ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 8.1 บทนำ - ที่พึ่งทางใจของ -คุโระสึกิ โยโกะ-

 

บทนำ : ที่พึ่งในใจของโยโกะ คุโระสึกิ

 

 

ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยอยู่คนเดียวตลอดเวลา

ฉันกลัวผู้ใหญ่

กลัวเด็กวัยเดียวกัน

ไม่กล้ามองใครเลยนอกจากคนในครอบครัว

กลัวคนอื่นจนไม่สามารถพูดคุยกับใครได้เลย วัน ๆ เลยเอาแต่เล่นอยู่กับตุ๊กตา

นั่นคือชีวิตประจำวันของฉัน เป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน

และฉันไม่เคยรู้สึกเหงาเลย

…ไม่สิ

ฉันคิดว่ามันอาจจะเหงาอยู่นิดหน่อย

แต่ฉันก็เป็นคนมืดมน ขี้อาย แถมมีปัญหาในการเข้าสังคมอีก แถมยังอ้วนด้วย…

ฉันไม่มีความกล้าหรือความมั่นใจที่จะเข้าไปพูดคุยกับใครก่อนเลย

「 จากนี้ไปฉันคงต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปสินะ ｣

ฉันคิดแบบนั้น

ต้องเล่นอยู่ตามลำพัง ไม่มีแม้แต่เพื่อน และอาจจะอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิต

ถึงจะคิดแบบนั้น

แต่ฉันก็ไม่กล้าทำอะไรเพื่อเปลี่ยนแปลง

ฉันได้แต่ใช้ชีวิตตามไร้ค่า ผ่านวันคืนไปอย่างเงียลเหงา

แต่แล้ววันหนึ่ง

ฉันก็ได้พบกับ ฮาซึกิจิ… ยาซึฮาชิ ฮาซึกิ

「 เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ? ｣

「 เขาเห็นอยู่คนเดียวเสมอ… เขาคงจะเป็นห่วง ｣

「 …ไม่สิ เด็กวัยอนุบาลคงไม่ได้คิดซับซ้อนขนาดนั้นหรอก ｣

เขาคงสนใจฉันมักจะเห็นฉันอยู่คนเดียวเลยเข้ามาชวนคุยมากกว่า

เขาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มสดใส

ซึ่งตรงข้ามกับฉันที่เอาแต่ลังเลและหม่นหมอง

ฉันยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้อย่างชัดเจน เพราะมันเป็นวันที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล

「 อ่ะ…อ๋อ…ตุ๊ก…ตา…เล่น… ｣

เพราะไม่เคยพูดคุยกับใครมาก่อน ฉันจึงไม่กล้ามองหน้าของเขาได้แต่ก้มหน้าก้มตา

แต่เขาไม่ได้สนใจสถานการณ์หรือความรู้สึกของฉันเลย

เขากลับโน้มตัวลงมามองหน้าฉัน

ดวงตากลมโตกับใบหน้าที่น่ารักจนเกือบคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง

「 ทำให้ตกใจหรือเปล่า ? ｣

ในขณะที่ฉันกำลังอึ้ง

เขาก็ถามฉันต่อ

「 ทำไมไม่เล่นกับทุกคนล่ะ ? ｣

「 …อืม… ｣

「 ทำไมล่ะ ? ｣

「 …กลัว…น่ะ… ｣

「 อ๋อ อย่างนี้เองเหรอ !? ｣

พูดแค่นั้น

แล้วเขาก็เดินจากไป

มันคงเป็นเพียงความสนใจชั่วคราวของเขา

แม้ฉันจะยังไม่เข้าใจคำพูดของเขาทั้งหมด แต่ความรู้สึกมันบอกให้เข้าใจแบบนั้น

ฉันยังจำความตื่นเต้นในตอนนั้นได้ชัดเจน

จนถึงวันนี้

「 มันไม่ใช่ความรัก ｣

เพราะฉันไม่เคยพูดคุยกับใครมาก่อน ความรู้สึกแปลก ๆ ที่พลุ่งพล่านขึ้นมาทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

แต่ไม่นานนัก

ความตื่นเต้นนั้นก็จางหายไป

ฉันกลับมาเป็นเด็กที่อยู่คนเดียวอีกครั้ง และคิดว่าเด็กคนนั้นคงไม่มาพูดกับฉันอีกแล้ว

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและหันกลับไปเล่นตุ๊กตาเหมือนเดิม

