คุณคนเดียวเท่านั้น - ตอนที่ 14 : ถ้าคนนั้นเป็นคุณ ผมไม่สนใจ
ซ่งอีนั่วมองไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เธอไม่ได้โกรธเลยสักนิด ใบหน้าเล็กขาวซีดจนมองเห็นเส้นเลือดได้ชัดเจน เธอคิดอยู่ตลอดว่า ถ้าหากไม่มีคืนนั้น ถ้าหากเธอยังอยู่ เธอและถังโย่วหนานจะเดินทางมาถึงจุดนี้กันหรือเปล่า?
“พี่เขยคะ ผู้ชายสนใจเรื่องพรหมจรรย์ทุกคนเลยใช่ไหมคะ?”
เสิ่นฉวนชีขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเธอจะถามออกมาตรงๆ แบบนี้ แววตาลึกซึ้งของเขาเผยให้เห็นความเจ้าเหล่ห์ที่อยู่ข้างในนั้น “เธออยากได้คำตอบที่เป็นทางการ หรือแบบส่วนตัวล่ะ?”
ซ่งอีนั่วรู้สึกผิดกับคำถามที่ได้พูดออกไป เสิ่นฉวนชีเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เธอถามคำถามแบบนี้กับผู้ใหญ่ ช่างไม่เหมาะสมและน่าขายหน้าเอามากๆ เธอจึงรีบลุกขึ้นยืน แสร้งทำเป็นลืม แล้วเอามือพัดไปมา “อ่า…เมื่อกี้ฉันจะพูดอะไรนะ? วันนี้ร้อนมากเลย ร้อนจะตายอยู่แล้ว ต้องรีบกลับบ้านไปตากแอร์แล้วล่ะค่ะ”
เสิ่นฉวนชีออกมือราวกับไฟช็อต เขาจับมือข้อเธอแน่น ออกแรงเพียงเล็กน้อย ซ่งอีนั่วก็ถูกเขาดึงลงไปนั่งที่ม้านั่ง เธอมองหน้าเขาด้วยความตกใจ แววตาดุจหงส์คู่นั้น และยังรอยยิ้มบางๆนั้นอีก กำลังจ้องมองเธออยู่
หัวของเธอมึนอยู่สักพัก ทันใดนั้นเธอตระหนกได้ในทันที สำหรับเธอแม้ว่าเสิ่นฉวนชีจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนหนึ่ง
ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนเธอนับจำนวนขนตาของเขาได้เลย ใกล้จนลมหายใจของเธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นบุหรี่จางๆ ที่ติดอยู่บนตัวเขา ผสมกับกลิ่นน้ำหอมโลชั่นหลังโกนหนวดของผู้ชาย
ระยะห่างนี้ ไม่ใช่ระยะที่ปลอดภัยระหว่างผู้ใหญ่กับเด็ก
ซ่งอีนั่วหลับตาเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเขาที่จ้องมองมาอย่างมุ่งมั่น เธอค่อยๆ ย้ายตัวไปตามม้านั่งอย่างเงียบๆ ต้องเว้นระยะห่างระหว่างคนสองคน แต่พอขยับ ข้อมือก็ถูกเขาบีบแน่นขึ้น เธอขัดขืนเล็กน้อยเพื่อดึงมือกลับ
แต่เธอกลับไม่ได้ดั่งใจต้องการ เพราะเสิ่นฉวนชีไม่ได้คิดจะปล่อยมือเธออยู่แล้ว กลับกันการเคลื่อนไหวของเธอ ยิ่งทำให้เธอถูกขังไว้อย่างเงียบๆ ระหว่างม้านั่งและอกของเขา
ลมหายใจร้อนๆ ของเขารดลงที่ใบหน้าของเธอ ใบหูของซ่งอีนั่วเริ่มร้อนระอุ เธอพยายามขัดขืนอีกครั้ง แต่กลับรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาแทน เธอรู้สึกได้ถึงนิ้วหัวแม่มือของเขาที่สัมผัสบนข้อมือของเธอเบาๆ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเพราะรู้สึกอาย
เสิ่นฉวนชีมองเธอเงียบๆ มีบางอย่างที่เธอมองไม่เห็นผ่านแววตาคู่นั้น หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวเริ่มเบาบางลง การหายใจของเธอเริ่มยากขึ้นเรื่อยๆ
“เสิ่นฉวนชีปล่อยค่ะ!” ซ่งอีนั่วรู้สึกอับอายจนกลายเป็นความโกรธ ไม่ว่าเขาจะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ก็ตาม เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว มาทำท่าทีไร้สาระแบบนี้ได้อย่างไร
เป็นครั้งแรกที่เสิ่นฉวนชีได้ยินเธอเรียกชื่อเขา ทั้งโกรธทั้งอาย แต่กลับทำให้เขารู้สึกโล่งใจยิ่งกว่าที่เธอตะโกนออกมาว่า ‘พี่เขย’ เขายิ้มมุมปากเบาๆ “เธอไม่ได้ถามฉันหรอกเหรอว่าผู้ชายสนใจเรื่องพรหมจรรย์ทุกคนไหม?”
“……” คำถามที่ถูกถามขึ้นมาในเวลานี้ ทำให้เธออายจนอย่าแทรกแผ่นดินหนี
ราวกับว่ามองไม่เห็นความอึดอัดของเธอ เสิ่นฉวนชีโน้มตัวไปข้างหน้า ทำให้ระยะห่างระหว่างสองคนนั้นแคบลง เขามองดูลูกปัดสีแดงที่ติดอยู่บนหูของเธอ ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลงช้าๆ แล้วเอ่ยว่า “ถ้าคนนั้นเป็นเธอ ฉันไม่สนใจ”
ซ่งอีนั่วลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว วินาทีนั้น การกักขังทั้งหมดหายไป เธอกระโดดออกมาราวกับโดนไฟดูด ต้องอยู่ให้ห่างจากเขา
เสิ่นฉวนชียิ้มเจื่อน เมื่อเห็นเธอกระโดดหนีไปอย่างรวดเร็ว เสิ่นฉวนชีห้าปีก็รอมาแล้ว เวลานี้นายจะรีบไปทำไม?