คุณซาโกะผู้เพียบพร้อมอยากจะเป็นเหมือนอย่างผม - ตอนที่ 11

พอวิ่งขึ้นบันไดไปบนอาคารเรียน ผมก็รีบวิ่งต่อไปที่ฝูงคนที่กำลังก่อตัวกันอยู่หน้าป้ายประกาศ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเทอมหนึ่ง แล้วก็เป็นวันที่ผลสอบถูกประกาศด้วย 

 

ไม่กี่อาทิตย์ก่อนหน้านี้ผมทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่ผมทำได้ แล้วผมก็เป้นพวกชมรมมุ่งแต่บ้านอยู่แล้วด้วย ก็เลยมีเวลาอ่านหนังสือมากกว่าคุณซาโกะ แถมเธอยังสอนผมบางวิชาอีก

 

ผมรู้สึกว่าผมพัฒนาขึ้นมาพอตัวเลยล่ะ แล้วผมก็ไม่คิดว่าจะมีวิชาไหนมาฉุดคะแนนผมด้วย

 

ถ้าผมชนะ ผมจะสารภาพ แต่ถ้าแพ้…นั้นสินะ ไม่ได้คิดเรื่องนั้นไว้เลย ผมรู้ว่ามันดูค่อนข้างน่ากังขาเลยที่ตั้งใจเรียนเพราะเรื่องความรักแบบนี้ แต่ผมก็ทำเพราะความต้องการของผมเอง และจะไม่เสียใจกับมันเด็ดขาด ผมเหลือบมองดูฝูงชนขนาดใหญ่นั้น ครึ่งนึงมีท่าทีที่เต็มไปด้วยความสุข อีกครึ่งก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ ความตึงเครียดเริ่มครอบงำร่างกายผม หน้าอกแน่นขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

 

ผมเตรียมใจแล้วก้าวไปข้างหน้า เริ่มมองจากด้านบนก่อนแล้วลงไปข้างล่างของรายชื่อ ผมกำลังหาชื่อของผมกับชื่อของคุณซาโกะอยู่ว่าชื่อใครจะเข้ามาในสายตาผมก่อน และน่าตกใจตรงที่ ผมเห็นชื่อทั้งสองในเวลาเดียวกันเลย

 

[อันดับที่ 9 ห้อง 4 ซาโกะ มาจิกะ: 564 คะแนน]

[อันดับที่ 10 ห้อง 4 สึโยชิ ฮารุ: 563 คะแนน]

 

ตัวเลขบนป้ายนั่นได้แสดงถึงความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงกับผม

 

แค่คะแนนเดียว…เพราะกะอีแค่คะแนนเดียว ผมเลยมีอันดับต่ำกว่าคุณซาโกะ ผมลองจำลองว่ามันเป็นเลขสองหลักซ้ำไปซ้ำมา แต่การคิดหนีความจริงแบบนั้นมีแต่ทำให้ความรู้สึกพ่ายแพ้ถาโถมใส่ผมเท่านั้น 

ถ้านับรวมอันดับของผมจากตอนปี 1 ตอนนี้ถือว่าเป็นการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดเลยก็จริง แต่ยังไงก็ตาม ไอ้ผลพวกนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรกับผมแล้ว มีแต่แสดงให้เห็นว่าผมยังไม่สิทธิ์จะเคียงข้างคุณซาโกะก็เท่านั้น

ผมสารภาพกับเธอไม่ได้ ผมหลบตาจากความพ่ายแพ้แล้วเดินออกห่างจากป้ายประกาศนั้น

 

 

…

ทุกอย่างหลังจากนั้นมันพร่ามัวไปหมด สิ่งเดียวที่ได้จำชัดเจนคือใบหน้าของคุณซาโกะตอนมาถึงโรงเรียน เธอคนนั้นก็คงจะเห็นผลการสอบแล้วเหมือนกัน เพราะเธอคอยส่งสายตาที่สายอธิบายยากและกระวนกระวายมาทางผมจนผมทนความอับอายไม่ไหวแล้วเอาหน้าฟุบโต๊ะน่าสิ

 

