ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 5.4 Chapter 5.4 - เพื่อนบ้านที่ฉันจดจำ

 

ตลอดหนึ่งสัปดาห์

ความพยายามอย่างหนักของฉันในการสอนเธออย่างจริงจังก็ประสบผลสำเร็จ เธอเหลือแค่ต้องปรับปรุงเล้กน้อย

อย่างไร…

ข้อกังวลอีกอย่างที่เหลืออยู่

ถึงจะบอกให้ยูกิมิยะทำอาหารคนเดียว แต่จริง ๆ ฉันไม่เคยปล่อยให้ทำเธอตามลำพังเลย รู้สึกกังวล …กังวงเอามาก ๆ

เมื่อวานเราไปซื้อก่อน ตู้เย็นจึงเต็มไปด้วยวัตถุดิบสำหรับนิคุจะกะ ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมากินนิคุจากะทุกวัน จนตอนนี้แค่เห็นก็เอียนแล้ว

เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นตู้เย็นบ้านยูกิมิยะมีวัตถุดิบมากมายแบบนี้

「 ยูกิมิยะไหวมั๊ย ? ｣

「 สะ… สบายมาก… ｣

ไม่ไหว ๆ ยูกิมิยะกังวล ทำให้ฉันกังวลไปด้วย กังวลจริง ๆ นะ

พวกเราทั้งคู่ประหม่าเหมือนกัน ฉันตรวจสอบในขั้นตอนสุดท้ายเพื่อทำความสะอาดและจัดเก็บห้องให้เรียบร้อย

ห้องที่เคยว่างเปล่า ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยสีสัน มีแมวอยู่มากมายในห้อง

「 ว้าว… เหมือนห้องของเด็กผู้หญิงจริง ๆ ｣

「 เสียมารยาท มันห้องของเด็กผู้หญิงตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ｣

「 นั้นก็ใช่ ! แต่เป็นในอีกความหายหนึ่งนะ ｣

ถ้ามีคนมาบอกว่าสถานที่เปล่าเปลี่ยวแบบนั้นเป็นห้องของเด็กผู้หญิง —ใครจะเชื่อล่ะ นอกซะจากจะเป็นพวกบ้ามินิมอล

เมื่อมองนาฬิกาแมวในห้องก็เกือบจะสิบโมงแล้ว

「 มาพักกันก่อนเถอะ อยากดื่มกาแฟมั๊ย ? ｣

「 ฉะ… ฉันไม่มีเวลาพักแล้ว ｣

「 เราควรหาเวลาให้พักบ้างนะ —มานั่งตรงนี้สิ ｣

ฉันชวนยูกิมิยะนั่ง แล้วชงกาแฟให้ส่งให้เธอในห้องนั่งเล่น

จริง ๆ อยากลองกาแฟใส่เมล็ดกาแฟบดผสม แต่มันจะยุ่งยากเกินไป นอกจากนี้ฉันกับเธอชอบกาแฟแบรนด์นี้เหมือนกัน คงไม่เป็นเป็นอะไร

「 กลิ่นหอมช่วยให้ผ่อนคลาย และยังช่วยให้ตื่นตัว พักจนกว่าพ่อเธอจะมาเถอะ ｣

「 …ขอบคุณค่ะ ｣

ยูกิมิยะก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

เธอหยิบแก้วรับสัมผัสกลิ่นหอมของกาแฟ

กลิ่นมันหอม ฉันชอบกลิ่นของกาแแฟมากกว่าชอบดื่มซะอีก

บางทียูกิมิยะคงมีรสนิยมแบบเดียวกัน เธอรับสัมผัสอย่างช้า ๆ หายใจออกเบา ๆ

…มือของเธอยังคงสั่นเทา คงกังวลมาก

「 เธอกลัวพ่อของเธอเหรอ ? ｣

「 ไม่ใช่หรอกค่ะ ที่เคยบอกไป… ฉันรู้สึกอึดอัด ก่อนจะขอออกมาอยู่คนเดียวพวกเราแทบไม่เคยคุยกันดี ๆ มา 7 ปีแล้ว ｣

