เช้าวันต่อมาช่างสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ ทำเอาสงสัยเลยว่าใช่เดือนมิถุนาแน่รึเปล่า หลังจากลุยอากาศชื้นไปที่โรงเรียน ในที่สุดผมก็ได้เปิดประตูสู่ห้องเรียนของผมสักที

 แล้วเดินไปประจำที่ของตัวเอง จากนั้นเจ้าคนที่นอนฟุบอยู่โต๊ะข้างๆก็เงยหน้าขึ้นมา

 

 

“…โย่ สึโยชิ”

“อรุณสวัสดิ์ ทาคุมิ”

 

 

อิซากะ ทาคุมิ เป็นเพื่อนที่เจอกันที่โรงเรียนนี้ มีรูปร่างสูงโย่งกับตัดผมสั้น แล้วยังเป็นแคชเชอร์ของชมรมเบสบอลอีกด้วย กลับกันหมอนี่กลับมีแววตาหมดอาลัยตายอยาก

ชอบหลับในห้องเรียน หลับสนิทยังกับเด็กก็มิปาน ทั้งๆที่ดูเผินๆก็ดูเป็นคนเร่าร้อนแท้ๆ 

 

ทาคุมิเอามือเท้าคางพร้อมกับหรี่ตาแล้วจ้องมองมาที่ผม

 

 

“นอนไม่พอใช่ไหม นายน่ะ”

 

 

พอถูกบอกตรงๆแบบนั้น ผมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา

 

 

“…มันดูเป็นแบบนั้นเหรอ?”

“นายไม่น่าจะโต้รุ่งหรืออะไรแบบนั้นแน่ๆ เพราะนายไม่ใช่พวกมนุษย์กลางคืนอะไรเทือกนั้น…งั้นคงมีบางอย่างที่ทำให้นายหลับไม่ลงสินะ?”

 

 

ในเวลาแบบนี้ทาคุมิจะกลายเป็นพวกหลักแหลมจนน่ากลัวเลยล่ะ

 วินาทีที่หมอนี่เห็นผมก็มองผมออกในทันที จริงๆแล้วเมื่อคืนผมก็นอนไม่พอจริงๆนั้นแหละ 

ทั้งๆที่ผมเป็นคนปฏิเสธคุณซาโกะเองแท้ๆ แต่ไม่ว่าทำยังไงก็สลัดภาพที่คุณซาโกะร้องไห้ออกจากหัวไม่ได้สักทีเพราะแบบนั้นหัวยุ่งเหยิงไปหมด แม้แต่จะตั้งสมาธิก็ยังทำไม่ได้เลย

 

 

“นี่ก็แค่ถามเผื่อไว้ก่อน แต่นายไม่เป็นไรแน่นะ? คงจะเป็นเรื่องใหญ่พอควรเลยสิ ถึงขั้นที่ทำให้นายนอนไม่หลับเนี่ย” 

 

 

ทาคุมิกับผมเข้ากันได้ดีตั้งแต่ปี 1 แล้วยังเป็นคนที่ผมไว้ใจได้อีกด้วย พอคิดแบบนั้นแล้ว การที่ผมระบายมันออกมา อาจเป็นเรื่องดีก็ได้ ผมเลยเริ่มเปิดปากพูด

 

 

“ถูกคุณซาโกะสารภาพรักมาน่ะ”

“โฮ่ว”

“แล้วก็ตอบปฏิเสธไปแล้ว”

 

 

ทาคุมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วลุกขึ้นมานั่งเต็มตัว

 

 

“ไม่เข้าใจเลยว่านายจะปฏิเสธไปทำไม คนที่ทั้งหน้าตาดี เรียนก็เก่ง บุคลิกก็ดี แถมยังดูเป็นแม่ศรีเรือนอีกต่างหาก นายอาจจะไม่รู้นะ แต่ซาโกะเนื้อหอมสุดๆเลยล่ะ”

“เรื่องเนื้อหอมน่ะผมเข้าใจดี แต่…”