หลังจากโฮมรูมช่วงเช้าจบ พวกผมก็มาพูดคุยเรื่องข้อสอบ เคลียร์โจทย์ต่างๆ และกว่าจะรู้ตัวคาบโฮมรูมสุดท้ายก็จบไปซะแล้ว และเมื่อคาบเรียนจบลง ห้องเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงที่พูดคุยกันเรื่องปิดเทอมหน้าร้อน 

ผมไม่มองว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับผม และอยากกลับบ้านใจจะขาด ผมเลยยกกระเป๋าขึ้นมาและเดินโซซัดโซเซไปที่ประตู

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิสึโยชิ”

 

 

เสียงของทาคุมินั่นเอง ผมนึกว่าตอนนี้เขาจะนอนหลับอยู่ซะอีก

 

 

“นายไม่พอใจเรื่องอะไรของนายเนี่ย? นายได้ที่ 10 เลยนะเห้ย แบบนี้ก็เหมือนนายกำลังดูถูกคน 200 คนที่อยู่ต่ำกว่านายเลยนะ”

“ผมไม่ได้ตั้งใจเรียนถึงขนาดที่จะเอามาโม้ได้หรอก”

“พูดบ้าอะไรของนายเนี่ยห๊ะ? นั่นเป็นสิทธิ์ที่คนมีอันดับสูงๆจะทำได้อยู่แล้วนะ ขนาดฉันได้ที่ 32 ฉันยังดีใจตัวแทบดิ้นและพอใจกับมันเลย แล้วนายน่ะอยู่อยู่กว่าฉันอีก ทำไมไม่ภูมิใจในตัวเองหน่อยล่ะ?”

 

 

ทาคุมิคงจะรู้ว่าผมกำลังดิ่งก็เลยช่วยให้กำลังใจผม แต่สำหรับผมน่ะ อันดับพวกนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับอวด แต่เป็นการแข่งขันอย่างเต็มที่ต่างหาก

 

 

“ผมพยายามจะเอาชนะคุณซาโกะน่ะ เพื่อที่ผมจะได้ไม่มองเธอเป็นดอกฟ้าที่ไม่อาจเอื้อมถึงอีก”

 

ทาคุมิมองผมด้วยความตกใจ

 

 

“…นายกะจะสารภาพถ้านายชนะงั้นเหรอ?”

“…ก็ประมาณนั้นแหละ”

“ฉันจำได้ว่าคะแนนของซาโกะมัน…”

“อันดับที่ 9 มีคะแนนเยอะกว่าผมแค่คะแนนเดียว”

“…เป็นงั้นเองเหรอ ขอโทษนะที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลย”

 

อย่างทุกที หมอนี่เดาความคิดคนเก่งจริงๆนั่นแหละ

 

 

“จะหัวเราะเยาะผมก็ไม่ว่าหรอกนะ”

“แต่นายทุ่มสุดตัวเลยไม่ใช่เรอะ? จะไปเล่นตลกแบบบนั้นได้ยังไงกันเล่า”

 

 

ผิดคาดที่ทาคุมิจริงจังขนาดนี้ เพราะงี้ไงผมถึงตำหนิหมอนี่ไม่ได้

 

 

“นายยังหล่อเท่เ หมือนเดิมเลยนะ ทาคุมิ”

“ก็คงงั้นแหละนะ”

 

ทาคุมิพยักหน้าเหมือนกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าผมจะพูดแบบนี้ แล้วเริ่มเตรียมตัวไปชมรม

 

เขาเอาข้าวของจากใต้โต๊ะมาใส่กระเป๋าแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม

 

 

“ก็นะ ครั้งนี้นายอาจจะแพ้ก็จริง แต่นายก็แค่เอาชนะในการสอบครั้งหน้าก็สิ้นเรื่อง”

“ครั้งหน้าเหรอ…นั่นสินะ ก็ถูกของนาย”

 

 

ตามที่ทาคุมิพูด ผมเคยท้าคุณซาโกะแล้วครั้งนึงถึงจะแพ้ก็เถอะ แล้วยิ่งไปกว่านั้นถ้าผมมามัวหดหู่อยู่แบบนี้ มีหวังผมถูกคุณซาโกะด่าว่าเห่ยแน่