「 7 ปี… ｣

หมายความว่า…

ตั้งแต่ยูกิมิยะอายุได้ประมาณ 10 ปี

ปกตินั้นล่ะนะ การที่ไม่ได้คุยมานานขนาดนั้น ทำให้รู้สึกประหม่าก็คงจะไม่แปลก

「 พ่อของฉันแต่งงานใหม่ก็ตอนนั้น —แม่เลี่ยงเธอเป็นอดีตเลขาของพ่อนะค่ะ ｣

หวา…

สถานการณ์มันชักจะซับซ้อนแล้วสิ คงเป็นเรื่องอึดอัดใจเลยทีเดียว

「 แม่เลี้ยงคนที่ว่า ไม่ชอบเธองั้นสินะ ｣

「 ค่ะ ! เธอเคร่งกับฉันมาก ไม่เคยทำอาหารเอง งานบ้านไม่เคยแตะ ได้แต่โยนภาระทุกอย่างให้คนใช้ เธอก็ยังตำหนิกิริยา ท่าทาง ของฉันตลอดเวลา… ｣

「 ทั้งถูกกดดัน โดยบอกว่าทุกอย่างก็เพื่อตัวของฉัน เพื่อสืบกิจการของบริษัท… ｣

「 จริง ๆ แล้วฉันไม่ชอบ ｣

เธอคงโดนกดดัยอยู่ทุกวันสินะ

คงจะทรมาณน่าดู…

เมื่อพูดถึงบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง Yukimiya Co..Ltd พวกเขาตัองาับมือทั้งคนในและคนนอกด้วย

มันคงไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด แม่เลี้ยงของเธอคงจะเข้มงวด…

ฉันพอเข้าใจความรู้สึกและเหตุผลของเธอ แค่ถ้าไม่ใช่ความคิดเชิงต่อต้านของเธอ ก็คงไม่เป็นอะไร แต่เรื่องราวมันจะต่างออกไป ถ้าหากการที่ยูกิมิยะจะต้องสืบทอดกิจการต่อไป

แต่ถ้า…

ไม่ใช่ก็คงไม่ต่างจากการกลั่นแกล้งหรอก

「 ไม่ชอบเลยค่ะ… ปลายปีที่แล้วก็อดทนไม่ไหวแล้ว เลยรีบไปคุยกับคุณพ่อ เพื่อขออนุญาติเพื่อแยกตัวเพื่อเรียนรู้สังคม แต่ความจริง… ฉันแค่อยากจะที่จะหนี ｣

「 คุณ… คุณหัวเราะเยาะฉันเรื่องที่ฉันทำแน่ ｣

「 ไม่เลย ｣

ฉันตอบยูกิมิยะตรง ๆ

ทำให้ยูกิมิยะมองมาที่ฉันด้วยสายตาประหลาดใจ

「 คุณ …จะไม่หัวเราะจริง ๆ เหรอ ｣

「 ใช่ ! ฉันก็หนีเหมือนถ้าเป็นงั้น ｣

「 แต่เรื่องที่ฉันคอยทำตัวแย่ ๆ ใส่คุณ… ｣

「 อะไรล่ะ… จะดีหรือแย่ เธอก็ยังคงเป็นเธอ ยูกิมิยะ เฮียวกะเหมือนเดิม ｣

「 อะไรกันล่ะ ? ฉันต้องทำให้คุณอลำบากนะ ｣

「 ยิ่งกว่านั้น ฉันนับถือเถอนะ ｣

「 …นับถือ ? คนขี้ขลาดแบบฉันน่ะเหรอ ｣

ยูกิมิยะพึมพำด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน

「 จะชายหรือหญิง เด็กหรือผู้ใหญ่… ไม่ว่าใครก็มีเรื่องให่มท้อกันทั้งนั้น แต่เธอเลือกที่จะลุกขึ้น และเลือกเดิน ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ ฉันนับถือผู้หญิงที่ชื่อ ยูกิมิยะ เฮียวกะ จริง ๆ ｣

「 พูดได้เต็มปากว่า ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่เข้มแข็งที่สุดที่ฉันดคยพบ… เธอควรภูมิใจนะ ｣