“ไม่เลย นายไม่ได้เข้าใจเลยสักนิด ซาโกะน่ะดูจากนิสัยแล้วไม่ได้เป็นพวกที่อยากโดดเด่นขนาดนั้น แค่เห็นหล่อนทำอะไรสักอย่างก็ถือเป็นบุญแล้ว แต่เพราะแบบนั้นเลยทำให้พวกผู้ชายบางส่วนคิดว่าตัวเองก็พอมีลุ้น เลยทำให้เธอเป็นที่นิยมไงเล่า”

“พูดยังกับเป็นผู้เห็นเหตุการณ์เลยนะ”

“ก็เพราะเป็นจริงๆไง กลางค่ายฝึกฤดูร้อนปีที่แล้ว พวกฉันก็พูดเรื่องอะไรทำนองนั้นอยู่เหมือนกัน มันมีคนนึงที่จู่ๆก็พูดว่าชอบซาโกะ จากนั้นพวกปี 1 กว่าครึ่งก็มาสารภาพว่าจริงๆแล้วพวกตัวเองชอบซาโกะ”

“นั่นก็เว่อร์ไปหน่อยมั้ง?”

“ไม่หรอก แล้วด้วยความที่ซาโกะเป็นวงดุริยางค์ หล่อนเลยต้องมาเล่นเวลาที่ชมรมเบสบอลเขาแข่งกันบ่อยๆใช่ไหมล่ะ? แล้วนั้นแหละที่ทำให้เจ้าพวกนั้นหลงซาโกะแบบหัวปักหัวปำ เชื่อฉันเถอะว่าที่พูดมันไม่ได้เว่อร์เกินจริงสักนิด”

 

 

ถ้าที่ทาคุมิพูดเป็นเรื่องจริงล่ะก็ พวกเขาก็รู้จักกันผ่านทางชมรม ก็เลยดูไม่ได้เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าจะให้พูด พอรู้ว่ามีคนชอบคุณซาโกะมากขนาดนั้นก็แอบตกใจอยู่อะนะ 

 

 

หลังจากอธิบายจบ ทาคุมิก็ยืดเว้นยืดสายแล้วหาวออกมาฟอดใหญ่

 

 

“ก็ตามนั้นแหละ นายนี่มันบื้อของโคตรบื้อเลยนะที่ดันปฎิเสธซาโกะไปเนี่ย” 

“ก็สำหรับผม คุณซาโกะเป็นดอกฟ้าที่ไกลเกินเอื้อมนี่นา”

“แต่ดอกฟ้าที่ไม่ว่าใครก็เอื้อมไม่ถึงนั้นมาสารภาพรักกับนายนะ ถ้าได้มาแล้วจะมัวไปเปรียบเทียบทำซากอะไรล่ะ”

“อย่าไปคิดเรื่องเล็กเรื่องน้อยแบบนั้นเลยน่า ยังไงซะผมก็จินตนาการภาพที่ตัวเองเคียงข้างคุณซาโกะไม่ออกเลยสักนิด”

“คนที่ตัดสินว่านายคู่ควรหรือเปล่าน่ะ คือซาโกะต่างหาก”

“แล้วทาคุมิคิดว่าผมเหมาะกับคุณซาโกะเหรอ?”

“ก็ไม่ค่อยนะ”

“จริงๆนายก็ไม่คิดไม่ใช่เรอะ”

 

 

แน่นอนว่าผมเข้าใจสิ่งที่ทาคุมิกำลังพูด แล้วก็รู้ด้วยว่าเขาขัดใจกับการตัดสินใจของผม แต่ถึงอย่างนั้น ความจริงที่ว่าผมกับคุณซาโกะไม่ได้คบกันก็ไม่เปลี่ยนแปลง

 

 

“ผมว่าทาคุมิเหมาะกับคุณซาโกะกว่าผมอีกนะ ทั้งแข็งแรง เรียนก็ดี สูงก็สูง หล่อก็หล่อ แถมลึกๆแล้วเป็นคนใจดีด้วย แล้วยังคิดถึงคนรอบข้างอยู่เสมออีก”

 

 

พอผมพูดจบ ทาคุมิก็ทำหน้าหยี๋ใส่ทันที

 

 

“อย่าพูดชมแบบกะทันหันฉันแบบนั้นสิ ขนลุกเลยเนี่ย”

“แอบเสียใจเลยนะเนี่ย”

“ก็นะ…บางทีซาโกะอาจจะชอบนายที่จุดนี้ก็ได้”

“หืม? พูดเรื่องอะไร-”

 

 

ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากทางหน้าห้อง ตามด้วยเสียงฮือฮาของพวกผู้หญิง ที่ดังขนาดที่พวกผมซึ่งอยู่หลังห้องยังได้ยิน

 

 

“มาจิกะ?! ทำไมทรงผมเป็นแบบนั้นล่ะ!”

