คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ - ตอนที่ 92 เผ่าดักรอ
“ พิงกี้ ฉันกลับห้องก่อนนะ ” ปราณี ท่ารูดซิป
ปากและยักไหล่
พูดลับหลังคนมันก็เป็นเรื่องไม่ดีจริงๆ
ฉันจะกลับไปสำนึกผิดที่ห้องก่อน อมิตาพุทธ
“ อืม ไปพักผ่อนเถอะ ” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ
พิงกี้กลับถึงห้องก็ปิดไฟนอนเลย ห้องข้างๆมีเสียง
แว่วมาเป็นพักๆ
ไม่ว่าเสียงร้องไห้ เสียงทะเลาะกัน หรือแม้แต่เสียง เขยี้วงของใส่ฝาผนังดังมาก
ก็ไม่ทำให้พิงกี้สะดุ้งตื่น เพราะเธอใส่หูฟังและหลับ
สบายทั้งคืน
เวลาต่อมา พิงกี้ออกจากห้องเช้าตรู่และกลับมาดึก
เธอวาดภาพอยู่แต่ในร้านอาหารทุกวัน เหมือนเอา
ห้องเช่าเป็นโรงแรม
ตกดึกกลับมาอาบน้ำแล้วนอนก็พอ เพราะการ
ตั้งใจวางแผนเวลาอย่างนี้
เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าน้ำผึ้งบ่อยๆ จะได้ไม่รู้สึก
แบบท 92 เผ่าดักรอ
“ พิงกี้ ฉันกลับห้องก่อนนะ ” ปราณี ท่ารูดซิป
ปากและยักไหล่
พูดลับหลังคนมันก็เป็นเรื่องไม่ดีจริงๆ
ฉันจะกลับไปสำนึกผิดที่ห้องก่อน อมิตาพุทธ
“ อืม ไปพักผ่อนเถอะ ” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ
พิงกี้กลับถึงห้องก็ปิดไฟนอนเลย ห้องข้างๆมีเสียง
แว่วมาเป็นพักๆ
ไม่ว่าเสียงร้องไห้ เสียงทะเลาะกัน หรือแม้แต่เสียง เขยี้วงของใส่ฝาผนังดังมาก
ก็ไม่ทำให้พิงกี้สะดุ้งตื่น เพราะเธอใส่หูฟังและหลับ
สบายทั้งคืน
เวลาต่อมา พิงกี้ออกจากห้องเช้าตรู่และกลับมาดึก
เธอวาดภาพอยู่แต่ในร้านอาหารทุกวัน เหมือนเอา
ห้องเช่าเป็นโรงแรม
ตกดึกกลับมาอาบน้ำแล้วนอนก็พอ เพราะการ
ตั้งใจวางแผนเวลาอย่างนี้
เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าน้ำผึ้งบ่อยๆ จะได้ไม่รู้สึกตอนที่อยู่ในรถไฟใต้ดิน
เธอได้รับสายจากยายสมศรี “ พิงกี้ ช่วงนี้หลาน
งานยุ่ง
ไม่ต้องมาเยี่ยมยายแล้วนะ พักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ค่อย
มาเถอะ
เพราะยังไงยายก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว
หลานจะมาหายายเมื่อไหร่ก็ได้ถูกไหม? ”
“ยายคะ ทําไมยายคิดมากอีกแล้ว? ” พิงกี้เม้ม ปากยิ้ม และพูดอ้อน
“ ฉันมาหายายก็เหมือนได้พักผ่อนนั่นแหล่ะค่ะ
ยายสมศรีไม่เห็นด้วยและแกล้งทำเป็นโกรธ
“ ยายไม่อยากให้หลานเหนื่อย ถ้าเธอมายายจะ
โกรธแล้วนะ ”
“ งั้นฉันต้องทำยังไงยายถึงไม่โกรธหล่ะคะ?
“ นอนพักผ่อนดีๆคืนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยม ยายๆก็จะไม่โกรธขายสมศรีพูดเหมือนเด็ก แต่กลับถอนหายใจ
“ พิงกี้เอ๊ย โลกนี้ก็มีแต่เธอดีกับยายที่สุด
และดูแลยายเหมือนคนในครอบครัวจริงๆ
ถ้าเธอเหนื่อยจนไม่สบายขึ้นมาใครจะมาดูแลยาย
หล่ะ?
เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ มีอายุยืนถึงร้อยปีนะ!”
ยังอายุยืนถึงร้อยปีอีก ตอนนี้เธอเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ
พิงกี้อดขำไม่ได้ เธอพูดตามความต้องการของ
* โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยไปเยี่ยมยายนะ” พูดก็
พูดแบบนี้
แต่เธอไม่คิดจะหันหลังกลับ วันนี้นอกจากจะไป
เยี่ยมยายแล้ว
เธอยังต้องหลบไอ้คนชาติชั่วอย่างประพันธ์ด้วย เงินในกระเป๋าไม่เอื้ออำนวย
เธอไม่อยากเสียเงินไปพักที่โรงแรม ไปนอนที่โรงเอง!
พยาบาลกับยายดีกว่า
สําหรับยายสมศรี อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะที่จริงท่าน ก็อยากเจอหน้าเธอมาก!
พิงกี้ยิ้มเบิกบาน สวยเหมือนดอก ผลิบาน
พอหิ้วกระเช้าผลไม้เดินมาถึงหน้าห้องยายสมศรี พิงกี้ก็เห็นเงาของชาตรีเลย
ทันใดนั้น เธอหยุดก้าวเท้า ชาตรีนั่งอยู่ที่โซฟา
ข้างเตียง
หัวเราะและพูดคุยกับยายที่นอนอยู่บนเตียง
ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองมีจะท่าทางคุยกันถูกคอแบบนี้
บรรยากาศนี้ กลมกลืนจนทำให้พิงกี้ทึ่งมาก
เธอไม่รู้ว่าชาตรีเริ่มชอบหน้าคนของตระกูลบุญ ถาวรตั้งแต่เมื่อไหร่
“ พิงกี้ ทำไมมาได้หล่ะเนี่ย?
ยายสมศรีสังเกตุเห็นพิงกี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างไม่
ได้ตั้งใจ
เธอถามด้วยสีหน้าแววตาที่พึ่ง ” เธอบอกกับยาย ว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?”
* ฉัน… ฟังก็ยังไม่ทันได้พูด ชาตรี บุกมาตรง หน้าเธอแล้ว บุกมาจริงๆ
* ฟังกี้ ใช้ลูกจริงๆด้วย! “ชาตรีใช้สายตาที่ไม่น่า
และพูดอย่างปีติยินดี “ พ่อมีเรื่องจะคุยกับเธอ พ่อ เลยตั้งใจมารอเธอที่นี้
เพราะคิดว่าลูกจะต้องมาเยี่ยมยายสมศรี คิดไม่ ถึงว่าลูกจะมาวันนี้จริงๆด้วย
ไป เราสองพ่อลูกไปคุยกันที่ร้านกาแฟ! ”
* คุณชาตรี ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีอะไรต้องคุยกับคุณ นะ คุณเชิญกลับเถอะ
พิงกี้ให้สีหน้าเขาดู สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอไม่มา
បើបហប
ก็เพราะกลัวมีคนมาดักรอเธอที่โรงพยาบาลด้วย
คิดไม่ถึงจะหลบยังไงก็หลบไม่พ้น แถมเพิ่งมาวันแรกก็เจอชาตรีเลย
เซ็งจริงๆเลย! ดูท่าทางชาตรีก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่น
เธอไม่เล่นตามเขาหรอก
ถ้าเทียบกับเขาแล้ว เธอยอมที่จะเจอเควินดีกว่า!
ทำไมคิดถึงเขาอีกแล้ว? จู่ๆพิงกี้รู้สึกหัวใจ ไม่…..