เป็นความรู้สึกจากใจ คำพูดที่ออกมาจากหัวใจ

ถ้าต้องเจอคำพูดรุนแรงอยู่ทุกวัน ฉันคงขัดขืนหรือหดหู่และปิดใจอย่างแน่นอน

การปล่อยปะเกินไปก็ไม่ดี แต่การมากเกินไปก็ควรเช่นกัน

ยูกิมิยะก็มีชีวิตที่ยากลำบากเช่นกัน บางทีเราอาจจะคล้ายกันมาก

「 —เอ๊ะ !? ｣

「 ยูกิมิยะเธอร้องไห้ทำไม… ! ｣

 

 

「 …เอ๊ะ…? อา… ｣

เธอค่อย ๆ เช็ดน้ำตาขณะที่ฉันยื่นทิชชู่ให้เธอ

「 ขอโทษ ฉันยุ่งย่ามมากเกินไปหรือเปล่า…? ｣

「 มะ… ไม่ ไม่ใช่นะ …ฉันไม่คิดว่าคุณยุ่งบ่ามเลยนะ ｣

ได้ยินอย่างนั้นฉันก็โล่งใจ

ฉันยังงงอยู่ว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงร้องไห้… ? ไม่เข้าใจจิตใจผู้หญิงเลยแฮะ

ผ่านสักพัก…

ยูกิมิยะที่ตาแดงเล็กน้อยมองมาที่ฉันโดยตรง

「 อื้อ ตอนนี้สบายใจแล้วค่ะ —รู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลย ｣

「 จริงเหรอ …ก็เครียดอยู่ จะห้องไห้บ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา ｣

「 คนที่ทำให้ฉันร้องไห้ก็คือคุณนะ ｣

「 รู้มั๊ยคะ ? การที่ถูกคุณทำให้ร้องไห้แบบนี้ ถือว่าเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตเลย ｣

「 ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ｣

「 ….ฮึ ! ｣

( ให้ตายสิ… ไม่ชอบยัยคนนี้เลยจริง ๆ )

ฉันละสายตาจากเธอที่กำลังยิ้มแย้มขณะบ่นออกมา และจิบกาแฟของฉัน

ทันใดนั้นเสียงกริ่งก็ดังขึ้น

เมื่อฉันมองไปที่ยูกิมิยะ ความตึงเครียดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหายไปแล้ว เธอดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

ไม่พูดอะไรอีก…

เราพยักหน้าให้กัน ยูกิมิยะยืนขึ้นเพื่อเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขก

「 ค่ะ ! …จะไปเปิดเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ ｣

เธอพูดผ่านอินเตอร์คอม วันนี้เขาก็เปิดประตูอย่างเชื่อฟัง

พ่อของเธอประหลาดใจ มองด้วยสีหน้าสับสน

หน้าคล้ายกันจริง ๆ

「 …ขอโทษที่มารบกวน ｣

「 เอ๊ะ… !? เธอคือยัตสึฮาชิคุงใช่มั๊ยนะ ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของลูกสาวฉันล่ะ ? ｣

「 อรุณสวัสดิ์ครับ …ที่จริงแล้ว ｣

「 ยัตสึฮาชิคุง… ฉันจะอธิบายเองค่ะ ｣

ยูกิมิยะหายใจเข้าลึก มองไปยังดวงตาของพ่อเธอ

「 เขาเป็นครูสอนของฉันค่ะ เขาคอยสอยเรื่องงานบ้าน เขาเป็นคนที่สำคัญมากสำหรับฉัน และวันนี้เข้าก็มาคอยช่วยด้วย ｣

「 ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ ｣

「 คนสำคัญ ? ｣

สายตาของคุณพ่อของเธอหันมาที่ฉัน

( นี่ ๆ ยูกิมิยะพูดอะไรชวนเข้าใจผิดแบบนั้นเล่า… )

แต่ฉันก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกพวกเขาได้ ได้แต่ยิ้มแหย่ ๆ

แต่นั้นมันไม่สำคัญอีกแล้ว…

「 เข้าใจล่ะ… งั้นให้พ่อเข้าไปก่อน ｣

คิดว่าเขาจะโวยวายมากกว่านี้ซะอีก เช่น ชายหญิงจะอยู่ในห้องปิดตายสองต่อสองไม่ได้ หรืออะไรเทือกนี้

