คุณคนเดียวเท่านั้น - ตอนที่ 11 : ขอบคุณที่ทำให้ฉันยอมแพ้

ซ่งอีนั่วเดินออกมาจากคฤหาสน์ มองเห็นถังโย่วหนานยืนสูบบุหรี่ใต้ต้นฉัตรจีนเก่าแก่อยู่ไกลๆ เวลานั้นคล้ายกับเธอได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อห้าปีก่อน ถังโย่วหนานหมุดเข้ามาจากกำแพงด้านนอก มานั่งอยู่บนต้นฉัตรจีนเก่าแก่ ในปากคาบดอกกุหลาบสีแดงมองมาที่เธออย่างลึกซึ้งแล้วเอ่ยว่า “อีนั่วผมรักคุณ ผมอยากนอนกับคุณ คุณจะยอมแต่งงานกับผมให้ผมได้นอนกับคุณอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และดูแลคุณตลอดไปไหม?”

ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าคำอ้อนวอนของเขาช่างโรแมนติกเหลือเกิน ทำให้คนเราใจเต้นแรงและหน้าแดงได้ แต่เมื่อมองย้อนกลับมาในตอนนี้ เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเธอในตอนนั้นโง่มากแค่ไหน ที่ไม่เข้าใจความนัยอย่างบางที่แฝงอยู่ของเขา เขาเพียงแค่อยากนอนกับเธอหลังจากที่เธอเป็นภรรยาของเขา ฉะนั้นเมื่อเขารู้ว่าร่างกายของเธอได้บุบสลายไปแล้ว เขาจึงหันกลับมาปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใย

เธอค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ และหยุดอยู่ห่างจากเขาประมาณสองก้าว บรรยากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกฮว๋าย ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย เธอเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มดอกไม้สีขาว แสงแดดตกกระทบลงมาระหว่างช่องว่างของใบไม้ ทำให้เกิดเงาเป็นจุดๆ บนใบหน้าเธอ

ถังโย่วหนานดับบุหรี่ เมื่อเห็นเธอหลับตาพริ้มกำลังสูดดมกลิ่นหอมของมวลดอกไม้ มีคำถามเกิดขึ้นมากมายและมันจุกอยู่ในลำคอของเขา เธอยังสวยงามเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน เพียงแต่สำหรับเขาในตอนนี้ เธอเปรียบเสมือนกับซี่โครงไก่รสชาติจืดชืด แต่จะทิ้งก็น่าเสียดาย

เมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นเธอที่ทรยศเขาก่อน เธอหักหลังความรักของเขา!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แววตาของเขาพลันเย็นชาขึ้นทันที “อีนั่วคุณพูดอะไรกับอาสี่?”

ซ่งอีนั่วลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เธอเอ่ยตอบเบาๆ “พวกคุณทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ คุณกลัวว่าฉันจะพูดอะไรเหรอถังโย่วหนาน? ฉันคิดไม่ตกมาตลอดว่าทำไมต้องเป็นเธอ คุณรู้ดีว่า…”

“ซ่งอีนั่วคุณไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเธองั้นเหรอ? เพราะเธอสะอาดกว่าคุณ ผู้ชายคนแรกของเธอคือผม แล้วคุณล่ะ? ผู้ชายคนแรกของคุณคือใคร?” ถังโย่วหนานกัดฟันพูดขัดจังหวะเธอขึ้นมา ดวงตาสีดำสนิทเต็มไปความเกลียดชัง

ใบหน้าของซ่งอีนั่วซีดเผือด บาดแผลในใจถูกคำพูดโหดร้ายของเขาฉีกมันออกอีกครั้ง เธอเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก “คุณ… คุณเคยบอกว่าคุณไม่สนใจ…”

“คุณไร้เดียงสาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เชื่อคำพูดของผู้ชายงั้นเหรอ?” ถังโย่วหนานมองดูท่าทีเจ็บปวดของเธออย่างพึงพอใจ แล้วพูดต่อ “ซ่งอีนั่วคุณมันสกปรก! หลายปีมานี้ คุณก็เหมือนกับแมลงวันตัวหนึ่งที่คอยจุกอยู่ในคอของผม บ่อยครั้งที่ผมขยะแขยงคุณ แต่ก็จะพอทนได้ ผมรักษาสัญญาแต่งงานกับคุณ ก็ต้องรบกวนคุณให้ช่วยจำตัวตนของตัวเองไว้ด้วยเหมือนกัน แต่คุณยังกล้าไปพูดกับอาสี่ ผมจะทำให้คุณรู้สึกว่าสู้ตายไปซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่ต่อ”

ซ่งอีนั่วก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาเบิกกว้าง เธอพยายามมองชายหนุ่มตรงหน้าให้ชัดเจน แต่สายตาของเธอกลับยิ่งพร่ามัว “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่หย่ากับฉันล่ะ?”

“หย่าเหรอ? งั้นผมจะสนุกกับความเจ็บปวดและความสิ้นหวังของคุณได้ยังไงล่ะ? ซ่งอีนั่วไม่มีใครหักหลังผมแล้วจะถอยหลังกลับไปได้หรอกนะ” ถังโย่วหนานมองไปยังท่าทีหมดทางสู้ของเธอ บาดแผลที่อยู่ในใจคำพูดเป็นอาวุธทำร้ายที่เจ็บปวดที่สุด เขาต้องการให้เธอทุกข์ทรมานและชดใช้ในสิ่งที่เธอทำลงไป เธอต้องเจ็บปวดเท่านั้นความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอถึงจะบรรเทาลง

แต่เมื่อเห็นเธอถูกเขาทำร้ายเข้าจริงๆ กลับตัวเขาเองที่เจ็บปวดซะก่อน

เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ยิ่งเกลียดเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขาเป็นแบบนี้มากขึ้นเท่านั้น ผู้หญิงที่ชื่อซ่งอีนั่วคนนี้ทำไมต้องทำให้เขาปล่อยเธอไปไม่ได้ ทำไมต้องทำให้เขาไม่มีทางเลือกมาตลอดห้าปี?

ซ่งอีนั่วเจ็บจนด้านชาไปหมด ในที่สุดเธอก็เข้าใจ ที่เขาไม่หย่าไม่ใช่เพราะทิ้งเธอไม่ได้ แต่เพราะยังทำร้ายเธอไม่มากพอ เธอยิ้มเยาะอย่างมีความสุข แต่น้ำตากลับไหลอย่างห้ามไม่อยู่ “ถังโย่วหนานขอบคุณนะ ที่ทำให้ฉันยอมแพ้”