 

 

นั้นคือเสียงคุณนิชิดะ ที่มักจะตัวติดกับคุณซาโกะตลอดเวลา

 

 

“เอะเฮะๆ ฉันตัดมันเองล่ะ”

“ฉันว่าตัดเยอะไปหน่อยมั้ง”

 

 

การพูดคุยสั้นๆเมื่อกี้มันสะกิดใจผมจนต้องหันไปมองแหล่งที่มาของเสียงนั้น แล้วผมก็ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของคุณซาโกะ จากผมที่ยาวสลวย กลายเป็นทรงบ๊อบยาวประบ่าแทน หน้าม้าก็สั้นลงกว่าเดิมเยอะ จนเปิดเผยหน้าผากเนียนๆไปกว่าครึ่ง และเพราะแบบนั้น ผมก็เลยเห็นคิ้วที่ปกติโดนหน้าม้าปิดบังแบบชัดแจ่มแจ๋ว

 

คิ้วพวกนั้นดึงดูดผมแบบสุดๆ องศาเหมาะเจาะ โค้งเป็นรูปสะพานโค้ง ทำให้คุณซาโกะเหมือนมีสีหน้าที่ดูเศร้าหมองแม้จะยิ้มอยู่ก็ตาม มันปลุกเร้าสัญชาตญาณอยากปกป้องในตัวผม 

ปกติคุณซาโกะจะให้ความรู้สึกที่ดูสงบเยือกเย็น แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกแบบลูกหมาตัวน้อยไปแล้วซะงั้น ทำให้ผมคิดว่าเธอช่างน่ารักอย่างเสียไม่ได้

 

หลังจากจ้องคิ้วพวกนั้นสักพัก ผมก็รู้สึกตัวว่าตอนนี้คุณซาโกะกำลังจ้องผมอยู่

 

ผมรีบเบือนสายตาหนีสุดชีวิต แล้วฟุบลงกับโต๊ะทันที เพราะผมรู้ว่าตอนนี้หน้าผมมันแดงโคตรๆ นี่เราจ้องหน้าคุณซาโกะไปนานแค่ไหนกันนะ? แล้วเจ้าตัวรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย? ผมได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเข้ามาใกล้ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นฝีเท้าของคุณซาโกะ 

 

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ แกล้งหลับมันเลยแล้วกัน

 

 

“อรุณสวัสดิ์ สึโยชิคุง”

 

 

 

 

แค่ได้ยินเสียงของคุณซาโกะ ก็ทำให้หวนนึกถึงการสารภาพรักเมื่อวันก่อนแล้ว ทำเอาหัวผมหัวหมุนไปหมด

 

 

“คิดว่าทรงผมใหม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง?”

 

 

หวังว่าจะไม่มีไอน้ำพุ่งมาจากหัวนะ เพราะตอนนี้ผมเขินจนแม้แต่เงยหน้ายังเงยไม่ได้ด้วยซ้ำไป

 

 

“เน่ สึโยชิคุงนี่ล่ะก็”

 

 

คุณซาโกะเขย่าไหล่ของผม

 

ผมได้ยินเสียงเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นเรื่อย ๆ บางทีคงจะสงสัยว่าทำไมคุณซาโกะถึงดั้นด้นมาถามความเห็นผมถึงที่แบบนี้ ประเด็นคือผมเป็นไม่ถนัดรับมือความสนใจแบบนี้ไง ขอล่ะให้ผมได้พักหายใจบ้างเถอะ

 

 

“เห้ย สึโยชิ ไม่ออกความเห็นแบบนี้มันเสียมารยาทนา”

 

 

ทาคุมิพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเมินคุณซาโกะต่อไป แต่จู่ๆก็มีแขนล่ำๆหนาๆสอดมาใต้แขนของผม แล้วดึงเอาตัวผมขึ้นจากโต๊ะ 