 

 

“ผมจะลองอีกทีตอนเทอมสองแล้วกัน”

“งั้นเหรอๆ งั้นขอแสดงความยินดีกับแฟนคนแรกของนายไว้ก่อนเลยแล้วกัน”

“จะรีบเกินไปหน่อยแล้วมั้ง”

 

 

ผมก็พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็ยิ้มให้กับมุขของทาคุมิ ถึงจะยังไม่ได้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยก็ดีขึ้นมาหน่อยล่ะนะ

 

 

“ขอบคุณมากเลยนะ ผมจะพยายามสุดตัวเลย”

“เพื่อผู้หญิงที่รักสิน้าา?”

“เงียบปากไปเหอะ”

 

 

ทาคุมิเมินผมแล้วยกกระเป๋าอันใหญ่ขึ้น

 

 

“เจอกันตอนเปิดเทอม”

“อื้ม ขอให้ชมรมไปได้ดีนะ”

“ขอบใจ”

 

 

ทาคุมิเดินออกไปหลังจากแหย่ผมเล่น เนื่องจากผมอยู่ชมรมมุ่งแต่บ้าน ผมเลยไม่มีแผนจะทำอะไรในช่วงวันหยุดหน้าร้อน แน่นอนว่าผมจะไม่ไปกับไหนกับเพื่อนร่วมห้องในช่วงไม่กี่อาทิตย์นี้ ผมชำเลืองมองไปที่หน้าห้อง แล้วก็ได้เห็นคุณซาโกะถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มเด็กผู้หญิง จากที่ดูๆแล้ว คงจะเลือกเวลานัดมามีตติ้งกัน 

 

ถ้าผมชนะคุณซาโกะแล้วได้สารภาพกับคุณซาโกะล่ะก็ เราอาจจะได้วางแผนสำหรับวันหยุดฤดูร้อนก็ได้ และด้วยความคิดแบบนั้นในหัว ความพ่ายแพ้ครั้งนี้ก็ยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิม

 

 

“ช่วยไม่ได้นี่นะ สอบครั้งหน้าคงต้องตั้งใจให้มากกว่านี้”

 

 

จะมามัวหดหู่เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ผมต้องพยายามต่อไป

 

 

…

ผมเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใส่นอกอาคารแล้วเดินออกจากตึกเรียน แสงสว่างจ้าเข้ามาแยงตาจนผมต้องหรี่ตา และความร้อนป่านจะเผาไหม้ก็ได้สาดส่องลงมาบนร่างของผม ผมเดินไปหาจักรยานของตัวเอง วินาทีที่ผมขึ้นขี่มันแล้วกำลังจะออกจากประตูโรงเรียน จู่ๆก็มีบางสิ่งมาดึงมันไว้ หยุดผมไท่ให้ไปข้างหน้า

 

 

“สึโยชิคุง รอเดี๋ยวก่อน!”

 

พอหันไปก็เห็นคุณซาโกะที่ไหล่กำลังขยับไหล่ขึ้นลงเหมือนหายใจไม่ออก เธอไม่ได้เอากระเป๋ามาด้วย

 

 

“มีอะไรเหรอ?”

“นะ-นี่จ้ะ”

 

 

คุณซาโกะหอบหายใจแรงพร้อมยื่นกระดาษมาให้ผมแผ่นนึง มันคือคำตอบของข้อสอบวิชาภูมิศาสตร์ที่พวกเราทำเมื่อไม่กี่วันก่อน

 

ไม่เสียชื่อคุณซาโกะ เธอเกือบจะได้คะแนนเต็มแน่ะ นี่คุณซาโกะลงทุนวิ่งตามผมมาเพื่ออวดคะแนนเลนเหรอเนี่ย?

 

 

“ดูที่โจทย์ข้อ 6 ในข้อ 1 ใหญ่สิ”

“…ก็ถูกนี่นา?”

