้ ทำเอาหัวหมุนไปหมดเลย

 

ร่างกายเริ่มเร่าร้อนขึ้น ทั้งๆที่ปกติฉันไม่ได้คิดอะไรเทือกนั้นเลยแท้ๆ

 

 

 

 

“รู้สึกมึนๆแฮะ…”

 

 

ฉันมุดหัวลงน้ำเป่าฟองบุ๋งๆ ทำยังไงถึงจะไม่คิดถึงสึโยชิคุงกันนะ? มันก็มีโอกาสที่เขาจะมีความรู้สึกดีๆให้ฉันอยู่หรอก แต่ก็ยังแน่ใจไม่ได้ จะยังมีความสุขเต็มเปี่ยมไม่ได้ ฉันอยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนซะก่อน อยากจะรู้ความรู้สึกของเขาก่อน

 

 

“แต่…”

 

 

ตอนนี้สึโยชิคุงกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อให้ยอมรับตัวเอง ไม่รู้ว่านั่นทำเพื่อฉันรึเปล่า แต่เขาคงจะคบกับใครบางคนเมื่อเขามั่นใจมากขึ้นแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่ควรทำสิ่งที่ไม่จำเป็น

 

สึโยชิคุงกำลังสู้กับตัวเอง ส่วนฉันเป็นแค่คนนอก ไม่ควรจะเข้าไปจุ้นจ้าน

 

ตอนนี้ ฉันควรจะเฝ้ามองเขาและสนับสนุนสึโยชิคุงให้มากที่สุด แต่ยังดีที่เราสนิทกันจนโทรหากันได้แบบนี้

 

 

 

ฉันลุกจากอ่างอาบน้ำด้วยความสดชื่นแล้วไปเป่าผม จ้องมองผมอันสั้นของตัวเองบนกระจกในห้องน้ำ แล้วก็รู้ว่าขณะที่ฉันกำลังพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะเลิกสมบูรณ์แบบ สึโยชิคุงก็พยายามเพื่อให้ตัวเองมีความมั่นใจมากขึ้น มันเหมือนกับว่าเรากำลังเข้าหากันและกันเรื่อยๆ ในท้ายที่สุด เราสองคนก็จะได้คู่ควรกัน และเพื่อให้นั้นมาถึง ฉันต้องเลิกสมบูรณ์แบบ

 

ฉันถือเครื่องเป่าผมอยู่ในมือข้างซ้าย ส่วนมือถืออยู่ที่มือข้างขวาพลางคิดแผน

จะพิมพ์อะไรให้ดูเป็นผู้หญิงน้อยลงดีนะ?

 

‘พอออกจากอ่างน้ำแล้วมันอยากเอามือท้าวเอว แล้วดื่มนมไปด้วยจังเลยเนอะ?’ 21:53

‘ก็พอจะเข้าใจอะไรประมาณนั้นอยู่นะ’ 21:54

 

และใช่ค่ะ ไม่เวิร์คเลย

 

 

 

 

เวลาผ่านมาหลายวันหลังจากที่สึโยชิคุงกับฉันเริ่มคุยกันผ่านมือถือ และการโทรหาสึโยชิคุงทันทีที่หมดช่วงเรียน 45 นาทีทันทีก็กลายเป็นนิสัยของฉันซะแล้ว

 

แล้วค่ำคืนอีกคืนนึงก็เข้ามาเยือน เวลาพึ่งผ่าน 5 ทุ่มไปไม่นาน ฉันกะว่าจะโฟกัสเรื่องเรียนให้ได้ แต่ทุกหน้าที่ฉันพลิกไป ฉันก็จะหันไปมองนาฬิกาด้วย

 

วันนี้ฉันมีเหตุผลที่ตั้งสมาธิไม่ได้อยู่ แล้วพอผ่านไป 45 นาที ฉันก็รีบใช้มือถือทันที

 

 

“ดีจ้าาา!”

‘อื้ม ว่าไง?’

“เรื่องโจทย์ที่เราแก้ไม่ได้คราวก่อนน่ะ”

 

 

หลังจากคุยกันเรื่องเรียน ไม่ก็เรื่องที่คุยกันที่โรงเรียนไม่ได้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนอย่างรวดเร็ว

 

‘หมดเวลาแล้วเหรอเนี่ย เวลาผ่านไปเร็วจัง’

 

ฉันเริ่มจะอยู่ไม่สุข

 

‘ถ้างั้น ฝันดีนะครับ’

“ดะ-เดี๋ยวก่อน”

‘นึกว่าคุณซาโกะจะไปแล้วซะอีก’

 

ปกติก็นอนช่วงเปลี่ยนวันแบบนี้แหละ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!