พ่อของยูกิมิยะถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องมองไปรอบ ๆ ห้องครัว

「 อืม… สะอาดหมดจดจริง ๆ ｣

「 ค่ะ… ! เราแค่กำลังืำความสะอาด ｣

( โฮ่ย ๆ ยูกิมิยะการโกหกมันไม่ดีนะ ที่มันสถานสะอาดก็เพราะไม่เคยใช้มันต่างหากล่ะ )

ต่อมาเขาเดินเข้าไปตรวจสอบในห้องน้ำ แล้วจึงเป็นห้องนั่งเล่น

เมื่อเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ดวงตาของเขาก็เบิ่งกว้าง…

「 นิ…เนียงโกะ ? ｣

「 ใช่ค่ะ เนียงโกะ ! ｣

( เนียงโกะเหรอ ? แม้แต่ผู้ใหญ่อย่างเขาก็เรียกเนียงโกะเหรอ ? )

หรือเป็นพวกคำพิเศษประจำตระกูลอะไรเงี้ย…

เรื่องครอบครัวนี้ทำเอาประหลาดใจเหมือนกันแฮะ

พ่อของยูกิมิยะอุ้มตุ๊กตาแมวที่อยู่บนชั้นวางของในห้องนั่งเล่นขึ้น

「 รู้สึกคิดถึงจัง… แม่ของลูกก็เองก็ชอบเนียงโกะเหมือนกันสินะ ? ｣

「 …ค่ะ ｣

ยูกิมิยะเองก็ดูเศร้า… แต่ก็พยักหน้าด้วยสีหน้าอ่อนโยน ?

( แม่เหรอ ? )

ครั้งนี้ดุเหมือนจะพูดถึงแม่แท้ ๆ ของเะอ คงยากที่จะคิดว่ายูกิมิยะจะไม่ชอบที่สิ่งแม่ตัวเองชอบ

พ่อของเธอคงนึกถึง…

ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนมาก

「 …พ่อเข้าใจแล้ว ห้องดูเหมือนจะรักษาความสะอาดอย่างดี ｣

「 แน่นอน ! ｣

อันที่จริง…

เธอคิดจะจ้างแม่บ้านด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอภูมิแบบนี้ได้ยังไงกัน ?

「 เอาล่ะ ต่อไปช่วยทำอาหารให้ดูหน่อย ｣

「 …ค่ะ ! ช่วยนั่งรอก่อน… ยัตซึฮาชิคุงด้วย ฉันจะลองทำด้วยตัวเองค่ะ ! ｣

「 …ขอให้โชคดีนะ ｣

ยูกิมิยะพยักหน้าอย่างแรง ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วเดินไปที่ห้องครัว

พ่อของเธอนั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน

ฉันเสิร์ฟกาแฟให้เขา

คำถามว่า…

ตอนนี้รู้สึกอย่างไรอ่ะเหรอ

คำตอบก็…

กดดันชะมัด อยู่กับพ่อของเธอแค่สอง มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่กดดัน

ควรทำยังไงดี ควรทำอะไรดี ?

「 ยัตซึฮาชิคุง ｣

「 เออ… ครับ ｣

ไม่ทันได้ตั้งตัว พ่อของยูกิมิยะเรียกฉัน

พ่อของเธอเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนา เขาวางถ้วยกาแฟลงแล้วหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมยิ้มจาง ๆ

「 ไม่ต้องเครียดไปหรอก… แค่อยากคุยกับเธอนิดหน่อย ｣

「 เอ่อ… ｣

ฉันรู้สึกสงบใจขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เริ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

「 เธอคงได้ยินเรื่องในครอบครัวฉันมาบ้างสินะ ｣

「 แค่เล็กน้อยครับ… ｣

「 พอแล้ว… ฉันแต่งงานใหม่ เธอคือผู้หญิงที่เคยเป็นเลขาของฉัน แม่ของเด็กคนนั้นเสียไปเมื่อ 12 ปีก่อน ｣

「 …เข้าใจแล้วครับ ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี… ｣

「 มันเป็นอดีตไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องนึกถึงหรอกนะ ｣

ดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะทำใจยอมรับแล้ว เขาแสดงสีหน้าเศร้าเล็กน้อย

ฉันเดาถูกที่ต้องจากกันแบบนี้…

「 ตอนนั้นฉันเพิ่งเริ่มต้นธุรกิจ ไม่เคยดูแลลูกมาก่อน ฉันมุกจะทิ้งลูกและภรรยาไว้ข้างหลังเสมอ แต่ก็พยายามจะสนิทกับลูกให้มากที่สุด ｣

…อ้อ !

