คุณคนเดียวเท่านั้น - ตอนที่ 3 ดูแลพี่สาวคลอดลูก
ขณะที่พายุสวาทกำลังจะเริ่มขึ้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นภายในห้องนั่งเล่น ถังโย่วหนานก้มหน้ามองคนใต้ร่างที่กำลังเคลิ้มอยู่ จึงไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ และกำลังจะเดินหน้าต่อไป
แต่ซ่งอีนั่วก็พยายามจับฟางเส้นสุดท้ายไว้ เธอพูดด้วยเสียงสั่นๆ “โทรศัพท์ของคุณ รีบไปรับสิ”
ถังโย่วหนานไม่ต้องการจะปล่อยเธอ แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด ทำให้เขาต้องหมดความอดทน เขาลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ และรับสาย ไม่รู้ว่าอีกฝั่งพูดอะไรมา เขาจึงรีบจัดการเสื้อผ้า และเดินออกไปข้างนอก
มีเสียงดัง ‘ปัง’ ขึ้นมา จากนั้นห้องนั่งเล่นก็กลับมาสงบ ซ่งอีนั่วส่งเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ พลางกอดตัวเองด้วยความคับแค้นใจ ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหวกลั่นน้ำตาออกมา
วันถัดไป กว่าซ่งอีนั่วจะตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลา 11 โมงแล้ว พนักงานที่บริษัทโทรมาเตือนเธอว่า วันนี้ต้องไปพบลูกค้าในตอนบ่าย หลังเธอวางสายก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
เมื่อคืนหลังจากที่ถังโย่วหนานออกไป เธอก็ไม่ได้ออกไป เธอหยิบเครื่องทำความสะอาด และมาทำความสะอาดบ้านจนสะอาด แต่ไม่ว่าเธอจะทำให้สะอาดแค่ไหน เธอก็รู้สึกว่ายังสกปรกอยู่ดี สกปรกมาก เหมือนกับความรักของเธอ
เธอนวดขมับปวดๆของตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เพื่อที่จะเอาน้ำเย็นๆล้างหน้าให้รู้สึกสดชื่นขึ้น ถ้าเธอไปพบลูกค้าสภาพนี้ คงดูไร้มารยาทมาก
เธอเพิ่งจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นถังโย่วหนานดึงมือซ่งจื่อจินเข้ามา
ซ่งอีนั่วยืนอยู่กับที่ มองทั้งสองคนจับมือกันเข้ามาอย่างไม่สนใจ เธอคิดว่าหลังจากที่เธอปล่อยเรื่องนี้มาห้าปี จะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น แต่ในตอนนี้ เธอกลับรู้สึกยังเจ็บปวดใจอยู่
เธอถูกผู้ชายคนที่ไม่เคยเป็นของเธอ ฉีกหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซ่งจื่อจินขมวดคิ้ว แล้วยื่นมือไปควงแขนถังโย่วหนานอย่างแนบชิด ก่อนจะมองเธออย่างท้าทาย และพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “ไฮ อีนั่วเธออยู่บ้านหรอ”
“ที่นี่คือบ้านของฉัน ฉันอยู่บ้านของตัวเองต้องรายงานเธอด้วยหรอ” ซ่งอีนั่วแสยะยิ้มพูด และกำมือที่อยู่ข้างตัวแน่น ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่าถังโย่วหนานไม่รักเธอ ไม่งั้นเขาจะทนทำร้ายเธอได้ยังไงครั้งแล้วครั้งเล่า
ตั้งแต่วินาทีที่เข้าประตูมา ถังโย่วหนานไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของใบหน้าเธอเลย เธอเหมือนโดนหอกแทงเข้ามา แต่เขากลับไม่เห็นถึงความผิดหวังและเสียใจของเธอเลยสักนิด