 

 

“ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเหรอ!?”

‘…ราตรีสวัสดิ์?’

 

ม่ายช่ายย! นี่ล้อกันเล่นเหรอ!?

 

 

“วันนี้…วันนี้น่ะ…”

 

 

วันที่ 17 กรกฎาคม คือวันเกิดฉันไง! พอมานึกดูว่าเขาลืมแบบนี้มันน่านัก! แต่พอคิดๆดูแล้ว สึโยชิคุงไม่เคยถามวันเกิดเราเลยนี่นา!

 

ระหว่างเด็กผู้หญิงด้วยกันการพูดเรื่องวันเกิดกันถือเป็นเรื่องปกติ แต่พวกผู้ชายคงไม่ได้พูดกันล่ะมั้ง?

 

ทั้งๆที่หวังว่าเขาจะมาอวยพรฉันก่อนวางสายแท้ๆ…

 

‘คุณซาโกะ? ผมวางสายเลยนะ?’

 

สึโยชิคุงไม่ได้ผิดอะไร ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเอง ฉันตั้งความหวังแล้วก็ผิดหวังเอาเอง

 

และการโทรครั้งนี้ก็จบไปทั้งแบบนั้น

 

ไม่นานฉันก็ได้รับข้อความอวยพรจากผู้หญิงคนอื่นๆ มือถือสั่นไม่หยุดหย่อน ฉันดีใจทีมีคนมายินดีกับฉันมากมาย แต่คนที่ฉันอยากได้ยินที่สุดกลับไม่พูดอะไรเลย

 

ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเห็นแกตัว แต่ฉันก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปตอบกลับพวกเขาเลย

 

แต่ให้คิดจริงๆแล้ว ก็ตกใจตรงที่สึโยชิคุงไม่รู้สึกตัวอะไรเลยนี่ล่ะ แบบว่า ถ้ามีใครถามว่า ‘ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเหรอ!?’ ทันทีที่วันเปลี่ยน มันก็มีแค่เรื่องวันเกิดเท่านั้นแหละใช่ไหมล่ะ

 

นี่เขาทึ่มขนาดนั้นเลยเหรอ? ต้องทึ่มมากแน่ๆเลย ยกโทษไม่ได้เด็ดขาด

 

ความเศร้าของฉันผันเปลี่ยนเป็นความโกรธ ระดับความทึ่มของเขามันสูงซะจนไม่ได้มาอวยพรฉัน

 

ว่ายังไงก็ต้องให้เขาพูด ‘สุขสันต์วันเกิด’ กับฉันให้ได้

 

ฉันโทรหาสึโยชิคุงอีกรอบ แล้วเขาก็รับทันทีด้วย

 

‘อะไรเหรอ?…เดี๋ยวนะ วิดีโอคอล!?’

 

บนหน้าจอ ฉันเห็นใบหน้างุนงงของสึโยชิชัดเจน ถ้าเห็นฉันโกรธขนาดนี้คงไม่มีทางที่จะไม่รู้อยู่แล้ว

 

ฉันอยู่นิ่งๆเงียบๆแล้วจ้องมองเขา รู้ตัวสิ รู้ตัวสิ รู้ตัวสิ…!

 

ขณะที่อธิษฐานเช่นนั้น สึโยชิคุงก็หันหน้าหนีไปเฉยๆ แล้วแก้มก็ดูแดงๆด้วย

 

‘คุณซาโกะ หน้าอก…’

พอมองไปข้างล่างแล้ว ก็เห็นว่าปกเสื้อมันแหกอยู่ แล้วกล้องมันก็ดันโชว์ให้เห็นร่อง-

“คะ-คนลามก!”

ฉันดึงปกเสื้อด้วยมือข้างซ้าย แล้วตัดสายไปด้วยมือขวา สุดท้ายแล้ว ก็ทำให้พูดอะไรไม่ได้สักอย่าง…และวันเกิดอายุ 17 ปีของฉันก็เริ่มต้านอย่างแย่ที่สุด

 

 

 

“คุณซาโกะ สุขสันต์วันเกิด!”