เคยจำได้อยู่ว่าเธอเคยบอกว่าเมื่อก่อนเขายิ้มออกมาบ่อย ตอนนี้เขากำลังคงนึกถึงอดีตอยู่… ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

「 พอกิจการเริ่มดีขึ้น เงินทองก็เริ่มเพิ่มขึ้น ทุกอย่างกำลังราบรื่น… ｣

「 แต่ความสุขมันก็ช่างแสนสั้น… แม่ของเด็กคนนั้นเสียไปด้วยอุบัติเหตุ ｣

「 เอ่อ… คือ… ｣

จุดสูงสุดของความสุข และความทุกข์เกิดจึ้นพร้อมกัน ฉันไม่อาจจินตนาการได้เลย

「 ภรรยาของฉันเสียไป… แต่ฉันกลับทิ้งหน้าที่การงานไม่ได้ ฉันเลยจ้างแม่บ้าน และมอบหน้าที่เลี้ยงดูให้พวกเธอ ｣

พ่อของยูกิมิยะพูดยิ้มราวกับประชดบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันช่างโง่เขลา

「 ที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ …เอาจริง ๆ ก็แค่ขี้ขลาดแล้วใช้เรื่องตรวจบ้านมาเป็นข้ออ้างต้อหน้าลุกสาวเท่านั้น ｣

「 ผมพอเจ้าใจความรู้สึกนะครับ… ｣

「 ขอบใจนะ …ภรรยาคนปัจจุบันของฉันซึ่งเคยเป็นเลขาของฉันคอยช่วยเหลือการงานฉัน โดยไม่มีความคิดล่วงเกินภรรยาที่จากไปของฉัน ｣

「 ฉันยังสามารถพูดได้ว่า รักเธอ… แต่เวลาช่างโหดร้าย ฉันเริ่มสนใจเธอ แล้วเราก็แต่งงานกัน ｣

หลังจากพูด…

เขาก็จิบกาแฟเข้าไปอีก

เกิดขึ้นมากมายในครอบครัวยูกิมิยะ ไม่รู้เลยว่าควรตอบยังไงดี

หนักเกินกว่าที่เด็ก ม.ปลาย จะรับอีกซะอีก

อย่างไรก็ตาม…

มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันอยากรู้

「 ทำไมคุณถึงบอกผมเหรอครับ ｣

「 ฉันกับเขาแทบจะไม่รู้จักกันเลยนับตั้งแต่พบกันครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

พวกเราไม่ได้สนิทกันมากพอที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวแบบนี้ ｣

ยิ่งไปกว่านั้น…

หากฉันคิดถูก ความประทับใจแรกที่มีต่อฉันคงจะแย่มาก ที่คิดว่าเขาเป็นสตอล์กเกอร์

ฉันรู้สึกฟุ้งซ่านเวลามีคนพูดถึงเรื่องแบบนี้ ควรทำยังไงดีนะ ?

เป็นอีกครั้งที่ตัวเองดูสับสน เขากอดอกและปิดปากด้วยมือ

「 อืม… นั้นสิ… ทำไมกันนะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ｣

「 ไม่รู้ ｣

「 เหตุผลและแรงจูงใจ… มันยากที่จะแสดงออกมาเป็นคำพูด คงเป็น ลางสังหรณ์… ไม่ก็ความเชื่อน่าจะเหมาะสมที่สุด ｣

「 คุยพูดเรื่องอะไรน่ะ… ? ｣

ฉันเอียงคอสงสัย…

พ่อของยูกิมิยะก็มองมาที่ฉันอย่างอ่อนโยนและยิ้ม

ราวกับมองลูกของตัวเอง

「 ลูกสาวของฉันเชื่อใจเธอ ฉันก็จะเชื่อในตัวเธอ เพราะเชื่อเลยพูดคุยกับเธอ เชื่อว่าเธอเป็นคนที่ดี ｣