 

คนที่ยกตัวผมอย่างกับลูกแมวแบบนี้ก็คือเจ้าทาคุมินั่นเอง

 

ผมถูกบังคับให้มองใบหน้าที่เปลี่ยนไปของคุณซาโกะตรงๆ จนถึงเมื่อวานเธอยังมีบรรยากาศแบบอ่อนโยนสบายๆอยู่เลย แต่ตอนนี้บรรยากาศพวกนั้นกลับหายไปหมด แลกกับบรรยากาศที่คล้ายๆกับเด็กแทน 

 

แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆก็น่ารักโฮกเลยคร้าบบบ

 

 

“ตัดเยอะไปจนดูแปลกเลยใช่ไหมล่ะ? เห็นด้วยรึเปล่า สึโยชิคุง”

 

 

ผมไม่มีทางคิดว่าแปลกอยู่แล้ว แต่ช่างน่าเศร้าที่ผมไม่กล้าพอที่จะตอบแบบซื่อตรงได้ แล้วพอผมนิ่งเงียบ คุณซาโกะก็ทำหน้ามุ่ยใส่

 

 

“เฮ…ไม่แม้แต่จะออกความเห็นเหรอเนี่ย? น่าอายจัง ทั้งที่ฉันเตรียมตัวเตรียมใจตัดมาแท้ๆ”

 

 

นี่เค้าคิดจะแกล้งผมด้วยกริยาขี้งอนสุดน่ารักนั้นรึไง เมื่อกี้เกือบจะพูดโพล่งว่า’น่ารักโฮกเลยครับ’ไปแล้วนะ

 

 

“ผมคิดว่าหน้าม้ามันดูแปลกนิดหน่อยน่ะ”

“ใช่ม้า?!”

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง คุณซาโกะดูจะมีความสุขกับคำตอบนั้นมาก ปกติมันต้องรู้สึกเสียใจไม่ใช่เหรอ?

 

 

“นี่ สึโยชิคุงก็เห็นด้วยเนอะ เนอะ?”

 

 

ดูเหมือนคุณซาโกะจะมีแผนการที่จะถามผมไปเรื่อย ๆจนกว่าผมจะตอบ แล้วต่อให้ผมอยากหนี ก็ดันโดนทาคุมิล็อคตัวอยู่อีก แล้วทำไมคุณซาโกะถึงตัดผมล่ะ? ทำไมถึงอยากฟังความเห็นของผมถึงขนาดนั้น? เป็นการลงโทษที่ปฏิเสธไปเหรอ? หรือทั้งหมดนี่เป็นความผิดของผม? ผมไม่รู้เลยว่าคุณซาโกะคิดอะไรอยู่ และต่อให้มานั่งคิดก็คงทำหัวผมระเบิดแน่

 

 

“อ๊ะ”

 

 

ในจังหวะวิกฤตินั้นเองเสียงออดก็ดังขึ้นมาแล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องส่วนพวกเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆก็กลับไปนั่งที่กัน คุณซาโกะทำหน้าไม่พอใจแล้วกลับไปนั่งที่เช่นกัน ทางด้านทาคุมิเองก็ถอนหายใจก่อนจะปล่อยตัวผม ตั้งแต่ปฏิเสธคุณซาโกะไป นึกว่าเธอจะไม่มาคุยกับผมอีกซะแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้คุณซาโกะก็ดูอุกอาจกว่าเมื่อก่อนซะอีก สับสนจะตายอยู่แล้ว และจากระยะนี้ผมได้ยินเสียงทาคุมิกระซิบมา

 

 

“ไปปฏิเสธคนเขามาแท้ๆ ไหงดูสนิทกันจังล่ะนั่น?”

“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน”

 

 

ต่อจากนี้คุณซาโกะจะเข้าหาผมอีกเรื่อยๆเลยรึเปล่านะ? บอกไม่ได้เลยว่าตัวเองดีใจหรือกลัวกันแน่ แต่อย่างน้อย ถ้าเจออะไรแบบนั้นอีกคงไม่ดีต่อใจผมแน่ๆ คงได้แต่ภาวนาว่าต่อจากนี้ขอให้พวกเราเป็นได้แค่เพื่อนกันแล้วล่ะ