คุณคนเดียวเท่านั้น - ตอนที่ 6 เมียหลานกับเมีย มันต่างกันแค่คำเดียว

ซ่งอีนั่วเพิ่งจะเดินไปที่ริมถนน ก็ถูกดึงกลับไปอย่างรุนแรง จนทำให้จมูกของเธอกระแทกกับอกแกร่งอย่างแรง เธอจึงจับจมูกอย่างเจ็บๆ

เสิ่นเฉินชีกำข้อมือของเธอแน่น และตะโกนอย่างแรงว่า “ยัยบ้า รู้รึเปล่าว่าทำอะไรอยู่”

เสียงของเขาดังเข้าไปถึงแก้วหูของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำหน้าจะฆ่าเธออย่างนั้น เธอหดคอลงด้วยความกลัว และตอบ “ฉัน….ฉันรู้สิ”

เสิ่นเฉินชีหลุบตาลงมองเธอ เธอมีดวงตากลมโต แต่เพราะว่าการร้องไห้ ทำให้ตาเธอบวมปูด แต่ก็ยังคงจ้องเขาอย่างน่าขัน เขาหัวเราะออกมาเสียงเย็น “งั้นก็บอกมาว่าคุณคิดจะทำอะไร”

ซ่งอีนั่วชี้ไปที่แหวนเพชรที่ตกบนถนน และพูดว่า “เมื่อกี้แหวนตกบนถนน ฉันเลยจะไปเก็บ”

เสิ่นเฉินชีมองไปตามที่เธอชี้ ก่อนจะเห็นแหวนเพชรอยู่ข้างถนน เขาจ้องแหวนเพชรเขม็ง และรู้สึกว่าท่าทางที่เขาทำไปเมื่อกี้มันน่าตลกที่สุด

เขาคิดว่าเธอจะคิดสั้น แต่ที่แท้เธอก็จะไปเก็บแหวนเจ้ากรรมนั่น

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เสิ่นเฉินชีทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ เมื่อเขาเข้าใจผิด เขาก็อึดอักจนแทบอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขาก้มหน้าจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

ซ่งอีนั่วยืนอยู่กับที่ มองเขาที่ค่อยๆเดินโกรธๆจากไป เธอแอบคิดงงๆในใจว่าเขาเหมือนจะโกรธ เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดอะไรจนทำให้เขาขุ่นเคืองใจใช่มั้ย

ซ่งอีนั่วงงอยู่แปบหนึ่ง ก่อนจะหันหลับมาสนใจแหวนที่ตกอยู่ข้างถนนอีกครั้ง แหวนวงนี้แพงมาก จะทิ้งก็เสียดาย เก็บไปขายคงได้เงินไม่น้อย

เสิ่นเฉินชีเดินโกรธๆกลับมาจนถึงรถ เหล่าหวังรีบเปิดประตูหลัง ก่อนจะมองไปที่สีหน้าไม่ค่อยดีของเจ้านายและพูด “ประธานเสิ่น คุณหนูไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยครับ”

“เหล่าหวัง นายสนใจเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสิ่นเฉินชีมองเขาอย่างเย็นชา แล้วก้มตัวเข้าไปในรถ

เหล่าหวังเช็ดเหงื่อ และหัวเราะออกมา “เธอเป็นหลานสะใภ้ของคุณไม่ใช่หรอครับ เธอกำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตาย ถ้าคุณไม่ไปช่วย คงไม่รู้จะบอกกับคนในครอบครัวยังไง”

เสิ่นเฉินชีหัวเราะเสียงเย็น “นายก็รู้ว่าเธอเป็นหลานสะใภ้ของฉัน ไม่ใช่เมียของฉัน แล้วฉันจะใส่ใจขนาดนั้นทำไม”

เหล่าหวังพูดโต้เสริมอีกครั้ง “เมียหลานกับเมียมันต่างกันคำเดียวนะครับ….”

เขายังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศในรถแปลกไป เขารีบหุบปาก ขับรถออกไปทันที ถึงเวลาปกติเสิ่นเฉินชีจะดูในดี แต่ถ้าได้โกรธขึ้นมา เขาจะกินคนไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูกเลยทีเดียว

สายตาของเสิ่นเฉินซีมองไปที่กระจกหลังอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเขาเห็นซ่งอีนั่วนั่งยองๆกับพื้นเก็บแหวนอย่างไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง เขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจมากขึ้น เขาจึงดึงม่านมากั้นหน้าซะ เมื่อไม่เห็น จะได้ไม่ต้องว้าวุ่นใจ

ซ่งอีนั่วหยิบแหวนขึ้นมา และโบกแท้กซี่ไปที่บริษัท เมื่อไปถึงบริษัท และพนักงานสาวเห็นตาของเธอแดงๆ ก็ถามอย่างตกใจ “พี่ซ่ง ทำไมตาเป็นแบบนั้นคะ”

ซ่งอีนั่วโบกมือ แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่เป็นไร “หยุนหยุน คุณเฮ้อถึงรึยัง”

“ถึงแล้วค่ะ เขารอพี่อยู่ที่ห้องประชุม” หยุนหยุนรีบตอบ

ซ่งอีนั่วดันประตูห้องทำงานเข้าไปยืนข้างโต๊ะ หยิบเอกสารมาหนึ่งแฟ้มส่งให้หยุนหยุน และรีบสั่งว่า “หยุนหยุน ถ่ายเอกสารชุดนี้มาสามชุด แล้วเอาไปให้ที่ห้องประชุม บอกคุณเฮ้อด้วยว่าพี่จะรีบไป”