「 …นั่นล่ะเหตุผล ｣

เป็นความเชื่อจากใจ ไม่มีความเท็จแต่อย่างใด

ฉันกลืนน้ำลายที่ติดอยู่ในลำคอโดยไม่รู้ตัว

「 คุณเฮียวกะไม่คิดอย่างนั้น… ｣

「 มีแค่ยัตซึฮาชิคุงเท่านั้นล่ะที่คิดอย่างนั้น เด็กคนนั้นเชื่อใจเธออย่างไม่ต้องสงสัยเลย ｣

ฉันไม่คิดว่ายูกิมิยะจะเชื่อใจฉัน

ฉันนึกภาพเธอเชื่อใจคนอื่นง่าย ๆ ไม่ได้เลย

แต่…

พ่อของเธอกลับบอกว่าเธอเชื่อใจฉัน

ฉันแก้ไขทัศนคติของตัวเอง

มองตาพ่อของยูกิมิยะโดยตรง เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

「 ยัตสึฮาชิคุง นับจากนี้ไปช่วยดูแลลูกสาวฉันด้วยนะ ｣

「 …ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเองครับ ｣

แน่นอนว่าในฐานะครูสอนงานบ้านนะ ไม่ได้เกินกว่านั้น…

การสนทนาจริงจังของเราผ่านไปนานพอสมควร

นาฬิกาแมวส่งเสียงร้อง

—แสดงเวลาเที่ยงตรงพอดี

ขณะนั้น…

ยูกิมิยะมาพร้อมกับนิคุจากะชามใบใหญ่

「 ขอโทษที่ให้รอค่ะ… ｣

ยูกิมิยะยังคงเคลื่อนไหวเก้ ๆ กัง ๆ

นอกจากนิคุจากะแล้ว ยังมีข้าวตามมาอีกด้วย

เหมือนภูเขาจริง ๆ

หากให้เปรียบก็คงภูเขาในนิทานพื้นบ้านล่ะมั้ง

( เอาจริงอ่ะ… เยอะขนาดนี้ พ่อของเธอคงกินไม่เยอะขนาดนั้นหรอกมั้ง !? )

ฉันมองดูพ่อของเธอ เห็นเขามองนิคุจากะด้วยสายตาที่คิดถึง

「 นิคุจากะเหรอ… ｣

「 ค่ะ ! …ไม่ชอบเหรอ ｣

「 …ไม่หรอก ของโปรดเลยล่ะ ｣

「 …เหรอคะ ? ｣

「 อึดอัดชะมัด !? ｣

ตอนที่คุยกับเขาก่อนหน้านี้ บรรยากาศก็ดูอบอุ่นและเป็นกันเอง

แต่..

พอเป็นพวกเธอพ่อลูกแล้วเหมือนจะทำตัวกันไม่ถูก

พ่อของยูกิมิยะประสานมือต่อหน้ากองข้าวและนิคุจากะกองพะเนิน

「 ทานให้อร่อยนะคะ ｣

「 ทานแล้วนะครับ ｣

เขาพูดแล้วตักเอามันฝรั่งเข้าปาก

เขาหลับตา เคี้ยวมันอย่างระลึก

ฉันทำได้ ฉันทำได้ ฉันทำได้

ทันใดนั้น…

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาก็เบิกสายตาขึ้นกว้าง

「 …หวาน… ｣

「 หือ ? ไม่จริง… ｣

ยูกิมิยะตักชิมนิดหน่อย ก็ขมวดคิ้ว

「 อื้ม ฉันก็เหมือนกัน …อ่ะ หวานจัง… ｣

( รสชาติมันหวานเกินไปเหมือนน้ำตาลและมิรินหกยังงั้นแหละ ต้องขนาดไหนเนี้ย… เธอได้ได้เช็คหรือยัง ? )

「 ยูกิมิยะเธอได้ชิมหรือยัง… !? ｣

「 เอ่อ… อา… ｣

「 ยัยบ้า ! ฉันบอกให้เธอชิมก่อนเสมอ… อย่างนี้ถ้าผลการตัดสินไม่ผ่าน เธอจะโดนบังคับกลับจะทำยังไงล่ะ ｣