เขาเหล่ตามอง พลางดึงเอวของซ่งจื่อจินเข้ามาใกล้อย่างรัก จากนั้นก็พาเธอเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างระมัดระวัง เขาเงยหน้ามองซ่งอีนั่ว และเปิดปากพูดเบาๆ “อีนั่ว จื่อจินท้องแล้ว ถ้าให้จ้างพี่เลี้ยงผมก็ไม่สบายใจ คุณลาออกจากงาน และดูแลเธอจนกว่าจะคลอด”
‘ปัง’ ความเจ็บปวดที่เธอเพิ่งจะรักษาหาย ถูกคำพูดของถังโย่วหนานทำลายลงอีกครั้ง เธอเม้มปากแน่นอยู่นานมาก ก่อนจะพูดออกมาหนึ่งประโยค “คุณพูดว่าไงนะ”
“จื่อจินท้องลูกของผม เรื่องนี้ตอนนี้มีแค่พวกเราสามคนที่รู้ ช่วงที่เด็กยังไม่คลอด ผมหวังว่าคุณจะปิดปากให้สนิท ส่วนอาสี่ผมจะเป็นคนบอกเขาเอง จื่อจินคิดถึงคุณแล้ว อยากย้ายมาอยู่กับคุณที่นี่สักพัก หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ อย่าให้อาสี่สงสัย เมื่อคืนที่คุณบอกว่าเบื่อชีวิตตอนนี้ และอยากหย่า ผมจะให้อิสระภาพกับคุณ หลังจากที่จื่อจินคลอด”
ทุกคำพูดของถังโย่วหนาน เหมือนกับเชือก รัดใจของเธอแน่น จนเลือกทะลักออกมา
ที่แท้ในใจของเขา เธอยังเทียบไม่ได้กับพี่เลี้ยงเลย
เธอเบิกตากว้าง อยากมองผู้ชายตรงหน้าชัดๆ แต่สายตาของเธอกลับพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ มองยังไงก็มองหน้าเขาไม่ชัด เธอได้ยินเสียงของตัวเองสั่นจนไม่เป็นคำ “พวก คุณ ทุ เรศ สิ้น ดี สัตว์เดรัจฉานดีๆนี่เอง”
ร่างของซ่งอีนั่วสั่นอย่างรุนแรง พฤติกรรมของถังโย่วหนานกับซ่งจื่อจินทำให้เธอโกรธเป็นอย่างมาก บนโลกใบนี้มีคนเห็นแก่ตัวอย่างน่ารังเกียจอย่างนี้อยู่ได้ยังไง เธอทนรอผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ยังไงตั้งห้าปี
เมื่อได้ยินคำด่าของซ่งอีนั่ว ซ่งจื่อจินก็ไม่ทนอีกต่อไป เธอยืนขึ้น และมองไปอย่างเยาะเย้ย “ซ่งอีนั่ว เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไง พูดให้มันดีๆนะ เธอครองตำแหน่งคุณนายถัง แต่เธอไม่สามารถให้ความสุขแก่โย่วหนานได้ แถมให้กำเนิดทายาทแก่โย่วหนานไม่ได้ ฉันเลยช่วยเธอทำทั้งหมด เธอกลับมาโวยวายแบบนี้ ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า”
ซ่งอีนั่วยิ้มอย่างโกรธๆ เธอเคยสัมผัสกับความคิดแปลกๆต่างจากคนอื่นของซ่งจือจินมาแล้ว แต่ตอนนี้เธอก็ยังโกรธไม่หาย เธอเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอจะไม่เสียน้ำตาให้ถังโย่วหนานกับซ่งจื่อจินอีก
“ซ่งจื่อจิน ยัยคนไร้ยางอาย เธอชอบตำแหน่งคุณนายถังนี่มากใช่มั้ย เธอเอาไปเถอะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ทำอะไรก็ต้องมีขีดจำกัด อย่าให้มันเสียแรงเปล่า”
ซ่งจื่อจินขมวดคิ้ว เท้าเอวถาม “ซ่งอีนั่ว แกหมายถึงอะไร”
“ตามตัวอักษร” ซ่งอีนั่วก้มลงไปหยิบกระเป๋า และเอาเงินจำนวนหนึ่งออกมาโยนลงบนหน้าของซ่งจื่อจินกับถังโย่วหนาน “ถ้าพวกคุณไม่มีเงินจ้างพี่เลี้ยง เงินนี้ถือว่าเป็นการจ่ายค่าตาบอดของฉันช่วยพวกคุณ”