แต่ในตอนนั้นเอง

เขาก็กลับมาพร้อมบางสิ่งในมือ

「 จ้าาา~ ดูนี่สิ ! ตุ๊กตาของฉันเอง ! เป็นฮีโร่อวกาศนะ ! ｣

「 อ่ะ…เอ่อ… ? ｣

เพราะไม่เคยใช้เวลากับใครมาก่อน

ฉันเลยไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าและได้แต่งุนงง

ฉันยังจำได้ดีถึงความอึดอัดในตอนนั้น

จนความไม่กล้าเข้าสังคมของตัวเองมันเป็นแค่ตลกจนขำไม่ออก

เขานั่งลงตรงหน้าฉัน

พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นจนใคร ๆ ก็ต้องหลงรัก

ฉันที่กลัวคนอื่นจนไม่เคยพูดคุยกับใคร กลับเปิดใจให้เขาในช่วงเวลาสั้น ๆ

บางทีนี่อาจเป็นพรสวรรค์

—พรสวรรค์ที่ทำให้คนอื่นชอบเขา ทุกวันนี้ฉันถึงได้รู้ว่า มันเป็นสิ่งที่น่าอิจฉาจริง ๆ

ฉันเอาตุ๊กตามาด้วยนะ มาเล่นด้วยกันเถอะ !

「 ฉันชื่อ ยาสึฮาชิ ฮาซึกิ ! ｣

「 …อื้ม…ฉันชื่อ คุโระสึกิ โยโกะ ｣

ในตอนนั้น

ฉันไม่ได้รู้สึกอิจฉาเขาเลย มีเพียงความดีใจที่เอ่อล้นในหัวใจ

เขาเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวที่ใจดีกับฉัน

ช่วยปกป้องฉันที่มืดมนและขี้อายจากสิ่งรอบตัว

เขาเล่นกับฉันทุกวัน

เขาแม้แต่ที่จะยอมเล่นตุ๊กตากับฉันทุกวันอีกด้วย

「 ฉันได้พูดคุยสนุกสนานในทุก ๆ วัน ｣

ทุกวันที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

เราเล่นกันที่สวนสาธารณะ เล่นกันที่บ้าน หรือแม้แต่เล่นกับสุนัขแถวบ้านและแมวจรจัด

การได้อยู่กับฮาซึกิจิทำให้ทุกวันของฉันเต็มไปด้วยความสุขจนแทบจะอดใจไม่ไหว

ฉันคิดว่าวันเวลาเหล่านั้นจะคงอยู่ตลอดไป

แต่แล้ววันหนึ่ง

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป…

ตอนที่ฉันอยู่ชั้นประถมปีที่สาม ฉันต้องย้ายบ้านไปไกลเพราะงานของพ่อ

「 ฮาซึกิจิ… ฉันต้องย้ายบ้านน่ะ… ｣

「 เอ๋…!? ｣

「 โยจจัง จะย้ายไปไกลเลยเหรอ… ? ｣

ตอนที่ฉันบอกเรื่องการย้ายบ้าน ฮาซึกิจิทำหน้าหม่นหมอง

ดูเศร้าใจอย่างมาก

ฉันพูดอะไรต่อไม่ออก ได้แต่ร้องไห้ออกมา ฮาซึกิจิก็ร้องไห้เหมือนกัน

แต่เขาพยายามปลอบฉัน

「 โยจจัง ไม่เป็นไรนะ ถึงเราจะอยู่ห่างกัน แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะเป็นเพื่อนกันเสมอ ｣

「 ฮาซึกิจิ… ｣

การต้องแยกจากฮาซึกิจิเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด

ฉันร้องไห้ไม่หยุด และหลังจากย้ายบ้าน ฉันกลับกลายเป็นคนที่หม่นหมองกว่าเดิม

เมื่อมองย้อนกลับไป

ฉันคิดว่าฉันพึ่งพาฮาซึกิจิมากเกินไป ฉันคิดถึงเขาแทบทุกวัน อยากเจอเขา อยากอยู่ใกล้เขา

สิ่งนั้นคงทำให้คนรอบข้างมองฉันในแง่ไม่ดี

เพราะหลังจากย้ายมา

ฉันเริ่มถูกกลั่นแกล้ง…

นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ ซึ่งเป็นเหมือนสิ่งแปลกปลอมในกลุ่ม

ฉันไม่ได้พยายามสนิทสนมกับใคร แถมยังอ้วนที่สุดในชั้นอีก คงไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนมองฉันในแง่ลบ

ทุกวันเหมือนตกนรกทั้งเป็น มันทั้งน่ากลัว ทั้งเจ็บปวด

และฉันเกลียดมันสุดหัวใจ ฉันได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือในใจ

ไม่ว่าจะเป็นช่วงประถมหรือช่วงขึ้นมัธยมต้น ชีวิตก็ยังคงเหมือนเดิม

เป็นเรื่องธรรมดา

—ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยฉันเลย

ฮาซึกิจิที่เคยอยู่เคียงข้างก็ไม่อยู่แล้ว

ตอนนี้ไม่มีใครเป็นพวกเดียวกับฉันเลย มีเพียงครอบครัวเท่านั้นที่คอยปกป้องฉัน

ฉันสงสัยว่าชีวิตที่เลวร้ายแบบนี้มันมีความหมายอะไรอยู่หรือเปล่า… ?

「 ใครสักคน…ใครสักคนได้โปรดช่วยฉันที… ｣