ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 4.2 Chapter 4.2 - รู้สึกใกล้ชิดกับเพื่อนบ้าน

 

「 หู้ว… มาทันเวลาพอดี ｣

ฉันอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าและจัดทรงให้เรียบร้อย แถมยังแว็กซ์อีกด้วย การทำอะไรที่ไม่ชิน ทำให้กินเวลาพอสมควรเลย

อีก 5 นาทีก่อนเวลานัด

ฉันที่กำลังว้าวุ่นใจนั้น เดินวนไปมาด้วยความกังวล ในห้องนั่งเล่น เสียงกริ่งก็ดังขึ้นตอน 15.00 ตรงเวลาตามที่ยูกิมิยะนัดไว้

ฉันเปิดประตูทันทีโดยไม่เช็คก่อนด้วยซ้ำ

「 กำลังรอ— ｣

「 มีอะไรเหรอคะ ? ｣

 

 

เธอไม่ได้อยู่ในเสื้อผ้าตามปกติ แต่เป็นชุดสบาย ๆ เรียบง่าย

สวมชุดเดรสสีขาวมีจีบ คาร์ดิแกนสีฟ้าอ่อนสำหรับกันแดด กระเป๋าสะพาย และรองเท้าส้นสูง เสื้อผ้าแฟชั่นจัดเต็มพร้อมเที่ยวสุด ๆ

ช่างแตกต่างจาก “เจ้าของห้องมหันตภัย” โดยสิ้นเชิง เธอดูเหมือนเจ้าหญิงจากตระกูลผู้ดีเลย เป็นความงามที่เข้ากันได้ลงตัวมาก

ถึงฉันจะไม่เคยยูกิมิยะลุคนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

ปกติเธอจะปล่อยผมยาวสลวย แต่ตอนนี้กลับมัดเปียหลวม ๆ ผาดไว้ด้านหน้า และยังสวมแว่นตากรอบใสที่ปกติไม่ใส่ เหมาะกับยูกิมิยะ แทบจะแต่กต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง แทนที่จะเป็นประธานนักเรียน ดูเหมือนบรรณารักษ์ซะมากกว่า

ฉันรู้สึกตะลึงทันทีที่ได้เห็น แค่เปลี่ยนทรงผม และสวมแว่นตา ความประทับใจก็เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ไงนะ ?

「 เอ่อ… เปล่า… คือจะว่าไงดี เธอดูต่างจากปกติน่ะ… ｣

「 อ้อ แว่นนี้เหรอคะ ใส่แว่นตาที่ไม่มีเลนส์ เป็นการปลอมตัวเผื่อไว้ไง ｣

「 ปลอมตัว ? ｣

「 ถ้าบังเอิญเจอคนรูีกเข้า ทั้งฉันทั้งคุณได้มีปัญหาแน่ ๆ เลยต้องปลอมตัวไว้ไง ฉันไม่ค่อยชอบข่าวลือแปลก ๆ ด้วยสิ ｣

( เธออ่ะนะ )

( ….เอ๊ะ ? )

แม้ยูกิมิยะจะบอกว่าปลอมตัวก็เถอะ แต่ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังปลอมตัวอยู่เลย คนอื่นเห็นก็คงคิดแค่กำลังเดทกับคนอื่นเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ ?

ตอนที่คำคิดอยู่นั้น ยูกิมิยะก็หันกลับมา

「 มัวทำอะไรอยู่น่ะ รีบ ๆ เข้าเถอะค่ะ ｣

「 เอ่อ… ｣

เวลาเริ่มเหลือน้อยแล้วด้วย หวังว่าจะไม่ไปแว็บเจอใครเข้าหรอกนะ ถึงจะโชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคนรู้จักอยู่ด้วยสิ แทบจะยับด้วยมือข้างเดียวได้เลย

ฉันรีบล็อคประตูแล้สตามเธอไป

เนื่องจากที่นี้เป็นย่านที่อยู่อาศัย เวลานี้จึงมีคนสัญจรไปมาน้อย มีเพียงเด็กประถม และเด็กม.ต้น ไม่ก็พวกคุณแม่บ้านที่ช็อปปิ้งอยู่เท่านั้น

นอกจากเสียงร่าเริงของเด็ก ๆ ยังมีเสียงรถและเสียงจากสถานที่ก่อสร้างยังได้ยินมาแต่ไกลอีกด้วย มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบและสะดวกสบายในการอยู่อาศัยจริง ๆ

「 ที่นี่สงบดีนะ ｣

「 นั้นสิค่ะ —ที่เลือกที่นี่ก็เพราะฉันชอบความเงียบสงบแบบนี้ ｣

「 แล้วที่บ้านของเธอเสียงดังหรือเปล่า ｣

「 …ไม่ค่ะ บ้านฉันก็เงียบเหมือนกัน …เงียบมาก ๆ ｣

ใบหน้าของยูกิมิยะดูหมองลง ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ เป็นหัวข้อที่ฉันไม่ควรพูดออกไปสินะ ?

「 เข้าใจแล้ว …ฉันก็เหมือนกัน เพราะพ่อแม่ไม่อยู่บ้านบ่อย ๆ ｣

「 …คุณไม่เหงาบ้างเหรอ ? ｣

「 ตอนเด็กฉันรู้สึกเหงานะ แต่พอขึ้น ป.4 ก็ไม่ค่อยรู้สึกแล้ว ถ้าปัจจุบันยังรู้สึกมีชีวิตชีวา และสนุกได้อยู่ อดีตจะไปสำคัญอะไรล่ะ ｣

「 ตอนที่อยู่กับฉันด้วยเหรอคะ ? ｣

「 แน่นอน ก็ตอนนี้เธออยู่ใกล้ที่สุดแล้วหนิ ｣

แม้ว่าจุนยะจะเป็นเพื่อนรัก แต่ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันบ่อย เพิ่งเจอกับคุโรซึกิด้วย แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันจนไปไหนกันได้

ฉันไม่ได้เที่ยวเล่นกับยูกิมิยะ แค่บังเอิญอยู่ใกล้ดัน แต่เวลาก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้ว ก็อดชินกับมันไม่ได้ ถึงจะไม่ได้บอกเธอตรง ๆ แต่ฉันก็รู้สึกสนุกเมื่ออยู่กับเธอจริง ๆ นะ

「 แน่นอน ｣

「 เดี๋ยวสิ แสดงท่าทีให้มากกว่านี้หน่อยสิ ฉันเขินอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ ｣

「 ขอให้คุณทรมาณใจต่อไปล่ะกันนะ ｣

「 …ให้ตายสิ เป็นด้านที่ไม่น่าเอาซะเลย ｣

「 แหม น่าเสียนะค่ะ ที่ฉันชอบด้านนี้ของฉันมาก ｣

ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เหมือนเสียงมันติดอยู่ในคอ เมื่อฉันเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนนางฟ้าของเธอ ฉันรู้ดีว่าเธอล้อเล่น เพื่อแกล้งฉัน

แต่…

ฉันรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มของเธอนั้นเป็นของจริง

เธอตอนนี้สนุกกับมันบ้างมั๊ย ?

ฉันหวังให้เป็นเช่นนั้น แม้จะไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