“จ้า ขอบคุณนะ!”

 

 

ทันทีหลังมาถึงโรงเรียน เพื่อนร่วมห้องหลายคนก็มายินดีกับฉัน เหมือนว่าพวกเขาจะยังจำได้ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ หลายๆคนก็มาสุขสันต์วันเกิดให้ฉัน แต่ก็ยังไม่พอใจ เพราะไม่มีสุโยชิคุงเป็นหนึ่งในนั้น

 

รู้สึกเหมือนมีชิ้นส่วนหายไป แล้วนิ้วของฉันก็อยากจะนำชิ้นส่วนนั้นมาเติมเต็ม 

 

ฉันเปิดล็อคเกอร์รองเท้าออกแล้วถอนหายใจด้วยความผิดหวัง แต่ก็เอารองเท้าออกก่อนเพราะรู้สึกได้ถึงของบางอย่างที่ปกติไม่มี

 

‘คุณซาโกะ สุขสันต์วันเกิดนะ จากสึโยชิ ฮารุ’

 

ฉันได้รับการด์ข้อความเล็กๆขนาดเท่ากระเป๋าเงิน

 

ซะ-เซอร์ไพรส์ล่ะ…! เหมือนกับความเครียดและความมัวหมองมันจางหายไปเลย อะไรๆก็สดใสไปหมด ทุกสิ่งเต็มไปด้วยความปิติกับความสุข

 

แล้วฉันก็ส่งข้อความไปหาสึโยชิคุง

 

 

‘สึโยชิคุง!? รู้วันเกิดฉันด้วยเหรอ!?’

ยังไงก็แล้วแต่ หลังจากที่ส่งข้อความไป ก็ได้รู้ถึงบางสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า

 

‘อ๊ะ! ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ ดีใจมากเลยล่ะ!’

‘ด้วยความยินดี พอดีผมไปเห็นโปรไฟล์ไลน์เข้าน่ะ ก็เลยรู้’

 

งั้นเหรอ เข้าใจได้…ฉันเองก็ได้ฟีเจอร์พวกนั้นช่วยตอนวันเกิดเพื่อนๆมาถึงเหมือนกัน

 

สึโยชิคุงเล่นกับหัวใจฉันขนาดนี้ ต้องโดนแหย่กลับซะหน่อยแล้ว

 

‘ตั้งใจเลือกของขวัญสุดๆเลยสินะ? สนใจฉันใช่เล่นนะเนี่ย’

เขาอ่านข้อความไปแล้วแต่ยังไม่ตอบ สงสัยจะนั่งเขินอยู่ในห้องแน่ๆ 

 

ฉันพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองยิ้มอยู่ ก็เลยเอามือถือมาบังไว้

 

อ๊ะ ยังไม่ได้ดูของขวัญเลยนี่นะ ตอนแรกกะว่าจะไปเปิดที่บ้าน แต่ฉันก็สงสัยสุดๆ พอหยิบขึ้นมาก็ได้รู้ว่าหนักกว่าที่คาด ก่อนอื่นต้องดูรอบๆให้แน่ใจก่อนว่าไม่มีใคร แล้วค่อยเอาใส่กระเป๋า สัมผัสคล้ายๆขวดเลย หรือจะเป็นของหวานกันนะ?

 

พอแกะโบว์ออก ก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน และเมื่อได้อ่านฉลากที่ติดอยู่บนขวดนั้นแล้ว ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

‘ขวดมิโซะปูพร้อมกับเครื่องใน’

 

ฉันจำได้ว่าโกหกสึโยชิคุงไปก่อนหน้านี้ ตอนที่บอกว่าชอบอาหารทะเลเค็มๆนั่นเอง

 

เขาจะต้องใช้เวลาเลือกนานแน่กว่าหวยจะไปลงทีคุณปู

 

ก็ดีใจนะแต่มันก็รู้สึกพ่ายแพ้ด้วยยังไงไม่รู้

 

 

“จริงสิ ไม่เคยกินมิโซะปูเลยสักครั้งนี่เนอะ”

 

 

สำหรับตอนนี้ ฉันเก็บขวดนั้นลงกระเป๋า และหวังว่าฉันจะชอบมันได้ล่ะนะ