“ฉันแก้ข้อนั้นจากผิดเป็นถูกได้เพราะสึโยชิคุงปลุกฉันนะ…”

 

 

เธอเช็ดเหงื่อบนมือด้วยชุดของตัวเอง แล้วก้มหน้าลง

 

 

“ตอนนั้น ฉันยอมแพ้เรื่องเช็คคำตอบเพราะเป็นไข้พอดี ถ้าสึโยชิคุงไม่ได้ให้กำลังใจฉัน ฉันคงจะเสียสองคะแนนนั้นไปแล้ว…”

“สองคะแนน…”

 

 

ผมแพ้คุณซาโกะด้วยคะแนน 1 คะแนน พูดอีกอย่างก็คือ ไอ้โจทย์ข้อนี้ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมแพ้ รู้ทั้งรู้ คุณซาโกะก็ถามผมด้วยสีหน้าคลุมเครือ

 

 

“จะโกรธฉันรึเปล่า ถ้าฉันขอให้นับว่าครั้งนี้สึโยชิคุงชนะน่ะ…?”

“ผมไม่โกรธหรอก แต่ความจริงที่คุณซาโกะชนะก็ยังไม่เปลี่ยนอยู่ดี คุณซาโกะน่ะรู้ถึงจุดผิดพลาดแล้วแก้ไขมันด้วยความสามารถตัวเองนะ”

“ก็จริงนะ…ฉันก็รู้สึกว่าสึโยชิคุงจะไม่ยอมรับแน่ถ้าฉันยอมแพ้…”

“ใช่แล้ว ผมน่ะไม่อยากได้ของสมนาคุณ อะไรแบบนั้นหรอก แต่ครั้งหน้าผมชนะแน่”

“ไม่มีครั้งหน้าอะไรทั้งนั้นแหละ”                                                                       

 

 

เสียงอันเย็นเยือกและไม่คุ้นเคยของคุณซาโกะทำผมสงสัยหูตัวเองว่าเพี้ยนไปรึเปล่า

 

 

“หมายความว่า…”

“อ๊ะ โทษที ฉันจะบอกว่าไม่มีอะไรต้องห่วงนั้นแหละ หมายถึงครั้งนี้สึโยชิชนะไปก็ได้ ถือว่าเสมอกันแล้วมูฟออนก็ได้เนอะ?”

“ถ้าเสมอกัน ผมก็…”

“เอาล่ะ งั้นลืมๆเรื่องสอบนี่ไปเถอะ อย่าทำตัวหดหู่แบบนั้นเลย เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว”

 

 

ผมทำอะไรไม่ถูกจนได้แต่พยักหน้า

 

 

 

“เอาล่ะ รับนี่ไปสิ”

 

 

ครั้งนี้คุณซาโกะนัดใบปลิวให้ผม แล้วก็รับมันไว้แล้วเห็นภาพของร้านแผงลอยต่างแล้วก็ภาพดอกไม้ไฟทันที นี่คงจะเป็นใบปลิวของเทศกาลฤดูร้อนที่ใกล้มาถึง

 

 

“ไปด้วยกันนะ?”

 

 

พูดอีกอย่างก็คือ เธอชวนผมไปเดทสินะ? ความรู้สึกผมรู้ดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เกือบจะหลุดโพล่ง เยสสสสสสสสส แห่งความดีใจออกมาเลยทีเดียวเชียว แต่ผมก็ต้องรั้งตัวเองไว้ก่อน

 

 

“แต่ผมแพ้ในการสอบนะ…”

“พึ่งบอกให้ลืมๆไปไม่ใช่รึไง?”

“เออ…”

 

 

งั้นบทสนทนานี้ก็แค่เป็นสะพานเชื่อมสินะ ผมพึ่งรู้ว่าผมหลงไปในกับดักเต็มๆเปา แต่ก็สายไปซะแล้ว

 

 

“ถ้าไม่อยากไปกับฉันก็พูดออกมาเลย”

“…ไม่หรอก ถ้าไม่รังเกียจผม ผมก็ยินดีจะไปกับคุณซาโกะ”

“ดีมาก”

 

 