「 เอ่อ… คุณพ่อของยูกิมิยะ นี่มัน… ｣

「 เอ่อ… ｣

พ่อของเธอกินโดยไม่พูดอะไร เหมือนคนที่ไม่ได้อดอยาก ยูกิมิยะกับฉันรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเขากินจุใจขนาดนี้

…นิคุจากะเป็นของโปรดฉัน เพราะมันเป็นจานแรกที่แม่ของลูกทำให้ฉัน

「 อึก… ｣

ตอนนั้นแม่ของลูกก็พลาดเหมือนกัน รสชาติของนิกุจากะอันแสนหวานที่เธอทำเพื่อฉัน… ฉันยังคงจำมันได้ชัดเจนจนถึงวันนี้

ยูกิมิยะเองที่ได้ยินครั้งแรกก็เบิกตากว้าง และมองนิคุจากะเหมือนกัน

พ่อของเธอยังเคี้ยวต่อไป กินต่อไป

「 …รสหวาน และเขาก็ด้วย… ก็จะไม่ลืม… ไม่มีทางฉันที่จะลืม… ｣

「 เอ่อ… น้ำตา ｣

บางทีอาจเป็นเพราะความทรงจำในอดีตกลับมา พ่อของยูกิมิยะจึงสะอื้น แม้จะเป็นผู้ใหญ่ แม้จะเป็นผู้ชาย แม้ว่าจะเป็นพ่อคนก็ตาม…

มันไม่สำคัญเลย

เขาก็เป็นมนุษย์ธรรมดาที่หยาดเหงื่อและน้ำตา เขาหลั่งให้กับความทรงจำเหล่านั้น

เขาคีบนิคุจากะ กระทั่งเช็ดน้ำตา

โดยไม่มองไปไหนเลย ด้วยความเต็มใจ ข้าวทานด้วยความรู้สึกมากมาย

นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ยูกิมิยะได้เห็นพ่อของเป็นแบบนี้

เธอจึงได้แต่ตัวแข็งทื่อ…

「 ยูกิมิยะ ไหวมั๊ย !? ｣

「 เอ่อ… ค่ะ …แม่… ทำพลาดเหมือนกันเหรอ ? ｣

ดูเหมือนยูกิมิยะไม่คิดว่าแม่ของเธอจะทำพลาดแบบเดียวกับเธอ เธอพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องมองไปที่นิคุจากะของเธอ

( ตอนนี้ฉันควรอยู่ด้วยจริงเหรอ ? )

「 ยูกิมิยะ นั่งลงสิ ｣

「 เอ๊ะ… แต่คุณ… ｣

「 ไม่เป็นอะไร ! ｣

ฉันลุกขึ้นแล้วขอให้ยูกิมิยะนั่งต่อหน้าพ่อของเธอ

ยูกิมิยะมองมาที่อย่างประหม่า แต่ฉันก็พยักหน้าเพื่อบอกเธอว่าไม่เป็นอะไร

「 ยูกิมิยะ กินซะสิ เธอคงจะรู้นะ.. ｣

「 ทานแล้วนะคะ ! ｣

ยูกิมิยะผสานมือของเธอ

หลังจากทาเข้าไปหนึ่งคำ สองคำ… น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

ด้วยอาการน้ำหูน้ำตาไหล เธอยังคงเอาเนื้อและมันฝรั่งยัดแก้มของเธอต่อไป จากนั้นก็ทานต่อไป

นี่อาจไม่ใช่การทานอาหารมื้อหรู่ที่เธอมักจะแสดงให้เห็น…

ไม่ใช่วิธีทานแบบที่แม่เลี้ยงของเธอสอน

มันไม่ได้หมายความว่าจะเป็นการทานที่ไม่งาม แต่การที่เธอได้ทานอย่างอ่มเอมใจ

「 การทานแบบนี้… มันก็ดีเหมือนกันนะคะ ｣

สำหรับช่วงเวลานี้แหละ…

ช่วงเลาของครอบครัวที่แท้จริง ที่ไม่ว่าใครก็เข้าไปยุ่งไม่ได้