ว่างเปล่า
เธอลูบศรีษะอย่างแรง รู้สึกตัวเองเหมือนถูกมนต์
สะกด แถมอาการไม่เบาด้วย
เธอพยายามที่จะไม่ไปคิดถึงเขาจริงๆ
แต่ทุกครั้งกลับคิดถึงเขาขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มา
โรงพยาบาลครั้งนี้
เธอฝึกฝนแสดงอยู่ในสมองมาหลายครั้ง คิดอยู่ถ้า
เจอหน้าเขาที่นี่
เธอจะสู้หน้าเขายังไง? จะเย็นชายังไง จะหันหลัง กลับยังไง…
แต่แล้ว เธอไม่ได้เจอกับเขา แต่เจอกับชาตรี เธอ
ทําตัวตาข้าเอง!
ทั้งๆที่เธอเป็นคน ลาโดยไม่บอกก่อน เธอเป็นคน
จากไปก่อน
แต่พอไม่ได้ยินเสียงของเขาครึ่งเดือน
เธอกลับมานั่งทุกข์ทรมานทุกคืนวันอยู่ตรงนี้
คิดๆแล้วเธอก็รู้สึกผิดที่หลอกตัวเองว่าไม่คิดถึงเขา
แต่เขาหล่ะคงลืมเธอไปตั้งนานแล้วมั้ง?
เขาบอกเธอเป็นใจดำ แล้วเขาไม่ใช่หรือ?
พิงกี้อารมณ์ไม่ดี สีหน้าที่ชาตรียิ่งเย็นชาเข้าไปอีก
“ พ่อให้นาทีละห้าร้อย เป็นไงบ้าง? ชาตรีก็มีวิธี
กําราบเธอ
ข่มขู่ไม่ได้ผลก็ใช้ผลประโยนช์ล่อเอา
“ หรือว่าพ่อจ่ายทีเดียวสองแสนบาท ขอแค่ลูก ยอมคุยกับพ่อ! ”
พิงกี้ตาสว่าง “ จริงหรือ?
ไม่ว่าใช้วิธีไหนกับเธอ เธอก็ไม่ได้เสียเปรียบห
ต้องรู้ไว้นะช่วงนี้เธอมีภาระที่หนักมาก
ถ้าแค่คุยแป๊บเดียวก็สามารถหาเงินได้เธอต้องยอม
อยู่แล้ว!
ร้านกาแฟก็ไม่ต้องไปแล้ว คุยอยู่นอกห้องก็
พอแล้ว
เพราะยังไงก็อยู่ในที่สาธารณชน
เธอไม่กลัวว่าชาตรีจะเล่นลูกไม้สกปรกอะไรกับ
เธอหรอก!
“ พิงกี้ มาหายาย ” ตอนที่พิงกี้จะตอบตกลง จู่ๆ ยายสมศรีกวักมือเรียกเธอ
* ยาย มีอะไรหรือคะ? ” ยายสมศรีตะโกนเรียก
พิงกี้เอาเงื่อนไขที่ชาตรีเสนอมาทิ้งไปข้างหลังเลย
และเดินมาที่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง “ พิงกี้ ยาย
ว่าเธอดีกับยาย
แต่ยายไม่อยากให้เธอเสียสละเพื่อยายเยอะขนาด
นี้ เธอรู้ไหม? ”
จับมือพิงก์ไว้ นายสมครีถอนหายใจ และพูดความ
ในใจออกมา
* เรื่องไหนที่ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ไม่มีใคร สามารถฝืนใจเธอได้หรอก
ขายอยากให้เธอมีความสุข
* ฉันเป็นพ่อแท้ๆของพิงกี้ ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็ เพราะหวังดีกับเธอ!
พิงกี้โมโหจนหัวเราะ “ แต่คนแก่อย่างเธอเนี่ยสิ ใช่ ก็ไม่ใช่ยายแท้ๆของพิงกี้
แต่เข้าโรงพยาบาลกลับให้พิงกี้แบกรับความรับผิด
ชอบ
ทําไมเธอไม่หาลูกชายลูกสะใภ้เธอ หรือหาหลาน สาวแท้ๆของเธอหล่ะ?
พวกเขาไม่สนใจเธอ แต่เธอกลับมีหน้ามากดพิง
กี้หรือ? »
พวกเขาไม่สนใจฉันเสียที่ไหน ?ฉัน….”
นายสมศรีโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน “คุณออกไปไป
เดี๋ยวนี้เลย! “
“ พิงกี้ ฉันกลับห้องก่อนนะ ” ปราณี ท่ารูดซิป
ปากและยักไหล่
พูดลับหลังคนมันก็เป็นเรื่องไม่ดีจริงๆ
ฉันจะกลับไปสำนึกผิดที่ห้องก่อน อมิตาพุทธ
“ อืม ไปพักผ่อนเถอะ ” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ
พิงกี้กลับถึงห้องก็ปิดไฟนอนเลย ห้องข้างๆมีเสียง
แว่วมาเป็นพักๆ
ไม่ว่าเสียงร้องไห้ เสียงทะเลาะกัน หรือแม้แต่เสียง เขยี้วงของใส่ฝาผนังดังมาก
ก็ไม่ทำให้พิงกี้สะดุ้งตื่น เพราะเธอใส่หูฟังและหลับ
สบายทั้งคืน
เวลาต่อมา พิงกี้ออกจากห้องเช้าตรู่และกลับมาดึก
เธอวาดภาพอยู่แต่ในร้านอาหารทุกวัน เหมือนเอา
ห้องเช่าเป็นโรงแรม
ตกดึกกลับมาอาบน้ำแล้วนอนก็พอ เพราะการ
ตั้งใจวางแผนเวลาอย่างนี้
เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าน้ำผึ้งบ่อยๆ จะได้ไม่รู้สึก
แบบท 92 เผ่าดักรอ
“ พิงกี้ ฉันกลับห้องก่อนนะ ” ปราณี ท่ารูดซิป
ปากและยักไหล่
พูดลับหลังคนมันก็เป็นเรื่องไม่ดีจริงๆ
ฉันจะกลับไปสำนึกผิดที่ห้องก่อน อมิตาพุทธ
“ อืม ไปพักผ่อนเถอะ ” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ
พิงกี้กลับถึงห้องก็ปิดไฟนอนเลย ห้องข้างๆมีเสียง
แว่วมาเป็นพักๆ
ไม่ว่าเสียงร้องไห้ เสียงทะเลาะกัน หรือแม้แต่เสียง เขยี้วงของใส่ฝาผนังดังมาก
ก็ไม่ทำให้พิงกี้สะดุ้งตื่น เพราะเธอใส่หูฟังและหลับ
สบายทั้งคืน
เวลาต่อมา พิงกี้ออกจากห้องเช้าตรู่และกลับมาดึก
เธอวาดภาพอยู่แต่ในร้านอาหารทุกวัน เหมือนเอา
ห้องเช่าเป็นโรงแรม
ตกดึกกลับมาอาบน้ำแล้วนอนก็พอ เพราะการ
ตั้งใจวางแผนเวลาอย่างนี้
เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าน้ำผึ้งบ่อยๆ จะได้ไม่รู้สึกตอนที่อยู่ในรถไฟใต้ดิน
เธอได้รับสายจากยายสมศรี “ พิงกี้ ช่วงนี้หลาน
งานยุ่ง
ไม่ต้องมาเยี่ยมยายแล้วนะ พักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ค่อย
มาเถอะ
เพราะยังไงยายก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว
หลานจะมาหายายเมื่อไหร่ก็ได้ถูกไหม? ”
“ยายคะ ทําไมยายคิดมากอีกแล้ว? ” พิงกี้เม้ม ปากยิ้ม และพูดอ้อน
“ ฉันมาหายายก็เหมือนได้พักผ่อนนั่นแหล่ะค่ะ
ยายสมศรีไม่เห็นด้วยและแกล้งทำเป็นโกรธ
“ ยายไม่อยากให้หลานเหนื่อย ถ้าเธอมายายจะ
โกรธแล้วนะ ”
“ งั้นฉันต้องทำยังไงยายถึงไม่โกรธหล่ะคะ?
“ นอนพักผ่อนดีๆคืนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยม ยายๆก็จะไม่โกรธขายสมศรีพูดเหมือนเด็ก แต่กลับถอนหายใจ
“ พิงกี้เอ๊ย โลกนี้ก็มีแต่เธอดีกับยายที่สุด
และดูแลยายเหมือนคนในครอบครัวจริงๆ
ถ้าเธอเหนื่อยจนไม่สบายขึ้นมาใครจะมาดูแลยาย
หล่ะ?
เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ มีอายุยืนถึงร้อยปีนะ!”
ยังอายุยืนถึงร้อยปีอีก ตอนนี้เธอเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ
พิงกี้อดขำไม่ได้ เธอพูดตามความต้องการของ
* โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยไปเยี่ยมยายนะ” พูดก็
พูดแบบนี้
แต่เธอไม่คิดจะหันหลังกลับ วันนี้นอกจากจะไป
เยี่ยมยายแล้ว
เธอยังต้องหลบไอ้คนชาติชั่วอย่างประพันธ์ด้วย เงินในกระเป๋าไม่เอื้ออำนวย
เธอไม่อยากเสียเงินไปพักที่โรงแรม ไปนอนที่โรงเอง!
พยาบาลกับยายดีกว่า
สําหรับยายสมศรี อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะที่จริงท่าน ก็อยากเจอหน้าเธอมาก!
พิงกี้ยิ้มเบิกบาน สวยเหมือนดอก ผลิบาน
พอหิ้วกระเช้าผลไม้เดินมาถึงหน้าห้องยายสมศรี พิงกี้ก็เห็นเงาของชาตรีเลย
ทันใดนั้น เธอหยุดก้าวเท้า ชาตรีนั่งอยู่ที่โซฟา
ข้างเตียง
หัวเราะและพูดคุยกับยายที่นอนอยู่บนเตียง
ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองมีจะท่าทางคุยกันถูกคอแบบนี้
บรรยากาศนี้ กลมกลืนจนทำให้พิงกี้ทึ่งมาก
เธอไม่รู้ว่าชาตรีเริ่มชอบหน้าคนของตระกูลบุญ ถาวรตั้งแต่เมื่อไหร่
“ พิงกี้ ทำไมมาได้หล่ะเนี่ย?
ยายสมศรีสังเกตุเห็นพิงกี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างไม่
ได้ตั้งใจ
เธอถามด้วยสีหน้าแววตาที่พึ่ง ” เธอบอกกับยาย ว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?”
* ฉัน… ฟังก็ยังไม่ทันได้พูด ชาตรี บุกมาตรง หน้าเธอแล้ว บุกมาจริงๆ
* ฟังกี้ ใช้ลูกจริงๆด้วย! “ชาตรีใช้สายตาที่ไม่น่า
และพูดอย่างปีติยินดี “ พ่อมีเรื่องจะคุยกับเธอ พ่อ เลยตั้งใจมารอเธอที่นี้
เพราะคิดว่าลูกจะต้องมาเยี่ยมยายสมศรี คิดไม่ ถึงว่าลูกจะมาวันนี้จริงๆด้วย
ไป เราสองพ่อลูกไปคุยกันที่ร้านกาแฟ! ”
* คุณชาตรี ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีอะไรต้องคุยกับคุณ นะ คุณเชิญกลับเถอะ
พิงกี้ให้สีหน้าเขาดู สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอไม่มา
បើបហប
ก็เพราะกลัวมีคนมาดักรอเธอที่โรงพยาบาลด้วย
คิดไม่ถึงจะหลบยังไงก็หลบไม่พ้น แถมเพิ่งมาวันแรกก็เจอชาตรีเลย
เซ็งจริงๆเลย! ดูท่าทางชาตรีก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่น
เธอไม่เล่นตามเขาหรอก
ถ้าเทียบกับเขาแล้ว เธอยอมที่จะเจอเควินดีกว่า!
ทำไมคิดถึงเขาอีกแล้ว? จู่ๆพิงกี้รู้สึกหัวใจ ไม่…..