คุณซาโกะยิ้มอย่างอ่อนโยน หน้าม้าชุ่มเหงื่อติดไปกับหน้าผาก ราวกับฤดูร้อนได้มาเยือน และความตื่นเต้นกับปิดเทอมฤกูร้อนครั้งหน้าก็พุ่งทะลุปรอท  ปากของเธอเปลี่ยนเป็นการนิ้มเยาะ เหมือนกับว่าเธอกำลังทดสอบผมอยู่

 

 

“สึโยชิคุง ระหว่างชุดไปรเวทกับยูกาตะ ชอบแบบไหนมากกว่าเหรอ? ฉันให้เลือกเลย”

 

 

นอกจากชุดนอนแล้ว ผมเคยเห็นแค่ชุดนักเรียนของคุณซาโกะเท่านั้น ผมยังเสียใจที่พลาดโอกาสในการเห็นชุดไปรเวทตอนไปติวด้วยกันอยู่เลย แต่เทศกาลฤดูร้อนมันก็ต้องยูกาตะจริงๆ 

 

เอาล่ะ จะเลือกอะไรดีล่ะทีนี้…

 

เสี้ยววินึง ที่ผมจินตนาการถึงคุณซาโกะในชุดยูกาตะอันงดงาม

 

 

“งั้นเอาเป็นยู-”

 

 

ผมกลืนคำพูดที่เกือบออกจากปากนั้นลงคอแล้วนึกถึงคำพูดของคุณนิชิดะ คุณซาโกะพยายามจะทำลายภาพลักษณ์สมบูรณ์แบบของตัวเอง และทำตัวตรงข้ามกับที่เป็นมาจนถึงตอนนี้ ถ้าเป็นงั้น เลือกตัวเลือกตรงข้ามกับที่ตัวเองเลือกดีไหมนะ?

 

หลังจากลังเลไปสักครู่ ผมก็ให้คำตอบ

 

 

“เอาชุดไปรเวทแล้วกัน คุณซาโกะอยากใส่โชว์ผมตอนไปติวด้วยกันนี่นา?”

 

 

ผมตอบกลับแบบนั้น แล้วคุณซาโกะยิ้มแบบคลุมเครือ

 

 

“จะเตรียมชุดที่ดีที่สุดที่สึโยชิคุงจะเคยเห็นเลยล่ะ เพราะงั้นคาดหวังได้เลย เดี๋ยวฉันไปชมรมก่อนนะ”
“อื้ม ยังไงก็ขอบคุณที่ชวนผมนะ”

“ไม่เป็นไรๆ มาสร้างความทรงจำดีๆด้วยกันนะ”

 

คุณซาโกะโบกมืออย่างอ่อนโยนแล้วหันกลับไปตึกเรียน ผมเอาเท้าย่ำกับคันเหยียบแล้วเริ่มปั่นมัน

 

เนื่องจากผมแพ้คุณซาโกะ ผมเลยไม่ได้รู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้นนักเท่าไร เอาจริงๆแล้วผมไม่มีสิทธิ์จะไปเทศกาลฤดูร้อนกับคุณซาโกะด้วยซ้ำ ขณะเดียวกัน ผมก็อยากทำให้คุณซาโกะมีความสุขถ้าเราจะไปเดทกันจริงๆ อย่างน้อยในช่วงงานเทศกาล ผมก็อยากจะยืดอกมั่นใจแล้วเดินเคียงข้างไปกับคุณวาโกะ

 

ผมหยุดที่ไฟจราจรก่อนจะส่งข้อความหาทาคุมิ

 

‘ทำยังไงถึงจะทำให้เดทเป็นเดทที่ดีได้น่ะ? ช่วยสอนเคล็ดลับกับผมหน่อยจะได้รึเปล่า?’

 

ทาคุมิน่าจะช่วยผมได้นิดหน่อย ผมอาจจะไม่ได้มั่นใจมากขึ้นหลังจากเรื่องเรียน แต่อย่างน้อยผมก็จะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไปกับคุณซาโกะ แล้วกลายเป็นชายผู้คู่ควรทั้งแบบนั้น ความเชื่อมั่นเติมเต็มในใจผม จากนั้นผมก็เริ่มปั่นต่อ