ว่างเปล่า
เธอลูบศรีษะอย่างแรง รู้สึกตัวเองเหมือนถูกมนต์
สะกด แถมอาการไม่เบาด้วย
เธอพยายามที่จะไม่ไปคิดถึงเขาจริงๆ
แต่ทุกครั้งกลับคิดถึงเขาขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มา
โรงพยาบาลครั้งนี้
เธอฝึกฝนแสดงอยู่ในสมองมาหลายครั้ง คิดอยู่ถ้า
เจอหน้าเขาที่นี่
เธอจะสู้หน้าเขายังไง? จะเย็นชายังไง จะหันหลัง กลับยังไง…
แต่แล้ว เธอไม่ได้เจอกับเขา แต่เจอกับชาตรี เธอ
ทําตัวตาข้าเอง!
ทั้งๆที่เธอเป็นคน ลาโดยไม่บอกก่อน เธอเป็นคน
จากไปก่อน
แต่พอไม่ได้ยินเสียงของเขาครึ่งเดือน
เธอกลับมานั่งทุกข์ทรมานทุกคืนวันอยู่ตรงนี้
คิดๆแล้วเธอก็รู้สึกผิดที่หลอกตัวเองว่าไม่คิดถึงเขา
แต่เขาหล่ะคงลืมเธอไปตั้งนานแล้วมั้ง?
เขาบอกเธอเป็นใจดำ แล้วเขาไม่ใช่หรือ?
พิงกี้อารมณ์ไม่ดี สีหน้าที่ชาตรียิ่งเย็นชาเข้าไปอีก
“ พ่อให้นาทีละห้าร้อย เป็นไงบ้าง? ชาตรีก็มีวิธี
กําราบเธอ
ข่มขู่ไม่ได้ผลก็ใช้ผลประโยนช์ล่อเอา
“ หรือว่าพ่อจ่ายทีเดียวสองแสนบาท ขอแค่ลูก ยอมคุยกับพ่อ! ”
พิงกี้ตาสว่าง “ จริงหรือ?
ไม่ว่าใช้วิธีไหนกับเธอ เธอก็ไม่ได้เสียเปรียบห
ต้องรู้ไว้นะช่วงนี้เธอมีภาระที่หนักมาก
ถ้าแค่คุยแป๊บเดียวก็สามารถหาเงินได้เธอต้องยอม
อยู่แล้ว!
ร้านกาแฟก็ไม่ต้องไปแล้ว คุยอยู่นอกห้องก็
พอแล้ว
เพราะยังไงก็อยู่ในที่สาธารณชน
เธอไม่กลัวว่าชาตรีจะเล่นลูกไม้สกปรกอะไรกับ
เธอหรอก!
“ พิงกี้ มาหายาย ” ตอนที่พิงกี้จะตอบตกลง จู่ๆ ยายสมศรีกวักมือเรียกเธอ
* ยาย มีอะไรหรือคะ? ” ยายสมศรีตะโกนเรียก
พิงกี้เอาเงื่อนไขที่ชาตรีเสนอมาทิ้งไปข้างหลังเลย
และเดินมาที่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง “ พิงกี้ ยาย
ว่าเธอดีกับยาย
แต่ยายไม่อยากให้เธอเสียสละเพื่อยายเยอะขนาด
นี้ เธอรู้ไหม? ”
จับมือพิงก์ไว้ นายสมครีถอนหายใจ และพูดความ
ในใจออกมา
* เรื่องไหนที่ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ไม่มีใคร สามารถฝืนใจเธอได้หรอก
ขายอยากให้เธอมีความสุข
* ฉันเป็นพ่อแท้ๆของพิงกี้ ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็ เพราะหวังดีกับเธอ!
พิงกี้โมโหจนหัวเราะ “ แต่คนแก่อย่างเธอเนี่ยสิ ใช่ ก็ไม่ใช่ยายแท้ๆของพิงกี้
แต่เข้าโรงพยาบาลกลับให้พิงกี้แบกรับความรับผิด
ชอบ
ทําไมเธอไม่หาลูกชายลูกสะใภ้เธอ หรือหาหลาน สาวแท้ๆของเธอหล่ะ?
พวกเขาไม่สนใจเธอ แต่เธอกลับมีหน้ามากดพิง
กี้หรือ? »
พวกเขาไม่สนใจฉันเสียที่ไหน ?ฉัน….”
นายสมศรีโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน “คุณออกไปไป
เดี๋ยวนี้เลย! “
YOU MAY ALSO LIKE
